de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN VREEMDELINGENZAKEN 131
Overig
Drie uitspraken vallen onder de categorie overig. 119 Slechts in één van deze uitspraken
is de rechter inhoudelijk op artikel 16 IVRK ingegaan. Zo heeft de Afdeling overwogen
dat artikel 16 IVRK met het oog op de bescherming van het privéleven geen
verdere bescherming biedt dan artikel 8 EVRM. 120
Artikel 18 (Verantwoordelijkheid van ouders)
1. De Staten die partij zijn, doen alles wat in hun vermogen ligt om de erkenning te verzekeren
van het beginsel dat beide ouders de gezamenlijke verantwoordelijkheid dragen voor de opvoeding
en de ontwikkeling van het kind. Ouders of, al naar gelang het geval, wettige voogden,
hebben de eerste verantwoordelijkheid voor de opvoeding en de ontwikkeling van het kind. Het
belang van het kind is hun allereerste zorg.
2. Om de toepassing van de in dit Verdrag genoemde rechten te waarborgen en te bevorderen,
verlenen de Staten die partij zijn passende bijstand aan ouders en wettige voogden bij de uitoefening
van hun verantwoordelijkheden die de opvoeding van het kind betreffen, en waarborgen
zij de ontwikkeling van instellingen, voorzieningen en diensten voor kinderzorg.
3. De Staten die partij zijn, nemen alle passende maatregelen om te waarborgen dat kinderen
van werkende ouders recht hebben op gebruikmaking van diensten en voorzieningen voor kinderzorg
waarvoor zij in aanmerking komen.
Artikel 18 IVRK is in elf zaken ingeroepen. In de meeste gevallen is de rechter van
mening dat het beroep op artikel 18 IVRK niet voldoende is onderbouwd en om die
reden faalt.
Rechtstreekse werking
In één uitspraak bepaalt de rechter dat artikel 18 IVRK geen rechtstreekse werking
heeft. 121 Bovendien is het beroep op deze bepaling volgens de rechter onvoldoende
gemotiveerd. Dit laatste was ook het geval in twee andere uitspraken, zij het dat de
rechter hier de rechtstreekse werking in het midden laat. 122
Overig
De uitspraken die hier onder de categorie overig vallen, kunnen op hun beurt weer
worden verdeeld in twee groepen. De eerste groep betreft drie uitspraken waarin de
Afdeling wegens procesrechtelijke gronden niet aan een inhoudelijke beoordeling van
artikel 18 IVRK toekomt. 123 Zo valt uit deze uitspraken af te leiden dat het beroep op
119 Rb.’s-Gravenhage (zittingsplaats Dordrecht) 7 september 2004, AWB 02/6950 en 03/22025; ABRvS 31
oktober 2006, JV 2006/457; ABRvS 2 mei 2011, 201011016/1/V1.
120 ABRvS 2 mei 2011, 201011016/1/V1.
121 Rb.’s-Gravenhage (zittingsplaats Rotterdam) (vzr.) 2 oktober 2006, LJN AY9546.
122 Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Amsterdam) 24 april 2003, JV 2003/270; Rb.’s-Gravenhage (zittingsplaats
Amsterdam) (vzr.) 12 november 2010, LJN BO9097.
123 ABRvS 31 oktober 2006, JV 2006/457; ABRvS 27 april 2007, LJN BA4654; ABRvS 13 februari 2009,
LJN BH3708.