de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

128
DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN DE NEDERLANDSE RECHTSPRAAK
en dat de medische zorg die haar dochter nodig heeft, in Marokko niet geboden kan
worden. Volgens de rechter dient artikel 3 IVRK – en in het verlengde hiervan artikel
12 IVRK – te worden betrokken bij de uitleg van het woord ‘kennelijk’ in artikel 7:3
aanhef en onder b Awb:
10. De rechtbank is van oordeel dat verweerder het bezwaar van eiseres ten onrechte
kennelijk ongegrond heeft verklaard. De door eiseres ingeroepen bepaling van het IVRK
[lees: artikel 3 IVRK, red.] bevat, gelet op haar formulering, geen normen die zonder
nadere uitwerking in nationale wet- en regelgeving door de rechter direct toepasbaar
zijn. Dit betekent echter niet dat bij de door de rechtbank uit te voeren toetsing van het
bestreden besluit aan de belangen van de dochter van eiseres geen gewicht kan worden
toegekend. De rechtbank constateert in dit verband dat verweerder er in het bestreden
besluit geen blijk van heeft gegeven of, dan wel op welke wijze, het belang van de dochter
van eiseres is meegewogen. Meer in het bijzonder blijkt niet of het welzijn van het
(ernstig) zieke kind zich verdraagt met een tijdelijke scheiding van enkele maanden van
haar moeder. Artikel 3 van het IVRK dient blijkens vaste jurisprudentie zijn uitwerking
te krijgen in nationale wet- en regelgeving. In het onderhavige geval zal de doorwerking
zijn weerslag moeten vinden in de motivering waarom verweerder heeft afgezien van het
horen van eiseres; de moeder. Artikel 3 en in het verlengde hiervan ook artikel 12 (in die
gevallen waar het horen van het kind zelf niet zinvol moet worden geacht) van het IVRK
dienen dan ook te worden betrokken bij de uitleg van het woord ‘kennelijk’ uit artikel
7:3, aanhef en onder b, van de Awb. Nu dit niet is geschied is de rechtbank van oordeel
dat verweerder niet van het horen van eiseres heeft kunnen af zien.
Hieruit volgt volgens de rechtbank dat het bestreden besluit in strijd is genomen met
artikel 3:2 Awb (zorgvuldigheidsbeginsel) en artikel 7:2 lid 1 Awb (motiveringsbeginsel).
De rechtbank heeft bepaald dat de IND een nieuw besluit dient te nemen met
inachtneming van deze uitspraak.
Overig
Uit drie uitspraken volgt dat het beroep op artikel 12 IVRK niet kan slagen. In twee
van deze uitspraken wordt het beroep verworpen, omdat de ouders de gelegenheid
hebben gehad om de belangen van het kind te vertegenwoordigen. 112 In de andere
uitspraak is de rechtbank van oordeel dat de kinderen hun visie reeds op andere wijze
naar voren hebben gebracht, te weten via brieven aan de Koningin die zijn doorgeleid
naar de Staatssecretaris van Justitie. 113
Tot slot resteren nog twee uitspraken waarin de rechter artikel 12 IVRK onbesproken
laat. 114 Dit alles niet ten nadele van de minderjarige vreemdeling. Zo blijkt uit de
uitspraak van 7 september 2004 dat de rechter op basis van de nationale wetgeving een
beslissing kan nemen. De rechtbank vernietigt het bestreden besluit, omdat de rechter
van oordeel is dat de Minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie ten onrechte van
112 Rb. ’s-Gravenhage 26 juni 2002, AWB 01/8287; Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Amsterdam) 4 juli
2008, LJN BD7264.
113 Rb. ’s-Gravenhage 2 april 2002, LJN AE1932.
114 Rb.’s-Gravenhage (zittingsplaats Dordrecht) 7 september 2004, AWB 02/6950 en 03/22025; Rb. ’s-
Gravenhage (zittingsplaats Amsterdam) 30 juni 2005, AWB 04/47077.