Download de PDF hier

Dit PDF document is een preview
van het betreff ende boek, uitgegeven door
BOOKS of FANTASY.
Om dit boek te bestellen,
of om meer informatie te vinden over dit boek,
de schrijver en onze andere publicaties,
kunt u ons bezoeken op:
WWW.BOOKSOFFANTASY.COM

Rik Raven
Bron

© 2011 Rik Raven
Uitgeverij Books of Fantasy
Alle rechten voorbehouden
Eerste druk: April 2011
Redactie: Alex de Jong
Editor: Alex de Jong
Omslagontwerp: Jos Weijmer
Omslag foto: © Floriana Barbu
Foto bewerking: Jos Weijmer
Foto achterzijde: Thirza Meta
ISBN 978 94 608 6023 2
NUR 334
www.booksoffantasy.com
www.fantastischeboeken.nl

Beste lezer,
Nadat allerlei lugubere en soms bizarre beelden met geesten en ander
gespuis door mijn hoofd spookten, zodat ik niet anders kon dan eraan
toegeven, ontstond dit verhaal; een eerbetoon met alle verwijzingen, halve
toespelingen en soms wellicht herkenbare momenten.
Laat me gerust weten wat je ervan vindt via:
factotum@rikraven.com.

Rik Raven
Bron
Voor alle NAH'lotgenoten

Hoofdstuk 1
De held van het (on)beschreven blad
I
Writersblock, een niet te kraken hangslot dat zijn inspiratiebron
vergrendelde. Waar bleef die fucking eerste zin.
Vloek niet zo! Harriëtte.
En ze had gelijk, het was een slechte gewoonte.
De deurbel ging. Geen vriendelijke gong, eerder een motorzaag
met een ochtendhumeur. Een klus die al jaren op zijn Te doenlijst
stond.
Hij kwam niet in beweging. Al wat hij deed, was de Jonge Jenever
door het glas laten draaien, en staren naar het LCDscherm van zijn pc.
Zo nu en dan knipperde hij met zijn ogen om het wit te laten ophouden
met golven. Hij probeerde de onverstaanbare stemmen uit de hal -
net gongslagen zonder echo - buiten te sluiten.
In zijn glas was het niveau van de Jonge intussen gedaald tot amper
een centimeter van de bodem, toen hij hoorde hoe achter hem de
deur werd opengegooid. Hij vertrok geen spier.
'Nu heb ik er genoeg van, Rolf Dorint.' Hij zuchtte. Harriëtte. 'Weet
je voor wie ik daarnet de voordeur opende?'
Hij keek in het glas. 'Nee, schat.'
'Kijk me aan als ik tegen je praat. Dat doe je nu altijd. Ik sprak net
een kerel die geld wil zien dat jij hem schuldig bent.'
Hij zette het glas neer en draaide zijn stoel. Om haar te vangen in
zijn blik, met oog voor de details die hij ooit in woorden wilde vatten.
Vandaag was alles aan haar strak: de lange bruine haren, haar smalle
gezicht met de samengeknepen ogen, de streep tussen haar lippen en
de rechte rok juist boven haar knieën. Bevallige knieën, dat wel. Ze
bleef koppig in de deuropening staan, zoals gewoonlijk. Hij wilde net
9

zijn aandacht vestigen op haar in elkaar gevouwen vingers - droeg ze
een nieuwe ring? - toen hij besefte wat ze had gezegd.
Zijn gelaten zucht zei haar genoeg. 'Oh, meneer heeft het door?
Weet je hoeveel je had vergokt?'
'Ja, schatje, maar je moet me geloven. Ik doe het niet meer. Ik wilde
het alleen maar ervaren.' Hij loog niet eens omdat hij gewoon wilde
weten wat het was om de spanning te voelen, de rush van het moment
waarop je hebt gewonnen. Of verloren.
'Je wist het? Toch verkoos je geheim te houden dat je het ronde bedrag
van 14.000 euro schuldig bent aan derden? Ik dacht dat ik alles
wel had meegemaakt met jou.'
'Wat heb je gedaan?'
'Eens even denken. Een kleerkast van een kerel. Natuurlijk heb ik
hem gezegd dat ik garant zou staan voor de betaling. Hij nam er genoegen
mee.'
Rolf staarde nadenkend naar de stapel van drie bruine dozen met
enkele van zijn onverkochte boeken. Ze leunden tegen de uitpuilende
boekenkast omdat ze plaats hadden moeten maken voor het eenpersoonsbed,
dat met slordig dichtgegooide dekens tegen de muur geschoven
stond.
'Ik had je nog niet thuis verwacht. Is er op 't bedrijf iets gebeurd?'
Eigenlijk was dit slechts een treurige poging om er achter te komen of
ze een relatie had met haar collega BlondekrullenAngelo, maar ze begreep
het niet. Of ze wilde hem dat doen geloven.
De deur sloeg dicht. Haar nijd echode nog even na. Zuchtend liet
hij zich voorover hangen. Bijna viel hij uit zijn stoel. Toch trok hij zichzelf
rechtop en terug naar het LCDscherm. Zijn glas stond te wachten.
Steeds minder scherp gleed de vloeistof door zijn slokdarm naar beneden.
Hij staarde naar het witte vlak dat hem smeekte om beschreven te
worden en zocht naar de eerste zin. Die fucking eerste zin.
Daarvoor moest hij op zoek naar zichzelf, naar de schrijver in hem.
Hij woonde in die andere wereld. Vlakbij zijn verhalenbron. Zijn alternatieve
reden van bestaan.
Die eerste zin. Het verhaal was aanwezig, maar hield zich schuil.
Bijna kon hij het aanraken.
10

Er ging iets gebeuren, er stond een verandering aan te komen, het
hing in de lucht, het kriebelde in zijn vingers. Zijn vingertoppen hingen
boven het toetsenbord, maar er kwam niets. Toch zat er iets onder
die nagels. Het wilde bevrijd worden, maar hij had geen idee welke
woorden het nodig zou hebben. Die eerste zin. Een eerste zin. Hij typte.
De deur vloog open. Een verstikkende walm drong zich door de opening
die de gelaarsde voet creëerde. Een voet groter dan menig...
Vloekend duwde hij zich van zijn bureau en bleef naar de letters op
het witte beeldscherm staren. Nee. Verkeerd ritme, fout. Wat was dat
toch? Zijn inspiratie borrelde, zijn vingers roffelden op de tafelrand,
maar die eerste zin kreeg hij niet uit zijn vingers.
Misschien was het omdat Rolf zichzelf geen schrijver voelde in de
ware zin van het woord. Eigenlijk wilde hij geen verteller zijn. Dat was
te afstandelijk. Soms probeerde hij helemaal in zijn personage te kruipen;
voelen wat deze voelde, alles registreren wat diens zintuigen opmerkten.
Er waren tijden dat hij zich moest dwingen tot meer afstand.
Daarom weigerde hij te schrijven in de eerste persoon, dat kwam werkelijk
te dichtbij.
Resoluut trok hij met de cursor donkere banen over de tekst en
drukte op DEL. Weg ermee, niemand zat hierop te wachten. Eerder
had hij al enkele hoofdstukken voltooid, maar zijn uitgever Fabiano
Riva had ze nooit te zien gekregen. Eigenlijk was het niet meer dan
zijn vlucht geweest uit de harde realiteit. En toch...
'Mijn God, Rolf, wat is die man cliché,' had Harriëtte gezegd, nog
terwijl ze bezig was met lezen. Ze las al zijn verhalen voordat hij ze
aanbood aan zijn vaste proeflezers. Het was zijn manier haar te betrekken,
maar ook een goedmakertje voor de avonden en soms nachten
waarin hij zich opsloot in zijn werkkamer.
'Aha,' had hij gevat gezegd. 'Je denkt dat het een man is...'
Ze was verontwaardigd, kwaad zelfs. Alsof zij op zijn schrijven
zou worden afgerekend. 'Nee, serieus, Rolf, als je denkt hiermee weg
te komen… Het is de natte droom van een meisje van dertien en een
bijna volmaakte kopie van die, je weet wel, die van die serie boeken
waarvan ik alleen het eerste deel heb gelezen, die premiejager, scherp-
11

schutter of zoiets.' Natuurlijk had ze gelijk gehad. En hoewel hij wel
vaker een karakter creëerde vanuit een al bekende positie, lukte het
hem deze keer absoluut niet dit personage echt te laten zijn. Ideeën te
over, maar hij scheen niet door een onzichtbaar pantser te geraken.
Zijn protagonist (ofschoon het net zo goed zijn opponent kon zijn of
een onbelangrijke figurant) was als de eerste zin. Hij zat ergens, maar
hij bezat nog geen eigen identiteit. Alsof hij niet geboren wilde worden.
Ondertussen verborg zich daar een verhaal. Aan hem de taak het te
ontdekken.
Die eerste zin.
De stilte klonk zwaar, direct nadat de dubbele deur van de herberg was
opengesmeten. Iedereen keek naar de imposante gestalte die met een elleboog
een van de deuren tegenhield.
Rolf bleef naar de woorden staren. Hij schudde zijn hoofd; die gelaarsde
voet was beter. De cursor trok een baan over de zinnen en hij
drukte op DEL. Nog een slok en hij glimlachte zuur, zijn ogen sluitend.
Deze lichte roes was ideaal, tussen nuchterheid en dronkenschap
in. Een perfecte schrijfconditie. Fuck! Waarom lukte het niet?
Hij proefde de stilte in zijn eigen werkkamer, geen muziek, geen
ruzie, geen onwelkome geluiden van stenen kopjes en van potten en
pannen. Langzaam kreeg hij het idee dat het lege scherm hem aanstaarde
in plaats van andersom. Verbaasd schudde hij zijn hoofd. Het
wit begon weer te swingen voor zijn ogen. Die fucking jenever. Hij
moest een begin maken, één zin maar, dan kwam de rest vanzelf.
Heel langzaam bewoog hij zijn hoofd, traag genoeg van links naar
rechts om zijn beeld niet te veel met hem op de loop te laten gaan. Iets
wachtte, iemand treuzelde. Waar bleef die eerste zin?
Eigenlijk hoopte hij vooral dat Fabiano hem met rust zou laten. Natuurlijk
was het puur toeval dat Fabiano vlakbij woonde, aan de Zuidoostelijke
rand van Rijen, op een steenworp afstand van het NSstation.
Op slechts enkele minuten afstand van de Van Grotendorpstraat
in Tilburg waar hij en Harriëtte acht jaar geleden deze woning
hadden gekocht. De man meende dat telefoontjes en onaangekondigde
bezoeken legitiem waren. Tenslotte was het alweer twee jaar gele-
12

den dat Rolf nog iets publicabels had aangeleverd.
Hij zuchtte. Het witte scherm leek even wat helderder te worden.
Waar bleef die beginzin? Van wie was die gelaarsde voet, groter dan
doorsnee? Wie kwam die herberg binnen? Wel wist hij dat iedere sterveling
ontzag voor hem had, voornamelijk uit angst. Rolf was zijn tegenpool,
omdat hij alleen maar erkenning probeerde te krijgen voor
wat hij deed. Kon hij maar vluchten, maar er was geen wereld ver genoeg.
Rolf bleef naar het scherm staren en het scherm staarde terug.
Die eerste zin.
II
Een laars met een doffe, stalen punt schopte een van de twee verfloze
deuren open. Toegang krijgen tot Het Eiken Paard - een herberg in
Kristen – was makkelijk, er vandaan gaan zonder het gevoel bestolen
te zijn, was minder vanzelfsprekend. Het stond aan een plein in een
stad in Masseras, in het Rijk van Koning Folstine. Sinds mensenheugenis
regeerde er een koning Folstine die zijn Koninkrijk bestempelde als
het Dak van de wereld. Net zoals zijn vader en zijn vaders vader en
zijn grootvaders vader.
Alle geroezemoes verstomde. Waar eerder luide uitroepen en gelach
te horen was, klonk nu geknars van leren zolen en geschuif van
kruiken bier en wijn. Zelfs de valse piano hield er mee op.
Na de stalen punt zag je de rand van een zwarte hoed. Van een
man die geen andere keuze zag dan zich te buigen. Eenmaal binnen
rechtte hij zijn rug en wees met de lopen van twee revolvers voor zich
uit. Lederen zadeltassen hingen over zijn rechterschouder en achter de
linker stak een korfgevest van vernikkeld staal uit de jas die reikte tot
zijn kuiten. Hij stond wat scheef - vanwege het gewicht van de tassen -
maar de lopen bleven op gelijke hoogte. Toen hij opkeek, tuurde hij
over alle hoofden de ruimte door. Een blonde vrouw leunde tegen de
achterste muur. Ze glimlachte omdat ze er zeker van was op die af-
13

stand veilig te zijn. Ze droeg een dienblad op haar platte hand. De grimas
op zijn door oude littekens geschonden gezicht leek er op vastgelijmd.
Er sprak geen leedvermaak uit, geen boosheid, niets. Een schot
echode in de stilte en de kogel suisde door de pluizige staart op het
hoofd van de dienster. Ze gleed met open mond langs de muur naar
beneden. Kruiken bier belandden met haar dienblad op de grond.
De echo van het schot benadrukte de stilte in de herberg. De mannen,
ongeschoren en in kleding geurend naar opgedroogd zweet en
dierlijke feces, durfden zich nauwelijks te bewegen. De vrouwen -
voornamelijk ingehuurd voor seks - hielden hun armen in bescherming
voor hun borsten. Zelfs de rook en de geur van verschaald bier
en vette worst, leken bewegingsloos. Alle ogen waren op hem gericht.
Hij zuchtte, en had zijn oogleden ternauwernood geopend. Zijn
stem was toonloos: 'Kresin is hier.' De blinkende lopen wezen op de
kastelein, wiens pruimtabak stil lag tussen onderlip en tanden. Hoewel
de man redelijk veilig achter de brede toog van donker massief
hout stond, vergat hij zijn mond te sluiten. En ook al was hij een tanige
kerel met wie vast niemand zou durven spotten, toch begon hij te stotteren.
'Hhhij liep daarstraks mmmet Kraia… een van de meiden, naar boven.
Ik heb em niet meer gezien.'
De schutter, die zijn revolvers terug in hun holsters liet glijden, vergat
heel even zijn doel toen hij van een tafel vlak achter hem, hoorde
fluisteren: 'Kijk, dat is nu een Fret, en hij schijnt hier vaker te komen.'
'Ik ken ze wel, joh. Mijn vader...' Maar de jongeman kwam tot de
conclusie dat de informatie over zijn vader onbelangrijk was, omdat
de Fret zich naar hem omdraaide.
Zijn handen lagen op de uit onverwoestbaar en dofzwart wengéhout
vervaardigde kolven. De beide wijsvingers streelden het metaal.
De Fret keek naar de man met het vuile gezicht en het rode haar die
vurig wenste dat hij zijn woorden kon terugnemen. Hij klemde zijn
smerige vingers wanhopig om een buidel vol met munten, eerder die
dag verdiend op de paardenmarkt. De Fret verloor zijn belangstelling
en keek de jongeman, die over zijn vader had willen spreken, in zijn
blauwe ogen. Een opgeschoten knaap met blonde krullen, in een jas
14

van een dunne stof met vuil aan de mouwen. Zijn stem werd laag: 'Jij
kent ze wel?'
De jongeman stak uitdagend zijn borst vooruit en zei: 'Folstines Rationele
Eenheid...' Al wat hij verder nog wilde zeggen, vervaagde alsof
zijn stem door het draaien aan een denkbeeldige knop zachter werd
gezet.
De Fret stond voor hun tafel. Hij ontnam de mannen alle zicht, behalve
dat op het wapenarsenaal aan de binnenkant van zijn leren jas.
Ze keken naar enkele rechte werpmessen, een aantal dolken en een
paar magazijnen. Ook hingen er drie patroonriemen met koperen hulzen
om zijn heupen. Hij sloot de jas, trok zijn wenkbrauwen op en
zuchtte. 'Lef. Je denkt dus dat je tot in de kern van een Fret kan doordringen?
Na een oogopslag?' Maar hij gaf de jongen geen kans te antwoorden,
want hij wendde zich tot de roodharige man. 'Mijn neus
vertelt me dat jij in paarden handelt. Jij geeft me een paard, een Fret
waardig en ik spaar je leven.' Niemand in dit etablissement zou een
fractie van een seconde twijfelen aan zijn woorden, wist hij.
'Het enige paard dat jou kan dragen, heb ik vanmiddag verkocht
aan boer Gres.'
De Fret wees met de loop van een van de revolvers naar de jonge
vriend van de paardenhandelaar. En schoot. De jongen viel gillend
met stoel en al achterover. Huilend bleef hij liggen, met zijn hand aan
zijn oor.
'Zeg het jong dat hij zich niet moet aanstellen: amper een schampschot.
Jij koopt dat paard terug en je zorgt dat het op het plein staat te
wachten wanneer ik terugkom, anders heb je meer op je geweten dan
dit schrammetje.' Hij stak de revolver terug in zijn holster en sloeg de
jas opnieuw dicht voordat hij koers zette naar de trap.
Ongemerkt schudde hij de sabel achter zijn schouder recht terwijl
hij de trap op liep naar de balustrade. Alle vier deuren waren geopend,
maar in de eerste twee kamers was niemand aanwezig. Onder
hem nam het geroezemoes weer in volle sterkte toe.
'Kanter?' Een stem van verleiding, zwoel, smekend. De Fret keek
de derde kamer in. 'Je wilde me toch niet voorbij lopen? Ik hoorde al
dat je binnenkwam. Kom hier, kanjer, ik heb je gemist.'
15

Baxan Kanter bleef in de deuropening staan, zijn ogen op de vrouw
gericht die hem vanaf de rand van het bed aankeek. Zij kende hem, hij
haar niet. 'Wat wil je?' vroeg hij en snoof de dunne geur van Kresin op.
Ze lachte en haar tanden staken wit af tegen haar appelrode mond.
Ze was juist bezig de haakjes van haar korset vast te maken, maar
stopte direct toen hij haar schattend bekeek, als een koe op een veiling.
'Ik hoopte eigenlijk dat je me nog wel zou kennen. Zo lang geleden is
het toch niet?' Ze spreidde haar benen, een roze roos opende zich.
Kanter zweeg, maar bleef kijken.
'Kraia,' zei ze en er klonk slecht geacteerde verontwaardiging.
'Ik ruik Kresin,' volhardde hij, maar de roos had evengoed zijn aandacht.
'Mijn lieve schat, ik zit hier in mijn volle glorie en jij kunt alleen aan
Kresin denken?' Haar lach klonk hoog. Ze drukte haar borsten omhoog
zodat de tepels in zijn richting priemden.
Baxan trok zijn wenkbrauwen op en liep de kamer in. Voor het bed
hield hij halt en keek op haar neer. De zadeltassen gleden van zijn
schouder naast het bed. Hij liet zijn ogen donkerder worden. De bruine
kleur van de iris en het wit van de oogbol verduisterden, verdwenen
en maakten plaats voor volledige duisternis. Op zulke momenten
kon niemand verdragen wat daarachter zichtbaar werd. Niemand had
het ooit aangedurfd en de meesten spraken al veel eerder de waarheid
zoals zij die zagen. Op een man na. Van hem rook hij de kenmerkende
geur.
Haar gezicht vertrok alsof ze plotseling door een innerlijke pijn
werd bevangen. 'Schatje, alsjeblieft. Ik zeg je de waarheid. Heb ik ooit
tegen je gelogen?'
Hij zweeg. Zijn ogen bewogen niet, geen knippering.
'Wat wil je weten van Kresin? Alles wat ik weet, is dat hij zijn kleine
worstje vaak niet...' Een revolver verscheen in haar blikveld. Haar
ogen stonden groot toen ze verder sprak; gehaast, angstig. 'Hij vertrok
meteen bij je binnenkomst, die nogal opviel, moet ik zeggen. Ik hoorde
het hierboven, of beter gezegd, ik hoorde het niet. Ik begrijp niet hoe jij
het altijd weet klaar te spelen om een drukke herberg ineens stil te krijgen...'
Een tweede loop vergezelde zijn naaste familielid en raakte haar
16

wang. 'Alsjeblieft, Kanter, kanjer van me, ik ben eerlijk. Kresin was inderdaad
hier, maar hij is weg. Hij zal je altijd uit handen blijven, zei
hij.' Ze wenkte met haar hoofd, achter zich.
Zijn ogen verloren de ongenaakbare leegheid en richtten zich naar
het raam achter haar, en dan vooral naar het stof op de kozijnen en de
spinrag in de hoeken. Zijn blik keerde naar haar terug, waarna hij
knikte, niet van instemming, maar omdat hij een besluit had genomen.
Hij kantelde zijn revolvers zodat de lopen naar boven wezen. Hij keek
naar haar bleekroze borsten.
Ze veinsde de uitdrukkingsloosheid in de blik niet te zien en glimlachte,
zich vastklampend aan de hoop dat zij vanaf nu de touwtjes in
handen had en zei: 'Hij is gevlucht, lieverd. Hij zegt dat hij de enige is,
die je altijd uit handen is gebleven. Hij zei ook dat hij ooit een Fret is
geweest. Ik zou hem haten als de pest, ik...'
'Geen haat, alleen gerechtigheid,' onderbrak hij haar terwijl hij zijn
jas naar achteren sloeg. 'Zijn geur hangt hier.' Hij scheurde haar korset
volledig open, enkele haakjes sprongen los en zouden zich nooit meer
laten vinden, en hij duwde haar achterover op het bed.
'Hoezo? Ik ruik niets.' Kraia lachte opvallend luid. Terwijl ze nog
meer korte en vooral harde gilletjes slaakte, ging een van de smalle latjesdeuren
van de kamerbrede klerenkast open. Kresin – er ontstond
geen enkele beweging in de lucht om hem heen – met zijn eeuwige
grijns. Zijn zwarte haren, plat op het hoofd gedrukt met een vet waarvan
niemand de herkomst wilde weten, glansden metaalachtig.
Een revolverschot klonk. Het trilde in je maag en een verontrustend
piepen in je oren was het gevolg. Zelfs in een compromitterende
houding als deze had Baxan een revolver binnen handbereik. Hij zag
nog net de punt van Kresins hiel verdwijnen achter de gapende deur.
Alweer had Kresin op zijn ratachtige eigenschappen vertrouwd. De
deur stond nog open. Baxan zag de balustrade en vanuit de ruimte beneden
klonk gejuich en boegeroep door elkaar. De buitendeur sloeg
hard dicht.
Kraia ging overeind zitten met haar handen voor de oren. Kanter
zat op de rand van het bed en knoopte, zonder acht op haar te slaan,
zijn broek dicht waarna hij met zijn ellebogen op zijn knieën voor zich
17

uit bleef staren. 'Kraia, je bent dom. Een man verschuilt zich in kleerkasten
en moet zijn vlucht maskeren door jouw gillen? Goedgelovig
én dom. Geen Fret. Nee, zelfs geen aspirant-Fret, trapt daarin.' Zijn
stem klonk vlak. Het was zijn eigen fout, opnieuw, maar Kresin leek
een geest, een fantoom. Hij keek haar niet aan, zijn revolvers bungelden
tussen zijn benen.
Kraia pakte hem verschrikt bij zijn arm: 'Liefje, je moet me geloven,
hij dwong me. Je mag me niet... Je kunt me niet... Je hebt me net nog...
Het was toch goed? Hier, voel mijn borsten. Schatje, ze zijn van jou.'
Ze rukte aan zijn arm en wilde de hand op haar borst leggen. Ze vergat
de revolver waarvan de haan gespannen was en die in de palm
van zijn hand lag. Zijn wijsvinger trilde licht toen hij de trekker overhaalde.
Een kogel drong via haar hals haar hoofd binnen en verliet de
schedel aan de achterkant. Zo miniem als de wond was bij het binnengaan,
zo groot was de uitgaande wond, waar kleverig weefsel door
naar buiten stulpte.
Baxan klakte kort met zijn tong en stond op, zijn revolver gleed terug
in het holster. Hij trok zijn jas dicht en zette zijn hoed weer op. Hij
keek op haar neer. Haar kleding was als opengescheurd cadeaupapier,
en het geschenk was opgebruikt.
Met zijn zadeltassen over de schouder liep hij de kamer uit, over de
trap naar beneden.
III
'Jeihoe! Je hebt ongelijk gehad, vader. Ongelijk.' Rolf wierp theatraal
zijn handen in de lucht en schonk zijn longdrinkglas opnieuw halfvol.
Eindelijk was zijn verhalenbron hem gunstig gestemd. Hij had een
idee.
Zijn vader had er zijn favoriete bezigheid van gemaakt om hem ervan
te beschuldigen een dromer te zijn. Met dromen is geen droog brood
te verdienen, had hij steevast gezegd als Rolf weer eens wapperend met
een nieuw verhaal de keuken binnenstormde. En iedere keer slaagde
18

hij erin om Rolf op de kast te jagen, alsof hij kickte op Rolfs zichtbare
teleurstelling.
Natuurlijk had zijn vader ongelijk gehad. De bewijzen stonden bij
heel wat mensen in de boekenkast. Hij werd gepubliceerd, hij schreef
verhalen in romanvorm, essays, artikelen en gedichten. Tegenwoordig
hield hij lezingen en gaf hij workshops.
Rolf leunde in zijn bureaustoel en nam een slok. Jonge jenever was
vooral lekker met suiker. Die moest nog even achterwege blijven, hij
had het nog niet verdiend. Maar er was een begin gemaakt.
Het glas tussen zijn handen rollend, keek hij gebiologeerd naar een
uitgerekte, kartelige druppel vogelpoep op het raam. De zomer was
voorbijgegaan. Ongemerkt. De zon stond lager en scheen niet langer
direct naar binnen. Hij had het rolgordijn opgetrokken en hij keek uit
op de zijgevel van het huis van de buren, de familie Van Maarn. Leuke
mensen, niets op aan te merken. Ze hadden een zoon, een lastige puber.
Hoe heette die jongen ook al weer?
Inmiddels zat hij aan zijn vierde jonge jenever en voelde de alcohol.
Alles werd zachter. Hij keek in het glas en herinnerde zich de eerste
keer dat hij Jonge Jenever had gedronken. Hij was tien jaar oud en wilde
niet onderdoen voor zijn broer Aart, die - twee jaar ouder dan hij -
al alcohol durfde te drinken. Natuurlijk stiekem, vader wist het niet.
Het was in het schuurtje bij de volkstuintjes, waar altijd die rare geur
had gehangen, zoet en zuur tegelijk. Nu wist hij dat het kunstmest
moest zijn geweest, maar toen leek het alsof iemand zijn dode huisdier
vergeten was te begraven. In dat schuurtje had Aart een fles Goblet
verborgen. Rolf dronk manhaftig zijn eerste slok. Het zag eruit als water
en hij schatte dat het ook wel zo zou proeven. Hij kwam bedrogen
uit. Het was alsof hij een in brand gestoken kauwgombal had ingeslikt.
Wat deed dat pijn. Op dat verschrikkelijke moment was hij er absoluut
zeker van dat zijn keel volledig moest zijn weggeschroeid. Hij
zou verhongeren omdat hij nooit meer zou kunnen eten. Aart was niet
meer bijgekomen van het lachen.
Hij zette het glas aan zijn lippen en dronk het in een teug leeg,
schonk het opnieuw halfvol en typte verder. Hij merkte ze niet op,
omdat hij ze niet wilde zien, die duizelingwekkende waarschuwingen
19

van de alcohol.
IV
Er klonk weinig rumoer in de inmiddels nagenoeg leeggelopen herberg.
Slechts enkele klanten, waaronder de paardenhandelaar en zijn
jonge vriend, waren niet gevlucht. De jonge kerel had een verband om
zijn hoofd gedraaid, waaruit blonde plukken haar staken. Boos stond
hij op van de tafel toen hij de Fret in hun richting zag komen.
Baxan bekeek de jongen die later zeker een flinke kerel beloofde te
worden, maar nog niet genoeg van het leven had geproefd. Hij legde
zijn hand tegen de borst van de jongen en liet zijn blik omlaag gaan
naar de paardenhandelaar. Gespannen verschoof de man zijn kroes
bier over de tafel als een bovenmaats paard op een schaakbord, maar
de jongen klemde zijn hand om Baxans onderarm. 'Ik ben niet bang
voor jullie,’ zei de jongen. ‘Ik wil dat u weet dat ik me niet ongestraft
laat verwonden en dat de sheriff ieder moment kan binnenkomen om
u te arresteren.'
Baxan negeerde de vingers om zijn arm en bromde: 'Paard.'
'Buiten,' mompelde de paardenhandelaar zonder op te kijken.
In een enkele pas was Baxan bij de dubbele deur. Buiten lag het
plein, in rode keien gelegd, met opwaaiend zand, wat dorre struiken
en een oude eik als middelpunt. Er omheen stonden houten huizen
met hun scheefhangende luiken en verveloze deuren gesloten. Voor
de veranda van de herberg stond een paard, met een touw om de hals
gebonden aan een stutpaal. Zijn goudbruin glanzende vacht stelde de
avondzon in de schaduw. Het beest mat een schofthoogte waarmee
een Fret heel behoorlijk uit de voeten kon - meer dan 1.80 meter - en
hij bezat waarlijk stevige benen die Baxan konden dragen. Dit was
geen paard dat op de halfjaarlijkse paardenmarkt in Kristin aan een
boer verkocht zou mogen worden. Hij draaide zich een kwartslag terug
de herberg in. 'Waar heb je dat paard gestolen? Het is een van de
Konings paarden.'
20

'Niet gestolen, ik ben een eerlijke zakenman en ik heb het gekocht
van een vrouw. Een machtige vrouw, dat kon ik wel zien. Misschien
was ze een magiër, dat zie je tegenwoordig ook niet meer. Iedereen
draagt toch maar mantels. Hoewel ze me geen gemakkelijk wijfie leek.'
Baxan zette een pas terug de herberg in, greep de paardenhandelaar
bij de arm en sleurde hem naar buiten. De deur van de herberg
bleef open.
'Kijk.' Baxan duwde de man op zijn knieën achter de hielen van het
paard. 'Ongetwijfeld zul je zien dat dit een hengst is. Wat zie je nog
meer?'
Trappelende hoeven met zware hoefijzers echoden luid over het
lege plein.
'Uh... een brandmerk?' kreunde de man bij het zien van de geschroeide
haren achter op de bil van het paard. Duidelijk herkenbaar
waren de drie torens van kasteel Prepotem in Kardesh. Met zijn voorhoofd
gevaarlijk dicht bij de spronggewrichten van het paard, kneep
de paardenhandelaar zijn ogen dicht.
'Dit paard is gestolen,' zei Baxan terwijl hij hem rustig overeind
trok. 'Helaas kom jij niet voor op mijn lijst. Dus zal ik dit dier terugbrengen
naar de rechtmatige eigenaar: koning Folstine. Maar eerst
Kresin.'
Toeval of niet, maar het paard hield op met trappelen en stond stil,
alsof hij de woorden had begrepen.
'Baxan Kanter!' Hard schalde de stem over de binnenplaats en hij
kaatste terug met een echo van de respectabele zomereik.
Een man kwam uit de straat met rode lichten, gewillige dames en
kamers waar nooit iemand sliep, maar die wel gezegend waren met
een bed. Breed bewoog hij zijn armen, alsof hij hoopte dat hij op deze
manier sneller vooruitkwam. Sneller werd hij niet, maar vanwege de
uitwaaierende lange jas was de gelijkenis met een opgeblazen varkensblaas
treffend.
Baxan klopte het paard op de billen. Hij liep - terwijl hij met zijn
hand het dier tegen de haren in streek - naar voren. Dit was een kwaliteitsdier.
Vanaf nu de zijne. 'Hoe heet dit beest?' vroeg hij aan de paardenhandelaar.
21

De handelaar keek echter wat benauwd naar de glanzende penning
op de kraag van de aanstormende sheriff.
'Naam,' herhaalde Baxan en liet zijn hand demonstratief op de kolf
van een revolver rusten.
'Gahrman,' antwoordde de paardenhandelaar, plotseling erg vlug.
'Kanter,' hijgde de sheriff toen hij eindelijk bij de Fret en het paard
aankwam. 'Kanter. Ik ben sheriff Alf Rodeaux. Je kent me niet meer,
zeker? Eens per dertig jaar zijn ze toch? De zuiveringen? Och nee, vergiffenis,
Kanter, ik hoorde laatst dat het tijdsbestek bij jou wat uiteen
kan lopen. Lijkt me zeker zwaar als er zoveel is dat vergeten moet
worden.'
Toen de sheriff tegen zijn hoed tikte, glimlachte Baxan zonder
vreugde. Hij keek hem aan en dacht na over wat hij ging antwoorden.
'Rodeaux. Als je me probeert te beledigen, verspil je je adem en je
speeksel. Schijnbaar had je een van ons willen zijn omdat ik het verlangen
in je stem hoor overheersen als je over de zuiveringen spreekt.
Onverstandig. Luister: je kreeg de functie van sheriff, wees daar dankbaar
voor.' Hij klakte met zijn tong. 'Wat jou aangaat, is dat ik alles in
de hand heb. Dit is één der Konings paarden die gestolen werd. Hij is
door mij opgespoord en zal door mij worden teruggebracht.'
Geluid van een dichtslaande deur, gedempt als was hij van nat papier,
weerklonk. De jongeman met het verband stapte de veranda af.
Rodeaux zei: 'Oké, dan gaat het me niet aan. Wat me wel aangaat, is
dat er een klacht tegen je is ingediend, Kanter. Je hebt, geloof ik, geen
idee wie je beschoten hebt, is het wel? Daarbij, sinds wanneer hou jij je
bezig met het opsporen van paarden? Waar is je eigen paard?'
'Dodelijk vermoeid...' mompelde Baxan. Hij begon met de vlakke
hand langs de hals van het paard te strijken en sprak in zichzelf. Gemompel,
onverstaanbaar, maar de hengst draaide zijn hoofd. Baxan
pakte de onderlip en kneedde die terwijl hij zich tot de paardenhandelaar
wendde. 'Gahrman moet gezadeld worden. Ik vertrek.' Waarop
hij zich naar de sheriff draaide maar even wachtte met spreken. 'En jij,
Rodeaux, bent vergeten wat dank is. Sommigen noemen me oud, vele
onbekende gezichten kennen me. Jij had een Fret willen zijn. Ik zeg het
je nogmaals: Verlost van irrelevante gevoelens, zijn de enige emoties die er
22

toe doen: respect voor wat je bent en voor de gedachten die je gevormd hebben.
Een land is niets zonder zijn wachters. Een Fret is de jager die het volk
zuiveren moet.'
Hij had zonder stemverheffing gesproken met zijn rechterhand op
zijn borst, die hij vervolgens weer op de kolf van zijn revolver legde.
De sheriff liet zijn hoofd hangen, waarschijnlijk herinnerde hij zich
deze woorden. Baxan vervolgde: 'Je was niet uit het goede hout gesneden,
Rodeaux. Zwak. Maar laat mij mijn werk doen. Wanneer je nog
eenmaal mijn zuiveringen vermeldt, tegen wie dan ook,' hij hield zijn
hoofd schuin. 'Dan is dat je laatste keer.'
Baxan keek van de kruin van de sheriff naar de paardenhandelaar.
Nog voordat hij de roodharige een blik in de ogen kon gunnen, rende
deze angstig van hen weg, zijn versleten zolen klepperend over de stenen.
Baxan keek hem na en wierp een blik op de jongeman met het
vuile verband. 'Wie ben jij eigenlijk?'
De jongen keek manhaftig op naar de Fret. 'Ik ben de zoon van gewestbestuurder
Core Vor Rhamen.' Maar zijn stem stierf weg, net als
daarstraks en het laatste woord was nauwelijks verstaanbaar.
'Magiër Vor Rhamen. Interessant. Dan ben je verdwaald. Je vader
zal niet weten dat jij je hier ophoudt, hij zal het afkeuren. Een rijkeluiszoontje
hoort niet in Kristin.' Ofschoon willekeurige namen en gezichten
bij iedere zuivering sneuvelden in zijn geest, stonden alle
wetenswaardigheden van de hogere adel, het bestuur en het koningshuis
in zijn geheugen geëtst. En Kresin.
De jongen antwoordde niet en ook Baxan sprak niet meer. Ze keken
elkaar zwijgend aan. Rodeaux keek verbaasd op vanwege de stilte,
maar zei niets. Hij legde zijn hand op de kolf van zijn revolver, uit
voorzorg.
De paardenhandelaar kwam hijgend terugrennen met een hoofdstel
en een dik stuk gevoerd en op plekken opgevuld kwaliteitsleer
met een singel en stijgbeugels. Het diende als zadel en zou niet onder
doen voor de zadels die voor een Fret op maat werden gemaakt. Het
paard werd schichtig. Zijn ogen rolden vervaarlijk in de grote oogkassen
met veel wit. Angst.
Baxan legde zijn hand op de manen en zei enkel: 'Gahrman.'
23

Als bij toverslag kalmeerde de hengst. Baxan keek naar de paardenhandelaar
en schudde zijn hoofd. 'Gahrman is nooit bereden geweest.
Wanneer was je van plan mij dit te vertellen?'
De man keek verbaasd naar hem op en naar het niet langer trappelende
paard. 'Hoe kan dat nu? Dit paard is gefokt als dekhengst. Boer
Gres had een hengstige merrie en...' Een schot belette hem zijn zin af te
maken.
In een reflex hief Rodeaux zijn eigen revolver, tegelijk met zijn andere
hand de haan spannend. Schromelijk te laat. Zijn lippen gingen
vaneen, alsof hij iets moest zeggen, maar niet wist wat. Hij keek van
het zwarte gaatje in het voorhoofd van de ineengezakte paardenhandelaar
- er liep een dunne straal bloed uit - naar de loop van de grote
revolver van de Fret. Rook verliet de gitzwarte cirkel in een kleine
krul.
'Het Rijk is beter af zonder hem,’ zei Baxan. ‘Dit is geen dekhengst,
maar een waardig paard, gefokt om ontberingen te doorstaan.' Hij liet
de revolver in zijn holster zakken. 'Ik zoek Kresin, maar...' Hij keek de
jonge kerel aan. 'Ik zei het al, jij hoort hier niet. Magiër Vor Rahmen
zal zijn zoon terug willen zien. Heb je vervoer?'
De zoon van de magiër schudde beduusd het hoofd.
Baxan haalde zijn schouders op. Hij legde zijn arm om de hals van
het paard en duwde zijn wang tegen de klamme vacht. Hij sloot alles
buiten, dacht alleen aan het paard en diens fotografische waarnemingen.
Hij bracht zijn wil over, communiceerde. Het duurde niet lang
voordat hij hem het hoofdstel over het hoofd schoof en het zadel op
zijn rug legde. Daarachter kregen de zadeltassen hun plaats. Alles in
zo'n rust en met zo'n vanzelfsprekendheid alsof er geen andere manier
bestond. Het grote dier liet alles welgevallig toe.
De hengst was opgezadeld en Baxan keek naar de jongen en de
sheriff. Het plein was nog steeds verlaten. Vanuit de herberg klonk
slechts wat geroezemoes.
Terwijl hij in contact bleef met de grote hengst, steeg Baxan op.
Vanaf vandaag was Gahrman de zijne. Van terugbrengen was geen
sprake. Hij pakte de teugels in de ene hand en schikte de sabel langs
zijn zijde achter zijn schouder met de hand die hij uitstrekte naar de
24

jongeman met het verband.
'Doe die zwachtel van je hoofd, je wilt zo toch niet begraven worden,
zeker?' Hij lachte kort, onaangenaam.
De sheriff boog naar de jongen en fluisterde: 'Trek het je niet aan,
kerel, dat schijnt een grapje te zijn. Je kunt dat verband er beter afhalen
en hem niet meer proberen te misleiden. Een Fret doorziet je meteen
en een volgende keer zul je niet kunnen navertellen.'
De jongen wikkelde het verband van zijn hoofd, zijn blonde haar
sprong statisch omhoog, en aan zijn gewonde oor was weinig meer te
zien dan een rode korst over de lengte van de oorschelp.
'Transkring, was het toch? Over twee dagen zijn we er, als we blijven
rijden.'
De jongen knikte en schudde zijn hoofd, in twijfel.
'Hoe heet je?'
'Gaël.' Nauwelijks verstaanbaar.
Baxan mompelde: 'Gaël Vor Rhamen.' Hij klakte met zijn tong, trok
de jongen achter zich op Gahrman en liet het paard rustig zijn eigen
weg zoeken, de vuile stad uit. De ondergaande zon tegemoet.
V
'Nu is het afgelopen!'
Rolf knipperde met zijn ogen, in gedachten nog de warmte van de
ondergaande zon op zijn gezicht terwijl hij schommelde op de rug van
een paard. Zijn glas viel en brak op de wieltjes van zijn stoel.
Een bruuske beweging liet zijn stoel draaien. Hij probeerde een
plotseling opgekomen misselijkheid weg te slikken terwijl hij in de
katachtige woede keek van Harriëtte. Haar gezicht leek nu meer dan
ooit op dat van een panter: ogen tot spleetjes, groen en glanzend, haar
neus opgetrokken en haar mond een kaarsrechte streep. Hij kon bijna
de snorharen zien trillen.
'Ik heb het je nooit rechtuit gezegd en ik denk dat je het toch snel
vergeten zult zijn, nu ik zie hoe bezopen je weer bent, maar je vader
25

had gelijk. Aart was de betere zoon. Hij had tenminste een goede,
maar simpele inborst. Hij hoefde niet zo nodig in magazines te staan
en zou als elektricien op een eerlijke manier zijn brood verdiend hebben,
als hij niet op het circuit uit de bocht was gevlogen. En ik kan het
goed begrijpen dat je vader uiteindelijk stierf omdat zijn enig overgebleven
zoon niet aan zijn verwachtingen voldeed. Als jij inderdaad zoveel
op je moeder lijkt, dan snap ik niet wat die twee ooit in elkaar
gezien hebben.'
Hij kreunde. Zo was Harriëtte. Rolf had te veel op zijn moeder geleken,
volgens zijn vader dan. Een moeder aan wie hij alleen nog wat
vage herinneringen had, zoals bewegende beelden van een 16mm. camera
zonder geluid. En Aart? Aart was vaders oogappel geweest.
Hij lachte wat ongemakkelijk. 'Eh... sorry, schatje, ik zit eindelijk in
de flow. Je weet toch...?'
'De flow, de flow! Zie je niet wat je hebt aangericht? Er is geen
“we” meer, Rolf. De flow, wat een onzin! Sinds “Het Regelen van de
Tijd” heb je geen origineel idee meer gehad.'
Aan weerszijden van haar in zachte nylonkousen gestoken benen
stonden twee koffers. Ze had altijd de mooiste lange benen van het gewestelijk
halfrond gehad, en nog. Hij had ze al lang niet meer de aandacht
mogen geven die ze verdienden.
Hij wilde protesteren, maar ze was hem voor. 'Je wilt die pedofiele
nachtmerrie toch niet als origineel betitelen?'
'Is niet waar, schatje. "Terug naar het Begin" is de belevingswereld
van een kind dat uiteindelijk een oude man blijkt te zijn. Daar kan ik
toch niets aan doen?' Zijn maag begon weer op te spelen. En natuurlijk
wist Rolf heus wel dat hij er op dit moment niet uitzag als de verhevenheid
zelve.
'Besef je wel dat ik die man die je nu bent, die zogenaamde schrijver,
dat ik die verafschuw?' Ze wierp haar armen in de lucht. 'Rolf, ik
herken je niet langer!'
Hij wist een wat bevreemde blik op haar te richten. 'Maar...'
Ergens had ze gelijk: met twee aarzelende romanpogingen op het
wrede pad des schrijvers kon iemand nog geen succesvol schrijver genoemd
worden. "Het Regelen van de Tijd" was tot nu zijn beste boek.
26

Het was even een succes geweest, hoewel nauwelijks een bestseller en
handelde over een man, die in zijn eigen wereld de tijd naar zijn hand
wist te zetten, wat hem in zoveel problemen bracht dat hij te laat besefte
dat er geen weg terug was.
'Vertel me niet dat je niet door hebt dat dit al is fout gegaan voordat
je in deze kamer je bed neerzette. Met al die lieve vriendinnen, die
zich je fans noemen? Dacht je nu echt dat ik zo naïef ben? Je bent een
profiteur en ik begrijp niet dat ik ermee instemde toen je je journalistieke
werk opgaf om je volledig aan het schrijven te wijden. Je had er
die Lieve-Litarubriek makkelijk bij kunnen doen. Dan had ik niet alles
hoeven verdienen.'
Het was niet voor het eerst dat dit ter sprake kwam. Ze verdiende
goed als personeelsmanager bij de ABAB aan de Chinijnenweg. Het
bracht in ieder geval heel wat meer geld in het laatje dan wat hij had
verdiend met zijn freelancewerk als correspondent en zijn LieveLitarubriek.
Met zijn lezingen, redigeerwerk en signeersessies verdiende
hij ook maar bar weinig. Hij kon haar niet het leven geven dat ze gewend
was: een leven in stand.
'Harr, schatje,' begon hij.
'Niks “schatje”, ik heb altijd achter je gestaan, maar aan alle dingen
komt een end. Ik wilde nu dat ik naar mijn moeder geluisterd had.'
'Maar je moeder is...' Als hij zich niet zo hondsberoerd had gevoeld,
zou dit het startsein zijn geweest voor een slaande ruzie. Nu hoestte
hij. Zijn keel deed zeer. Hij had een tong als graniet.
'Moeder heeft steeds gezegd dat je niet echt was.'
'Ze pochte toch wel op die grootse familiefeestjes.'
'In het begin. Toen we nog trots op je waren...'
Harriëttes beeltenis begon wazig te worden en haar stem zwakte al
af. Hij voelde zich wegglijden. Waarschijnlijk sprak ze nog over haar
moeder, het vleesgeworden concept van het woord snob. Haar vader
was ‘'slechts’' een gewone kruidenier hoewel hij inmiddels een keten
van goedlopende zaken had weten op te zetten. Zus Ariënne leefde ergens
in een kraakpand omdat het gedrag van hun moeder haar tegenstond.
Ze had alle contact verbroken, behalve met hem. Hij was erg
graag in haar nabijheid, omdat zij niet altijd haar gelijk wilde behalen.
27

Nou ja, ze was een beetje vreemd, maar dat nam hij op de koop toe.
Hij knipperde met zijn ogen en zag dat Harriëtte niet bewogen had.
Waarschijnlijk zou de beginzin over moeten, maar zijn verhaal was
eindelijk in een stroomversnelling gekomen. Daarom zei hij: 'Maar
liefje, ik heb weer inspiratie. Ik zit er helemaal in. Ik moet naar Transkring
om Gaël bij zijn vader af te leveren. En daarna gaat Kresin eraan.'
'Je raaskalt, en ik kan niet samenleven met een man die de grootste
belofte van de toekomst niet waar kan maken. Je rookt weer en je bent
verdomme stomdronken. Alweer. Nu weet ik zeker dat ik alleen nog
maar werk om jou aan alcoholverslaving ten onder te zien gaan. Zojuist
heb ik een belachelijke gokschuld voor je voldaan en nu staat er
een jongedame in de gang te wachten om je een interview af te nemen
dat je schijnbaar hebt afgesproken. Dit is de druppel. Het feit dat je andere
vrouwen aantrekt is iets wat ik altijd heb geaccepteerd, zolang je
het niet uit de hand liet lopen, maar ik accepteer je leugens niet langer.
Je hebt kansen genoeg gehad. Rolf, ik zeg je vaarwel.' Harriëtte pakte
haar koffers, draaide zich om en liep de kamer en daarmee zijn leven
uit.
'Maar...' Rolf kwam uit zijn bureaustoel en struikelde over zijn eigen
voeten. Als een geslagen hond kroop hij over de vloer naar de
deuropening, maar hij kon niet anders. 'Harr... schatje... ik houd van
je, liefje. Dat weet je toch? Je mag me niet alleen laten. Fuck. Ik kan niet
zonder je...'
Hoestend hees hij zich overeind aan de deurpost. Als een slappe
vuilniszak die ieder moment om kon vallen en zijn inhoud verliezen,
keek hij de gang in, naar de achterdeur waar je op de achterplaats uitkwam.
De gang was de ruggengraat van het huis, het centrale zenuwstelsel.
De huiskamer kwam erop uit, net als de keuken en er was de
deur waarachter de trap je naar boven leidde. Als hij zich nu kon omdraaien
zonder onderuit te gaan, zou hij de voordeur in zicht hebben.
Hij had hem dicht horen vallen, maar durfde niet te kijken. Hij wilde
het niet geloven, wilde hem niet zien, die dichte deur.
Het duizelde hem, de gang was als een zwoegende slokdarm, inkrimpend
en uitzettend. Hij zou erdoor vermorzeld worden als hij nu
28

durfde op te staan. Dat de vier grote palmplanten hem al likkebaardend
aankeken, was wel zeker.
Harriëtte had hem eindelijk verlaten. Hij wilde niet meer. Niet zonder
haar.
'Waarom heb je me alleen gelaten? Harr? Harr?'
Waarom kon hij zich niet beheersen? Eigenlijk wilde hij huilen,
maar zijn gedachten dwaalden weg. Weg van Harriëtte. Weg van zijn
zielige vertoning in de gang van zijn eigen huis.
Zoals het vandaag was gegaan... Nog nooit had hij zo in de wereld
van een verhaal gezeten. Het was bijna angstig zoals hij had meegekregen
wat de Fret voelde, wat niet zoveel was, maar wel heel ingewikkeld.
Baxan Kanter kon en kende alles. En hoewel de man zo
wanhopig graag wilde voelen en begrijpen, ontbrak het hem aan ieder
spoortje inlevingsvermogen. De man was een Fret. Rolf kreeg een
vaag idee van een politieagent, bodyguard en een premiejager ineen.
Rolf kreunde. Hij sloot zijn ogen en slikte wat gal weg.
Opnieuw vroeg hij zichzelf af wat er daarnet gebeurd was. Hoelang
was hij weggeweest? Hoeveel tijd had hij doorgebracht in Kristin
waar hij zonder blikken of blozen een hoer en even later een paardenhandelaar
van het leven had beroofd? Natuurlijk was dit onmogelijk.
Toch was hij Baxan Kanter geweest, zonder scheidslijn tussen werkelijkheid
en fictie. Als nu zijn handen op kruitsporen werden onderzocht,
was het onmogelijk dat er niets gevonden zou worden. Het
schot klonk nog na in zijn oren.
Hij hoorde voetstappen. Zijn hart sprong op. Harriëtte. Ze moest
door de voordeur zijn binnengekomen. Hij vergat Baxan Kanter. Voor
even.
'Meneer Dorint?'
Hij verstijfde. Dit was niet Harriëtte, maar de meest lieftallige stem
die ooit zijn gehoorgang was binnengedrongen. Een meisje, misschien
een jonge vrouw. De deur was toch dicht? Hij durfde zich niet om te
draaien, uit angst dat hij zijn maaginhoud zou uitstorten. De bekoorlijke
stem kwam dichterbij: 'Meneer Dorint, bent u ziek?'
'Nee, meisje, strontbezopen,' mompelde hij in zichzelf. Hij voelde
een hand op zijn schouder en een andere op zijn arm. Ze wilde hem
29

omhoog helpen. 'Nee, la'me nou,' stribbelde hij tegen. Hij voelde zich
net een kind. Schaamde zich.
'Maar u heeft me een interview toegezegd.'
Rolf kon zich niet herinneren een interview te hebben afgesproken.
Dat zou hij zich echt wel herinneren, omdat hij de laatste tijd bedroevend
weinig werd gevraagd. Met enige moeite en terwijl hij zijn adem
inhield (alsof dat zou helpen), draaide hij zich om naar de arm die op
zijn schouder lag.
Zijn mond viel open en hij vergat te ademen. Voorovergebukt keek
ze hem in de ogen. Lange, blonde haren kriebelden hem bijna in de
neus, blauwe ogen in een gezicht van een schoonheid die de zon deed
verbleken. Ze rook naar bloemen, fris en zoet. Hij daarentegen werd
omgeven door l'odeur d'alcool.
'Meneer Dorint,' zeiden kersenrode lippen. Deze mond mocht hem
hebben, kon hem hebben. 'Ze hadden wel gelijk, u lijkt inderdaad een
beetje op Richard Gere.'
Deze constatering gaf hem zijn adem terug en hij begon te hoesten
en te kokhalzen. 'Oh nee, niet weer. Meisje, alsjeblieft, ik...' Gal droop
bitter over zijn tong en hij spuugde op het parket. 'Oh, man.' Hij bleef
op zijn knieën zitten met zijn voorhoofd op het koude parket. Haar
hand lag niet langer op zijn schouder, maar hij durfde zich niet op te
richten. Hij rook de vieze substantie die onder hem tot een kleine, gele
cirkel gebold was.
'Komt u maar,' sprak ze. Hij werd aan zijn arm omhoog geholpen
en hij voelde een natte lap in zijn gezicht.
'Maakt u zich geen zorgen, ik heb als vrijwilligster in een bejaardenhuis
gewerkt, en ik zal u wel op laten knappen. Dan kom ik gewoon
morgen terug.'
30