Personeelskrant nr 36 - Solidariteit voor het Gezin

20
34
42
IN DIT NUMMER
Modieuze maar veilige
werkschoen in de thuiszorg?
Het kan!
Medisch onderzoek hervormd
Jobhoppen?
Bezint eer ge begint...

T: O 6
2013, .
G ?
10
M 12
Z W
16
V N 29
F C
K
Voor ons nieuwe zorghotel Wellington
te Oostende zijn wij
op zoek naar vrijwilligers.
Geïnteresseerd of ken je iemand?
Neem contact op met Solidariteit voor het
Gezin op 059 24 25 00 of via
www.solidariteit.be
36
46

Werkten mee aan dit
nummer:
Medewerkers uit afdeling Antwerpen
Marcelline Boons
Pol Debrock
Heidi De Clercq
Michaël De Graeve
Els De Loddere
Liliane De Muynck
Marjolein De Smet
Tine Dessers
Erwin Devriendt
Karien D’Hollander
Hilde Dhuyveer
Liselot Engelen
Aagje Keysabyl
Grisilde Koolen
Kathleen Matrige
Marieke Nijs
Frieda Okerman
Nele Oevaere
Rudy Pruydt
Philippe Rijssaert
Karin Roels
Hilda Sauer
Birgie Seru
Elisa Tjampens
Serge Van Boven
Christa Vandercruyssen
Marne Van Trappen
Petra van Zuuren
Patricia Verspreet
Nicole Vincke
Eindredace:
Frieda Okerman
Lay-out:
Vanja Govaert
De volgende edie van de personeelskrant
verschijnt eind juli. Kom je graag
eens in de krant met uw verhaal, alleen
of samen met collega’s? Bezorg ons dan
een tekst met eventueel fotomateriaal
vóór 15 juni. Als tekst krijgen we bij
voorkeur een worddocument en het fotomateriaal
in een afzonderlijke file of op
papier. Voor tekstverbetering en lay-out
zorgen wij!
Alles is op te sturen naar:
frieda.okerman@svhg.be of
eveline.vereecken@svhg.be
P 3
Woord vooraf
2013 zal voor Solidariteit voor het Gezin
een boeiend jaar worden. Tegelijkertijd mogen
we terugblikken op een moeilijk jaar
2012 waarin de twijfel is uitgegroeid tot een
vastberadenheid. De spreidstand van 2012,
waar we beleidsmatig op diverse niveaus
enerzijds toch nog gingen voor een groeiscenario
en anderzijds strenge voorzichtigheidregels
inbouwden in functie van de financiële
beperkingen, hebben we perfect
doorstaan zonder kleerscheuren. 2012 was
uiteindelijk het noodzakelijk jaar om inhoudelijk
met de voet op de rem de toekomst in een ander perspectief te
zien. De eerste schuchtere oefeningen om de groep Solidariteit voor
het Gezin te herdenken, werden gedaan en de resetnota ‘Boost 2019’
zal de basis vormen van veel nieuwe ideeën voor ons zorgbedrijf.
De beleidsnota 2013 mag beschouwd worden als een verlengde van
2012, omdat we 2 jaar op rij de economische situatie in onze sector
met argusogen blijven volgen. Veel franjes zullen er nu ook niet bijzitten,
integendeel. Zeer rationele beslissingen om onze autonomie te
versterken, zijn meer dan ooit aan de orde. Tegelijkertijd zal 2013
gekenmerkt worden als het jaar waar we voor het eerst zichtbaar en
met open vizier de toekomst zullen voorbereiden. Zowel inhoudelijk
als functioneel zullen bijzonder veel nieuwe dingen uitgewerkt worden.
Wij willen weer het performantieniveau van weleer halen, opdat
we handig zouden kunnen anticiperen op de 6 de staatshervorming.
Innovatie zal dus prioritair aan bod komen in alle aspecten van de
uitbouw van onze groep.
Vier departementen zullen in de frontlinie worden geplaatst en zullen
in 2013 een woelig, maar boeiend jaar tegemoet gaan. Comfortzorg,
ICT, Woonzorg en Gezondheidszorg staan in 2013 voor enorme uitdagingen.
Het succes van Solidariteit voor het Gezin in 2013 zal dus
voor een groot deel afhangen van deze vier departementen, zonder de
specifieke doelstellingen van de andere pijlers te willen minimaliseren.
Want ook zij moeten de continuïteit verzekeren en zich tegelijkertijd
inpassen in het nieuwe verhaal dat we voor Solidariteit voor
het Gezin zullen uitschrijven.
2013 wordt geen jaar in spreidstand, maar een jaar van fundamentele
keuzes. Tegelijkertijd zal 2013 ook een overgangsjaar zijn, waarbij
we rekening zullen moeten houden met hetgeen op politiek vlak in
2014 zal gebeuren. Maar één zaak is duidelijk: iedereen beseft dat de
‘change’ noodzakelijk is. Vandaar dat we op onze beleidsdagen resoluut
gekozen hebben voor een vastberaden beleid met het oog op
een veranderende toekomst. Op deze manier moet onze nieuwjaarsboodschap
dan ook gelezen worden.
Zeer genegen,
Erwin Devriendt
afgevaardigd bestuurder

4 P
S G
!
I 2009 S G
SOL() . D
. O
-
, 2011 -
M B,
. O -
’, -
-
,
’ B.
B ?
Dan surf je naar http://personeel.solidariteit.be en log je
in met je rijksregisternummer. Dit is het nummer op de
achterzijde van je identiteitskaart dat begint met je geboortedatum
in omgekeerde volgorde.
Eens ingelogd heb je de keuze: ofwel kies je voor
‘tijdelijke acties’, dit zijn acties beperkt in de tijd of acties
beperkt voor Solidariteit voor het Gezin ofwel kan
je doorklikken naar de SOL(den)site door je taalkeuze
aan te klikken: ‘kies uw taal’.
T 10
1. A E
2. HP
3. M.
4. PM U B
5. S D
6. P
7. H A
8. F
9. M
10. M V

Kies je voor de SOL(den)site, dan kan je gaan zoeken
naar wat jou interesseert. Op de thuispagina (homepage)
krijg je een overzicht van het ‘voordeel van de maand’
en ‘speciale aanbiedingen’.
Zoek je meer specifiek, dan kan je zoeken op naam van
de leverancier (bijvoorbeeld: Torfs) of op soort gebruiksartikel
(bijvoorbeeld: schoenen) of op regio
(bijvoorbeeld: postcode 9000). Op deze website vind je
meer dan 3.600 kortingen!
Overweeg je een bezoekje aan een pretpark, dan kan je
– met korting – je tickets online aankopen. Na betaling
via internetbankieren krijg je de tickets thuis toegestuurd
of doorgemaild!
H NIET
?
Dan moet je het doen met het SOL(den)boekje. Sinds de
samenwerking met Merits & Benefits bevat het SOL-
(den)boekje enkel nog een voorsmaakje van wat je op
de SOL(den)site aan voordelen kan terugvinden. Gezien
de enorme hoeveelheid aan kortingen op de site, is het
boekje enkel nog een beperkte selectie. We raden dan
ook aan om langs te gaan bij vrienden of familie met
computer, in de bib of waar dan ook, in te loggen op de
personeelswebsite en op die manier te genieten van alle
voordelen.
W
?
Gebruik in de winkel die kortingen aanbiedt je persoonlijke
SOL(den)kaart. Deze kaart ontving je in september
2012 of als je later in dienst kwam, kort na je indiensttreding.
Sommige handelaars vragen ook nog eens de
kortingsbon. Deze bon kan je terugvinden op de SOL-
(den)site en moet je uitprinten of je knipt de bon uit het
SOL(den)boekje.
W ?
Dat kan. Je kan via de website zelf suggesties doen om
nieuwe winkels of handelaars te laten toevoegen. Merits
& Benefits zal dan contact opnemen met die handelaar
om een eventuele samenwerking te bespreken. Wij blijven
ervan overtuigd dat Solidariteit voor het Gezin met
een beperkt budget haar medewerkers, vrijwilligers en
onthaalouders een heel gamma van voordelen kan aanbieden,
waarmee zij jullie wil bedanken voor jullie dagelijkse
inzet, enthousiasme en engagement. Doen dus!
Petra van Zuuren
sectieassistent personeelsdienst
P 5
Surf naar de personeelswebsite
en ontdek een
heel ruim pakket aan
extra’s, voordelen en
korngen en dit bij
verschillende handelaars
en winkelketens,
verspreid over alle
regio’s van België.
(://..)

6 P
T:
Solidariteit voor het Gezin maakt studenten
verpleegkunde warm voor job vol uitdagingen.
S
.
T -
-
. S I
B, 2 B
V H-
G, -
6 S
G (SVHG) -
. Z
-
, N V.
Wat waren jouw doelstellingen en
verwachtingen voor deze
stage?
Isabeau: “Ik wilde voornamelijk
technische vaardigheden zoals een
bedbad geven, inspuitingen, wondzorgen…inoefenen.
Maar al snel
ondervond ik dat je in de thuisverpleging
niet alleen technisch maar
ook sociaal vaardig moet zijn. Met
open blik ben ik deze stage ingestapt
ondanks de niet altijd even
positieve opmerkingen van collega
studenten.”
Wat verwachtte je van de begeleiding
tijdens je stageperiode?
Isabeau: “Tijdens eerdere stages
kreeg ik geen begeleiding. Vandaar
dat ik geen grote verwachtingen
koesterde. Het was zeker een meevaller
om nu begeleiding te krijgen.”
Kan jij je job als begeleidingsverpleegkundige
eens kort omschrijven?
Nancy: “Ik begeleid voornamelijk
studenten en nieuwe collega’s. Ik
informeer nieuwe collega’s over
administratieve taken en sta hen bij
complexe situaties bij. Je kunt dit
zien als een peter– of meterschap.
Naast de begeleiding op het terrein
ben ik voor studenten ook het aanspreekpunt,
iemand op wie ze kunnen
terugvallen. Hierdoor wordt de
stap naar de hoofdverpleegkundige
kleiner en zullen ze gemakkelijker
met problemen naar de hoofdverpleegkundige
trekken. Daarnaast is
het als begeleidingsverpleegkundige
ook mijn taak om de contacten met
de stagecoördinatoren, directie en
stagesupervisoren van de school te
onderhouden. Tenslotte zetel ik ook
als externe toeschouwer tijdens de
verdediging van de bachelorproeven.”
Wat was jouw motivatie om voor
deze functie te kiezen?
Nancy: “Ik wilde het directe patiëntencontact
blijven houden. Vandaar
dat ik ook nooit de opleiding tot
lesgever heb gevolgd. Maar van
SVHG heb ik de kans gekregen om
de functie van stagebegeleider mee
vorm te geven en daar ben ik blij
om. Uiteraard is dat niet de enige
motivatie. Ik wil er ook zijn voor de
studenten. Hen het gevoel geven dat
ze welkom zijn. Dit vergt tijd maar
je krijgt er zoveel voor terug. Daarvoor
doe ik het.”
Isabeau: “Ik voelde me hier inderdaad
onmiddellijk goed. Nancy was
voor mij een vertrouwenspersoon en
een klankbord. Ik kon altijd bij haar
terecht.”
Hoe ga je precies te werk als er
studenten op stage komen?
Nancy: “Per stageperiode van 6 weken
lopen 8 tot 12 studenten stage
bij ons. Op basis van hun woonplaats
maak ik een voorlopige planning
op. Ik maak ook de 1 ste afspraak
met de verpleegkundige of
stagementor waarmee ze tijdens de
stageperiode op pad gaan. De eerste
dag van de stageperiode voorzie ik
een infomoment. Ik peil dan naar
hun verwachtingen, hun stagedoelstellingen
en wensen. Daarna kan ik
een definitieve planning opstellen.
Na de 1 ste stageweek wordt een tussentijdse
evaluatie voorzien. Daarin
maak ik tijd om te luisteren naar
hun ervaringen. Ik pols ook al even
naar het stageverslag. Daarna moeten
ze verder op pad maar ik ben
altijd bereikbaar voor hen. Na de 3 de
week is er een evaluatiemoment met
de stagesupervisor van de school.
De stage wordt afgesloten met een
eindevaluatie. Het is onmogelijk om
samen met iedereen op de baan te
gaan maar tijdens de stageperiode
spreek ik wel een 5-tal keer af met
de studenten en heb ik nauw contact
met alle stagementoren van onze
organisatie. Het gebeurt wel eens
dat ik een student meeneem voor
een intakegesprek.”
Hoe bereid je je voor op een evaluatiemoment?
Nancy: “Van de studenten verwacht
ik een zelfreflectie. Op basis van
deze reflectie geeft de stagementor
(telefonisch) feedback. Studenten
hebben de neiging zichzelf te onder-

“Thuisverpleging is
meer dan wassen.
Je moet emooneel,
sociaal en verbaal sterk
zijn. Ook de beperkte
ruimte en verzorgingsmiddelen
zijn een grote
uitdaging!”
P 7
Isabeau (links) wordt door Nancy (rechts) op de
hoogte gebracht van het reilen en zeilen binnen
Solidariteit voor het Gezin.
schatten. Dat is vaak onterecht en daar wijs ik hen ook op.”
Isabeau: “Ik heb nooit met Nancy gewerkt maar ze was
altijd op de hoogte van mijn functioneren. De evaluaties
waren gebaseerd op mijn inzet over de totale periode. Op
deze manier krijg je een waarheidsgetrouw beeld en krijg
je als student de punten die je verdiend hebt. De evaluatiemomenten
heb ik ook als gemoedelijk en vertrouwelijk
ervaren. Wanneer iets niet goed was, werd dit ook constructief
aangegeven.”
Het begeleiden van studenten vergt toch wel wat organisatie.
Hoe krijg je het allemaal georganiseerd?
Nancy: “Deze functie stopt niet na de kantooruren. Je moet
ze opbouwen en uitvoeren met hart en ziel. Het is ook belangrijk
dat er mensen zijn die achter jou staan. Mijn leidinggevenden
respecteren mijn inzet als begeleidingsverpleegkundige.”

8 P
Hoe heb je opvang/begeleiding
tijdens je stage ervaren?
Isabeau: “Mede dankzij de goede
band met Nancy heb ik een zeer
leerrijke stageperiode achter de rug.
De laatste stagedag hadden we een
intervisiemoment op school. We
blikten terug op onze ervaringen
tijdens de voorbije stage. Ook hier
bleek dat de thuisverpleging in een
negatief daglicht staat. Maar niks is
minder waar. Thuisverpleging is
meer dan wassen. Je moet emotioneel
heel sterk zijn om in de thuisverpleging
te werken. Je moet je er
goed voelen.”
Wat heb je vooral geleerd tijdens
je stageperiode?
Isabeau: “De stage heeft me vooral
op mentaal vlak verrijkt. Vaak hebben
mensen meer nood aan een bemoedigend
gesprek. Met wat humor
kan je een lach op hun gezicht toveren
en dat doet deugd. Ik heb ook
geleerd om samen te werken en verbaal
mijn mannetje te kunnen staan.
Daarnaast leer je ook werken met
veel minder verzorgingsmateriaal.
Vaak is ook de beschikbare ruimte
bij de patiënt beperkt. Ik heb mijn
plan leren trekken. En de begeleider
heeft me ook aanwijzingen gegeven
om efficiënter te werken. Hierdoor
heb ik geleerd hoe je kan omgaan
met beperkingen in de thuisomgeving
van de patiënt. Mijn zelfvertrouwen
is hierdoor groter geworden.”
Kan je tips geven aan andere begeleidingsverpleegkundigen?
Nancy: “Deze functie bouw je
stapsgewijs op. Best ga je samen op
pad met een ervaren begeleidingsverpleegkundige
die je kan begeleiden.
Durf ook vragen te stellen aan
je leidinggevende, de stagesupervisor...
Ik kan je ook aanraden om een
band op te bouwen met de stagesupervisoren
van de school. Het is
belangrijk om de coördinatie op jou
te durven nemen en om initiatief te
tonen.”
Waarom zouden andere thuisverpleegkundigen
zich ook moeten
engageren voor een job als begeleidingsverpleegkundige?
Nancy: “Een job als begeleidingsverpleegkundige
is een verrijking
voor jezelf én voor de student! Je
helpt de student mee vormen tot
iemand die misschien later je toekomstige
collega kan worden. Het
respect dat je terugkrijgt voor je
inzet is onbetaalbaar.”
Zou je een job als thuisverpleegkundige
zien zitten?
Isabeau: “Ja hoor! Dit komt zeker
en vast door mijn positieve ervaring
tijdens deze stage. Je bouwt een
vertrouwensband op die je nooit in
een ziekenhuisomgeving kan verwezenlijken.
Je kunt hulp bieden op
zowel fysiek als psychisch vlak. Ik
heb me alvast geëngageerd voor een
vakantiewerk in juli.”
Karien D’Hollander
coördinator zorgbeleid
S G
. Z
-, - ? S
../
.

L
L . V
, .
V
. H , -
, .
O R P, G, . H
...
Men zegt wel eens de weg is lang, wij kunnen ervan mee
spreken. De lijdensweg van een jaar is bijna gestreden.
Februari 2012 werd er gezegd, u hebt tumoren. De schrik
sloeg ons om het hart, wat gaat er gebeuren, hoe zal het
zijn? Er spoken dan honderd vragen door het hoofd,
maar niemand kent het antwoord. Je moet je behelpen,
daar zijn geen woorden voor. Een blik in de ogen zegt
meer dan duizend woorden. Is dat liefde? Is dat vertrouwen?
Ik schrijf dit als “partner van”. Niemand die vraagt “Hoe
is het met u?”. Als partner maakt men alles van dichtbij
mee, wellicht met meer vragen dan de persoon in kwestie.
Aan de buitenkant zijn we misschien hard, maar ons
klein hartje, dat ziet men niet.
Na lang zoeken en slapeloze nachten, komt men soms
personen tegen waarvan je verschiet. Onverwachts komt
er hulp van mensen die je nauwelijks kent. Hulp onder
de vorm van een streling, een aai, eens over de schouder
wrijven. Woorden zijn niet altijd nodig, gebaren zeggen
soms meer. Als “partner van” mag je je niet opsluiten,
praat, zeg dat je bang bent. Laat ook jouw gevoelens horen.
Het is niet gemakkelijk, dat kan ik zeggen.
Een struikelpunt is ook een lange afstandsrelatie, men
wil samen zijn en men kan dat niet.
P 9
Na vele onderzoeken kwam eerst de rechternier aan de
beurt, een tumor de grootte van een golfbal. Dan het
bange afwachten, 10 dagen lang, is het kwaadaardig?
Gelukkig werd alles weggenomen, dus het kwade was
verwijderd. Twee maand later, de linkernier, idem en
daar ook het ‘goede’ nieuws. Alles werd verwijderd en
de revalidatie kon beginnen. Het is een lange weg van
vermoeidheid, onmacht, onderzoeken.
Nu februari 2013, een nieuwe operatie doet zich voor,
een stuk van de darm wordt verwijderd, je ziet de persoon
veranderen, de pijn, het lijden. Je zit ernaast en
kijkt er naar, wat kan je doen, wat moet je doen?
Opnieuw tal van vragen die spoken door het hoofd. Hopelijk
is tegen de zomer alles goed, kunnen we onze reis
verder zetten. De reis van het menselijk bestaan.
Aan wie deze brief gericht is weet ik niet, misschien zijn
er nog mensen in dezelfde situatie. Mensen met honderd
vragen.
Aarzel niet en praat erover, anders verga je van verdriet.
Rudy Pruydt
huishoudhulp afdeling Gent

2013, .
G ?
7
De laatste twee jaar stellen we diverse trends vast binnen
ons zorgbedrijf die om structurele oplossingen vragen.
Sommige daarvan zijn meer eigen aan de sector en
kunnen aldus niet enkel aan Solidariteit voor het Gezin
toegewezen worden. Ik som ze even op:
1 Het verouderen van onze medewerkers.
2
3
4
5
6
7
De belemmeringen voor een optimale samenwerking
door de afzonderlijke zes pijlers van Solidariteit
voor het Gezin.
De onaangepastheid aan de moderniteit van onze
administratieve behuizing.
Geen greep hebben op het verzuim van onze medewerkers.
Een te groot gewicht van de mobiliteitskost op onze
dienstverlening.
De onmogelijkheid om geografisch uit te breiden
en Vlaanderen volledig te dekken met de basisdienstverlening.
De structurele onderfinanciering van de kinderdagverblijven
in Vlaanderen.
“Met man en macht gaan we er tegen
aan om Solidariteit voor het Gezin de
plaats te gunnen die het in de zorgmarkt
van Vlaanderen verdient. We
gaan dit niet alleen doen, maar met
jullie. Alle medewerkers van Solidariteit
voor het Gezin zullen meer dan ooit onze
kwalitaeve zorgambassadeurs zijn.”
Deze zeven trends wegen op het organisatorisch en financieel
beleid van de groep Solidariteit voor het Gezin.
De klassieke recepten van weleer blijken niet meer te
pakken en we moeten duidelijk andere keuzes maken.
De realiteit verplicht ons om zeer rationeel na te denken
over de structuur van ons zorgbedrijf. Niet verwonderlijk
zijn de actiepunten voor 2013 zeer sterk georiënteerd
in de richting van nieuwe structurele doelstellingen.
Het voorbereiden van een sprong voorwaarts impliceert
onvermijdelijk maatregelen om de belangen van
de organisatie te versterken. De komende jaren zal dus
minder worden geïnvesteerd in de individuele zingeving
van onze medewerkers en in de collectieve zingeving
van ons bedrijf. Evenwel willen we meteen duidelijk
maken dat we alle actoren binnen ons zorgbedrijf zullen
betrekken in de aanpak van de trendbreuken. We laten
de waarde ‘participatie & verbondenheid’ niet los, want
het succes van een veranderingstraject kan maar pas
slagen wanneer het gedragen wordt door alle stakeholders
binnen het bedrijf!

15
In een notendop, zijn dit de uitschieters voor het beleid
2013:
1 De IT afdeling gaat werk maken van modernisering
van de bedrijfseigen software en de ontwikkeling
van online applicaties.
2 In de dienstencheques werd beslist een klantenbijdrage
in te voeren en het comfortpakket af te
schaffen.
3 In de thuisverpleging moeten de werkprocessen
efficiënter verlopen door invoering van een toeroptimalisator,
tablettechnologie en het mobiel elektronisch
verpleegdossier.
4 In de pijler Gezondheidszorg zal ook een nieuw
businessplan geïmplementeerd worden dat in 2012
werd voorbereid.
5 Er zal een reorganisatie gebeuren in de HR-afdeling
opdat de selectie van nieuwe medewerkers efficiënter
zou kunnen verlopen.
6 Het loopbaanbeleid zal ‘leeftijdsbewuster’ gebeuren
om enerzijds de gemiddelde leeftijd van onze
medewerkers te verlagen en anderzijds het verloop
en verzuim op een andere manier aan te pakken.
7
Het zorghotel Wellington opent in het voorjaar de
deuren te Oostende en de thuiszorgdiensten voor de
regio verhuizen naar die locatie. Om dit bekend te
maken aan het grote publiek participeren de diensten
te Oostende aan Dag van de Zorg op 17 maart.
8 Solidariteit voor het Gezin gaat de eerste stappen
zetten voor een integraal zorgproject te Anderlecht/
Brussel door het indienen van een zorgstrategisch
plan.
De werking van de CKG’s zal aangepast worden
9 aan de nieuwe regelgeving.
10 Het jaarlijks medisch onderzoek wordt vervangen
door een nieuwe methodiek en tegelijkertijd
loopt het project ‘Met plezier hier’
verder in samenwerking met Securex.
11 Met het oog op de toekomst zal binnen Solidariteit
voor het Gezin een cel opgericht worden
die zich specifiek gaat bezig houden met
‘innovatie’.
12
Solidariteit voor het Gezin zet de werkzaamheden
verder voor de opmaak van een nieuw
businessplan dat moet klaar zijn tegen 2015.
Dit project kreeg de naam BOOST 2019.
13
P 11
De HR-afdeling wil het project ‘Goed Gezind’
realiseren met de creatie van een nieuwe personeelssite
en een geïntegreerd employer brandingsysteem.
14 Uitwerking van een nieuw constructief samenwerkingsplan
met onze partnermutualiteiten.
15
Tot slot hopen we een vergunning van de
overheid te krijgen voor de opstart van 6 of 7
“Collectieve Autonome Dagopvang voor Ouderen”
(CADO) verspreid in Vlaanderen en
voor deelname aan de proeftuin innovatieprojecten
van minister Lieten, maar dat is dus nog
even afwachten.
Tot 2014, hét verkiezingsjaar bij uitstek, verkeren we in
een moeilijke periode. Wij voelen de politieke inertie op
vele vlakken en de financiële contouren worden in diverse
gesubsidieerde sectoren onzeker. In deze crisissfeer
is het voor een zorgbedrijf als het onze niet alleen
belangrijk te overleven, maar ook om van de gelegenheid
gebruik te maken om één en ander te herbronnen.
De innovaties die op til staan en vooral het vele voorbereidend
werk dat we in 2013 zullen aanvatten, moeten
ons in staat stellen de ‘post-2014-periode’ competitief
voor te bereiden. We zijn optimisten van nature en het
ontbreekt ons niet aan creativiteit. Met man en macht
gaan we er tegen aan om Solidariteit voor het Gezin de
plaats te gunnen die het in de zorgmarkt van Vlaanderen
verdient. We gaan dit niet alleen doen, maar met jullie.
Alle medewerkers van Solidariteit voor het Gezin zullen
meer dan ooit onze kwalitatieve zorgambassadeurs zijn.
De dienstverlening van Solidariteit voor het Gezin moet
als de beste in Vlaanderen omschreven kunnen worden.
Als we deze perceptie kunnen halen bij al onze klanten
dan is een belangrijke doelstelling geslaagd.
Erwin Devriendt
afgevaardigd bestuurder

12 P
M !
Leerkrachten Opleidingscentrum zeen puntjes op de i.
Z
’
/ / -
()…. 2013
. Z -
!
Elke moeder die voor de zoveelste
keer de kousen naast de wasmand opraapt
weet dat de echte waardering
voor opvoeding niet ligt in een jaarlijks
verwenarrangement op Moederdag
maar in de inspanning en het engagement
van elke dag. Dagen van
‘…’ zijn memo’s tegen het vergeten
van ‘…’ op andere dagen!
‘Dag van de leerkracht (World teachers
day)’ is een initiatief van
UNESCO in 1994 om haar waardering
voor het werk van leraren uit te
drukken. Leerkracht zijn in Vlaanderen
en Brussel vandaag is ongetwijfeld
moeilijker dan 20 jaar geleden.
Zij worden - net zoals trouwens alle
functies die rechtstreeks met de klant
in contact zijn - steeds meer geconfronteerd
met mondige burgers met
een heel diverse achtergrond die op
hun rechten staan en vragen/eisen dat
rekening gehouden wordt met al hun
wensen en verwachtingen. Lesgeven
in het Opleidingscentrum is in die optiek
een dagelijkse uitdaging om te
kijken met de ogen van een cursist, te
luisteren met het oor van een begripvol
mens, ruimte te geven om zelf
verantwoordelijkheid te nemen, te
beoordelen met de wijsheid van een
filosoof en te handelen met de creativiteit
van een acteur.
Vandaar, om nooit meer te vergeten:
5
‘D L’
Kathleen Matrige en Serge Van Boven
leerkrachten Opleidingscentrum
Foto’s: Theorie- of prakjkles, de leerkrachten
van het Opleidingscentrum zijn
van alle markten thuis!

Elders in deze krant kan je lezen waarom het comfortpakket
werd afgeschaft. Verschillende klanten en medewerkers
betreuren deze maatregel en daarom – klantgericht
als we zijn – zochten en vonden we een nieuwe
leverancier die onze klanten en medewerkers kan voorzien
van betrouwbare en veilige producten. Het gaat om
de firma Tana / Salubris. Tana is een Duitse firma die
op een duurzame manier
poetsproducten ontwikkelt.
Zij bieden producten aan die
een groot prestatievermogen
hebben en tegelijk het milieu
ontzien. Salubris is een Belgische
onderneming die instaat
voor de verdeling van
poetsproducten en materialen.
Zowel de klanten van
Comfortzorg als onze medewerkers
kunnen deze ecologische
en professionele
poetsproducten en materialen
bestellen en vervolgens worden
deze aan huis geleverd.
De klant en medewerker beslist
zelf wat, hoeveel en
wanneer hij wenst te bestellen. Het is volledig vrijblijvend,
Solidariteit voor het Gezin komt er niet in tussen.
Het basispakket omvat alles voor het normale onderhoud
van een woning: een allesreiniger, een vensterreiniger,
een toiletreiniger, een voedende zeep, een sanitairreiniger
en een schuurcrème. Ze behoren tot het
P 13
C
O
Ik spring op mijn fiets en denk,
wat gaat er nu weer komen?
Kom ik aan op de nieuwe post
en geef mijn ogen de nodige kost.
Ik maak kennis met mevrouw
en denk bij mezelf, waauw!
Ik doe het nodige werk
en voel me o zo sterk.
De vier uren zijn bijna om
en ik krijg een koffiekom.
O wat is het leven fijn
als de mensen toch zo lief zijn!
Patricia Verspreet
verzorgende sector 30 afdeling Antwerpen
Green Care-gamma. Dit zijn professionele producten
die over een ecolabel beschikken. Samen met de producten
worden technische fiches en veiligheidsfiches
geleverd. Er werden ook nog andere pakketten samengesteld
met de materialen die nodig zijn voor het onderhoud
van vloeren en ramen. Voor de liefhebbers is er
een ergonomisch pakket, voorzien van vuilblik met lange
steel en borstel en een
persemmer.
In maart zullen alle klanten
en medewerkers een folder
ontvangen van Tana / Salubris.
Bestellen kan vanaf
1 april via het klanten- of
personeelsportaal van onze
website www.solidariteit.be.
Voor diegenen zonder internet
kan een bestelling ook
geplaatst worden met een
bestelbon.
De betaling wordt rechtstreeks
met de leverancier
geregeld via een overschrijving.
Bij een bestelling vanaf 150 € is de levering gratis.
Voor bestellingen onder de 150 € bedraagt de prijs
voor thuislevering 7 €. Indien meerdere pakketten worden
besteld is er een extra korting op de basisprijs.
Nele Ottevaere
directeur Comfortzorg

G
Een samenwerking uit de duizend!
E S
G .
S ,
,
.
T J,
O, A
,
.
J 2008
-
G. I 2011 -
Z J
. V -
-
’
-
.
H , -
!

P 15
Getuigenis van een tevreden dochter
“Onlangs zei de dokter dat het
opmerkelijk was hoe weinig
mama achteruit gegaan is.
Volgens mij is dat in grote mate
te danken aan het feit dat ze bij
ons inwoont en de zekerheid,
stabiliteit en de connue verzorging
krijgt die ze nodig hee.”
Anderhalf jaar geleden werd bij mijn mama Alzheimer
vastgesteld, een diagnose die we ergens wel hadden
voelen aankomen maar die onze wereld toch op zijn kop
zette. Het lukte haar daarna met extra hulp nog even om
alleen te blijven wonen maar steeds meer dingen gingen
fout en uiteindelijk namen we de beslissing haar bij ons
thuis te laten komen. Een zware beslissing want ons
leven veranderde compleet…steeds iemand in huis…
niet meer impulsief ergens naar toe kunnen gaan…er
waren momenten dat we het echt niet meer zagen zitten.
We kenden de werking van Solidariteit voor het Gezin
wel al maar hadden het moeilijk om daar nog meer gebruik
van te maken dan we al deden. Ik had loopbaanvermindering
voor medische bijstand opgenomen waardoor
ik enkel ’s voormiddags moest werken en ondertussen
kon rekenen op gezinshulp. Die zorgden niet enkel
voor het eten en de verzorging van mijn mama maar
probeerden ook het gezellig met haar te hebben, lakten
haar nagels zodat ze zich weer mooi voelde, gingen samen
wandelen als het mooi weer was. Ik kon er zeker
van zijn dat ze in goede handen was en dat gaf mij toch
een heel veilig gevoel. Ook voor de algemene verzorging,
het wassen en helpen aankleden, konden we rekenen
op de verpleeghulp. Iedere dag kwamen die mijn
mama wassen en verzorgen, ook in het weekend. Dat
was voor ons een grote hulp.
Het duurde toch even voor we ook gebruik gingen maken
van de vrijwilligerswerking, het is wel wennen om
– voor je plezier en ontspanning – hulp te moeten vragen
aan anderen. Maar we leerden de vrijwilligers kennen,
zagen en merkten ook aan mijn mama dat die dat
met hart en ziel deden, kortom, we kregen meer vertrouwen
in hen en konden daardoor ook meer genieten van
Foto: Dankzij de geïntegreerde thuiszorg kan Jacqueline
(midden) zo lang als mogelijk thuis blijven.
Vlnr.: Annie en Marie-Thérèse, 2 zorgzame vrijwilligers
onze zo deugddoende ontspanning met ons tweeën.
Nu zijn we dus al een hele tijd verder, ondertussen blijft
gezinshulp ’s voormiddags komen en ook af en toe een
namiddag. Ik kan dankzij de vrijwilligerswerking af en
toe naar de Italiaanse conversatieles, neem deel aan het
oudercomité op school, mijn man en ik trekken er af en
toe een weekend op uit, gaan soms uit eten, een zondagmiddag
op stap,…
Onlangs moest mijn mama op controle voor de medicatie
van Alzheimer, de dokter zei dat het opmerkelijk was
hoe weinig ze achteruit gegaan is. Volgens mij is dat in
grote mate te danken aan het feit dat ze hier kan wonen,
de zekerheid en stabiliteit heeft en de continue verzorging.
We hebben dankzij de werking van Solidariteit voor het
Gezin naast een leven thuis met mijn mama ook een
leven als koppel en dat is echt heel fijn en belangrijk!
een tevreden dochter Ann D.

16 P
Dankzij de inzet van
vele verschillende mensen,
met elk hun kwaliteiten,
is het mogelijk
de wens van deze familie,
namelijk moeder zo
lang als mogelijk thuis
te verzorgen, waar te
maken. Onze thuisverpleegkundigen,verzorgenden
en vrijwilligers werken er op een goede en verantwoorde
manier samen. Zelfs zo goed dat het voor de dochter
geen probleem is binnenkort 14 dagen op vakantie te gaan
met haar echtgenoot en haar dementerende moeder 8 dagen
voltijds in de zorgzame handen van onze medewerkers achter
te laten. Door de alzheimerproblematiek van mevrouw,
was de dochter ook vertrouwd met de hulp van Baluchon
(een dienst met vrijwilligers die gedurende 1 of 2 weken de
mantelzorger vervangt, zodat die er eens tussenuit kan). Deze
laatste dienst zal voortaan ook meer met onze dienst samenwerken,
wat alleen maar een pluspunt is om geïntegreerde
zorg nog meer mogelijk te maken! In Oudenaarde zijn we
er alvast heel blij mee dat dit mogelijk is. Met dank aan alle
medewerkers die dit mogelijk maken!
Martine Van Trappen en Hilde Dhuyvetter
sectorverantwoordelijke en zorgcoördinator
afdeling Oudenaarde
Mevrouw Jacqueline samen met verzorgende Els Lorrez, één
van de vele belangrijke puzzelstukjes van de geïntegreerde
zorg. Dankzij de goede samenwerking tussen de verschillende
zorgverleners kan Jacqueline in haar vertrouwde omgeving
blijven.
Z
W
Bij de publicatie van deze personeelskrant
is het allemaal net achter de rug: de feestelijkheden
voor de opening op 15 maart en
een opendeur voor het grote publiek tijdens
de Dag van de Zorg op 17 maart. Maar nu
ik dit schrijf, halverwege februari, zijn het
absoluut spannende tijden. Er zijn nog
slechts enkele weken te gaan voor zorghotel
Wellington zijn deuren opent in het hart
van Oostende. Met man en macht wordt
gewerkt om alles piekfijn in orde te brengen
tegen de officiële opening. Intussen
zijn de selectierondes voor logistieke medewerkers,
zorgkundigen en verpleegkundigen
bezig. Er zijn heel wat selectiegesprekken
te voeren om enthousiaste medewerkers
te vinden die mee zullen helpen onze
visie uit te dragen. Daarnaast worden geïnteresseerde
potentiële bewoners al gecontacteerd
want om hen is het natuurlijk allemaal
te doen.
Kortom, het is een drukke periode voor
iedereen die meehelpt aan de realisatie van
dit innoverend project in Oostende. In de
volgende editie zullen we uitgebreid verslag
doen over het splinternieuwe zorghotel
in werking!
Birgitte Seru
manager zorghotel Wellington

C B!
Begin dit jaar kregen we in afdeling Brugge bezoek van de karweimannen
Christoph en Guy. Ze waren er door de sneeuw op
uit gezonden om onze oranje-zalmkleurige wandelgangen op te
frissen. Na enkele weken hadden ze niet enkel de gang in een fris
wit kleurtje gestoken maar ook een vergaderzaal en een bureau
geschilderd en enkele kleine zaken hersteld.
De gangen van de afdeling zijn dan wel heel wat lichter en aangenamer
geworden, toch vonden we het ook een beetje kaal. Tijdens
de middagpauzes kwam het al eens ter sprake wat we er aan
konden doen. Valerie en Hannelore kwamen met het idee om
onze kinderen aan het werk te zetten en zo alles op te fleuren.
Verf, borstels, vodden, papier en schilderdoeken werden er bijgehaald
en op een zaterdagnamiddag kwamen we samen. Van
groot tot klein, ieder kreeg zijn eigen canvas en liet de creativiteit
opborrelen. Regenbogen, voetbalvelden, paarden, tijgers,
maskers, abstracte werken,...alles kon en mocht.
L H
P 17
Eens uitgeschilderd kregen de kinderen (en de
mama’s en papa’s) lekkere pannenkoeken als
beloning. Hierna werd er vol enthousiasme
tikkertje en verstoppertje gespeeld. Door de
schaterlachjes leek het even of afdeling Brugge
een Sloebercrèche was geworden. Het was
een geslaagde namiddag en voor herhaling
vatbaar. De gang is ruim genoeg en ook enkele
bureaus kunnen een fleurig schilderij gebruiken.
Eens de kunstwerkjes van onze
spruiten ophangen kunnen we elke dag blij en
trots door onze ‘nieuwe’ gang lopen.
Bedankt aan alle schilders/kunstenaars!
Liselot Engelen
officeassistent afdeling Brugge
Onder het motto ‘van uitstel komt er eens
géén afstel’ hebben we op 18 januari 2013
een stapje in de wereld gezet. Wij, dat zijn
verantwoordelijke, verzorgenden, professionele
oppassers en stagiaire-verzorgenden
van sector 53, allen deel uitmakend van één
enthousiaste bende. Ieder betaalde naar eigen
budget voor een hapje en een drankje.
Tussendoor hebben we heel wat gelachen
en werd er regelmatig van stoel gewisseld
zodat iedereen met iedereen een praatje kon
slaan. Voor we het goed en wel beseften
was het middernacht. Met een voldaan en
goed gevoel hebben we de avond afgesloten.
Bij deze een toast op een superteam en
op een volgende keer waar ook de afwezigen
dan kunnen bij zijn. Proost!
Grisilde Koolen
sectorverantwoordelijke afdeling Hasselt

18 P
H
D ’
,
-
. D
, ,
. I L D M
, !
Voor de tweede keer mocht ik een Werelddierendag
organiseren voor de Vrije Basisschool in Ruien - Kluisbergen,
waar mijn zoontje school loopt. Voor deze editie
mocht ik alle leerlingen van de school ontvangen op
de boerderij van mevrouw Greta Reyntjens te Ruien.
Greta had mij in de weken die eraan vooraf gingen vele
malen ontvangen en had mij enorm veel informatie
meegegeven over haar dieren. Daarnaast mocht ik van
lokale kwekers en van de plaatselijke Aveve dieren lenen
voor die dag, wat alles nog interessanter maakte. Zo
waren er naast de vele Belgisch wit-blauwe runderen en
de kippen, onder andere ook alpaca’s, schapen, kalkoenen,
konijnen en pony’s aanwezig. Ik had alles goed
voorbereid, opgezocht op het internet, in bibliotheekboeken,
op papier gezet, foto’s afgedrukt,...En toen was
het zover: vrijdag 19 oktober 2012. Om 9 uur zagen we
de eerste bus aankomen met de leerlingen van het eerste,
derde en vijfde leerjaar.
Maar….plots was er een hele hoop commotie en de kinderen
mochten nog niet van de bus want er werd een
koe van de stal aan de overkant van de straat naar de
boerderij gedreven want deze koe moest dringend bevallen
met de hulp van de dierenarts. Een rund van dit
ras kan namelijk alleen maar via keizersnede bevallen
want de kalfjes hebben té brede schouders om door het
geboortekanaal te kunnen. Na kort overleg met de leerkrachten
werd het vijfde leerjaar toegestaan om de gebeurtenis
van begin tot eind bij te wonen. Wat waren
deze kinderen flink! Geen enkele liep in de weg van de
dierenarts of stoorde, en allen waren unaniem na afloop:
een dergelijke geboorte is ‘een beetje eng en vies’ maar
de eigenlijke geboorte van het kalfje is onvergetelijk,
keicool, om nooit te vergeten. En daar sluit ik mij volledig
bij aan. Natuurlijk lag heel mijn planning en organisatie
in het water, maar ik kon mij geen mooier begin
wensen van deze Werelddierendag. Intussen was ik met
de leerlingen van het eerste en derde leerjaar de ronde
van de andere dieren aan het doen.
Foto linksboven:
Liliane spreekt de enthousiaste bezoekertjes toe.
Foto rechtsboven:
De kinderen bewonderen het pasgeboren kale.
Foto rechts midden:
De ‘voelbox’ zorgde voor de nodige kreten.
Foto rechtsonder: ‘Enkele’ van de 16.000 kippen.

P 19
PRIMEUR!
Tijdens het boerderijbezoek
kregen de kinderen van het
vijfde leerjaar de unieke kans
om de geboorte van een
kale live mee te volgen. Ook
de jongere kinderen konden
de pasgeborene nadien komen
bewonderen.
Een tweede hoogtepunt, na het pas
geboren kalfje, was het rondstappen
tussen maar liefst 16.000 kippen! Om
te weten hoe dat er uit ziet, moet je er
echt tussen gestaan hebben: een zee
van witte kippen, zover je kunt kijken.
Iedereen was hier enorm van
onder de indruk. Ik had ook een
‘voelbox’ in elkaar geknutseld, waar
te midden van een hoop hooi, een
dwergkonijntje zat. Aan de kinderen
om hun hand in een kleine opening te
steken en te raden welk dier erin zat,
met alle kreten en plezier van dien.
Ook de directrice van de school werd
aangemoedigd om een poging te wagen.
De tweede groep waren de peuters en
kleuters van de school, voor wie er
een aangepaste rondleiding was, wat
neerkwam op de dieren zien en ze
strelen. Bovendien werd er voor deze
allerkleinsten een verhaaltje over de
boerderij voorgelezen tijdens het
smullen van gebakjes en de limonade.
Ook de ponyritjes ontbraken niet.
Dankzij veel sponsors kregen alle
leerlingen nog gadgets mee, zoals
ballonnen, sleutelhangers, knuffels,
frisbees…Ik was na afloop doodop,
maar heel gelukkig. Ja, het vraagt
energie, tijd, inzet, centen en inspanning
om zo iets te doen. Maar meer
dan 150 kinderen een mooie dag bezorgen
is onbetaalbaar en hun lach is
de mooiste beloning.
Liliane De Muynck
huishoudhulp afdeling Oudenaarde

20 P
E
? H !
In de thuiszorg is het niet nodig om veiligheidsschoenen met stalen ppen,
versterkte hielen, stalen zolen,...te hebben (uitzondering: karweimannen en
keukenpersoneel). De ideale “thuiszorg werkschoen” is een gesloten schoen
voorzien van een anslipzool.
Gelukkig zijn we in onze organisatie tot nu toe altijd
gespaard gebleven van zware ongevallen. Ware het niet
van die twee ongevallen op de weg, waarvan één zelfs
met dodelijke afloop…Toch mag ons dit niet doen besluiten
dat er niets aan de hand zou zijn. We vinden immers
dat er nog veel te veel ongevallen gebeuren met
een redelijk lange revalidatie achteraf. Elders in deze
krant kan je trouwens wat meer lezen over aantallen en
ernstigheid van onze ongevallen, verdeeld over de verschillende
beroepsgroepen.
Maar in dit artikel wil ik het hebben over de ongevallen
die misschien hadden kunnen vermeden worden indien
het personeelslid in kwestie schoenen had gedragen met
een antislipzool. Met ‘schoenen’ worden alvast geen
‘teenslippers’ bedoeld. Sommige collega’s durven die
wel eens te gebruiken tijdens de zomer, maar vergeten
dat die op een natte vloer spekglad zijn. Bovendien: als
je met teenslippers uitglijdt, dan riskeer je dat het vel
tussen je tenen open scheurt. Niet alleen pijnlijk, maar
bovendien lastig te genezen. Ook blote voeten vormen
een risico, niet alleen vanwege de gladheid, maar zeker
ook omwille van het oplopen van stootkwetsuren. Tot
slot misschien iets over het lopen op sokken: het is géén
goed idee om op je sokken in een bad te gaan staan om
de faiencetegeltjes te reinigen. Het is dan misschien wel
goed om het bad te beschermen, maar het risico op uitglijden
is erg groot. Beter (maar nog niet helemaal veilig)
is het in dat geval om het bad te beschermen met
een klamme dweil en er dan met je schoenen te gaan op
staan.
Kortom: we hebben het over gesloten schoenen die minstens
voorzien zijn van een hiel. Met andere woorden,
waar je volledige voet in omsloten zit. Alle schoenwinkels
staan dan misschien wel vol met zulke modellen,
maar lang niet allemaal zijn ze ook voorzien van een
antislipzool. Want dit laatste is zowat de grondvoorwaarde
om in ons bedrijf te kunnen spreken van een
veilige schoen. Ik heb het dan wel niet over onze karweimannen
of ons keukenpersoneel, want die hebben
Kies een schoen die je graag
ziet. Maak enkel dat je hiel
omsloten is en vooral:
!
WAAR MOETEN WE DAN OP LETTEN?
♦ Kies enkel voor een rubberen, fijn geribbelde
zool.
♦ Vandaag de dag wordt er geen zuiver natuurrubber
meer gebruikt. De rubber die we kennen is vooral
gemaakt van synthetische grondstoffen. Voor het
antislipeffect is dat maar goed ook.
Tip: Beschik je al over een paar goed zittende schoenen,
maar is de zool niet van rubber, laat er dan door
je schoenmaker een rubberen (geribbelde) zool op
aanbrengen.
WELKE ZOLEN KOOP JE BETER NIET?
♦ Kies geen schoenen met een leren zool: leer neemt
immers vocht op en wordt daardoor spekglad.
♦ Kies ook niet voor een nylon zool. Nylon is een
harde kunststof die zelfs op een droog oppervlak al
glad is. Dus zeker op een natte vloer. Zelfs al kies
je voor nylon waar groeven in getrokken zijn, de
zool blijft glad.
♦ Schoenen die pas verzoold zijn, zijn eveneens
glad.
♦ Kies ook niet voor een crêpe zool (crêpe is gemaakt
van natuurrubber) want ook die is glad op
een natte ondergrond.

toch wel meer nodig dan alleen een antislipzool.
En het is al helemaal niet nodig
om het over de veiligheidsschoenen te
hebben, zoals bedoeld in de wet op de
arbeidsbescherming (waar men het heeft
over stalen tippen, versterkte hielen, stalen
zolen, voldoende dik leer, zuurbestendigheid,
antistatisch, enz…). Dergelijke
veiligheidsschoenen zijn meestal weinig
elegant, om niet te zeggen lomp. Ik denk
trouwens dat er maar weinig collega’s
zullen gevonden worden die ze met ple-
T V-T
P 21
zier zullen dragen. We moeten inderdaad
niet aan overacting doen. Als we het bij
ons in de thuiszorg over ‘veilige schoenen’
hebben, hebben we het niet over het
soort schoen die we allemaal lelijk en
lomp vinden en die enkel in speciaalzaken
te vinden is. Hetgeen wij bedoelen met
veilige schoenen, vind je in elke schoenwinkel
en aan een prijs die past binnen
elke portemonnee.
Pol Debrock
adjunct algemeen directeur
Om Nieuwjaar te vieren en dus het jaar goed in te zetten zag de maandelijkse vergadering er in januari ietsje anders
uit dan anders. Er werd voor geopteerd om eerst gezamenlijk te eten en dan pas de vergadering te starten.
Bijna iedereen was aanwezig. Het moet gezegd, het is een heel hechte-collegiale-gemotiveerde-gemakkelijke-
groep van verpleegkundigen. Een betere zou ik mij echt niet kunnen wensen. Daarom mijn oprechte dank aan
iedereen om daaraan mee te werken, het maakt mijn werk een stuk gemakkelijker. Alhoewel het de bedoeling
was dat ik de verpleegkundigen ging bedanken werd ook ik letterlijk in de bloemen gezet, waarvoor nogmaals
mijn dank! Ik hoop dat we samen nog vele werkjaren kunnen delen!
Nicole Vincke
hoofdverpleegkundige afdeling Brugge
Personen op de foto van links naar rechts: Sara De Ruyck, Lies Dewie, Tine Verfaillie, Marleen Casier, Digna Daenekint,
Laure Deconinck, Marne Aerts, Christel Haezaert, Krista Tanghe, Nadine Piron, Nicole Vincke, Fabienne Florizoone, An
David, bediende TV Eline Kerckhove, Ria Breem, Chrisne Logghe, Katrien Dekeyser, Greet Beuselinck, Vera Lecomte, Edih
Driesse. Ontbreken op de foto: Els Ameel en Emma Gerard.

22 P
G
Als Pascale Troessaert, Nancy Verheecke en Katrien Buysse – drie verzorgenden
uit Evergem – het hebben over ‘de gasten’, dan bedoelen ze de bewoners
van de Wal. Dagelijks gaat er een van de drie dames langs om te helpen bij
de verzorging. We laten hen aan het woord over hun boeiende opdracht in
het bezigheidshome.
Pascale start met een woordje uitleg
over de Wal. “De Wal is zowel een
dagcentrum als een bezigheidshome
voor volwassenen met een matig tot
zwaar mentale handicap. Het is eigendom
van het stad Gent. Wij helpen
in het bezigheidshome, waar er
twintig volwassenen verblijven. De
Wal bestaat uit twee bungalows. Per
gebouw zijn er tien slaapkamers. Er
is telkens ook een keuken, een eetplaats
en een salon, wat zorgt voor
een huiselijke sfeer.”
Nancy vult aan. “Op het domein
zelf gaan de bewoners elke dag werken.
Er is een bakkerij en een atelier
aan de Wal verbonden. Elke dag
hebben ze dus iets te doen. Eén dag
in de week hebben ze vrijaf.”
Eén van de opvoedsters
De drie verzorgenden helpen elke
morgen, behalve op donderdag, in
de Wal met de verzorging van de
“Mijn week klapt
open en toe,
het is ongelooflijk
hoe rap het
passeert.”
bewoners legt Pascale uit. “Wij zijn
er eigenlijk gekomen ter ondersteuning
van de opvoeders. Het werd te
hectisch voor hen om zowel te helpen
bij het ontbijt als bij het wassen
en aankleden van de bewoners.
Vandaar dat er telkens iemand van
ons komt helpen tussen 07:00u en
10:00u om de bewoners te wassen
en aan te kleden.”
Katrien springt Pascale bij. “Het
was niet langer verantwoord om de
opvoeders dit allemaal alleen te laten
doen. Als je als opvoeder iemand
aan het wassen bent en er ontstaat
ruzie in de leefgroep, dan zit je
met een probleem. Sommige bewoners
zijn bovendien bang van water,
dus kan je hen ook niet alleen laten.”
Het is niet gemakkelijk om te benoemen
welke problematiek de be-
(*) Deze namen zijn fictief.

woners precies hebben, vertelt Katrien. “Het is allemaal
zo gecompliceerd, dat het bij sommige bewoners niet te
bevatten is in één ziektebeeld. Sommige bewoners hebben
bijvoorbeeld het syndroom van Down en soms gaat
dit gepaard met autisme of andere stoornissen. Toen ik
Hilde (*) de eerste keer zag, dacht ik dat ze een van de
opvoedsters was. Je kan op het eerste zicht niet altijd
zien wat er precies scheelt.”
Pascale vult aan. “De oudste qua mentale leeftijd is tien
jaar. Eric (*) is bijvoorbeeld vijftig jaar, maar mentaal
slechts drie jaar. Je kan er soms moeilijk een leeftijd op
plakken, maar de meeste bewoners gaan naar de vijftig
toe. Lichamelijk verouderen ze natuurlijk wel, ze zijn
fysiek ook heel erg sterk.”
Sprong in het duister
Pascale is al het langst actief in de Wal. “Ik ben er bij
sinds de opstart, dus zo’n twee jaar. We werden niet
verplicht om het te doen, er werd gepolst naar vrijwilligers
die dit eens wilden proberen, om te kijken of we
het wel aankonden. Het kan zijn dat het je wel iets lijkt,
maar dat je het mentaal of fysiek toch niet aankan. Voor
mij was het echt een sprong in het duister. Ik kan niet
ontkennen dat het echt schrikken was, ik wist niet hoe
ik met zo’n gasten moest omgaan. Maar het bevalt me
enorm.”
Ook voor Katrien was het wennen in het begin. “We
hebben vooraf geen extra scholing gekregen, dus hebben
we veel zelf moeten uitzoeken. Ik vond het vooral
wennen dat ik zo consequent moet zijn. Eigenlijk zoals
je soms tegen een kind doet: nee, nu is het gedaan! Met
dat verschil dat het vaak mensen zijn die ouder zijn dan
ons. Gelukkig hebben we heel veel steun aan de opvoeders,
zij zien ons als collega’s, niet als buitenstaanders.
Als ik iets niet weet, dan vraag ik feedback aan hen.”
Nancy kan dit beamen. “We hebben inderdaad veel
steun aan de opvoeders. Anderzijds leren we de dingen
ook ondervindelijk, door bepaalde situaties tegen te
komen. We kunnen ook altijd elkaar bellen en vragen
stellen of dingen aan elkaar doorgeven.”
Geen handleiding
“Er is gewoon geen handleiding bij die gasten”, vertelt
Katrien. “De ene keer reageren ze zo, de andere keer
weer helemaal anders. Je kan ook geen routine opbouwen
in het werk. Het is onmogelijk om alles te plannen.
Als er iemand moeilijk doet, kan je daar een halfuur
mee bezig zijn. Wij moeten hun ritme volgen, we kunnen
hen niet forceren. Doen we dat wel, dan hebben we
miserie. Soms gaat het heel vlot, andere keren geraken
we er niet in drie uur.”
Pascal legt uit dat er in het weekend wel iets meer tijd
is om de bewoners meer aandacht te geven. “In het
P 23
Foto linksonder: de “gasten” helpen graag een
handje mee.
Foto rechtsboven: Katrien Buysse voor de Wal.
Foto rechtsonder: De twee bungalows waar de
“gasten” verblijven.

24 P
G
()
weekend gaan sommige bewoners
naar huis, waardoor we
wat meer ruimte hebben. Els (*)
kan zich nog zelfstandig wassen,
dus die verzorg ik niet tijdens
de week, maar ze snakt
natuurlijk naar die aandacht.
Vorig weekend heb ik haar rug
dan eens ingewreven, daar genoot
ze enorm van.”
Pascale en Katrien hoeven geen
klik te maken als ze van de Wal
naar een cliënt gaan. Nancy
vindt dit niet altijd even evident.
“Als ik naar een poetspost
moet na mijn taken die puur
verzorging zijn in de Wal, dan
moet ik echt een
klik maken. Zowel
de taken als de mensen
zijn helemaal
anders.”
Naast de Wal helpt
Nancy ook met de
verzorging in ’t Vurstjen, een
school voor gehandicapte kinderen
tussen 3 en 21 jaar. “In de
voormiddag staat mijn collega
Stephanie of ik in voor de verzorging.
We verversen het incontinentiemateriaal
of gaan
eens mee naar het toilet. Eigenlijk
was het de bedoeling dat er
meer zorgkundigen zouden
langsgaan, maar het is enorm
moeilijk voor die kinderen om
zich telkens aan te passen.”
Geen weekendgevoel
Het boeiendste aan het werk in
de Wal is de afwisseling aldus
Katrien. “Het is zo afwisselend.
Als ik van dienst ben in de Wal
én je hebt een post kraamzorg
én een verlamde persoon én een
oudere, dan maakt dat mijn
week enorm boeiend. Het
vormt echt een goed evenwicht
voor mij.”
Pascale is hier volledig mee
akkoord. “Ik zeg altijd: mijn
week gaat open en toe. Het is
ongelooflijk hoe rap het passeert.”
Er zijn echter ook wel minpunten
vindt Katrien. “Het is fysiek
wel zwaar, vooral voor mijn
rug. De bewoners geven niet
mee, je moet er soms echt aan
sleuren. Ook het uur vind ik
vermoeiend. In de week dat ik
dienst heb in de Wal moet ik
om half zes opstaan. We werken
dan ook in het weekend en
de maandag begint de nieuwe
week. Je hebt
“Je moet voor
deze job in de
wieg gelegd zijn.”
dus geen
weekendgevoel
dan.”
Nancy heeft
hier een oplossing
voor.
“Als ik in het weekend moet
werken, dan probeer ik de
maandag recup te nemen om
mijn batterijen terug op te laden.
Het is maar een dag, maar
ik kan er weer tegenaan.”
“Je moet voor deze job in de
wieg gelegd zijn”, vertelt Pascale.
“Zo moet je zeker het
zorgzame in je hebben en flexibel
kunnen zijn.”
Katrien is volledig akkoord met
Pascale. “Je moet ook empathisch
kunnen zijn. Als je bovendien
zelf een slechte dag
hebt, mag je dit niet tonen. Je
moet dit graag doen, anders hou
je het niet vol. Maar ik hou
enorm veel van dit werk, ik zou
niets anders willen doen.”
Aagje Keysabyl
PR-verantwoordelijke
Welzijnszorg
B
O
D V V,
O 16
2013. C H D C
:
Oh wat zijn we fier,
oh wat zijn we blij,
afdeling Oudenaarde hee er
een nieuwe telg bij.
Molinjo is zijn naam, lekker
stoer en apart
en met zijn glimlach steelt hij
eenieders hart.
Welkom in deze wereld
wondertje klein.
Laat je leven vol van vreugde
en liefde zijn.
Foto: Trotse mama Delphine Van de Vijver
met haar zoontje Molinjo

H
. I 2012
V D O-
P (D.O.P.) .
Een D.O.P. helpt om uit te maken hoe personen
met een handicap hun leven willen inrichten en
welke middelen er zijn om die wensen te realiseren.
Ze moeten uitmaken welke zorg iemand met
een (vermoeden van) handicap nodig heeft, en
hoe die zorg zo inclusief mogelijk kan worden
georganiseerd. Inclusief betekent onder meer dat
men eerst kijkt wat de mantelzorgers kunnen én
willen opnemen. Daarna bekijkt de D.O.P. wat de
reguliere diensten kunnen doen: bijvoorbeeld gezinszorg,
poetshulp, maaltijden,…Pas in laatste
instantie bekijkt de D.O.P. welke handicapspecifieke
dienstverlening ondersteuning kan bieden.
Nieuwe hulpverlening
De diensten thuiszorg nemen hier een belangrijke
rol in op. Zij zijn ideaal geplaatst om ook ten aanzien
van personen met een handicap de basiszorg
te bieden in de thuissituatie. Vandaar dat er door
de overheid een extra budget werd vrijgemaakt
om de hulp van de reguliere diensten te stimuleren
en te faciliteren. Men voorziet 16.000 uren
extra gezinszorg met een totaal budget van
€ 500.000 (voor heel Vlaanderen). Om gebruik te
kunnen maken van deze speciale D.O.P.-uren, is
het cruciaal dat er een aanmelding gebeurt door
een Dienst Ondersteuningsplan naar een dienst
voor Gezinszorg.
Verschillende projecten
De extra middelen die in 2012 reeds voorzien
waren worden nu pas in 2013 ter beschikking
gesteld van de reguliere diensten. Gezamenlijk
werden een aantal projecten geselecteerd die ons
moeten helpen de ondersteuning op een goede en
kwalitatieve manier te laten verlopen. Deze projecten
verschillen van provincie tot provincie
maar zijn vaak gelijklopend:
P 25
H
♦ Een betere bekendheid van de diensten voor gezinszorg en
aanvullende thuiszorg bij de medewerkers van de D.O.P. en
personen met een handicap bekomen.
♦ Het opzetten van een communicatiestrategie mogelijk maken
waarin zowel mogelijke zorgvragers als doorverwijzers op de
hoogte zijn van het zorgaanbod door de diensten gezinszorg
en aanvullende thuiszorg.
♦ Een wederzijdse ruime en snelle toeleiding faciliteren.
♦ Coaching in de omgang met personen met een handicap organiseren.
♦ Deskundigheidsverhoging via intervisie voor begeleidend personeel
in de diensten gezinszorg nastreven.
♦ Outreach in de diensten thuisbegeleiding en eventuele andere
externe deskundigen mogelijk maken.
Aces
In 2013 zal elke afdeling van Solidariteit voor het Gezin alle
D.O.P.-medewerkers van de regio uitnodigen voor een wederzijdse
kennismaking en om hen ons aanbod en werking uit te leggen.
Solidariteit voor het Gezin zetelt nu reeds in de zes D.O.P.’s via
een vertegenwoordiging in de Algemene Vergadering. We hebben
ons ook bereid verklaard, om daar waar mogelijk, open te
staan voor de vraag van de D.O.P.’s rond het oprichten van
‘contact- en/of aanmeldingspunten’. Binnen Solidariteit voor het
Gezin is er al heel wat expertise rond deze doelgroep. We gaan
dan ook proberen om via een goede samenwerking met de verschillende
D.O.P.’s en door deel te nemen aan de komende projecten
deze kennis nog verder uit te bouwen en ten dienste te stellen
van deze doelgroep.
Christa Vandercruyssen
regiocoördinator

26 P
A H
100-
De 100-jarige Maria Snoecx met vlnr.: Cathérine Deflandre, Nadine
Piomvils en Marcelline Boons
M S, 2004 S
G, 24 2012
100 . S M B
C D -
.
Maria woont nog steeds zelfstandig, eet het liefst 2 boterhammetjes
met platte kaas en werkte tot een half jaar terug nog zelf in
haar tuin. Haar 3 zonen, 5 kleinkinderen en 5 achterkleinkinderen
waren volop bezig met het organiseren van een familiefeestje. Wij
mochten alvast meeproeven van de eerste fles bubbels. Ook de
huishoudhulp Nadine, die hard aan het werk was, moest even poseren
voor de foto.
Een speciale gebeurtenis voor sector 126 uit Hasselt! Dat er voor
Maria nog heel wat jaren mogen bijkomen! Hiep Hiep Hoera!!!
Marcelline Boons
sectorverantwoordelijke afdeling Hasselt
S S
S
Een tijd terug lanceerde ik een warme oproep
op de wijkwerking om aandachtig te
zijn voor situaties waar de Stichting Solidariteit
een handje kan helpen. Deze oproep
verdween niet in dovemans oren en kort
nadien kwam er een voorstel. We helpen
immers een alleenstaande mama en haar
peuter, een lief tweejarig meisje dat nog
steeds niet spreekt. Of we iets konden aankopen
om de spraakontwikkeling te stimuleren.
Samen met de mama en de verzorgende
ging ik op zoek naar een oplossing. Voor
we het wisten kwamen we gezamenlijk tot
de beslissing om een Junior Laptop aan te
kopen. Deze laptop focust zich onder andere
op het aanleren van letters en de fonetische
uitspraak ervan. Na de aanvraag te
hebben doorgestuurd naar de Stichting Solidariteit
kwam enkele weken later een antwoord.
We kregen groen licht en mochten
de Junior Laptop aankopen en bezorgen aan
het meisje. En dat bezorgen? Dat gebeurde
eind november door ‘De Goede Sint’!
We wensen het gezin alvast veel speel- en
leerplezier toe en danken de Stichting Solidariteit
voor dit steuntje in de rug!
Marjolein De Smet
sectorverantwoordelijke afdeling Kortrijk

P 27
M ?
Niet voor iedereen even evident...
Even terug in de tijd: de personeelskrant
van november 2012 bracht
blijkbaar een nieuwe wind en nieuwe
ideeën met zich mee voor de
toekomstige edities, maar een ontgoocheling
volgde na het lezen van
een welbepaald artikel. De titel luidde:
Hoe kunnen we besparen door
met de fiets naar het werk te gaan?
Voor het groot aantal multitaskende
verzorgenden anno 2013 is dat een
steek in het hart neem ik aan. De
eigen wagen is van groot belang om
ons dagelijks te verplaatsen tussen
onze verschillende posten. Twee
posten op een dag is vaak het minimum.
Onze kilometers beginnen te
tellen. Dan mag er niet vergeten
worden dat die wagen als het ware
een werkinstrument is waarmee we
onze mensen meenemen op boodschap.
Voor de klant is de eenzaamheid
zwaar om dragen. Tal van collega’s
onder ons staan wekelijks in
voor doktersvisites met de klant,
ziekenhuisbezoeken, tandarts, oogarts,…noem
maar op. Daarbij wordt
gepoogd zo dichtbij mogelijk
te parkeren. Niet altijd even
evident met onze wagen. Een extra
paar ogen zouden op zo’n momenten
wel welkom zijn.
Mijn wagen is ondertussen 12 jaar
oud. Ik hoop en reken er op dat die
me nog enkele jaren van dienst kan
zijn zonder ongevallen. In crisistijden
is de aankoop van een andere
wagen niet vanzelfsprekend. Bij
deze even het vergeten verhaal van
een verzorgende die geruime tijd
naar het werk heeft gefietst maar...
Els De Loddere
verzorgende afdeling Kortrijk
Naschrift Frieda Okerman:
Het fietsartikel in de personeelskrant
van november
2012 moest gezien worden
als sensibilisering. Het is
waar, een auto kan vaak niet
gemist worden in de thuiszorg,
niet door een verzorgende
en zeker niet door een
thuisverpleegkundige. Toch
wordt de auto nog te veel
gebruikt, ook als het niet
nodig is. Als we door ons
artikel bereikt hebben dat
onze lezers bewuster omgaan
met de wijze waarop ze
zich verplaatsen en daardoor
ook al eens een milieuvriendelijk
middel kiezen, dan is
ons doel bereikt!

28 P
K
“Donderdag 24 januari 2013 zouden we ook graag jullie zien, om het glas samen te
heffen bij een leuk gezellig treffen. En dan, ja bovendien kan je Antoine nog een keer
zien. We laten hem niet gaan zonder even sl te staan bij wie hij voor ons was, allee
hup… nog een glas! Vergeet het dan ook niet, een party in ’t verschiet! Tussen vier en
acht word je in Ganshoren verwacht! Lean back and enjoy…Are you being served?”
Op 24 januari waren alle medewerkers van
CKG Sloebernest en de kinderdagverblijven
Sloeberstad, -ket, -jungle en –bos van de partij
in Ganshoren! Samen hebben we er getoast op
het nieuwe jaar en op Antoine die het Nest eind
2012 verliet.
Die dag werd iedereen met veel plezier en een
warm hart van hapjes en drankjes voorzien door
Karin, Marijke, Petra en Valerie. Een kaars met
symbolische boodschap werd aan elkeen meegegeven,
voor een fantastisch 2013.
Afscheid van 2012 betekende dus ook afscheid
van Antoine Meysman die jarenlang als karweiman
in het CKG werkte en eind 2012 met brugpensioen
ging. We konden steevast op hem rekenen
om ons bij te staan, in koude en warme
dagen, volgens de grillen der gebouwen. Een
zucht, een lach…een traan want ’t is gedaan...Het
was die dag dan ook de ideale gelegenheid
om hem nog eens extra in de bloemetjes
te zetten, mijmerend en lachend met enkele
anekdotes uit zijn carrière. Antoine keek met
een vleugje weemoed mee met ons terug en zag
dat het goed was geweest. Antoine…bedankt!
Karin Roels
manager CKG Sloebernest
Foto boven: vlnr. Antoine Meysman, Karin Roels en
Petra Peeraer
Foto midden: vlnr.: Annelies Vangossum, Peggy
Verhoeyen, Katrien Deville, Johan Bardijn en Erika
Hubert
Foto onder: Op de nieuwjaarsrecepe ontving iedereen
een kaars met een symbolische boodschap, voor
een fantassch 2013:
“Alweer een jaar voorbij met jou aan onze zij.
We staan dan ook niet sl, blij dat jij ook vooruit wil.
In deze puzzel, dit geheel ben jij dan ook een belangrijk
deel.
Voor jou staat een kaarsje klaar.
’t Is een symbool, een klein gebaar.
Vuur en passie voor ons werk.
Ja, dat maakt ons samen sterk!”

V N
Ook in 2013 werd er met de vrijwilligers getoast op het nieuwe jaar. Op de verschillende afdelingen hebben de
coördinatoren elk op hun manier hun vrijwilligers in de bloemetjes gezet. Of het nu zelfgemaakte soep was, een
overheerlijk ontbijt of aperitief met bubbels, het werd allemaal gesmaakt. Bedankt aan alle vrijwilligers die zich
ook dit jaar inzetten!

30 P
(S) G , ?
Ethische Commissie brengt nieuw advies uit
Basismedewerkers, stagiaires, vrijwilligers, onthaalouders
en babysitters van Solidariteit voor het Gezin komen
in aanraking met allerhande familiale situaties, hetzij
als hulp in het gezin, hetzij voor verpleegkundige
zorgen, hetzij voor opvang en/of begeleiding van kinderen.
De tijd die de medewerker in het gezin spendeert
kan variëren maar meestal is het lang genoeg om signalen
te kunnen opvangen die mogelijks wijzen op grensoverschrijdend
gedrag. Het advies met een stappenplan
dat de Ethische Commissie in december 2012 uitschreef
gaat erover wat medewerkers moeten doen in dergelijke
situatie.
Een voorbeeld zal een en ander duidelijker maken. Een
verzorgende wordt ingeschakeld in een gezin met twee
schoolgaande kinderen, ouders en een grootmoeder. Gezinszorg
werd opgestart op vraag van het ziekenhuis
waar de grootmoeder was opgenomen. Al gauw blijkt
dat het om een ‘multiproblem’ gezin gaat. Het Comité
Bijzondere Jeugdzorg begeleidt het gezin in verband met
de kinderen. De verzorgende gaat langs om het gezin te
helpen met het huishouden. Zij verneemt van de grootmoeder
tijdens de schaarse momenten dat ze alleen zijn,
dat ze schrik heeft van haar schoonzoon, dat haar dochter
en schoonzoon haar pensioen maandelijks opsouperen
aan drank en sigaretten. De verzorgende mag niet om
boodschappen gaan om eten te bereiden. De grootmoe-
der is mager en vertoont blauwe plekken op haar lichaam.
Het is niet duidelijk wat de oorzaak daarvan is.
Dergelijke situatie is verontrustend maar er zijn een heleboel
onbekende factoren. (Is het wel juist wat de oude
dame vertelt, waar komen die blauwe plekken vandaan,
enz.). De Ethische Commissie adviseert daarom een aantal
stappen te doorlopen vooraleer tot conclusies te komen.
Stap 1: meldingsplicht aan de leidinggevende
Een verontruste medewerker (verzorgende, poetshulp,
verpleegkundige, gezinsbegeleider,…) moet de feiten
melden aan zijn/haar leidinggevende. Deze zal dan vooreerst
checken of er andere diensten van Solidariteit voor
het Gezin bij hetzelfde gezin aanwezig zijn en desgevallend
die leidinggevende(n) inlichten over de verontrusting.
Samen (evt. samen met nog een hogere leidinggevende)
maken zij de balans op van de feiten die verontrustend
zijn en van deze die doen twijfelen of het tegendeel
aantonen. Indien na een logische afweging blijkt dat
er nog twijfel is beslissen zij gezamenlijk over verdere
observaties. De medewerker(s) krijgen de opdracht om
verder goed te observeren.
Stap 2: goed observeren en registreren
De medewerker noteert discreet elk incident zolang de
vermoedens nog niet duidelijk zijn. Niet wat zij/hij denkt

dat er is (dit is interpretatie), wel wat hij/zij ziet
gebeuren (dit is observatie) met datum, uur,
eventuele aanwezigen. Er wordt een frequentie
afgesproken waarop de medewerker en de leidinggevende
elkaar zullen contacteren voor
uitwisseling van informatie, voor ondersteuning
van de medewerker en voor verdere afspraken
naargelang de situatie evolueert. Zowel de afwegingen
als de afgesproken stappen worden
bijgehouden in een motivatieverslag om later te
kunnen op terugvallen. De medewerker houdt
de observaties bij in een feitenverslag en gaat
hier zeer zorgvuldig (dit is discreet) mee om.
Stap 3: er zijn bewijzen
De verontruste medewerker heeft duidelijke
bewijzen van geweldpleging in een gezin (al
dan niet na extra observatie) en rapporteert deze
aan de leidinggevende met een feitenverslag.
De leidinggevende bespreekt dit op zijn/haar
beurt met de hoger leidinggevende. Zij spreken
af over een plan van aanpak na een inschatting
van de situatie. De hoger leidinggevende geeft
de melding door aan de kwaliteitscoördinator
die het bijhoudt in een centrale registratie.
Stap 4 A: plan van aanpak in geval er niemand
in reëel, ernsg, acuut gevaar is
De leidinggevende moet de situatie intern onderzoeken
en zich informeren. Zij moet daarom
praten met collega’s / teamleden / externe hulpverleners
die betrokken zijn op de cliëntsituatie
en die gebonden zijn door het gedeeld of gezamenlijk
beroepsgeheim. In een wijkwerking of
in een teamoverleg kan er samen gekeken worden
wat de beste aanpak is. In de thuiszorg kan
het dat collega’s ervaring hebben in hetzelfde
gezin en dan kan het helpen de ervaringen te
delen en te toetsen bij de andere. Door met hen
informatie uit te wisselen, kan men zekerder
worden in de inschatting of ze juist relativeren.
In gezinsbegeleiding kan het nuttig zijn de aanpak
te bespreken met collega’s tijdens de intervisiemomenten.
Wanneer andere hulpverleners
– niet van Solidariteit voor het Gezin – betrokken
zijn op de cliëntsituatie kan men erover
praten indien ook zij gebonden zijn aan het gedeeld
beroepsgeheim. Bij dit onderzoek beperkt
de leidinggevende zich tot de noodzakelijke
informatie over de gezinssituatie, dus de need
to know informatie. De leidinggevende kan ook
contact nemen met experten om een verdere
aftoetsing te maken. Het Vertrouwenscentrum
Kindermishandeling (VK) is daar een voor-
P 31
“In de thuiszorg kan het dat collega’s
ervaring hebben in hetzelfde
gezin en dan kan het helpen de ervaringen
te delen en te toetsen bij
de andere. Door met hen informa-
e uit te wisselen, kan men zekerder
worden in de inschang of ze
juist relaveren.”
beeld van, wanneer het gaat om minderjarigen. Je kan de cliënt
motiveren om samen de stap naar hen toe te zetten of men kan als
hulpverlener het VK een anonieme situatie voorleggen en samen
verder aftoetsen. Het VK kan een adviserende maar ook een coachende
rol opnemen, ook in de gesprekken met de cliënt. Andere
voorbeelden van experten zijn de diensten voor slachtofferhulp,
CAW’s, de sociale dienst van het plaatselijk OCMW, een vertrouwenspersoon,
de huisarts of jurist van Solidariteit voor het Gezin.
En dan belanden we bij de moeilijkste want delicate opdracht. De
leidinggevende moet de basismedewerker ondersteunen door te
proberen de verontrusting te bespreken met de verschillende betrokkenen
(slachtoffer / dader / andere leden van het gezin). Vanzelfsprekend
bereidt hij/zij dit gesprek goed voor! Het doel is de
bezorgdheid rond de cliëntsituatie te delen. Wat ervaren de gezinsleden,
hoe beleven zij de gezinssituatie? De leidinggevende
moet daarbij eigenlijk ‘gevaarlijk veilig’ zijn, door niet te oordelen
maar ook door niet mee te gaan in een eventuele ontkenning
van het probleem. Hoe voorzichtig men het ook probeert aan te
pakken, men kan hierbij wel altijd iemand voor het hoofd stoten,
in zijn trots krenken, beledigen of kwetsen door het simpele feit
dat het vermoeden wordt uitgesproken. Het vermoeden checken

32 P
bij de vermoedelijke dader is daarbij
de delicaatste zaak. Op voorwaarde
dat het veilig kan gebeuren,
is het een stap die noodzakelijk is.
Een zaak van kinder- of ouderenmis(be)handeling
proberen duidelijk
te krijgen zonder de vermoedelijke
dader te bevragen hoe hij of zij de
feiten beleeft, zal elke verdere samenwerking
bemoeilijken. De leidinggevende
houdt de voorbereidingen
en een weerslag van de gesprekken
schriftelijk bij.
Stap 4 B: plan van aanpak in geval
er iemand in reëel, ernsg,
acuut gevaar is.
Indien het slachtoffer een kind is of
een kwetsbaar persoon moet de hoger
leidinggevende bij reëel, ernstig
en acuut gevaar aangifte doen bij
het parket van de procureur des Konings.
Indien het slachtoffer geen
kind noch kwetsbaar persoon is adviseert
de leidinggevende hem/haar
om de hulpdiensten te contacteren
of om klacht in te dienen bij de lokale
politie of bij het parket van de
procureur des Konings. In elk gerechtelijk
arrondissement is er een
parket. De adressen van de parketten
van de procureurs des Konings
kan men op deze site terugvinden:
http://justitie.belgium.be/nl/
rechterlijke_orde/
openbaar_ministerie/parket/
Stap 5 A: de gezinsleden erkennen
jdens het gesprek dat er
een probleem is
We keren even terug naar de gespreksronde
(stap 4 A) door de leidinggevende
met de verschillende
gezinsleden. Indien het slachtoffer
(en/of de dader) bij de gesprekken
erkent dat de relatie ontspoord is, of
dat de verstandhouding helemaal
zoek is, kan de leidinggevende duidelijk
maken dat er oplossingen mogelijk
zijn, als zij/hij dit wenst.
Werkelijke bezorgdheid door de
leidinggevende over de situatie
wordt ook zo ervaren en heeft een
weldoend effect ook al reageert het
slachtoffer niet meteen. De leidinggevende
moet hier duidelijk maken
welke hulp wel en welke niet kan
geboden worden vanuit haar/zijn
positie. Bijvoorbeeld: informatie
geven, iets opzoeken, hulp uitbreiden,
andere diensten aanspreken,
enz. kan wel, therapeutische begeleiding
kan niet. Zij/hij suggereert
duidelijk waar hulp van anderen
(binnen of buiten Solidariteit voor
het Gezin) nodig kan zijn en overlegt
met het slachtoffer (voor zover
dit mogelijk is) welke hulp hij/zij
wil aanvaarden. De leidinggevende
respecteert het, in de mate van het
mogelijke, als hij/zij geen hulp
wenst. Ook al wenst het slachtoffer
op dat moment geen hulp, het kan
zijn dat hij/zij dat later wel wenst.
De leidinggevende moet daarom
duidelijk maken dat het aanbod geldig
blijft en biedt - als dat kan - alternatieve
oplossingen aan. Soms
volstaat het advies als oplossing
maar soms is interventie van andere
hulpverleners nodig. De leidinggevende
maakt nogmaals duidelijk aan
het slachtoffer dat zij/hij geen hulpverlening
zal inschakelen zonder dit
eerst met hem/haar te bespreken.
Stap 5 B: er is geen gesprek mogelijk
of de gezinsleden erkennen
jdens een gesprek niet dat
er een probleem is en/of wensen
de situae te behouden zoals
ze is.
In team (veldwerkers, leidinggevenden,
eventuele externen) wordt in
deze gevallen geoordeeld of alle
mogelijke pistes werden bewandeld
om het slachtoffer te beschermen of
dat de leidinggevende aangifte moet
doen bij de lokale politie/parket.
De afweging hangt af van de ernst
en het al dan niet repetitief karakter
van het grensoverschrijdend gedrag,
de houding van het slachtoffer en de
mogelijkheid van Solidariteit voor
het Gezin om er nog kwalitatieve
hulp te bieden. Men zoekt best naar
de minst bruuskerende weg om het
gevaar te laten wijken. Welke weg
ook bewandeld wordt, de leidinggevende
zet de logische redenering en
de conclusie van het team op papier
om later te kunnen naar teruggrijpen.
Frieda Okerman
kwaliteitscoördinator
*Belangrijke noot:
Gezien de complexiteit van deze
materie is in 2013 enkel de registra-
e bij de kwaliteitscoördinator verplicht.
Bij elke registrae zal besproken
worden of een gesprek met
de dader(s) mogelijk was en wat dit
opleverde. Op het einde van 2013
zal geëvalueerd worden of het advies
werkbaar is.

S S
“D
K”
Foto: De jongeren van Groep Intro vzw vroegen reeds lange
jd om voetbalgoals en een basketring. Omwille van de
beperkte middelen van de vzw was dit niet mogelijk. De
Schng Solidariteit aarzelde geen moment en zorgde
voor de nodige financiële steun. Let the games begin!
Dag medewerkers van Solidariteit voor het Gezin!
Graag willen wij vanuit Groep INTRO vzw, team Kidz
Dampoort, jullie heel erg bedanken voor de extra sportgelegenheid
die wij en onze jongeren gekregen hebben
van de Stichting Solidariteit.
In de hoofdzetel te Gent zullen sommige collega's of
bewoners ons misschien kennen van onze soepverkoop,
spelnamiddagen of restaurants die we er in het verleden
organiseerden.
Groep INTRO werkt met jongeren uit verschillende
kansengroepen: niet begeleide minderjarige asielzoekers,
nieuwkomers, kansarme jongeren, Roma jongeren,...Wij
willen deze jongeren meer kansen bieden
door hen te ondersteunen in hun persoonlijke ontplooiing.
Wij werken met deze jongeren zowel binnen als
buiten de leerplicht. In onze vormingen komt vaak sport
aan bod, dit zowel om te ontspannen, bewegen, energie
kwijt te raken, gezonde levensstijl te promoten, maar
ook als methodiek om te werken rond sociale vaardigheden,
groepsbinding, individuele uitdaging.
Wij hebben op ons terrein de ruimte om aan sport te
doen, maar onze middelen zijn jammer genoeg te beperkt
om te investeren in degelijke accommodatie. Onze
jongeren vroegen al jaren om goaltjes om te kunnen
voetballen en een basketbalring om zich bezig te houden
in de pauze. Door jullie steun kunnen ze zich nu
elke middag uitleven. Wij kijken alvast uit naar het
mooie weer!
Marieke Nijs
teamverantwoordelijke Kidz Dampoort
Groep INTRO vzw regio Oost-Vlaanderen

48 P
M
De direce van Solidariteit voor het Gezin is van mening dat de werknemer
veel meer gebaat is met een individuele coaching op de werkvloer, dan één
keer per jaar in pakweg 10 minuten jd te moeten verschijnen bij een arbeidsgeneesheer
en een verpleegkundige, die nauwelijks meer jd hee dan je te
wegen, de bloeddruk na te gaan en je urine te controleren. In dit arkel verneem
je alles over de nieuwe aanpak.
Vorig jaar reeds werd er in de schoot van het Comité
voor Preventie en Bescherming beslist om de traditionele
medische onderzoeken, zoals we die in onze organisatie
al meer dan 30 jaar kennen, eens vanuit een andere
invalshoek te gaan bekijken. Het moet gezegd dat de
directie hier met enthousiasme op reageerde en dus onmiddellijk
de idee genegen was. Ook zij vond immers
dat de werknemer veel meer gebaat is met een individuele
coaching op de werkvloer, dan als het ware één keer
per jaar in pakweg 10 minuten tijd te moeten verschijnen
bij een arbeidsgeneesheer en een verpleegkundige,
die nauwelijks meer tijd heeft dan je te wegen, de bloeddruk
na te gaan en je urine te controleren. In het beste
geval vinden ze ook nog de tijd om even te informeren
naar je welbevinden. Kortom, vandaag de dag is het
voor iedereen van ons mogelijk om zoveel als we maar
willen, onze huisarts te raadplegen of een afspraak te
maken met een specialist. Dat ene bezoekje per jaar aan
de arbeidsgeneesheer, zal dus niet echt het verschil meer
maken. We moeten bovendien vaststellen dat heel wat
collega’s, ook al worden ze jaarlijks stipt en correct uitgenodigd
door hun leidinggevende, toch om een of andere
reden niet verschijnen op het onderzoek. Ze zijn
toevallig ziek, in verlof, hebben geen zin, enz…Hoezeer
de werkgever in het verleden ook het verplicht karakter
van het jaarlijks onderzoek benadrukte, het mocht voor
heel wat personeelsleden niet baten. Reden te meer dus
om het ditmaal te proberen over een andere boeg te
gooien.
Het Comité voor Preventie en Bescherming maakte er
meteen haar jaaractieplan 2013 van: ‘Herwaarderen
van het mechanisme van de periodieke medisch onderzoeken’.
Dit werd ook aldus meegedeeld aan de
diensten van de Technische Inspectie. Als we in een
organisatie als de onze spreken van een individuele aanpak,
dan kunnen we daar uiteraard onmogelijk mee bedoelen
dat dezelfde aanpak voor iedereen zou gelden,
over de verschillende functies heen. De verschillende
directeurs kozen dan ook voor een project dat geënt is
op de specificiteit van de eigen pijler. Om je een voorbeeld
te geven: bij de grote groep poetshulpen die werken
in het kader van de dienstencheques, voelen we aan
dat de verbondenheid met het bedrijf minder sterk is dan
bij de collega-poetshulpen van de pijler Welzijnszorg.
Ze zullen in het kader van ons project dan ook een andere
benadering krijgen. De eerste groep is nog maar enkele
jaren actief en op die korte tijd werden duizenden
medewerkers in dienst genomen. We kenden zelfs perioden
van meer dan twintig aanwervingen per dag! Geen
wonder dus dat deze groep minder kans kreeg om vertrouwd
te geraken met de cultuur van Solidariteit voor
het Gezin.
Voor alle duidelijkheid: de medisch onderzoeken bij
aanwerving blijven onverminderd bestaan. Zo ook blijven
de medisch onderzoeken verplicht bij werkhervatting
na ziekte van meer dan 4 weken. En tot slot kan
iedere werknemer ten allen tijde een spontaan medisch
onderzoek aanvragen als zij/hij dat wenst.

W ?
P 35
Om te beginnen worden de periodieke medisch onderzoeken voor heel wat personeelsleden
afgescha. Zij zullen dus vanaf 2013 geen uitnodiging meer krijgen om zich aan te
melden bij de arbeidsgeneesheer. Komt er dan iets in de plaats? Zeer zeker wel! Het is
vandaag te vroeg om alles reeds in detail weer te geven, maar toch zijn al een aantal duidelijke
richngen uitgetekend. Deze personeelsleden zullen
wel nog opgeroepen worden, zij het minder frequent.
C
()
W
( ,
)
W
K
G
( -
-
)
Pol Debrock
adjunct algemeen directeur
In deze pijler zal er vooral gewerkt worden
rond individuele ‘coaching’ van poetshulpen.
Thema’s als ergonomie, valpreventie, schoon-
maaktechnieken en veiligheid in het algemeen,
zullen daarbij ruimschoots aan bod komen. Ook
de leidinggevenden zullen klaargestoomd worden
om hun personeel met raad en daad bij te staan op
de individuele werkvloer.
Hier zullen vooral tips aangereikt worden om veilig en efficiënt te werken.
Aan medewerkers die lijden aan een chronische aandoening, zal een uitgebreid
medisch onderzoek voorgesteld worden, teneinde samen met het medisch team
te zoeken naar een haalbaar evenwicht tussen werk en privé. Tot slot zal ook
aandacht besteed worden aan verzuimgesprekken met leidinggevenden, met de
bedoeling om samen op zoek te gaan naar een mooi evenwicht tussen empathie
(begrip voor de situatie) en aandacht voor klantentevredenheid.
Binnen de pijler Woonzorg en Kinderzorg wordt eveneens geopteerd voor de
individuele benadering van de werknemer. Als er zich een bepaald voorval
voordoet dat in verband kan gebracht worden met ziekte of ongeval, dan zal
aangeboden worden om daar, samen met een team van deskundigen
(psychologen en artsen), leerpunten uit te halen.
Personeelsleden binnen de dienst Woonzorg - voor zover ze fysiek in contact
komen met bewoners - en maaltijdbedelers zullen voortaan nog om de 3 jaar
worden opgeroepen voor een medisch onderzoek. Vanaf 2013 zal elk jaar één
derde van de groep onderzocht worden.
Personeelsleden binnen de dienst Kinderzorg - voor zover ze omgaan met kinderen
- zullen eveneens om de 3 jaar worden opgeroepen. Vanaf 2013 zal elk
jaar één derde van de groep onderzocht worden.
De pijler Gezondheidszorg wil vooral inspanningen leveren om het bestaande
personeel te behouden (retentiebeleid). Men wil vooral focussen op het welzijn
van onze medewerkers. Wie zich goed voelt in zijn vel, kan immers ook veel
meer aan.
Verpleegkundigen, vroedvrouwen en zorgkundigen verbonden aan de dienst
thuisverpleging zullen nog slechts om de 5 jaar opgeroepen worden. Een eerstvolgende
keer in 2017.

36 P
F C
Vanaf 1 april 2013 moeten alle klanten van Comfortzorg 1,2 € per uur extra
betalen voor huishoudhulp met dienstencheques. Dat is niet
weinig… Nele Oevaere, nieuwe directeur Comfortzorg sedert
september 2012 hee haar start niet gemist! Wij gingen met haar in
gesprek om wat meer uitleg te vragen.
Een klantenbijdrage in Comfortzorg en de afschaffing
van het comfortpakket, wat is er aan de hand?
Nele: De pijler Comfortzorg - zeg maar de volledige
dienstverlening met dienstencheques - werd in 2012 geconfronteerd
met een groot financieel verlies. Gewoon
verder doen alsof er niets aan de hand was kon niet want
dat zou de volledige onderneming in gevaar brengen.
We stonden daarom voor de keuze: ofwel stoppen met
de dienstverlening, ofwel beknibbelen op de arbeidsvoorwaarden
van de huishoudhulpen ofwel aan de klant
een extra bijdrage vragen.
Waarom viel de keuze op een klantenbijdrage?
Nele: Stoppen met de dienstverlening was gewoon geen
optie want de essentie van het bestaan van Solidariteit
voor het Gezin is net dienstverlening aan huis organiseren
en aanbieden. Een loonsverlaging voor de huishoudhulpen
kon ook niet. Elke cent die zij verdienen is meer
dan verdiend want het is een niet te onderschatten job
die een grote fysieke en psychische draagkracht vereist.
Dus zat er maar één oplossing op en dat was een bijdrage
vragen aan de klanten.
Het dienstenchequeteam te Gent: vlnr.: Evi Gyselinck, Tiffany Van Cleempue, Philip Vanraepenbusch, Nele Oevaere, Severine
Cornille, Ingrid Van den Berghe en Elien Grijseels (afwezig op de foto) leiden de veranderingen binnen Comfortzorg in goede banen.

Je vernoemt drie mogelijkheden, maar is er niet nog een
vierde: drukken van de zogenaamde ‘overhead-kosten’?
Nele: Geloof mij, we hebben veel gerekend en geteld, gewikt
en gewogen. Jammer maar helaas, alle uitgaven zijn
meer dan verantwoord. Ik bespaar u de details maar het is
duidelijk dat het subsidiebedrag dat we van de overheid
krijgen wel volstaat om de loonkost van de huishoudhulpen
te betalen maar niet om alle kosten die extra zijn te
betalen zoals gewaarborgd loon bij ziekte, werkkledij,
medische controledienst, vervoerskosten, arbeidsongevallenverzekering,
arbeidsgeneeskundige dienst, syndicale
premie. Dit is nog niet alles want ook de omkaderingskost
(sectorverantwoordelijken en departementsassistenten) en
overhead zoals gebouwen, computer, telefonie, drukwerk,
enz. moet allemaal uit datzelfde potje komen.
Kon er dan echt niets gebeuren om de efficiëne te verhogen
en de kost te verlagen?
Nele: Ja, toch wel. Zo proberen we de klanten te overtuigen
om over te schakelen op elektronische cheques. Dit
bespaart ons verwerkingskosten. De verwerking van de
papieren cheques is wel volledig geautomatiseerd maar
vraagt toch nog altijd manuele handelingen.
Verder is het van het allergrootste belang dat er zo weinig
mogelijk ‘onproductieve’ uren zijn. Dit zijn uren waarop
een huishoudhulp niet werkt en toch een loon krijgt zoals
bij ziekte. Dit kost veel geld aan Solidariteit voor het Gezin
en de klanten zijn ontevreden want ze hebben geen
hulp. De campagne ‘Met Plezier Hier’ is één van de middelen
om daaraan te verhelpen.
Als de subsidie ontoereikend is voor Solidariteit voor het
Gezin, is het dat dan ook voor andere dienstenchequebedrijven?
Nele: Inderdaad, sommige andere dienstenchequebedrijven
verkeren in dezelfde situatie. Dit is trouwens al uitgebreid
in de media gekomen. Zij staan voor dezelfde keuzes
als wij. Sommige stoppen ermee, andere stellen de
lonen bij in negatieve zin of vragen dossierkosten zoals
wij.
Waarom werd beslist om ook het comfortpakket af te
schaffen?
Nele: Wij blijven ervan overtuigd dat het comfortpakket
een zeer goede manier is om onze huishoudhulpen op een
kwalitatieve manier aan het werk te zetten. Anderzijds
beseffen we ook dat we onze klanten niet én een bijdrage
kunnen aanrekenen én de kost voor schoonmaakproducten.
Een kost die bij behoud waarschijnlijk ook zou
zijn gestegen. Het is dus met spijt in het hart dat we beslist
hebben om het comfortpakket af te schaffen. Vanaf
april zal er wel de mogelijkheid zijn om op volkomen vrijblijvende
basis een nieuw gamma aan ecologische producten
aan te kopen aan goede voorwaarden.
en
P 37
Vreest u niet om klanten te verliezen door deze maatregelen?
Nele: We hopen uiteraard van niet hoewel we met die
mogelijkheid wel rekening houden. Wij zijn er van
overtuigd dat onze tevreden klanten bij ons zullen blijven.
Het is dus aan ons om de klanten tevreden te houden
en een kwaliteitsvolle dienstverlening te blijven
aanbieden. Als directeur Comfortzorg kan ik garanderen
dat we daar 100 % voor gaan.
Je bent nog niet zo heel lang directeur. Hoe voelt het
om zo snel zo’n zware beslissingen te moeten nemen?
Nele: Ik had natuurlijk liever in andere omstandigheden
het roer overgenomen. Het was geen eenvoudige beslissing.
Enerzijds begrijp ik dat de bijdrage voor de
klant geen leuk nieuws is, anderzijds wil ik de tewerkstelling
van onze vele huishoudhulpen absoluut garanderen.
De extra bijdrage stelt ons in staat om het personeel
verder in goede omstandigheden tewerk te stellen.
Voor de klant moeten we ook de kwaliteit verder kunnen
waarborgen.
De voorbije maanden heb ik kunnen ervaren dat de
dienst Comfortzorg bestaat uit een gedreven en positief
team. Zij willen er allemaal toe bijdragen om deze belangrijke
beleidskeuze tot een goed einde te brengen.
Daarenboven blijken onze klanten over het algemeen
erg tevreden over de prestaties van onze vele huishoudhulpen.
Dit geeft me veel vertrouwen naar de toekomst
toe. Samen met het voltallige directiecomité zijn we
ervan overtuigd dat we met de bijdrage de juiste weg
zijn ingegaan.
Frieda Okerman
kwaliteitscoördinator

38 P
T
De hoofdverpleegkundigen krijgen regelmag van collega’s de vraag: “Wanneer
krijgen we nu eindelijk die PDA in de thuisverpleging? We horen en lezen dat we
er al jaren mee bezig zijn. Waar blijven ze dan?”.
Een terechte vraag die om opheldering vraagt.
In 2008 werd in het kader van Vinca 1 een mobiele applicatie ontwikkeld
waarbij de verpleegkundigen de administratie, nodig voor
het factureren van de uitgevoerde prestaties, onmiddellijk aan het
bed van de patiënt zouden kunnen ingeven. Als hardware werd toen
gekozen voor een PDA (Personal Digital Agenda). Dit mobiele apparaat
zat zowel naar IT-mogelijkheden als naar grootte tussen een
smartphone en een grote tablet. De enkele toestellen die tijdens de
test in omloop waren, kregen echter telkens te maken met problemen
rond gegevensuitwisseling. De connectie met het internet
stond technisch nog niet ver genoeg om overal in Vlaanderen uit te
rollen. Daarom werd de verdere inhoudelijke ontwikkeling tijdelijk
opgeschort.
De verpleegkundigen van afdeling Oudenaarde
zijn op zoek naar een betrouwbaar alternaef
voor de PDA en testen verschillende tablets uit.
In 2010 namen we de draad weer op. De
overheid schreef ondertussen bijkomende
richtlijnen uit waaraan de mobiele applicatie
moest voldoen. Een externe softwareontwikkelaar
werkte verder met onze interne ITdienst
aan de software conform de normen
van Vinca 2 en voegde er nog een aantal bijkomende
functionaliteiten aan toe. In augustus
2011 werden 43 nieuwe PDA toestellen
besteld met het oog op een volledige uitrol in
Oudenaarde en daarna in heel Vlaanderen.
We waren niet over één nacht ijs gegaan en
hadden de markt gescreend. De leverancier
leverde aan de NMBS en andere zorgverstrekkers
en het leek ons voor Solidariteit
voor het Gezin ook de juiste keuze te zijn. In
het voorjaar van 2012 werden deze toestellen
geleidelijk aan in omloop gebracht. Wat
bleek, nu werkte de software wel maar haperden
de toestellen! Ongeveer één toestel op
twee had af te rekenen met problemen. Ze
waren dus onvoldoende betrouwbaar. Dit
type toestel uitrollen naar alle collega’s was
dus onverwacht geen optie meer.
Intussen spraken we een bedrijf aan dat ons
vijf verschillende toestellen in test voorstelde
(zie foto). Omdat de techniek intussen ook
evolueerde, kunnen we nu zelfs kiezen voor
tablets. De verpleegkundigen en zorgkundigen
van de afdeling Oudenaarde vervullen
opnieuw de pioniersrol. Op basis van hun
ervaringen zullen we in april 2013 definitief
beslissen met welke tablet we de volgende
jaren zullen werken. Als alles volgens plan
verloopt, zullen 3 sectoren (Antwerpen, Hasselt
en Oudenaarde) in het najaar niet met een
PDA maar met een tablet gaan werken. De
andere sectoren volgen vanaf 2014.
Wij hebben er nu alvast een goed oog op,
hopelijk jullie ook!
Karien D’Hollander
coördinator zorgbeleid

S M T T
Wie herkent dit beeld niet? Tik Tak, het alom
gekende kinderprogramma op tv dat speelde
van 1981 tot 2006. De kinderen van nu zijn zo
gewoon aan allerlei schermen, beelden, flitsen
en geluiden. Ik wou voor hen eens terugkeren
naar vroeger en iets aanbieden uit mijn jeugd.
En hier heb ik geen televisie voor nodig! Ik
knutselde een echt huisje met twee deurtjes die
opengaan, een draaiplatform en zocht allerlei
spulletjes die de peuters kunnen aanspreken.
Op een rommelmarkt vond ik oude videobanden
waarvan ik de muziek kon overnemen.
Tik Tak duurt ongeveer 10 minuutjes, juist
lang genoeg om de aandacht van onze jongste
peuters en baby's te blijven vangen. Het is een
traktatie, want als we Tik Tak spelen is het
altijd een beetje feest. De kracht van Tik Tak
zit in de herhaling van bepaalde rituelen. Er
zijn 11 korte melodietjes en daar horen vaste
spelletjes bij. De deurtjes gaan open, de
schaapjes komen tevoorschijn. Dan bewegen
er bekertjes waar iets onder verstopt zit. We
bouwen ook een toren met blokken of stapelpotjes.
Er vliegen blaadjes door de lucht en er
speelt een popje “kiekeboe”. Op het einde
komt er een schaartje dansen en teken of schilder
ik een figuur. Daarna gaan de deurtjes
weer dicht en is Tik Tak gedaan.
Vaak zitten onze sloebers met open mond te kijken, dat is echt genieten.
Eventjes rustig worden, daar draait het om. Meestal willen
de peuters de muziek daarna nog eens horen en gaan ze zelf met het
materiaal aan de slag. Als ik weinig tijd heb gebruik ik de muziek
om met de peuters te dansen. Door telkens dezelfde bewegingen te
koppelen aan de muziek doen ze het na een tijdje ook volledig zelf.
Wil je zien wat ik bedoel? Op YouTube.com kan je kleuterleidsters
in actie zien die Tik Tak spelen voor hun klasje – zoek op ‘Tik tak,
juf Marijke, blaadjes overal’.
Elisa Tjampens
kinderbegeleidster Sloeber ter Moere
Foto: Elisa, kinderbegeleidster van Sloeber ter Moere weet de aandacht
van de kinderen te trekken met haar eigen versie van Tik Tak.

40 P
V J V
K
Het gebeurt niet vaak dat de inspiratie voor het schrijven
van een afscheid zomaar voor het rapen ligt. Meer
dan ooit was dit het geval voor onze collega Josiane
Vandenbulcke die op brugpensioen ging.
Josiane werd geboren in 1952 en woont in het landelijke
Bavikhove. In 1996 besloot zij haar loopbaan een
nieuwe wending te geven en volgde een opleiding verzorgende
bij Solidariteit voor het Gezin. Dit was een
voltreffer want in januari 1997 werd Josiane actief als
verzorgende bij Solidariteit voor het Gezin. Klant en
collega zullen beamen dat Josiane een buitengewoon
goedlachse en vriendelijke collega was. De opdrachten
die haar door de jaren heen werden toevertrouwd voerde
zij steeds enthousiast en nauwgezet uit. Josiane lag erg
goed in de groep van verzorgenden. De sectorverantwoordelijken
met wie Josiane gedurende vele jaren samenwerkte
zijn vol lof over haar inzet en toewijding.
Geen opdracht was haar teveel. Typerend hiervoor is
ongetwijfeld het feit dat zij zich dagelijks met de fiets
verplaatste om tot bij haar klanten te geraken. Als we
weten dat Josiane vooral actief was in de sector Kortrijk
dan zal iedereen begrijpen dat zij gedurende haar 15jarige
loopbaan bij Solidariteit voor het Gezin vele duizenden
kilometer bij elkaar fietste. Zowaar een knappe
prestatie! De fietshelm die uitgedeeld werd naar aanleiding
van ‘Dag van Solidariteit’ zal door Josiane wellicht
gretig gebruikt worden.
Ook in haar vrije tijd toont Josiane zich een echte duizendpoot.
Als fervent toneelspeelster is zij actief in een
tweetal toneelgezelschappen.
Een eerder komisch
gezelschap uit Bavikhove,
‘Kloar bij doage’, waarvan
alleen de leden van het
gezelschap de naam kunnen
toelichten maar ook het ernstiger toneelwerk wordt
niet geschuwd want hiervoor maakt Josiane deel uit van
het gezelschap de ‘Kortrijkse Revue’.
En alsof dit alles nog niet genoeg is, is Josiane reeds
jaren sterk geëngageerd op sociaal en politiek vlak. Bij
verschillende gemeenteraadsverkiezingen in Harelbeke
stond Josiane als vrouw mee op de plaatselijke lijst van
de open VLD. Medestanders getuigen dat ook zij altijd
weer konden rekenen op een enthousiast en betrouwbaar
collega. Haar schaarse vrije tijd zal dan ook snel gevuld
zijn. Niettemin weten wij nu reeds dat Josiane haar echtgenoot
nog meer zal bijspringen bij zijn hobby. Dit is
het kweken van sierkonijnen om daarmee deel te nemen
aan schoonheidswedstrijden. Toegegeven, een niet alledaagse
hobby, maar ook hier weet Josiane tijd voor vrij
te maken.
Josiane, bedankt voor de fijne jaren dat we mochten
samenwerken. Geniet vooral van je welverdiende pensioen...en
wie weet mogen wij straks rekenen op een nieuwe
enthousiaste vrijwilligster van Solidariteit voor het
Gezin!
Philippe Rijssaert
teamleider afdeling Kortrijk
Josiane Vandenbulcke (vooraan midden) met haar collega verzorgenden van sector 11 – afdeling Kortrijk en Philippe Rijssaert.

P 41
O S G
‘CADO’ ?
D V R
-
(
S G),
. D
.
D CADO
(C A D-
) 10 -
-
.
We hebben het dus niet over de grote
dagverzorgingscentra die we allemaal
wel kennen en waar soms
meer dan 30 bejaarden tegelijkertijd
opgevangen worden. Nog een belangrijk
verschil is dat niet enkel
bejaarde personen (65+) er terecht
kunnen. Het initiatief staat ook open
voor jongere personen die getroffen
zijn door een handicap. Als enige
voorwaarde geldt dat ze klant zijn
van een erkende dienst voor gezinszorg.
Trouwens, de eigenlijke opvang
zal gebeuren door de verzorgenden
die al actief zijn in de gezinszorg.
Bovendien zullen de Cado’s
moeten bereid zijn om hun gebruikers
zeer kortstondig op te vangen,
bijvoorbeeld ook voor enkele
uren.
Voor de rest verschillen de Cado’s
in weinig of niets van de traditionele
dagverzorgingscentra en zijn ook
zij in het leven geroepen om zorgbehoevende
personen overdag een
nuttige tijdsbesteding te bezorgen.
Indien gebruikers dat wensen, zullen
ze thuis afgehaald worden en na
afloop weer teruggebracht worden.
Solidariteit voor het Gezin heeft,
gespreid over Vlaanderen en Brussel,
enkele aanvragen ingediend en
is nu benieuwd of ze zullen goedgekeurd
worden. Veel hangt echter af
van de programmatieruimte die minister
Vandeurzen vooropstelde.
Net als jullie zijn we benieuwd
hoeveel van onze aanvragen de minister
zal goedkeuren.
Pol Debrock
adjunct algemeen directeur
W 16
:
1. A
2. A
3. B (K)
4. D
(B)
5. E
6. H
7. H
8. K-H
9. L
10. L
11. M
12. M
13. N
14. O
15. S-T
16. Z

42 P
J? B ...
Jobhopping of jobhoppen is een term die wordt gebruikt
om aan te geven dat iemand vaak verandert van werk.
Dikwijls is het motief een hoger loon en/of een betere
functie.
Solidariteit voor het Gezin krijgt er vooral mee te maken
bij de thuisverpleging en bij de huishoudhulpen met
dienstencheques waar medewerkers soms ontslag geven
om elders hetzelfde of gelijkaardig werk te gaan doen.
Dit zijn nu net de twee diensten waar personeel moeilijk
te vinden is en waar de mogelijkheden voor de medewerkers
om van werk te veranderen schier eindeloos
zijn. Tja, waarom zou iemand blijven? Omdat daar goede
redenen voor zijn natuurlijk!
Werken als huishoudhulp is best onder PC 318.02
Onderhandelen over loonsvoorwaarden in de dienstenchequesector
is onmogelijk. Dus is het beter om meteen
onder het beste Paritair Comité (PC) te ressorteren en
niet enkel het loon maar alle loonsvoorwaarden even te
vergelijken. In de tabel hiernaast vergelijken we PC
318.02 waar de huishoudhulpen van Solidariteit voor
het Gezin onder ressorteren met PC 322.01, waar veel
interimbedrijven met een dienstenchequeafdeling of
privédienstenchequebedrijven onder ressorteren. Solidariteit
voor het Gezin is niet op alle vlakken beter maar
wel op de belangrijkste en dat is het uurloon! Dienstencheque-medewerkers
die zouden overwegen om weg te
gaan voor een andere functie, bijvoorbeeld in de verkoop,
doen er goed aan ook het PC van die sector eens
te leggen naast dat van 318.02 en dan pas te beslissen!
Thuisverpleegkundigen hebben extralegale voordelen
die ze in een ziekenhuis niet hebben.
De funcegroep van de thuisverpleegkundigen
volgt de loonsvoorwaarden van PC 330. Dat is
identiek voor verpleegkundigen in ziekenhuizen en rusthuizen.
Het is ooit anders geweest! Het is nog niet zo
lang geleden dat men in het ziekenhuis veel meer verdiende
dan in de thuiszorg maar die tijd is gelukkig
voorbij. Nu kan er wel nog verschil zitten in de extralegale
voordelen zoals maaljdcheques, een GSM,
een groepsverzekering en natuurlijk een bedrijfswagen
waar men, als men er voor intekent, ook
privé mag mee rijden. Dit zijn heel wat troeven die
Solidariteit voor het Gezin heeft.
En dan hebben we het natuurlijk nog niet gehad over de
zaken die niet te meten zijn en waarvan van op voorhand
niet kan gezegd worden hoe het is bij een andere
werkgever. De sfeer die er heerst, de steun die men
krijgt van collega’s en direct leidinggevenden, het contact
met de klanten, de variatie in het werk, de jobzekerheid,
de betrouwbaarheid en de waarden van de werkgever.
Jobhoppen is misschien een leuk woord, het is af te
wachten of het leuk blijft als men het echt doet!
Frieda Okerman
kwaliteitscoördinator

V
Verplaatsingen in opdracht
/ tussen 2 klanten /
van huis naar eerste klant
en van laatste klant naar
huis
Boodschappen in
opdracht van klant
PC 318.02
S G
♦ Wagen: € 0,22/km
♦ Openbaar vervoer: reële kostprijs
van de goedkoopste formule
♦ (brom)Fiets: € 0,15/km
P 43
PC 322.01
♦ Wagen: € 0,13/km (< 15 km) - €
0,15/km (> 15 km)
♦ Openbaar vervoer: 100% in de prijs
van een treinkaart
♦ Fiets: € 0,20/km
♦ Thans € 0,3456/km ♦ Wagen: € 0,2156/km
♦ Openbaar vervoer: 100% in de prijs
van een treinkaart
♦ Fiets: € 0,20/km
E ♦ Refereneperiode van 01/01 tot
30/11
♦ Vast geïndexeerd gedeelte van
€ 328,81
♦ Vast niet-geïndexeerd gedeelte van
€ 55,08
♦ Variabel gedeelte van 2,5% van het
bruto jaarloon
M Vanaf 01/01/2013:
♦ < 1 jaar anciënniteit: € 10,6613/uur
♦ 1 jaar anciënniteit: € 11,2808/uur
♦ 2 jaar anciënniteit: € 11,4201/uur
B ♦ Leeijd van 58 jaar
♦ Beroepsverleden van 35 (vrouw) of
38 jaar (man)
♦ Aanvullende vergoeding ten laste
van de werkgever
S € 87,76 € 80,00
B
1 anciënniteitsverlofdag vanaf 5 jaar
dienstanciënniteit
W € 0,1 voor elke effecef begonnen
werkdag
♦ Refereneperiode van 01/07 tot
30/06
♦ Variabel gedeelte van 4,15% van
het bruto jaarloon
Vanaf 01/02/2013:
C Betaald Onbetaald
V P C 318.02
P C 322.01
♦ < 1 jaar anciënniteit: € 10,28/uur
♦ 1 jaar anciënniteit: € 10,69/uur
♦ 2 jaar anciënniteit: € 10,82/uur
♦ 3 jaar anciënniteit: € 10,93/uur
♦ Leeijd van 58 jaar
♦ Beroepsverleden van 35 (vrouw) of
38 jaar (man)
♦ Aanvullende vergoeding ten laste
van de werkgever
♦ Bijkomende voorwaarde: werknemer
moet minimum 2 jaar in dienst
zijn bij zelfde werkgever
Geen bijkomende verlofdagen voorzien
€ 0,25 voor elke effecef begonnen
werkdag

44 P
W
Over het gehele jaar 2012 gesproken, kregen we in ons
bedrijf te maken met 205 ongevallen die zich voordeden
op het werk en 101 ongevallen die zich voordeden op de
weg van of naar huis. Je zou natuurlijk kunnen beweren
dat het er 205 en 101 ongevallen te veel waren, maar we
zullen er nu eenmaal nooit in slagen om de ongevallen op
nul te zetten. In onze sector wordt er immers veel werk
verzet met onze handen en dan is het nu eenmaal normaal
dat daar ook risico’s bij genomen worden. We kunnen
dus zondermeer spreken van een opmerkelijke daling ten
opzichte van enkele jaren terug.
We mogen daarbij vooral niet vergeten dat we jaar na jaar
gegroeid zijn en dat het dus normaal zou geweest zijn
indien we met een lichte stijging zouden geconfronteerd
zijn.
En er is nog meer goed nieuws: ook de ernstigheid van de
ongevallen (het aantal dagen werkverlet) is gedaald. De
ernstigheidsgraad van onze ongevallen is minstens even
belangrijk als het aantal. Want uiteindelijk gaat het altijd
over een collega die gekwetst raakte en nu noodgedwongen
moet recupereren. In elk van de gevallen is er dus
menselijk leed mee gemoeid, dat beter had vermeden
worden.
Waar hebben we nu al dat goede nieuws aan te danken?
Ik ben ervan overtuigd dat veel te maken heeft met het
gevoerde beleid dat in de schoot van het Comité voor
Preventie en Bescherming ontstaan is. Daar is immers de
idee gegroeid om het onderwerp ‘arbeidsongevallen’ bespreekbaar
te stellen en niet te doen alsof het in ons bedrijf
over een bijkomstigheid gaat. Onze talrijke leidinggevenden
kregen daarin een rol te vervullen en blijkbaar
heeft dat zijn vruchten afgeworpen. Zo breng ik de jaaractieplannen
van de laatste jaren in herinnering, waarin
telkens aandacht besteed werd aan een bepaald soort ongeval
dat in ons bedrijf moest teruggedrongen worden.
300
250
200
150
100
50
0
6000
5000
4000
3000
2000
1000
40
30
20
10
0
0
214
Evolutie arbeidsongevallen
98
219
117
263
140
219
205
106 101
2008 2009 2010 2011 2012
Evolutie personeelsleden
4930
28,4
5230
werkongevallen
wegongevallen
5458 5641 5577
2008 2009 2010 2011 2012
Evolutie verletdagen per
ongeval
36,7
32,1
26,7
23,4
2008 2009 2010 2011 2012
O
C P B
2008: V
2009: V ,
2010: V
2011: D
2012: E
2013: H

“Wist jij dat bijna twee derden
(62 %) van onze ongevallen zich
voordoen bij personeelsleden
die minder dan 3 jaar anciënniteit
kennen?”
Mogen nu de teugels gevierd worden?
Het slechtste wat we nu kunnen doen, is het beleid
van al die jaren terug gaan afzwakken en er
dus van uit gaan dat er geen stimulansen meer
nodig zijn, nu we het met zijn allen weer wat
veiliger doen. Noch bij het Comité voor Preventie
en Bescherming, noch bij de directie, leeft de
idee om het thema ‘arbeidsveiligheid’ af te voeren
van het agenda. Wel integendeel: van beide
kanten uit zullen initiatieven genomen worden
om de veilige werkomgeving te blijven promoten
en dit via allerlei veiligheidstips, gerichte bijscholingen
en heuse campagnes. Ook onze leidinggevenden
zijn er dankzij de goede resultaten
van overtuigd dat hun inspanningen lonen. Dit is
zowat de beste stimulans om op hetzelfde elan
verder te gaan.
Ik sluit af met een opmerkelijke vaststelling, namelijk
dat collega’s die pas in dienst zijn, veel
meer kans maken op een ongeval dan de collega’s
die al wat langer met ons meedraaien. Wist
jij dat collega’s die minder dan 3 jaar in dienst
zijn, veruit het meest risico lopen op een ongeval?
Inderdaad: bijna twee derden (62 %) van
onze ongevallen doen zich voor bij personeelsleden
die minder dan 3 jaar anciënniteit kennen,
terwijl er slechts 38 % van de ongevallen voorkomen
bij de rest van het personeel. We zoeken
momenteel naar middelen om die doelgroep van
jonge collega’s met gerichte acties te bereiken.
Het klinkt misschien als een slogan, maar veiligheid
is iets waar we allemaal mee te maken hebben.
Vroeg of laat zijn we misschien zelf slachtoffer.
Vandaar mijn oproep:
()
-
, . Je maakt
goede kans dat we je idee opnemen in ons beleid.
Ook al kunnen we er slechts één ongeval mee
voorkomen, we hebben er heel wat menselijk
leed mee weggewerkt.
Pol Debrock
adjunct algemeen directeur
P 45
Jeanne Clapdorp (midden) uit Lokeren kreeg regelmag thuishulp
van Solidariteit voor het Gezin. Ze overleed in februari op 103jarige
leeijd in het Algemeen Ziekenhuis. Jeanne laat 2 zonen, 2
dochters, 7 kleinkinderen, 4 achterkleinkinderen en 2 achterachterkleinkinderen
na.
J C (103)
Jeanne werd geboren op 22 april 1904 en woonde tot haar
overlijden zelfstandig in een flat in de Oud-Strijderslaan.
Jeanne baatte jarenlang een kledingzaak uit in Antwerpen,
samen met haar man die ze op 46-jarige leeftijd verloor. In
1958 besliste ze om samen met haar kinderen naar Lokeren te
verhuizen.
“Moeder was heel blij dat ze altijd thuis kon blijven wonen.
Wij willen daar ook haar thuishulp Jamila van Solidariteit
voor het Gezin voor bedanken. Zij betekende heel veel voor
haar”, vertelt zoon Louis. “Moeder was ook tot op het laatste
moment heel helder en bewust. Ze ontving haar gasten graag
met een kop koffie en een stuk taart.”
Jeanne maakte beide Wereldoorlogen mee en kreeg een plaats
in het televisieprogramma ‘De Allerlaatste Getuigen’ over de
Eerste Wereldoorlog, dat op Canvas wordt uitgezonden. “Ze
zong voor de reportage enkele liedjes uit de oorlogstijd”, weet
zoon Louis.
De oudste inwoner van Lokeren laat twee zonen, twee dochters,
zeven kleinkinderen, vier achterkleinkinderen en twee
achterachterkleinkinderen na. Jeanne werd gecremeerd in
aanwezigheid van haar familie, waarna haar as werd uitgestrooid
op de Lokerse begraafplaats.
Bron: Het Laatste Nieuws, 7 februari 2013

K
I 2010 S G U G
. 220
-
( P . 28). I 2013 S G -
, , -
. D
.
Het is echter onmogelijk om het competentieverhaal in
één keer in heel de organisatie te laten doorsijpelen. Met
meer dan 200 man (nou ja, veelal vrouw) koos Kinderzorg
om als eerste van start te gaan. Kinderzorg heeft de
meeste functies in huis (maar liefst 30!) en dus – letterlijk
– de meeste competenties.
Op 8 en 18 februari nodigden we een pak medewerkers
’s morgens uit voor een startevent in de Zebrastraat te
Gent; enkel de oppassers zieke kinderen en logistieke
medewerkers komen later dit jaar aan bod. We kregen er
niet alleen een lekkere koffiekoek en een straffe koffie
voorgeschoteld, maar kregen ook tekst en uitleg over
competentiemanagement. Wat moeten we ons daar eigenlijk
bij voorstellen?
In zijn welkomwoord koppelde Erwin Devriendt een
aantal competenties aan de acht waarden van Solidariteit
voor het Gezin. Daarna legde Griet Santy, diensthoofd
HR, uit wat competentiemanagement kan betekenen
voor de medewerkers in ons eigen zorgbedrijf. Simpel
gezegd: competentiemanagement gaat over mensen
en probeert het beste te halen uit individu, team en organisatie.
Competenties zijn geen vage en subjectieve criteria,
integendeel: aan de hand van competenties kan
zowel de medewerker als de leidinggevende een objectief
en concreet beeld vormen van de sterktes van die
medewerker, alsook van waar er nog wat ontwikkelingsmarge
is.
Om het theoretische luik af te ronden, volgde een ludieke
uiteenzetting van collega Bart Hermans alias prof. dr.
Bart Hellebuyck (“verbonden aan de competentieacademie
in Heerlen”). De professor hield een interactief pleidooi
ten behoeve van ‘objectief beoordelen’ en vroeg
het publiek om een competentieprofiel samen te stellen
van de ideale schoonzoon. Uiteindelijk bleek een zekere
Edwin Dendonder, een besnorde en kalende 50-jarige
die eruit zag alsof hij nog bij zijn ouders woonde, de
geknipte kandidaat – kwestie van aan te tonen dat je op
voorhand heel goed moet bepalen welke competenties je
wil meten. Onze Edwin scoorde objectief gezien op alle
vlakken perfect, maar stel dat dit niet zo was? Wel, dan
was dat geen ramp. Hij zou daar immers gerust aan kunnen
werken, om alsnog de ideale schoonzoon te worden
(desnoods van iemand anders). Op die manier is Edwin
geen slachtoffer van vage beoordelingen, maar ontwikkelt
hij zélf zijn competenties.
Na al deze inzichten konden we de benen strekken en de
handen uit de mouwen steken. Alle medewerkers werden
in kleinere groepen verdeeld om, onder begeleiding
van een lesgever van het opleidingscentrum, het competentiespel
te spelen: een uitvergroot memoryspel waarbij
je twee gelijke afbeeldingen moet omdraaien. Elk paar
afbeeldingen beeldde een bepaalde competentie uit
waarmee we in de namiddag aan de slag moesten: samenwerken,
beslissen, communicatie, problemen oplossen,
flexibiliteit, klantgerichtheid, enzovoort. Wat we

precies met onze gewonnen plaatjes moesten doen, bleef
echter nog even geheim.
Rond de middag zorgden de collega’s van Woonzorg
voor een walking lunch waarmee we onze honger ruimschoots
konden stillen. Toen we ons werklokaal terug
binnenstapten, werd het meteen duidelijk waar onze
tekeningen voor dienden: op tafel lagen schaar, papier,
lijm, karton, kleurpotloden en nog een hoop ander knutselgerief.
We kregen de opdracht om een aantal competenties
uit te beelden in een kunstwerk. Na een kortstondig,
mompelend gevloek van de iets minder creatieve
geesten, gaven we met z’n allen van katoen tot er zelfs
plakband aan de muren hing. De resultaten mochten
evenwel gezien worden en zouden zo in het SMAK
kunnen hangen. De kunstwerkjes presenteerden we ver-
P 47
volgens aan de volledige groep collega’s, wat voor originele
en soms hilarische taferelen zorgde. Elke begeleider
van kinderen, leefgroepbegeleider en gezinsbegeleider
kreeg na afloop een persoonlijke ‘ontwikkelingsmap’.
Op termijn krijgen alle medewerkers zo’n map,
waarmee we de komende maanden en jaren samen aan
de slag gaan.
Om het event af te sluiten mijmerden we tijdens de receptie,
bij een hapje en een drankje, nog wat na over
onze uitmuntende competenties. De meest flexibele,
verantwoordelijke, empathische, stressbestendige medewerkers:
dat waren wij allemaal al, vonden we. Maar
misschien zat de wijn daar voor iets tussen.
Michaël De Graeve
stafmedewerker Kinderzorg
Foto’s: De medewerkers van Kinderzorg kregen de opdracht om een aantal competenes uit te beelden in een kunstwerk.
Meer foto’s zien van dit startevent? Surf naar de personeelswebsite hp://www.personeel.solidariteit.be.

48 P
H S D
LIEFDE EN VERDRIET LIGGEN DICHT BIJ ELKAAR… VOOR
ONS BLEEF DE WERELD STILSTAAN
Ik vergeet het nooit, zondag 6 januari, dat telefoontje
van mijn dochter Kelly: “Elias is dood.”
Mijn hart stond even stil…ik kon het niet geloven!
Haar 10-jarig dochtertje, Dana had namelijk
haar broertje levenloos in zijn bedje aangetroffen
en dat terwijl haar man in Libanon aan ’t werken
was in opdracht van het Belgisch leger. ’s Anderendaags
was hij al terug met zijn beste vriend
als gezelschap om de reis niet alleen te moeten
maken. Daarbij stond ook het volledige korps
paraat om hem in Zaventem te begroeten en te
steunen, gewoon correct.
Van Solidariteit voor het Gezin kreeg ik de raad
bij mijn dokter langs te gaan want één dag afwezigheid
leek hen te weinig voor wat ik als moeke
te verwerken kreeg. Totaal verward en van streek
nam ik de zorg voor de kinderen erbij. Het incident
deed de ronde en er kwamen veel vrienden
en kennissen over de vloer als blijk van steun.
Op het werk kon ik rekenen op mijn nieuwe
sectorverantwoordelijke Peggy, ze deed haar uiterste
best om alles zo goed mogelijk te regelen,
zelfs mijn werkposten waren netjes ingevuld. Op
die manier kwamen Marleen en Patricia te weten
wat er gebeurd was, ze namen contact op en
kwamen thuis langs. Ik ben hen daarvoor zeer
dankbaar! Wat me pijn deed was het feit dat er
niemand van Solidariteit voor het Gezin op de
uitvaart aanwezig was. Enkele hadden zich wel
verontschuldigd en stuurden een kaartje. Ik kreeg
een brief van afgevaardigd bestuurder, Erwin
Devriendt. Het deed me ergens goed toen ik zag
dat hij hem zelf ondertekend had. Spijtig genoeg
kwam zijn tekst: “Beseffen dat je er niet alleen
voor staat in de verwerking van pijn…” niet
overeen met de werkelijkheid!
Ondanks alles neem ik niemand iets kwalijk
want ik besef dat ik ook al fouten gemaakt heb in
dergelijke situaties. Nu bekijk ik het anders en
weet ik beter…Daardoor weet ik nu dat “Elias”
hier niet voor niets is geweest maar ons iets heeft
bijgebracht: namelijk mensen die een groot verlies
moeten verwerken op een andere manier benaderen.
Contact houden, een knuffel en wat
genegenheid…Geef eens een telefoontje of stuur een kaartje met
een lieve tekst. Sommige mensen hebben moeite met emoties en
gevoelens en doen alsof er niets gebeurd is tegen de persoon met
zijn verdriet. Daarmee help je echt niemand. Er bestaan geen
geneesmiddelen voor verdriet en pijn.
Er zijn maar weinig boeken
in de handel over het verlies
van je geliefden maar de boeken
van Manu Keirse hebben
mij al fantastisch geholpen.
Deze tip wil ik nog meegeven
ter informatie: Het is bedoeld
voor mensen die met iets zitten
maar aan niemand kwijt
kunnen. Voor de collega’s
van regio Gent kan ik “Huis
van Troost” aanbevelen. Er is
steeds iemand die heel goed
naar je luistert en je helpt.
Het is gevestigd in Sint-
Margrietstraat 11 te Gent.
Bedankt om te lezen wat ik heb doorgemaakt, het is een deel van
mijn verwerkingsproces en hoop er anderen mee te helpen…
gesteund door Elias.
Foto: midden: Hilda Sauer met haar kleinzoon, wijlen
Elias Van Walleghem.
Hilda Sauer
poetshulp afdeling Evergem

P 49
S S
K ?
L !
Over de werking van Stichting Solidariteit hebben we je
al dikwijls iets verteld. Op 4 jaar tijd werden 84 kinderen
dankzij tussenkomst van de stichting aan een betere
toekomst geholpen door ze te betrekken in sport- of
cultuurbeleving. Stuk voor stuk ging het om schrijnende
situaties waarbij de toewijzingscommissie niet heeft
geaarzeld om iets te doen voor die kinderen. Uit het
aanvraagdossier bleek telkens de ernst van de situatie.
Zo betaalden we het lidmaatschap van een sportclub of
een dansclub, kochten sportuitrusting aan, betaalden
tickets voor een optreden van een idool, kochten speciale
fietsjes, voetballen, schooluitrusting, lieten hen meedoen
aan sportkampen, enz…Telkens bleek dat de middelen
goed terecht kwamen.
Het is dan ook jammer dat er niet meer beroep gedaan
wordt op de stichting. Dankzij vele milde schenkers beschikt
de stichting over de nodige middelen. Het is jammer
dat die middelen niet zouden kunnen besteed worden
bij gebrek aan voldoende aanvragen. Vermits de
stichting destijds ontstaan is in de schoot van Solidari-
teit voor het Gezin en dus altijd wel als een ‘dochter
van’ zal beschouwd worden, is het eigenaardig dat we
met meer dan 5.700 medewerkers en bijna 50.000 klanten,
niet nog meer aanvraagdossiers ontvangen. We
kunnen ons immers voorstellen dat iedereen in zijn omgeving
wel een kind zal kennen dat door handicap getroffen
is, of een gezin zal kennen met kinderen die het
moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen.
Misschien hebben we een zekere schroom om een geval
uit onze omgeving te melden? Dat kan best zijn, maar
dat is helemaal niet nodig. Je mag er immers zeker van
zijn dat je vraag steeds met respect zal behandeld worden.
Alleen vragen wij altijd de identiteit van degene die
de aanvraag indiende, omdat dat ons op de een of andere
manier een garantie op objectiviteit biedt. We moeten
weten dat er iemand garant staat. Beschouw het als een
soort peterschap. Bovendien zijn we in de benadering
van het betrokken gezin steeds zeer discreet en wordt er
naar buiten uit absolute anonimiteit gegarandeerd. Zo
zal je op de website van de stichting wel de nodige uitleg
vinden over alle 84 goedgekeurde aanvragen, maar
zal je daar nooit de identiteit van het kind of van zijn/
haar gezin kunnen uit afleiden. Als er al eens een voornaam
gebruikt wordt, is die altijd fictief.
Hoe een aanvraag indienen?
Schrijf, mail, fax of bel ons. Je ontvangt van ons een
blanco aanvraagdossier dat je zo goed als mogelijk invult
en per kerende terug bezorgt. Vergeet vooral niet
om je vraag om tussenkomst concreet te omschrijven
(een bedrag of een bepaald voorwerp).
Tel. 09 264 18 11 - fax 09 224 40 58
www.schngsolidariteit.be
info@schngsolidariteit.be
Tentoonstellingslaan 76 - 9000 GENT
Wat krijg je in de plaats?
Het gevoel dat gepaard gaat met het feit dat je een kind,
hoe bescheiden ook, op de een of andere manier gelukkig
maakte, is van onschatbare waarde.
Wie de stichting financieel wil steunen kan nog steeds
vrijblijvend een storting doen via rekeningnummer
BE93 3630 2971 3867 (vanaf € 40 per jaar, is uw gift
fiscaal aftrekbaar).
Pol Debrock
adjunct algemeen directeur

50 P
A H 116
Op 24 januari werden in afdeling Hasselt alle personeelsleden
met tien jaar dienst bij Solidariteit voor het
Gezin gehuldigd.
Een bijzondere aangelegenheid want zij waren tegelijk
de eerste personeelsleden van Solidariteit voor het Gezin
in Limburg. Tien jaar geleden immers, in januari
2002, nam Solidariteit voor het Gezin de thuiszorgdienst
van de Liberale Mutualiteit over. Een deel van de gehuldigde
verzorgenden is dan ook al veel langer aan het
werk in de thuiszorg, tot 25 jaar toe!
Tijdens de ceremonie klonk het dankwoordje als volgt:
‘De tijd is aangebroken om te vieren en jullie in de bloemetjes
te zetten. We zijn blij met jullie jarenlange inzet
en motivatie om dag na dag, jaar na jaar, jullie klanten
te verwennen. Het zal vast niet altijd even gemakkelijk
geweest zijn met soms veeleisende klanten, hartverscheurende
situaties, jullie eigen fysieke beperkingen en
natuurlijk de vele veranderingen bij de verantwoordelijken.
Jullie hebben sectorverantwoordelijken zien komen en
gaan, evenals collega’s die toch niet geboren waren
voor de job of die uiteindelijk andere horizonten gingen
verkennen. Vandaag kunnen we één ding zeggen: Youre
still standing! We hopen dat we nog lang met jullie
mogen samenwerken en dat jullie de nieuwe collega’s
mogen aansteken met jullie enthousiasme en gedrevenheid.
Bedankt voor de fijne jaren en laat de welverdiende
wijn smaken.’
Tine Dessers
sectorverantwoordelijke afdeling Hasselt
Op 24 januari werden maar liefst 116 personeelsleden van afdeling Hasselt met 10 jaar anciënniteit gehuldigd: Kelly Aerts - Nicole
Antheunis - Daniella Awouters - Monique Beutjens - Marijke Boelen - Krista Boonen - Marcelline Boons - Francine Boosten - Maria Bos
- Patricia Buteneers - Sandra Chrisaens - Wendy Cleeren - Genevieve Coenen - Marie-Therese Coenen - Wilhelmus Colen - Eliane
Conings - Annick Daenen - Paula De Bosscher - Monique Deblier - Kelly Deckers - Sylvia Dedrij - Vera Dekens - Noella Delarbre - Linda
Dendas - Marie Louise Deploige - Sonja Dewilde - Nadia Dewilde - Viviane Donders - Anita Doomen - Yolanda Drykoningen - Nadine
Gerrits - Elza Gijbels - Huberte Grommen - Vera Groven - Marleen Hannosset- Heidi Henno - Marne Henrioulle - Beatrice Hermans -
Marie-Rose Herremans - Nathalie Hertogs - Viviane Heylen - Nancy Hoste - Karin Houben - Rita Jammaers - Marie-Louise Jans - Ellen
Janssen - Maria Jaspers - Marion Jedzejewski - Veronique Kersten - Anna-Marie Knuysen - Grisilde Koolen - Greta Koppers - Ilse Kuyken
- Sandra Lismont - Marie-Jeanne Lormans - Hilde Luyten - Ludwina Luyten - Irene Maiolino - Maria Marien - Patricia Meers - Patricia
Mesoen - Myriam Minten - Liliane Moens - Marielle Moermans - Patricia Naegels - Lutgarde Neven - Elza Neyens - Gertruda Nijs -
Marie-Elise Nijs - Marleen Noblesse - Belinda Panis - Danielle Piecha - Chrisane Poelmans - Josiane Poismans - Diane Putzeys - Marie-
Paule Rolle - Liesbeth Ruen - Anna-Maria Sborzacchi - Josiane Schoofs - Anita Schouteden - Daisy Schrijvers - Anne-Marie Segers -
Elisabeth Segers - Angela Servais - Karina Smets - Jenny Soetaerts - Monika Srblies - Linda Swerts - Nancy Thewissen - Tanja Thijs -
Carina Tielemans - Veerle Timmermans - Gerda Tits - Lutgarde Van Samang - Anneke Van Strydonck - Mariëlle Vandersmissen - Nadine
Vandeweyer - Anita Vandeweyer - Juriana Vangenck - Kathleen Vanhaeren - Liliane Vanheer - Ingrid Vankerckhoven - Karen
Vankerkom - Carina Vanormelingen - Sabine Vanpaeschen - Marleen Vanrusselt - Lidia Vansichem - Ingrid Vastmans - Patricia
Verheggen - Nicole Volont - Sabine Volont - Vera Vuerstaek - Marijke Willems - Chrisna Willems - Katrien Wilmots - Peggy Winters.

Monique Habets, verzorgende uit afdeling Antwerpen, overleed in
november 2012 op 54-jarige leeftijd aan een slepende ziekte.
Je leverde een dappere maar zware strijd van ettelijke jaren.
Jammer genoeg werd de ziekte je te zwaar.
We hopen dat je eindelijk de rust kan terug vinden.
Je hebt het verdiend, slaap zacht.
Je collega’s uit afdeling Antwerpen
D
Ik kwam bij mijn klant en zei haar na een half uurtje: “Maar madammeke, ge zijt er
precies niet goed bij vandaag he!” “Ja kindje,” zei ze “ik ben er niet goed bij!” Vervolgens
stuurde ze me naar de droogkuis en eens daar aangekomen kom ik tot het
besef, waar zijn de kleren gebleven? Ik keer terug en wie staat er aan de deur met de
kleren op mij te wachten? De dame in kwestie! Met een brede glimlach zegt ze:
“Maar kindje toch, ge zijt er precies niet goed bij vandaag he!” Hilariteit alom! O
wat hou ik van mijn werk!
Patricia Verspreet
verzorgende afdeling Antwerpen
M et pensioen
♦ Lydia Bogaert, poetshulp uit afdeling Antwerpen
♦ Marie-Louise Buysse, poetshulp uit afdeling Evergem
♦ Yvette De Backer, poetshulp uit afdeling Gent
♦ Noëlla De Bolle, verzorgende uit afdeling Tienen
♦ Nicole De Jaeger, verzorgende uit afdeling Gent
♦ Marleen De Maesschalck, poetshulp dienstencheques uit afdeling Gent
♦ Godelieve Durinck, verzorgende uit afdeling Lokeren
♦ Sonja Gaytant, poetshulp uit afdeling Gent
♦ Nadine Harri, poetshulp dienstencheques uit afdeling Gent
♦ Rita Lambert, verzorgende uit afdeling Gent
♦ Antoine Meysman, karweiman uit afdeling Brussel - Kinderzorg
♦ Nicole Polfliet, poetshulp dienstencheques uit afdeling Gent
♦ Marie-Josée Pollet, poetshulp uit afdeling Lokeren
♦ Dawa Tadin, verzorgende uit afdeling Gent
♦ Rita Theunen, poetshulp uit afdeling Aalst
♦ Josiane Vandenbulcke, verzorgende uit afdeling Kortrijk
P 51
In naam van alle collega’s wensen wij hen een welverdiende rust toe. Wij beloven jullie op de
hoogte te houden over Solidariteit voor het Gezin via de personeelskrant.

Als sociale organisae wil Solidariteit voor het Gezin
het belang van stamceldonae behargen. Personen
met vb. leukemie wachten soms heel lang op geschikte
stamcellen. Zo ook Hanne (foto), fiere mama van een
zoontje van 4 en zwanger van een tweede telg. Na 7
maanden zwangerschap werd bij haar acute leukemie
vastgesteld. Omwille van noodzakelijke chemotherapie
werd de bevalling ingeleid. Baby Baziel stelt het
goed...maar om het leven van mama Hanne te redden
is men nog steeds op zoek naar een geschikte stamceldonor.
Word jij Hannes perfecte match? Laat je registreren
en wie weet kan jij een mensenleven redden!
DOEN!