Sergeant-majoor Piet Ceton van de Herstelafdeling bij de intocht in ...

Beste Willem,
Ja, hoor je deed het weer. Drie maanden geleden
brak je het verhaal weer eens op een
heel spannend moment af. Je eerste actie met
Britse commando's op door de Jappen bezet
gebied. Het was rustig "en toen brak de hel
los." Zo, dat betekende dus weer wachten.
In je vorige brief wist je mij ook te vertellen dat
je de inmiddels gebruikelijke plaagstootjes had
gemist ! Vele afleveringen lang wist je me te
vertellen dat ik als jeugdige snotaap respect
moet hebben voor een man van jouw leeftijd.
Net nu ik begin te beseffen dat ik mijn correspondentie
met jou wat serieuzer moet gaan
aanpakken, draai je de zaak weer om. Aan
wiens leeftijd ligt het nu eigenlijk? Ik ben bang
dat ik het niet helemaal meer snap.
Overigens is mij een andere verandering in
deze rubriek opgevallen. In het begin stuurde
je wat foto's mee, ter verduidelijking en verfraaiing
van het verhaal in je brief. Dat is gestopt.
Is dat omdat je niet meer foto's bezit,
omdat je het gewoon vergeet of omdat het
contrast met de hierboven geplaatste foto toch
wat te pijnlijk geworden is ?
Overigens hoop ik dat je een bijzonder goede
vakantie hebt gehad en je weer genoeg energie
hebt bijgeladen om mijn brief te beantwoorden.
Met hartelijke groeten,
Hans Sonnemans.
P.S. Zoals je ziet heb ik ook een andere foto
van mijzelf boven deze rubriek laten plaatsen.
Ook ik word er niet jonger op, hopelijk wel
wijzer?
Beste Willem
Briefwisseling met Willem van der Veer
oud-commando "van het eerste uur", auteur
van oorlogsromans, voornamelijk handelend
over het verzet
Beste Hans,
Je beklaagt je over het plotseling afbreken van
mijn verhaal. Maar Hans, als redacteur dien je
toch te weten dat dit nu eenmaal behoort bij
de vertelkunst; afbreken op het spannendste
moment. Vroeger, toen er nog feuilletons bestonden,
was dit de kracht van de feuilletonschrijver.
Maar je geduld wordt niet lang op de
proef gesteld. Straks gaan we weer door met
het verhaal, al moet je beslist geen bloedstollende
verhalen verwachten. Uit het verloop van
de verdere verhalen zul je bovendien merken
dat mijn makkers Niek de Koning en Rudy
Blatt veel meer meemaakten dan ik.
Voor ik echter mijn verhaal vervolg, wil ik nog
een paar dingen kwijt. De foto in de laatste
Vaandeldrager op blz. 29 sprak mij erg aan. Ik
vind het een uitstekende foto van ons aller
Mickey (sorry generaal, het is echt positief
bedoeld, hoor) zoals hij daar jong en vitaal
voortstapt naast de "Viscount". Deze foto
maakte nogal wat nostalgische gevoelens bij
mij los, vooral ook door de duidelijk herkenbare
marechaussees met hun pantserwagens op
de achtergrond. Compliment voor zo'n duidelijke
historische foto uit de Brigade.
Op je vraag waarom ik je de laatste tijd geen
foto's meer deed toekomen, is het antwoord
eenvoudig. Wij liepen in die tijd op het gevechtsveld
niet met fototoestellen rond, Hans,
dat was de taak van de oorlogscorrespondenten.
We pakken de draad van het verhaal weer op.
We kregen plotseling vuur van alle kanten.
Mitrailleur- en geweervuur brak de nachtelijke
stilte in stukken. Het zag er naar uit dat we
pardoes in een hinderlaag waren gelopen. De
commando's beantwoordden onmiddellijk het
17