The Queen's Club - Luc van Kemenade

More documents

Recommendations

Info

Cadeau voor nieuwe abonnees Neem of geef een jaarabonnement voor € 49, 50 en krijg een passe-partout voor het Movies that Matter Festival cadeau! Het Movies that Matter Festival, de opvolger van het Amnesty International Film Festival, is hét Nederlandse festival van de geëngageerde film. Dit jaarlijkse internationale film- en debatfestival presenteert documentaires en speelfilms van bevlogen filmmakers die het debat over mensenrechten, menselijke waardigheid en situaties waar deze in het geding zijn, aanwakkeren. Het festival is een ontmoetingsplaats waar het publiek in gesprek gaat met mensenrechtenactivisten, filmmakers, politici en journalisten uit de hele wereld. Dit jaar vindt het Movies that Matter Festival van 25 tot en met 31 maart 2010 plaats in Filmhuis Den Haag en Theater aan het Spui in Den Haag. Zo’n 50 speelfilms en documentaires zijn geselecteerd. Als u nu een abonnement op onzeWereld neemt, krijgt u een passe-partout ter waarde van € 25,- cadeau waarmee u toegang heeft tot alle reguliere filmvertoningen en verdiepingsprogramma’s. Kijk ook op www.moviesthatmatterfestival.nl Meld u aan via de bon bij pagina 48, via www.onzewereld.nl of bel 0172 47 60 85 Deze actie loopt tot 19 maart 2010
50 onze 3-10 wereld Liberia Een schaarse eigenschap De Liberiaanse presidente Ellen Johnson Sirleaf stuurt gerust corrupte functionarissen de laan uit – zelfs als deze zich beschamend dicht in haar kring bevonden. A frika’s eerste gekozen vrouwelijke president, Ellen Johnson Sirleaf, kondigde onlangs aan toch voor een tweede ambtsperiode te gaan, terwijl ze bij haar aantreden in 2005 beloofde slechts één termijn te blijven. Ze negeerde daarmee de aanbeveling van de door haarzelf ingestelde Waarheids- en Verzoeningscommissie (TRC), die haar op de lijst zette van personen schuldig aan oorlogsmisdaden in Liberia. Zij zou wat de TRC betreft de komende dertig jaar geen publieke functie mogen uitoefenen. Is de president besmet door de Afrikaanse leidersziekte, het virus van de machtswellust en pluchekleverij? Haar eigen verklaring luidt dat ze haar karwei nog niet heeft afgemaakt. De problemen van Liberia zijn groter dan ze had ingeschat. Hoe gaat het eigenlijk met het West-Afrikaanse land? Tot aan de kredietcrisis groeide de Liberiaanse economie met meer dan 8 procent per jaar, het aantal Liberiaanse kinderen dat naar de basisschool gaat is verdubbeld, en er is een begin gemaakt met het herstel van de kapotgeschoten infrastructuur. Maar verder is er weinig vooruitgang te melden. De glans van het zijn van de eerste vrouwelijke De eerste vrouwelijke president van afrika is verfrissend open president is eraf, en nu valt op hoe traag de wederopstanding loopt van een land dat decennia in oorlog was. Maar dat erkende ze zelf eind januari ook in haar toespraak voor de Nationale Vergadering in hoofdstad Monrovia. Haar eerlijkheid over haar falen is een rode draad in haar bestuurlijk handelen. Al voordat ze haar tot president verkozen, wisten de Liberianen dat Johnson Sirleaf ooit sympathiseerde met Charles Taylor, toen hij de juiste persoon leek om dictator Samuel Doe te verdrijven. In die jaren was ze bepaald niet de enige Liberiaan die achter Taylor aanliep. Later keerde ze zich van Taylor af en werd ze een van zijn meest uitgesproken tegenstanders. Onder Johnson Sirleafs bewind worden hoge functionarissen met regelmaat de laan uitgestuurd nadat ze zijn betrapt op corrupte praktijken, hoe beschamend dicht zo’n ambtenaar zich ook bij de president bevond. Haar openheid over zaken die haar niet van pas komen, is zo verfrissend en juist een eigenschap die weinig leiders op het Afrikaanse continent tonen, dat ze wat mij betreft nog eens een poging mag wagen. Femke van Zeijl is freelance journalist en schrijver met Sub-Sahara-Afrika als werkgebied. Ze schreef Een nacht in een vijzel, over vrouwen in Afrika, en werkt momenteel aan een boek over het Afrikaanse stadsleven. huLpchaos Eén hulporganisatie voor Haïti Half de goed bedoelende mensheid spoedde zich daags na de aardbeving naar Haïti en holde en hielp, alles door elkaar. Dat kan beter. I n tegenstelling tot de trots die mijn (media)omgeving uitdroeg over de meer dan honderd miljoen euro die ‘wij’ voor de slachtoffers van Haïti verzameld hebben, heb ik me over diezelfde ‘wij’ vooral geërgerd en boos gemaakt. Terwijl wij aan de ene kant de berichten hoorden over een stad in puin, ontelbare bedolven mensen, gewonden, hongerigen en plunderingen, kwamen er tegelijkertijd steeds meer berichten binnen over gestrande hulpploegen, vliegtuigen die niet konden landen, voedsel dat niet ter plekke kwam, hulpverleners die zich onveilig voelden en meer ellende. Ondertussen waren er zo drie dagen verstreken. Rode Kruis, Amerikanen, Médecins sans Frontières, Verenigde Naties, reddingsteams uit Groot-Brittannië, Nederland, Rusland, de Verenigde Staten en andere landen, half de goed bedoelende mensheid spoedde richting Haïti, holde en hielp, alles door elkaar. Ik wil niets afdoen aan de goede bedoelingen, evenmin aan de bereikte resultaten en ik wil mezelf evenmin als een betere stuurman presenteren, maar toch is er iets dat ik niet begrijp: waarom bestaat er niet gewoon één internationale noodhulp, duizenden mannen en vrouwen die, net zoals de brandweer in willekeurig welk boerengat, permanent gereed staan om binnen enkele uren waar ook ter plekke te zijn? Technisch is de organisatie hiervan zeer wel mogelijk, om niet te zeggen een fluitje van een cent. Als het om militaire zaken gaat, kunnen we ongeveer alles; maar als hulp in het geding is, blijken er opeens duizend haken en ogen te zijn. Waarom? Volgens mij is de oplossing eenvoudig – en misschien moet die dan ook niet komen van mensen die in de problematiek goed ingevoerd zijn, want die zien toch alleen maar beren op de weg. Op een aantal plekken ter wereld worden vijfhonderd, duizend of welk aantal maar mogelijk is aan permanente World Emergency Taskforce-agents gestationeerd, militairen én hulpverleners. Ze zijn optimaal uitgerust en ieder moment in staat hun boeltje te pakken om waar ook ter wereld in te grijpen. De World Emergency Taskforce (WET) staat onder commando van de Verenigde Naties en wordt betaald door alle landen. Alle landen leveren ook mensen. Dit naar rato en in overleg. Er staat één man aan het hoofd. Desgewenst kan de WET gebruikmaken van andere organisaties, maar alleen op uitnodiging en ook alleen als die organisaties bekend zijn en instemmen met de door WET gehanteerde werkwijzen. Regeringen stemmen ermee in dat ze in geval van nood in de eerste plaats WET te hulp roepen en ook alleen via deze andere hulpverleningsorganisaties betrekken. Enzovoort. Een utopie? Misschien, maar ik ben ervan overtuigd dat alleen de verwezenlijking van een dergelijke utopie voorkomt dat morgen in Gabon, Ecuador, Kirgizië of de Filipijnen iets vergelijkbaars gebeurt. Chris van der heijden is historicus en docent aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Hij schreef diverse boeken, waaronder Een dollar per dag, over armoede. Duurzame energie Shell helpt niet meer Volgens de Wageningse hoogleraar Rabbinge hoeft Nederland niet langer trots op Shell te zijn. Het percentage schone energie dat het bedrijf opwekt, ligt ver beneden de maat. O nder de kop ‘De metamorfose van de Koninklijke’ wijdde de internationaal gerespecteerde landbouwkundige Rudy Rabbinge in het tijdschrift Milieu onlangs harde woorden aan de nieuwe strategie van Shell. Rabbinge verwijt het bedrijf de hooggestemde idealen inzake duurzame energie aan de dijk te hebben gezet. Terwijl Shell in reclamespots op tv de indruk wekte dat het dag en nacht in touw is voor een duurzame toekomst, bedraagt het percentage schone energie dat het bedrijf opwekt niet meer dan 0,001 procent van de totale bedrijfsproductie. Andere oliemaatschappijen investeren in research & development van duurzame energiebronnen – Chevron steekt geld in zonnekrachtcentrales met concentrating solar power – maar Shell laat het hier helemaal afweten. ‘Aan de door Shell in vrijwel alle vorige scenario’s bepleitte transitie van fossiele naar stroomenergie wordt geen woord meer gewijd’, schrijft Rabbinge. ‘Van de verlichte bedrijfscultuur en de vooruitziende strategie is niet veel meer over. Op zo’n bedrijf hoeft de Nederlander niet meer trots te zijn en de verplaatsing van het hoofdkantoor naar Londen is in zo’n geval niet meer iets om over te rouwen.’ Bij Shell waren ze not amused met de woorden van de Wageningse hoogleraar. Het bedrijf stuurde bij monde van hoofd communicatie André Romeyn een brief op poten naar de redactie van Milieu (een uitgave van de vereniging van milieuprofessionals). Strekking: Rabbinge zit er helemaal naast, op het gebied van milieuzorg helpt Shell nog altijd. Romeyn wijst op de aandacht van Shell voor de productie van biomassa als alternatief voor benzine. En inderdaad, eerder deze maand kwam Shell tot een megadeal met het Braziliaanse bedrijf Cosan om gezamenlijk ethanol (alcohol uit suikerriet) te produceren om te dienen als mengmiddel in benzine. Toch maar even naar Rudy Rabbinge gebeld in Wageningen. Is hij overtuigd? ‘Nee, want de productie van biofuel gaat ten koste van het landbouwareaal voor voedselproductie en kent grote en onacceptabele gevolgen voor landgebruik, water en plantenvoedingsstoffen. Dit gebeurt onder het mom van duurzaamheid, maar het is een bevordering van onduurzaamheid.’ Misschien wordt het de hoogste tijd om naar oud-D66-leider Jan Terlouw te luisteren. Die stelt voor dat alle energiebedrijven door de staat gedwongen worden om te investeren in duurzame energie. Kan Shell eindelijk laten zien wat het op dit gebied echt aan expertise in huis heeft. Op de reclamespots zag het er veelbelovend uit. rené Zwaap is sinds 2007 (eind)redacteur van PM, blad voor beslissers bij de overheid. Hij schrijft o.a. over milieu, klimaat, energie en armoedebestrijding. Eerder werkte hij als redacteur bij De Groene Amsterdammer. kLimaat Thermostaat De kritiek op de zorgvuldigheid in de rapportages van het internationale klimaatbureau IPCC leiden af van de werkelijke problemen. Het maakt niet uit hoe opwarming ontstaat, we moeten dringend aan de slag om de gevolgen ervan te beperken voor de armste delen van de wereld. Z ijn de gletsjers van de Himalaya nu wel of niet gesmolten tegen het jaar 2035? Of blijven ze nog onder ons tot pakweg 2350? Het blazoen van het internationale klimaatbureau IPCC, dat een paar jaar geleden met Al Gore de Nobelprijs voor de Vrede overhandigd kreeg, is bevlekt. De voorspelling van de smeltende Himalaya-gletjers kwamen niet uit degelijk wetenschappelijk onderzoek, maar bleken via grijze, niet-academische bronnen in de eindrapportages te zijn beland. Foutje, slordig. Maar niet gek: het IPCC werkt mondiaal met honderden wetenschappers die jarenlang informatie bijeensprokkelden voor de eindrapporten. Daarin kan dus weleens iets terechtkomen dat bij nader inzien de toets der kritiek niet kan doorstaan. Vervelend, want het IPCC moet boven de partijen staan. Nu dringt het Vergeet het gesoebat over de oorzaken en richt je op de oplossingen beeld zich op van een club die belang heeft bij een bepaalde uitkomst. Hoe erg dat is, bleek direct: nu staat alles wat het IPCC doet in een kwaad daglicht. In wetenschappelijk onderzoek dat zo’n enorme draagwijdte heeft, mag geen plaats zijn voor ideologie. We kunnen het marchanderen en gesjoemel met de cijfers prima overlaten aan de politici, zo is gebleken. Zij worden ook zelden beoordeeld op integriteit of betrouwbaarheid. Maar het IPCC dus wel. Minister Cramer van VROM heeft enigszins hysterisch en ook wel een beetje laf gereageerd: vanaf nu moet alles van het IPCC tot in detail kloppen! Alsof de noodzaak van de verduurzaming van de samenleving staat of valt met het tempo waarin sommige gletsjers smelten. We moeten beter weten. Die opwarming is een feit, en bedreigt niet in 2035 of in 2350, maar nu al, in 2010, de levens van miljoenen mensen. Het probleem zal alleen maar groter worden. Wat doen we daaraan? De wetenschapper Samuel Kroonenberg gaf in een interview in de klimaatspecial van onzeWereld (december/januari) al aan waar het volgens hem naar toe moet. Vergeet het gesoebat over de oorzaken, richt je op oplossingen van de problemen die zeker gaan ontstaan. Verduurzaming van de samenleving is daar een essentieel onderdeel van. john verhoeven is hoofdredacteur van onzeWereld. ReageRen? redactie@onzewereld.nl onze 51 wereld 3-10
Page 1 and 2: onzeWereld /Maart 2010 / Nr. 3 Met
Page 3 and 4: 2 onze 3-10 wereld 46 22 40 22 30 4
Page 5 and 6: mondiale trends en ontwikkelingen M
Page 7 and 8: Illegale gelukszoekers worden vaak
Page 9 and 10: Tibetaanse ‘live’ muziek een on
Page 11 and 12: interView Met Irak zo vers in het g
Page 13 and 14: 18 onze 3-10 wereld Maak gebruik va
Page 15 and 16: Wie valt is dood 22 onze 3-10 werel
Page 17 and 18: 26 onze 3-10 wereld 27 3-10 onze we
Page 19 and 20: Hoe een Nederlands internetproject
Page 21 and 22: RONDJE WERELD onzeWereld-correspond
Page 23 and 24: vertaling floortje Hoette beeld Mee
Page 25 and 26: c world service ‘De hervormingsbe
Page 27 and 28: illustratie studio 't brandt weer 4
Page 29: tips voor een betere wereld In deze
Page 33 and 34: onzewereld-correspondenten verslaan
Page 35 and 36: daphnE kuilman Buitenlandse corresp
Page 37 and 38: lezensamenstelling AnneMIeK HuYerMA
Page 39 and 40: Palestijnen en Nederlanders zijn ni
Page 41 and 42: 16 17 18 19 20 21 d i n s d a g Ged
Page 43 and 44: 22 onze 3-10 wereld
Page 45: 34 onze 7/8-09 wereld

The Queen's Club - Luc van Kemenade

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?