Profielen 34 - Profielen - Hogeschool Rotterdam

Laura Koedam (tweedejaars international business and languages)
Vallen en opstaan
10
Column
Met de sleutels van mijn nieuwe huis op zak
had ik aan het begin van de herfstvakantie
een nobel streven. Binnen een week verhuizen
onmogelijk? Niet! Eerst de verfwinkel.
Ik koos er een dichtbij. Een speciaalzaakje.
Daar hadden mijn voelsprieten al moeten
gaan trillen. Speciaal is een duur woord voor
duur. ‘Doen jullie ook aan studentenkorting?’
De eigenaar keek me aan alsof hij water zag
branden. Ach, het is altijd te proberen.
Binnen twintig minuten stond ik weer buiten.
Acht liter verf rijker, 90 euro armer. Niets
studentenkorting… Omdat ik met de fiets
gekomen was, zette ik de grootste pot
achterop. Mijn fiets heeft zo’n handig klemstangetje,
waar je van alles tussen kunt
klemmen zonder dat het verschuift. Dat
dacht ik tenminste. Halverwege de straat,
zeulend met de andere pot, mijn tas en de
fiets, hoorde ik plotseling een harde klap.
Groengele derrie vloog om mijn oren. Het
leek net alsof het hoofd van zo’n gedrocht
uit The Lord of the Rings achter me doormidden
gespleten was. De mensen om me
heen weken uiteen en ik werd omringd door
een grote, glibberige verfmassa; 60 euro
stroomde over de straatstenen.
Ik kon wel janken (en deed dat stiekem ook
een beetje). Met een bespikkelde broek
pakte ik de lege verfpot mistroostig op en
slofte maar weer terug naar het speciaalzaakje.
De eigenaar had zo’n medelijden met
me dat hij mijn verfpot voor niks bijvulde.
Toch nog studentenkorting.
Aan het eind van de week, drie kilo lichter
van het tillen en trappen lopen (mijn nieuwe
huis is twee hoog, zonder lift) en met een
chronisch slaaptekort, is eindelijk alles verhuisd.
Het voelt vreemd, de eerste nacht in
mijn nieuwe huis slapen. Ik doe dan ook
geen oog dicht. Maar als ik ’s ochtends
wakker word en tussen de dozen op de bank
plof, voel ik me voor het eerst al een beetje
thuis.
foto: Levien Willemse
foto: Ronald van den Heerik
De hogeschool is voortgekomen
uit kleine opleidingen zoals onder
andere de sociale academie, de
pabo of het hoger laboratorium
onderwijs. Zij brachten elk hun
eigen archief mee. Bij elkaar kilometers
materiaal waar systematiek
en ordening in aangebracht
moest worden.
Loes: ‘We zijn begonnen met het
opstellen van een vijfjarenplan en
het is de bedoeling dat na deze
periode het archief chronologisch
op orde is. Dat is niet gering, want
het archief bevat niet alleen
beleidsstukken en financiële
gegevens, maar ook tekeningen
van de gebouwen, fotomateriaal
en beschreven gebeurtenissen,
zoals de bezetting van de sociale
academie in de jaren zeventig –
stukken die nu historische waarde
hebben gekregen.
‘Op het moment dat hier materiaal
Collega’s
WIE BEWAART, HEEFT WAT
In de catacomben van de Wijnhaven is
een prachtig hogeschoolarchief aan het ontstaan.
Gegevens over studenten en financiën,
beleidsstukken, alles wordt er opgeslagen.
Archivaris Loes Regeer werkt er iedere dinsdag.
Daarbij wordt ze geholpen door twee studenten,
Leendert de Jong is een van hen.
vlnr: Ruud Horsten, Loes Regeer en Leendert de Jong
binnenkomt, vraag ik me weleens
af of het allemaal bewaard moet
blijven, maar ik ben toch heel blij
dat er in het verleden mensen zijn
geweest die die moeite hebben
genomen. De eerste fase van ons
werk was opschonen. Daarbij
maakten we de afweging of iets
wel bewaard moest blijven.
Tonnen papier zijn vernietigd. Dat
gaf enigszins lucht, want iedere
week komt er natuurlijk weer
nieuw materiaal bij.’
Leendert: ‘Ik werk hier nog maar
een paar weken en ben nu bezig
een archief te ordenen dat de
periode net na de oorlog omvat.
Zo kwam ik vorige week de
bevrijdingseditie van Trouw uit
1945 tegen, dat is toch wel heel
bijzonder.’
Loes: ‘De historie wordt hier tastbaar.
Uit de beleidsstukken valt
goed op te maken hoe de over-
heid in het verleden over onderwijs
dacht. Onze oudste stukken
stammen uit het begin van de
vorige eeuw toen de HTS in
Dordrecht werd opgericht. Hier
ligt een mapje met bedelbrieven
met als doel die opleiding van de
grond te krijgen.’
Leendert: ‘Vorig jaar zat ik in de
cmr. Ik kreeg een rondleiding en
ben toen ook in het archief
geweest. Het zei me destijds
weinig, maar nu ik hier werk
vind ik het steeds interessanter
worden. Soms weet ik niet wat
er met bepaalde stukken moet
gebeuren. Dan vraag ik het aan
Loes. Aan bonnetjes uit 1951
heb je toch helemaal niks.’
Loes: ‘Sommige papieren zijn
niet echt nuttig, maar wel leuk
om te bewaren. Ik had laatst een
personeelskaart uit 1939 van een
conciërge in handen. Het ging
over zijn salaris. Op zo’n moment
heb je helemaal geen medelijden
meer met jezelf.’
PT