Profielen 34 - Profielen - Hogeschool Rotterdam

‘Donner is een van de weinige politici in
Nederland die durft te zeggen: “We hebben
deze regels niet voor niets.” Hij gaat niet mee
met de populistische stroom. Dat vind ik goed.
Aan de andere kant is hij wel de belichaming
aan het worden van onze excuuscultuur. Eerst
ontkennen, dan toegeven dat er dingen fout
zijn gegaan en vervolgens zeggen: “Als we het
willen oplossen kan ik maar beter blijven
zitten.” Bij zaken als softdrugs of adoptie door
homoseksuelen loop je bij hem tegen een
muur van bijkans religieus conservatisme aan.
Toevallig is vandaag bekend geworden dat er
een Kamermeerderheid is voor het gedogen
van het telen van wiet; Donner bleef tegen.
Maar ach, ik mag zijn humor wel.’
Heeft minister Donner humor?
‘Ja! Maar daarvoor moet je hem kennen. Hij lijkt
inderdaad rechtstreeks uit de jaren ‘50 weggelopen.
Maar van dat soort types zijn er nog
zo weinig, misschien moeten we die maar een
beetje koesteren.’
Je hebt gestudeerd in Leiden, Ankara en Parijs.
Hoe kijk je terug op je studietijd in deze drie
verschillende steden?
‘In Leiden stond studeren op de eerste plaats.
Ik bezocht trouw elk college, dan hoefde ik
vlak voor het tentamen niet zo hard te
blokken. Het ging me daardoor vrij makkelijk
af. Ik ben nooit lid geworden van een
studentenvereniging en ben ook altijd in
Rotterdam blijven wonen. Je kon vanuit de
faculteit in het buitenland gaan studeren, de
meesten gingen naar Engeland, Duitsland of
Amerika. Ik wilde naar Turkije, ook om te
kijken of dat idee van mijn ouders om ‘ooit
terug te keren’ ook wel mijn idee was. Het
eerste dat mij opviel is hoe hard het is
om student te zijn in Turkije. Studiebeurzen
bestaan nauwelijks, je moet alles zelf betalen.
Klasgenoten werkten ’s nachts en zaten
’s ochtends half wakker in de collegebanken.
Door die omstandigheden had men daar een
veel serieuzere studiementaliteit, ze
realiseerden zich dat studeren voor hen the
only way out was. Ik denk echt dat wij hier
nauwelijks beseffen hoe belangrijk toegankelijkheid
van onderwijs is. In Parijs zat ik
op een internationale campus en daar heb ik
bovenal een ‘blik naar buiten’ meegekregen, de
visie dat je als wereldburger onderdeel bent
van alles wat er gebeurt.’
Onlangs was je aanwezig bij een debat op de
EUR met als onderwerp het feit dat veel Turkse
studenten spelen met de gedachte om naar
Turkije te emigreren. Ruim 80 procent van de
aanwezigen bleek dat serieus te overwegen.
Schrok je hiervan?
‘Ik was niet verrast, ik zie al veel langer dat dit
aan het gebeuren is. Dat merk ik ook aan de
reacties die ik per e-mail krijg van jongeren.
Zij vragen mij bijvoorbeeld om informatie, of
ik weet hoe ze in Turkije kunnen solliciteren.
Maar dit zijn dus geen Turken die teruggaan
naar hun ‘eigen land’. Ze zijn hier geboren, het
zijn Hollandse jongeren die willen emigreren.
Het is logisch dat hoger opgeleiden over de
grenzen kijken voor hun carrière, dat geldt niet
alleen voor Turken. Maar juist de Turkse
jongeren geven als zorgwekkend argument dat
ze zich hier niet lekker voelen omdat ze sinds
een paar jaar opeens onderdeel van een groep
moeten zijn: moslim, Turk, allochtoon. Daar
willen ze helemaal niet op aangesproken
worden. Ze willen niet in hokjes gezet worden.’
Albayrak in raad van toezicht HR
Sinds 2004 is Nebahat Albayrak lid van de raad van
toezicht (rvt) van de HR. Deze raad komt zes keer
per jaar bijeen om te vergaderen. De rvt houdt
toezicht op het beleid van het college van bestuur,
ondersteunt en adviseert het college en keurt de
jaarrekening goed. Ook bewaakt zij de
doelstellingen en grondslagen van de hogeschool.
9