Profielen 34 - Profielen - Hogeschool Rotterdam

Peer coaching
Coaching is hot, aldus docent Raily
Goedgedrag. In tal van branches, zoals het
bedrijfsleven, maar ook in de ‘softe sectoren’
wordt van medewerkers verwacht dat ze in
staat zijn om collega’s te coachen of stagiaires
te begeleiden. Hoe dat precies in
zijn werk gaat, moet duidelijk worden bij het
volgen van zijn keuzevak ‘peer coaching’.
Het woordje ‘peer’ (= gelijke) geeft aan dat
de training gericht is op het begeleiden van
mensen in je directe omgeving, mensen van je
eigen leeftijd die zich makkelijk met jou identificeren.
Bij de start van het keuzevak in het
laatste kwartaal van vorig schooljaar meldden
zich maar liefst 42 studenten aan. ‘Daar bleven
er maar tien van over’, aldus Goedgedrag.
‘Ze schrokken terug van het feit dat het vak
drie kwartalen achter elkaar gevolgd moet
worden, maar het proces van coaching heeft
gewoon veel tijd nodig. Ze krijgen eerst een
kwartaal training en daarna moeten ze het in
de praktijk gaan uitvoeren.’
We wonen een bijeenkomst bij (‘een intervisie,
waarin je elkaar coacht in het coachen’) waarin
studenten vertellen over hun ervaringen. Ze
hebben allemaal een persoon gezocht die ze
gedurende een lange periode gaan begeleiden.
Dat kan op allerlei manieren. Je kan een eerstejaars
student begeleiden bij het vinden van
zijn of haar weg op het hbo, je kunt iemand
BIJ DE LES
6
ondersteunen die een bepaald probleem heeft
waar hij of zij zelf niet uitkomt, maar het kan
juist ook op iets positiefs gericht zijn.
Van de vier studenten die deze keer bij de bijeenkomst
aanwezig zijn, hebben er twee een
persoon uitgezocht om te coachen die tegelijk
een goede vriend of vriendin is. Maakt dat het
coachen makkelijker of juist moeilijker? In de
praktijk blijkt het verschillend uit te pakken.
George (grafimediatechnologie) is behoorlijk
druk geweest met het coachen van een vriendin
met geldproblemen. ‘Ze heeft altijd te
weinig geld en schulden. We hebben nu samen
een schema gemaakt waarop ze haar uitgavenpatroon
moet bijhouden. Het vermoeiende aan
haar is dat ze telkens excuses verzint van
“school is duur en verzekeringen zijn zo duur”,
terwijl ze gewoon te veel uitgeeft aan kleren
en uitgaan.’ George’s case krijgt in het groepsgesprek
de meeste aandacht omdat hij zijn
ervaringen duidelijk verwoordt en op een
effectieve manier probeert zijn vriendin te
helpen met het verbeteren van haar situatie.
Charles (international business and management
studies) daarentegen lijkt met zijn
gecoachte vriend nog niet heel ver te zijn
gekomen. ‘Hij kon niet echt op een probleem
komen waarmee ik hem kon helpen en ik wist
niet zo goed welke vragen ik moest stellen.’
Goedgedrag: ‘Je hoeft niet altijd van een probleem
uit te gaan dat moet
worden opgelost. Vergelijk
het maar met een coach van
een voetbalelftal. Ook als zijn
elftal het kampioenschap
wint en geweldig presteert,
blijft die coach zijn werk
doen. Het kan
namelijk altijd beter.
Soms willen mensen
gestimuleerd worden
om tot nog betere
prestaties te komen.’
SaS
illustratie: Annet Scholten
foto: Levien Willemse
Denise van Heumen (tweedejaars pabo)
Niet standaard
Column
‘Ik ben niet standaard.’ Ik zag deze zin voorbij
dwalen tijdens een reclamespot van een
verzekeringsmaatschappij. Inderdaad. Ik ben
niet in een hokje te stoppen. Eigenlijk heb ik
een hekel aan die mensen die anderen in
hokjes willen stoppen. Kijk naar mij. Op
school zie je een normaal-ogend-meisje/
vrouw. Kopiëren, lamineren, iets van de
lessen oppikken, lachen in de lift om Jaap
(PABO-docent), de nodige nicotine inhaleren
maar vooral even genieten van de onverantwoordelijkheid.
Want als jij mij voor of na
school had gezien, dan loop ik naast een
blonde schoonheid met prachtige blauwe
ogen. Ooit zal hij mij vast gaan verlaten voor
zo’n jong, kittig ding, maar voordat je denkt
dat ik in een relatiecrisis zit: die blonde
schoonheid is mijn tweeënhalfjarige zoontje.
Ja, ja, jonge studerende mama. Als jij mij met
mijn zoontje zou zien, zou het niet in je
hoofd opkomen dat ik studeer voor leerkracht.
Een soort dubbelleven. Je ziet aan de
buitenkant niet het complete beeld van die
persoon. En inderdaad, wij zijn niet
standaard.
Mijn beste vriend vroeg mij: ‘Wie ben ik?’
Toen antwoordde ik: ‘Jij bent uniek.’ Er viel
een stilte en hij zei: ‘Maar, dat is iedereen.’
Klopt. Niemand is hetzelfde en ieder is
uniek. Want uniek is niet prachtig, goed of
mooi. Nee, daarmee onderscheid je je van
anderen. Daarom heb ik niks met die hokjes.
Ik ben nog een half jaar een zogenaamde
‘tienermoeder’. Maar ik voel me geen
tienermoeder. Ik ben ook geen echte moeder,
want die zijn leuk getrouwd met een auto
voor hun rijtjeshuis. Ik behoor ook niet meer
tot de werknemers want ik ben niet ‘flexibel’
genoeg, zei mijn niet-contract-verlengende
ex-werkgever. Ieder heeft zijn eigen hokje en
dat van mij heet toevallig Denise.