JRK - juni 2007 in PDF - Sint-Jozef Ternat

“Jeugd Rond Kruikenburg” verschijnt 5 x per jaar in feb - apr - jun - nov. - dec. • Afgiftekantoor: 1740 Ternat - PP4094007
Verantwoordelijke uitgever en afzender: Ludo Longin, Stationsstraat 37 - 1740 Ternat
ST.- JOZEFSINSTITUUT
Nr: Mei-Juni.
2007
België
P.B.
1740 Ternat
2/2930
jrk@sint-jozef-ternat.be

Tychy 2007
Vrijdag 30 april :
Om 5 uur ‘s morgens vertrokken we op de
markt van Ternat voor een lange busreis van
16 uur naar Polen. Op de bus bekeken we
verschillende DVD’s, om de beurt gekozen
door de meisjes of de jongens. De meisjes
kozen altijd voor knappe acteurs (bvb. Step
up!), de jongens hadden het meer voor humor
en actie. Om de 3 uur was er een stop om
onze benen te strekken.
We kwamen rond 22.30 aan in Tychy, wat
later dan voorzien. Daar stond de Poolse
directrice op ons te wachten en dan zijn we
samen naar de Mc Donalds geweest voor een
(late!) avondmaaltijd. Rond 12 uur lagen we
uiteindelijk in ons bedje.
Zaterdag 31 april :
We hadden tijd tot 9 uur om te eten en ons
klaar te maken en vertrokken dan voor een
daguitstap naar Auschwitz en een zoutmijn.
We bezochten Auschwitz in groepjes van 5,
met telkens 1 begeleider. Het bezoek aan dit
concentratiekamp maakte veel indruk op ons,
we werden er zelfs stil van…
In de namiddag kregen we een rondleiding in
de zoutmijn. We moesten 360 trappen naar
beneden nemen om op het EERSTE mijnniveau
te geraken. De gids liet ons likken aan
de muren om te bewijzen dat de muren volledig
van rotszout waren.
Het werd ons al snel duidelijk dat Polen een
heel katholiek land is, want in de mijn waren
2
er vele kapellen en 1 volledige kerk (waarin
Julie en Sara zouden willen trouwen!). Er was
daar trouwens ook een balzaal voor het
trouwfeest. Om uit de mijn te geraken moesten
we wel een klein en akelig liftje nemen.
Zondag 01 april :
Een dagje in Krakow! We werden verdeeld in
groepjes met elk 1 begeleider (leerkracht). Elk
groepje kreeg een beetje geld om te kunnen
eten, om dingen te kopen zoals souvenirs en
om de tram te kunnen nemen. Iedere groep
had een stadkaart met een andere af te leggen
route. De leerkrachten hadden niets te zeggen,
wij hadden alles in handen! Ieder groepje
had zijn leuke momenten, zoals het groep-

je van mevrouw Lindemans. Ze was zo gefascineerd
door een paar schoenen in een etalage,
dat ze vergat dat er een raam voorstond….
De groep van mevrouw De Craen kreeg er
nog 3 Poolse groepsleden bij, namelijk Betty
(onze persoonlijke gids en vooral fotograaf),
Tomeck en Anja.
’s Avonds hadden de leerkrachten een 1 aprilgrap
bedacht. Ze zeiden dat we een boete
hadden gekregen wegens klachten van
geluidsoverlast. Hierdoor moesten we 100
zloty betalen, 5 zloty per leerling. Achteraf
bleek dat we ons hadden laten vangen en
heeft iedereen gelukkig zijn geld teruggekre-
3
gen. (Maar we zijn wel stil naar onze kamer
gegaan!)
Maandag 02 april :
Op maandag bezochten we een middelbare
school in Katowice. Deze leerlingen zitten
volgend jaar in een nieuw comeniusproject
met Sint- Jozef. De leerlingen waren even oud
als wij. We konden goed met elkaar praten.
Eerst hebben we elk een presentatie gegeven
over ons land en onze school. Voor België
waren Hester, Eline en Julie de presentatrices
van dienst.
Twee april is voor Polen een trieste dag want
het is de dag waarop in 2005 paus Johannes
Paulus II overleed. Er was dus een kleine ceremonie
om de paus te herdenken waar wij als
Belgen niets van verstonden (we moesten
zelfs knielen!). Maar ook buiten de school
waren er vele herdenkingen voor de paus.

Na de herdenkingsplechtigheid hebben we
samen met de Poolse leerlingen onze lunch
gemaakt en opgegeten. In de namiddag hebben
we de 2 klassen in groepen verdeeld en
workshops gedaan (bvb. eieren beschilderen).
Dan was het tijd om afscheid te nemen en te
vertrekken naar een immens shopping center
in Katowice. We hebben daar zo’n 2 uur
mogen rondlopen om wat souvenirs of andere
dingen te kopen. Jammer genoeg was alles
daar even duur als in België, dus veel hebben
we niet kunnen kopen… We hadden gemiddeld
100 zloty mee (=25 euro).
’s Avonds gingen we zoals altijd eten in het
internaat van onze partnerschool en er stonden
frietjes met een brochette op het menu.
(Je moet wel weten dat de Polen absoluut
niets afweten van goed gebakken frieten...)
Dinsdag 03 april:
Onze laatste dag in Polen. Vandaag stond een
bezoek naar onze partnerschool in Tychy op
het programma. Eerst was er een welkomstwoordje
van de directrice. Daarna gingen we
kijken naar een theaterstukje, gemaakt en
gebracht door de Poolse leerlingen, met
alleen maar muziek en gebaren want de kinderen
in die school zijn anders dan wij (licht
mentaal gehandicapt). Dan hebben we de
leerlingen ontmoet die in het comeniusproject
zitten en met hen hebben we dan hun
funnygames uitgetest. Er was bvb. een spel
dat afgeleid was van volleybal maar nu was
het niet met een bal maar met een vuilblik en
4
een zakje gevuld met zand. Daarna konden
we genieten van een heerlijke lunch die de
kinderen voor ons hadden bereid: namelijk
20(!) schotels met mooi versierde sandwiches.
Dan zijn we naar het park geweest tegenover
de school om wat te kletsen en te sporten. De
jongens speelde voetbal en sommige meisjes
hadden het eerder voor de ‘massafelix‘ op
andere klasgenoten bv. op Björn, Hester en
Julie. Terug in de school moesten we jury zijn
van een wedstrijd voor het ‘beste Europese
ei’. De mensen in Polen hechten aan zulke
dingen rond Pasen blijkbaar veel belang. De
hele school was versierd met allerlei knutselwerkjes
rond Pasen.
Na het jureren waren er workshops rond
Pasen voorzien. Eerst werden we in groepen
verdeeld en dan kregen we een fiche met de
lijst van workshops:
1. cake versieren
2. decoratie maken
3. eieren schilderen
4. borduren
5. kaartjes maken
Na elke workshop moesten we onze fiche

Barcelonareis 9 t.e.m.15 april
Dit keer geen traditioneel verslag dat begint
met: onze wekker liep af, we maakten ons
klaar, we stapten op de bus, we werden ingedeeld
in groepen, een gids begeleidde ons,
…. Maar wel enkele indrukken:
Terwijl de thermometer in België nooit geziene
toppen scoorde, verzopen we in Barcelona
als de garnalen in onze paëlla. De zon was
misschien wel ver te zoeken maar de toffe
sfeer was alom tegenwoordig. En de Spanjaarden
zullen het geweten hebben toen we
ten volledige getale luid Vlaamse klassiekers
zingend over de Rambla marcheerden. En
aan dat marcheren ontbrak het ons deze week
zeker niet. Naarmate de voeten meer pijn
deden schoot de conditie de hoogte in. Lag
de eerste nacht nog iedereen te tetteren?
Stond de laatste dag iedereen als zombie in
het Picassomuseum. Zijn blauwe periode
hebben we aan den lijve ondervonden.
Aan musea trouwens ook geen gebrek:
Gaudi, Dali, Miro, Montserrat, kerken en
kathedralen; allemaal zijn ze de revue gepasseerd.
Het abstracte gekrabbel van Miro kan
ons echter minder bekoren dan de statige
hooggothiek van de de Santa Maria del mar.
Regelmatig kregen we voldoende lang de vrijheid
om onze honger te stillen en onze koopjesgekte
de vrije loop te laten en winkel in,
winkel uit de Rambla af te gaan, met meisjes
5
laten afstempelen en nadat we alle workshops
hadden uitgevoerd kregen we een prijs:
een zak met Poolse koekjes en een knutselwerkje
dat de kinderen voor ons hadden
gemaakt.
Dan was het tijd om te gaan eten en om
afscheid te nemen. Om 18.30 uur vertrokken
we opnieuw richting België, met spijt dat het
allemaal zo snel voorbij was gegaan…
die het tempo aangaven en jongens die gewillig
volgden.
Tussen al de bedrijven door vonden onze reisleiders
nog de tijd om in hun rollen van animatoren
te kruipen. Een zingende en cheerleadende
mevrouw Delcour staat in ons geheugen
gegrift. Mevrouw Jacob blijkt de Vlaamse
schlagers van begin tot eind mee te kunnen

zingen tot grote ergernis van meneer Gezel.
Deze laatste wou zijn kennis van de Vlaamse
cultuur ook bewijzen en gaf een schitterende
imitatie van Geert Hostes ‘Je hebt me duizend
maal belogen’ ten beste en blijkt een uitstekende
quizmaster.
Kortom: ondanks het belabberde weer, de
zakkenrollersparanoïa en het ongedierte in de
kamers, was dit een vakantie om met de glimlach
aan terug te denken en zeker voor herhaling
vatbaar.
Serafien en Heleen, 6 LWe
niet echt goed weer,
wel een goede sfeer
weinig slapen
in musea gapen
si, por favor en gracias zeggen
af en toe een kaartje leggen
soms water, soms bier
feesten in het laatste kwartier
als je dit leest is de reis al
gedaan
maar barcelona is een ervaring
die heel mijn leven mee
zal gaan.
Roel, 6 EMA
Koppeltjes wegjagen die
staan te vozen onder de Pont
6
d’Avignon.
Meneer Gezel redden uit de handen van marginale
inboorlingen.
Uitgaan onder toezicht van de leerkrachten in
de bekendste discotheek van Barcelona.
Meneer Gezel en mevrouw Marreyt zien shaken
in die discotheek.
Dezelfde discotheek moeten verlaten om
12u30 onder leerkrachtbegeleiding.
Feestjes bouwen op de bus.
Ervan versteld staan dat bepaalde reisgenoten
alle (werkelijk ALLE) Vlaamse schlagers kennen.
Peter vastgrijpen en schminken.
Gwen vastgrijpen en schminken.
Met 6 een kamer van 4m? delen.
Griet redden uit de poten van een kakkerlak.
Roepen op de plaatselijke guapos.
Foto’s maken, veel foto’s maken, héél veel
foto’s maken.
Reisevaluaties schrijven voor meneer Muylaert
op de terugreis.
De afwezigheid van een bepaalde persoon
opvullen door een ballon.
Voor de Sagrada Familia staan en denken dat
je in de Efteling bent.
Op de foto gaan met marginale inboorlingen.
Shoppen!
Barcelona, samengevat door Barbara, 6 LM

Men heeft ons de onmogelijke opdracht gegeven
om de Barcelonareis kort te omschrijven.
Toch een poging waard: here goes!
Onze epische tocht begon al om 5u30 ’s morgens
(ochtendhumeur alom). Na een bezoek
aan het Dalimuseum en le pont d’Avignon
waar een blauwe springmuisballon tragisch
aan haar einde kwam, kwamen we eindelijk
in Barcelona aan.
Wat volgde was een marathon van musea,
kathedralen en consoorten in een typisch Belgisch
weertje. Pluspunt: Barcelona is het verzamelpunt
van knappe jongens (= guapos of
pizza’s). Plezier verzekerd, dames!
Verder ontpopte mevrouw Marreyt zich als
een ware dancing queen (echt waar!) tijdens
het dansgebeuren.
Op onze kamer kregen we bezoek van ‘la
cucaracha’. Daar kregen Peter en Gwen trouwens
ook een unieke make-over (onder
dwang).
Dit waren slechts enkele hoogtepunten van
Barcelona 2007. Voor meer informatie, foto’s
en filmpjes: raadpleeg Laura, 6 LM
Barcelona, wat een reis!
Eigenlijk was alles gewoonweg fantastisch,
tenzij misschien het mindere weer gedurende
enkele dagen. Het weer was een klein spelbrekertje,
vooral op de dag van Montserrat.
Het was echt een relaxte reis, we kregen
genoeg vrijheid om o.a. eten te
kopen, etc. Deze vrijheid droeg
echt wel bij tot het slagen van de
reis.
Verder waren er ook de talrijke hilarische
momenten, vooral door toedoen
van de leerkrachten. Er was
helemaal geen sprake van een Spartaans
regime en bovendien was er
ruimte voor improvisatie inzake
tijdsplanning. Kortom het was een
zeer geslaagde reis.
Tom, 6WW8
7
Barcelona, ons groot avontuur!
Eerst vroeg opstaan om aan een moordende
busreis te beginnen. Tussenstop in Beaune en
dan op naar Avignon om te overnachten. De
volgende ochtend weer op de bus en op naar
Figueres en later Barcelona. De grote confrontatie
met ‘de kamer’ naderde. Hoe klein
was de ruimte, hoe erg kraakten de bedden,
maar hoe blij waren we met een badkamer op
de kamer! Het avondmaal was meer dan eens
niet te vreten, maar alles verdween achter de
kiezen.
Het programma werd zorgvuldig afgelopen
en ons brein werd volgepompt met cultureel
erfgoed en weetjes.
Het weer liet echter te wensen over. Terwijl
België overgoten werd met zon en warmte

kregen wij een koude regendouche over ons
heen. Vooral Montserrat viel daardoor wat uit
de toon. Maar de sfeer op de bus was dik in
orde door het gezang van mevrouw Delcour
en de fantastische busquiz. Op onze laatste
dag kwam de zon er dan eindelijk door, en
wat hebben we ervan genoten!
Barcelona, het was een formidabel avontuur!
Astrid, 6 Lwe
Positief Negatief
Het opsnuiven der culturen met steeds een
8
enthousiaste mevrouw Marreyt:
Pablo Picasso vond ik (buiten zijn ietwat
vreemde roze periode) schitterend.
Miro wisten we te appreciëren en deed ons
vooral inzien dat je een lijn op een blad
papier ook als kunst moet beschouwen.
Dali: te gek voor ons goesting
Hold my poodle.
De opklaringen die ervoor zorgden dat er
ineens een immense stemmingswisseling
was, pulls uitgingen en zonnebrillen verschenen.
Mc Donalds
De fietsende standbeelden op de Rambla
Diepzeeduikende duiven (zie ook negatief)
Kleine eendjes
De zonnebrillen!!!!
Het alomtegenwoordige regenweer
Het eten
De kleine Spanjaarden die gluurden in de
Burgerking
Vliegende mieren in de badkamer
Slechte muziek in de discotheek
Pijnlijke voeten
Gaten in prachtige turnpantoffels
Luidruchtige Kroaten
Hola,
Jaja, op onze busreis terug naar Ternat wordt
er gevraagd om een klein verslagje te schrijven.
Een algemene indruk is dat het een fantastische
reis was met een fijne groep vrienden.
Ook hebben we de leerkrachten van een
ander kant leren kennen. Met 8 meisjes op de
slaapkamer was het wel eens vechten voor de
haardroger, maar we sloten makkelijk compromissen
dus het was gezellig samenzijn.
Nu, na die 6 dagen kan ik wel geen kerk,
kathedraal, museum meer zien d.w.z. dat we
echt wel wat van die vorig genoemde gebouwen
bezocht hebben.
De vermoeidheid is enorm toegeslagen doordat
we na ons discotheekbezoek vroeg moesten
opstaan.
Maar wat me vooral bijblijft is dat dit een reis

was die ik zeker niet snel zal vergeten.
Nathalie, 6 HWA
Barcelona,
Wie zijn we? Waar bevonden we ons? Maar
vooral, wat kruiste ons pad?
Avignon, daar begon het allemaal. Na een
lange vermoeiende busreis vonden we daar
onze eerst rust. ‘Sur le pont d’Avignon’ werd
er gefantaseerd over het vervolg van onze
trip. Onze verwachtingen lagen hoog, maar
de groepssfeer zat goed.
Al snel werd er een clubje gevormd, ‘ de
Lavabos’ (=Spaans voor toiletten). Een team
van goedlachse meiden met mevrouw Heyvaert
aan het hoofd. Als goed voorbereide dame
was ze voorzien van een rol toiletpapier en
deelde ze deze uit waar nodig. Kortom, als
hoofd neemt ze haar verantwoordelijkheid
op.
Aangezien de Sagrada Familia als algemeen
hoogtepunt wordt beschouwd, kozen wij als
favoriet het Dali-museum in Figueres. Als
knettergekke kunstenaar maakte Dali wonderbaarlijke
dingen waarbij je denkt: ‘Waar
blijft hij de inspiratie toch vandaan halen?’
Miro daarentegen konden we niet goed vatten.
Hij had een stijl apart die onze hersenen
duidelijk te boven ging.
De leerkrachten namen afstand van hun status
en lieten zich volledig gaan: zingen, dansen,
lachen en zwanzen. Het ging zelfs zo ver
dat wij getuige mochten zijn van meneer
Gezel die Laura Lynn vertolkte. Wie had dat
ooit gedacht?
Onze voeten tellen blaren en onze hielen zijn
doortrapt maar ons hoofd vond het zéér leerrijk
en zit boordevol nieuwe, mooie herinneringen.
Herinneringen om nooit te vergeten.
Wel willen we nog enkele tips geven voor de
volgende lading Barcelonareizigers:
Heb altijd een doosje compeedpleisters bij de
hand want blaren zijn niet weg te denken bij
deze reis.
Spanjaarden zijn niet echt vriendelijk en soms
heel cru, maar laat je hierdoor niet ontmoedigen.
Laat je niet in het zak zetten bij het kopen van
9
souveniers, afdingen is de boodschap.
Hou je geld onder je jas of trui, want deze
parasieten schrikken er niet voor terug het
gewoon van je lijf te rukken.
Katrien, 6 EW en Sofie, 6 HWA
Leerkracht zijn in Barcelona is:
Weer 17 zijn
1000 maal tot 46 tellen
Hola zeggen in plaats van hallo
Slapeloze nachten
Opnieuw naar de disco gaan

De liedjes van Laura Lynn en Frans Bauer zingen
Verplicht luisteren naar collega’s die Laura
Lynn en Frans Bauer zingen
Vastzitten in de Funicular in het gezelschap
van een gordeldier en een bronstige yak
Rondlopen met een rol toiletpapier met diameter
30 cm in je rugzak
Stappen, stappen, stappen, stappen, ….
’s Nachts trappen, trappen, trappen, trappen,
….
Vermoeiend
Zeer boeiend!
Bijna vakantie, bijna rust
Rust voor 643 leerlingen en 71 personeelsleden van onze school;
Rust voor 3268 leerlingen en 370 personeelsleden van onze scholengemeenschap;
Rust voor + 460.000 leerlingen en + 60.000 personeelsleden van het secundair onderwijs in
Vlaanderen.
Rust na het volgen van 800 lessen door één leerling.
Rust na het geven van 500 lessen door één leerkracht.
Rust na tweedaagse vormingsdagen, sportdagen, een vredesdag, een milieudag, een gedichtendag,
een literaire dag, een culturele dag, middagactiviteiten, lesvervangende activiteiten.
Rust na KRAK, KRECO, de leerlingenraad, de sportraad, de schoolraad, het pastorale team en
het animatieteam, het P-team, het comité voor preventie en bescherming op het werk, het
lokaal overlegcomité.
Rust na de uitwisseling met leerlingen uit Wallonië, Polen, Zweden, Duitsland, Tsjechië.
Rust na de vakvergaderingen, de personeelsvergaderingen, de klassenraden.
Rust na de proefwerken…
Rust na intens leren en leven op school anno 2006-2007.
Rust? Vakantie…
Rust? Rust! Vakantie!
Ik wens iedereen die betrokken is bij onze schoolwerking (van dichtbij of wat verderaf) een welverdiende
RUST. Van harte dank aan allen voor het boeiende en leerrijke schooljaar, voor het
samen leren en leven.
Yannick Noppe
Directeur Sint-Jozefsinstituut
10

Jredactioneel
De vakantie: ze lonkt, ze vraagt, ze daagt uit. Ook de redactie wenst elke lezer van Jeugd rond
Kruikenburg een deugddoende vakantie. Mijmerend, met de gedachten gehuld in rust…
Meisjes
Ja, zo vanaf mijn zestiende heb ik
rabiaat achter de meisjes aangezeten.
‘k Wist wel niet wat ‘k moest doen als ‘k er
een ving,
maar ’t waren zulke fabelachtige wezens.
Godinnen van een geheimzinnig rijk,
waar je af en toe een glimp van op mocht
vangen.
Dan sloot de voorhang weer en bleef je
alleen.
Maar overal in je hoorde je ze zingen.
Fluisteren ook vooral. En giechelen. Zag
Je er dan zó gek uit? Je speelde toch
’n aardig partijtje in DFC-a.
Ongrijpbaar cirkelden ze om je heen.
Die ’t dichtste bij leek, bleek plots ’t verste af.
’t Was nog verwarrender dan algebra.
C. Buddingh
Ga nooit heen zonder te groeten,
ga nooit heen zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten
kan het morgen niet meer doen.
Ga nooit weg zonder te praten,
dat doet soms een hart zo’n pijn.
Wat je ’s morgens hebt verlaten,
kan er ’s avonds niet meer zijn.
11
Waar ik naar verlang
Waar ik naar verlang vandaag
Een frisse zomerjurk te dragen
Met blote schouders, een uitgesneden
Hals en rug en vooral goed
Los om de heupen
Waarmee ik dan de tuin in loop
De zon schijnt warm, maar de wind
Houdt het draaglijk en brengt
De jurk in beweging en dan
Ben jij er natuurlijk ook die
De jurk al even mooi vindt en samen
Trekken we hem uit en hangen hem
Aan een tak
En liggen te kijken in het gras naar
Zo’n frisse zomerjurk in een boom, daar
Verlang ik het meest naar vandaag.
J. Govaerts
De wondere wereld der excuses
“Ik heb mijn taak 2 dagen te laat ingeleverd.
Normaal ben ik 4 dagen te laat.
Dus technisch gezien ben ik te vroeg”

De derdes op 2-daagse
Donderdag morgen om 7.45 u waren we vertrokken
om 2 toffe dagen te beleven. Iedereen
zag er echt naar uit om is 2 dagen van school
af te zijn. Rond 10 uur zijn we aangekomen
in Koksijde waar we oude ruïnes en een
museum zouden bezoeken: “Ten Duine”. Als
spreekoefening voor Nederlands moesten we
een gids spelen en aan onze klasgenoten de
verschillende kamers uitleggen, elk groepje
had een andere kamer gekregen. Na de middag
hebben we een exploratietocht gemaakt
in Koksijde. We hadden een traject gekregen
en dat moesten we dan volgen. Het zou
natuurlijk te schoon geweest zijn als er geen
enkele fout in zou gestaan hebben, het was
natuurlijk van dat. Meneer Van den Cruys had
zich vergist tussen links en rechts en daardoor
hebben we die weg 3 keer opnieuw moeten
doen. Mannen hé en dan zitten ze altijd op
de vrouwen bezig! Daarna hadden we even
vrij gekregen en hebben we op de dijk en het
strand kunnen wandelen.
In de late namiddag hebben we dan een wandeling
gemaakt in de duinen, dat was wel
heel vermoeiend. Na die wandeling was de
dag bijna om. We zijn naar ons
verblijfplaats geweest, we hebben
gegeten en daarna hebben
we een fuif gehad om ons goed
te ontspannen. Vrijdagmorgen
staan we op en nog half in
slaap zijn we gaan ontbijten.
De tweede dag was wel toffer
dan de eerste want in de voormiddag
hebben we een tocht
gemaakt met gocarts en in de
namiddag hebben we dan een
vlottentocht gemaakt en zijn
we in kano’s geweest. Iedereen
was wel goed nat maar we hadden
reservekleren bij dus hebben
we ons onmiddellijk kunnen
omkleden. Als laatste van
de dag hebben we nog gewoon
12
vrij gekregen en van de mooie omgeving kunnen
genieten. Toen zijn we naar huis vertrokken
allemaal kapot maar het waren toch 2
super leuke dagen.
Audrey en Reninca 3EWa

Bloemlezing uit de reacties over de milieudag
3°jaars
-spreker Greenpeace:
*ik wist niet dat Greenpeace zo een grote
acties deed op die manier
*het gaf me een duidelijk beeld van al wat er
verkeerd loopt in onze wereld op vele vlakken
en ik vind het goed dat Greenpeace zo
een acties doet
*dat ze hun leven zouden wagen voor de
natuur
*het trof me dat mensen tot zoiets in staat zijn
om het milieuprobleem te redden: deze mensen
verdienen een pluim
*de filmpjes troffen mij
*dat Greenpeace niet gewelddadig actie voert
*het opende je ogen
*het was interessant en met duidelijke info : ik
word cyberactivist
14
-spreekster Natuurpunt aan onze poel
*belangrijk dat we kikkers en andere diertjes
in hun eigen leefomgeving houden
*ze vertelde interessante dingen : we hebben
veel bijgeleerd
-quiz over exoten
*interessant: het waren planten en dieren die
we nog niet kenden
*interessante info en we konden in groepjes
werken
5°jaars
-spreker PROTOS over water
*dat wij niets doen met regenwater en dat we
dat beter wel zouden doen en dat streken in
Afrika beter omgaan met water dan wij en
zij noemen “ontwikkelingsland”
*dat onze watervoorraad eindig is en dat we
er dus zorgzaam mee moeten omgaan
*het waterprobleem is erger dan ik vermoedde
*mensen die ver moeten water gaan halen
moeten dubbel zoveel betalen voor water als
rijke
-water voor later
*leuk spel en interessant
*stemt tot nadenken
-geen geld- geen water
*leerrijk
*interactief
-wel proper ,maar gezond?
*zeer veel tips gekregen
*we leerden enkele eenvoudige en goedkope

en milieuvriendelijke onderhoudsproducten
kennen , zoals huishoudsodakristallen en
azijn
*het verschil gangbaar product-ecologisch
product werd zeer goed uitgelegd
poëzie rond water
*dat we buiten aan de vijver zaten gedichten
te schrijven in de schaduw, met leuke
opdrachten
en uiteindelijk ook mooie gedichten
*goeie sfeer in de groep,er werd op een gezellige
manier over water gepraat
RWZI Liedekerke
*leerrijke uitstap
*deskundige uitleg
bloemenmanden maken in Perkoplant
*we zijn veel te weten gekomen over hoe ze
daar werken
*dat ze daar veel water besparen
*enthousiaste mevrouw die ons rondleidde
15
*dat we zelf de handen uit de mouwen konden
steken
natuurwandeling
*dat we hier in Ternat toch enkele mooie
plekjes hebben
*dat we even stopten bij Kevin om te kunnen
drinken
*we hebben in Ternat plaatsen bezocht die ik
niet kende
*de gids was een enthousiaste kerel en we
hebben een stuwbekken gezien
*het was rustgevend ,maar wel ver
affiches maken en omhooghangen tegen
draaiende automotoren
*tof om zelf affichen te ontwerpen
*dat we zelf iets konden doen
*soms wel vervelende reacties van automobilisten
*gevoel dat we nu zelf iets voor het milieugedaan
hebben en het fotootje in de pers is ook
tof
6°jaars
-spreker Greenpeace over energie
*dat we in actie moeten treden
*het aantal CO2 dat een gemiddelde Belg
produceert tegenover de wereldburger
*heel wat cijfers hebben me getroffen

*de ernst van de situatie
*spreker gebruikte veel elementen uit de film
van Al Gore, deze waren zeer duidelijk en
deden mij wel in zekere zin nadenken
*dat er meer dingen zijn die we zelf kunnen
doen om het probleem te verhelpen dan ik
dacht
*kernenergie is geen oplossing
-huis-op-het-spel
*interessant
*enthousiaste begeleidster
*er zaten goeie tips in
-lang leve de fiets
*we kregen veel info
*dat we eens zagen hoe je een ketting moet
smeren: interessant om weten
*sympathieke man die goed kan vertellen
*we mochten een ligfiets uitproberen : heel
leuk
-autodelen
*dat ons eigen gedrag i.v.m. het gebruik van
een wagen gepeild werd, zo ga je meer
nadenken
16
*duidelijk geworden dat een auto vaak even
duur is als openbaar vervoer
-debat over “an inconvenient truth”
*zijn persoonlijk getuigenis trof me
*hij wist heel veel over het thema
-milieuvriendelijk huis
*de gezellige ontvangst, de verzorgde uitleg
,het mooie weer
*een milieuvriendelijk huis is een grote investering,maar
op langere termijn is het zelfs
winstgevend!!!!
*het was leuk om in groep naar Roosdaal te
fietsen en een aangename rondleiding
*goed om alles wat we al geien engehoordhebben
(zonnepanelen, waterverbruik, ispolatie)
eens in de praktijk te zien
*het enthousiasme en de passie voor het
milieu bij de spreker
-kringloopwinkel
*leuke fietstocht
*dat het een goed initiatief is zodat ook armen
de kans krijgen om tegen goedkope prijs
kleren te kopen
*ook het rondlopen in
de winkel na de uitleg
was positief omdat je
dan kon zien wat ze
daar
allemaal verkopen
*sommigen waren nog
nooit in een kringwinkel
binnen geweest: nu
wel!

Een dag uit het leven van een Kruikenburger (1)
Maandag 26 maart 2007, 10.30u : Ik
(een derdejaar) leg nog een laatste
hand aan mijn examen economie terwijl
mijn klasgenoten één voor één het lokaal
uit druppelen. Klaar ! Eindelijk, naar huis.
Ik steek mijn hand omhoog, niets vermoedend
dat wanneer ik mijn agenda zal openen
er mij een grote verrassing te wachten zal
staan. Mr. Muylaert, die mijn tamelijk lange
arm nog niet in de lucht heeft zien steken,
staat met een grote lach (vol amusement)
naast een vierdejaars die een wiskunde-examen
aan het maken is (jullie lezers, kunnen al
raden waarom die lach). Om die korte tijd
nuttig te besteden nam ik mijn agenda op
mijn bank. Ik zag toen in mijn linkerooghoek
Mr. Muylaert zich draaien in mijn richting en
liet, snel als ik was, mijn hand als een speer
in de lucht schieten. Hij zag die en kwam
naar me toe op hetzelfde moment dat ik mijn
agenda op de juiste plaats opensloeg. Vanaf
nu gaat het zeer snel, maar ik (goed als ik
ben) zal het voor jullie lezers in slow motion
vertellen.
Wanneer ik Mr. Muylaert zag (in mijn linkerooghoek),
keek ik snel even op. Zijn gelaatsuitdrukking
of mimiek (voor de taalgeleerden
onder ons) stond weer op neutraal, al kon ik
in z’n ogen het plezier van de fout (2+3 = 5 ,
niet 6 !!) in oefening 12 van een vierdejaars
zien. Na heel even oogcontact gemaakt te
hebben, keerde ik mijn gezicht weer naar
mijn agenda. Ik zocht razendsnel naar de juiste
pagina en die vond ik in minder dan één
seconde want daar zat een soort van verfrommelde
bladwijzer. Ik wierp vlug een blik op
het kolommetje van de vorige dag en tot mijn
grote verbazing stond er geen handtekening
in. “Wat moet ik nu doen ?” dacht ik toen Mr.
Muylaert nog maar een paar meter van mijn
bank verwijderd was. Ik zag hem naderen en
zijn niet al te grote gestalte wierp een donkere
schaduw over mijn kleine bank. Hij wierp
een vlugge blik over mijn agenda en de paar
seconden nadien hoorde ik slechts enkele
vreemde geluidjes als: tshu, puh, fuh en voelde
ik enkele blikken van medeleerlingen in
mijn buik boren (ik zat nl. achteraan in de
klas). Ik wist dat dit mijn ondergang was. Ik
keek naar omhoog in de richting van Mr.
Muylaert zijn gezicht en ik probeerde vrien-
17
delijk te lachen, al lukte dit niet in deze
vreemde situatie. Mr. Muylaert sloeg op dat
moment mijn agenda dicht en zei slechts 3
woorden : “elf uur dertig”. Ik wist wat dat
betekende, 1 uur zitten niksen in een klaslokaal
terwijl buiten de zon schijnt en de anderen
hun zitten te amuseren met weet-ik-veelwat.
Tijdens de 5 volgende minuten in mijn
verhaaltje gebeurt er eigenlijk niet zo veel dus
spoelen we even door tot het moment waarop
ik mezelf betrap de melodie van het ‘liedje’
(zo kan je het eigenlijk niet noemen, degenen
die dit kennen begrijpen me wel) ‘brother
sun and sister moon’ in mijn hoofd aan het
fluiten was. Ik nam vlug mijn agenda en sloeg
deze open pag. 15 (examenregeling) en
begon deze te lezen (had ik dat maar eerder
gedaan) zodat ik met iets bezig was en mijn
verstand op nul kon zetten. Ik weet wat jullie
allen nu denken, “zó debiel !”. Dat was het
ook maar ja, wat moet je doen wanneer je
daar zit te niksen. Ik voelde me echt zo dom
dat die handtekening daar niet stond. Op dat
moment ging de laatste derdejaar weg uit het
muffe, saaie lokaal waar ik me nu al zo’n
25min. aan het vervelen was. Ik zat daar dan
alleen als derde tussen al die puffende vierdes,
toen Mr. Muylaert weer in mijn richting
kwam. Ik sloeg mijn agenda toe, pakte mijn
rekenmachine en deed alsof ik bezig was met
een soort wiskundige berekening (al had ik
nog niet de tijd gehad om het dekseltje eraf te
doen) wanneer hij voor de derde keer naast
mij stond en vroeg of ik er niets voor voelde
om een artikel voor ‘Jeugd rond Kruikenburg’
te schrijven over mijn domme gebeurtenis.
“Nè” om het in de woorden van Michael Kyle
te zeggen, dacht ik bij mezelf. Maar met de
charmes van een alom begeerde wiskundeleerkracht
wist hij me dan toch te overtuigen.
En zoals je ziet, beste lezer, dit is het ervan
geworden. Hij liet me ook voor mijn poging
tot hoogstaande lectuur 10 minuutjes vroeger
weggaan (sshhtt !! niet zeggen hé). Van geluk
gesproken. Dank u Mr. Muylaert !
Iemand die een handtekening vergeten was
uit 3EcWa…

Met de hulp van de oud-leerlingenbond
Onze kleuter- en lagere school, De Brug en het secundair in Sint-Jozef kunnen al meer dan 65
jaar rekenen op de steun van de oud-leerlingenbond vzw Kruikenburg-Club (in de volksmond
KOLB geheten).
Jaarlijks organiseert deze vereniging het herfstrestaurant in november, een lustrumviering in
februari voor alle oud-leerlingen die een veelvoud van vijf jaren zijn afgestudeerd, toneelopvoeringen
in maart en natuurlijk ook de welbekende Kruikenburgse Feesten.
Dankzij deze activiteiten besteedde de oud-leerlingenbond in 2006 bijna 18.500 euro ten voordele
van De Brug en Sint-Jozef. Diverse projecten werden gefinancierd, waaronder: het verspreiden
van het tijdschrift Jeugd Rond Kruikenburg naar de oud-leerlingen (3.412 euro), deelname
van leerlingen aan diverse taal- en wetenschapolympiades (1.182 euro), de organisatie
van de lustrumviering (1.206 euro), sportpromotie (3.716 euro), schilderen van klaslokalen voor
de lagere school (7.242 euro), diverse uitstappen van leerlingen (1.545 euro), …
Heb jij een idee voor een leuke organisatie of een project dat kan gesponsord worden door de
oud-leerlingenbond? Of wil je een handje toesteken bij één van onze organisaties? Graag een
seintje aan kruikenburg_club@hotmail.com.
Wens je meer info over de activiteiten van onze vereniging, dan kan je ook steeds terecht op
de website van de school www.sint-jozef-ternat.be, onder de rubriek KOLB. Daar vind je tevens
een up to date adressenlijst van alle afgestudeerden van Sint-Jozef.
Ludo Longin
Voorzitter KOLB
18

De culturele dag
10 mei 2007.
Nadat de aanwezigheden opgenomen waren,
vertrokken de vierdes naar het station, waar
we de trein naar Brussel namen. Natuurlijk
begon het juist dan te regenen, maar de sfeer
was uitgelaten en daar kon het weer niets aan
veranderen. Allen stapten we af in Brussel-
Centraal. Daar splitsen we ons in 2 groepen:
de ene helft ging naar het Stripmuseum, de
andere naar het Museum voor Oude Kunsten.
Onze klas bezocht het laatste. Er waren
prachtige schilderijen te bezichtigen van
onder andere Rubens. Het eerste half uur kregen
we uitleg van Mevr. Marreyt, daarna kregen
we de tijd om zelf nog even rond te neuzen.
12u, tijd om even pauze te nemen. In groepjes
liepen we door Brussel. De ene deed een
terrasje, de andere gingen een broodje halen
en nog andere slaagden erin van in die korte
19
tijd iets te gaan kopen in de Nieuwsstraat.
De tijd vloog en we moesten ons haasten om
op tijd aan de verzamelplaats geraken. Met
ijsjes en snoep kwamen we aan waar Mr.
Muylaert en Mevr. Marreyt ons stonden op te
wachten.
Het was tijd voor de volgende activiteit: het
Paleis van Keizer Karel. Met veel enthousiasme
leidde de gids ons rond en legde ons uitbundig
uit, hoe het er in die tijd aan toe ging.
We zagen oude heirbanen, vele overblijfselen,
een grondplan van Keizer Karels paleis,
enz.
Als allerlaatste gingen we nog heel even naar
de St Michielskathedraal. We bewonderden
er de veelkleurige glasramen. Veel tijd hadden
we niet, maar het was
toch de moeite om het eens
gezien te hebben.
Om 15u30 namen we de
trein naar Ternat en even
laten stapten we moe maar
voldaan terug naar Sint-
Jozef.
Hanne, 4 ECWI

Wiskunde is geen feest !
Mijn dierbare medeleerlingen, ik ben hier om
jullie van het kwaad te behoeden. Zijn de persoonlijkheid
en eigenwaarde van elk lid
afbreken, negatieve gevolgen op de gezondheid,
een autoritair en charismatische leider
niet drie belangrijke kenmerken van een
sekte? Wel, dan is wiskunde een sekte. Ik wil
jullie voor dit kwaad behoeden en ik zal jullie
proberen te overtuigen van mijn gelijk
zodat jullie mijn actie kunnen steunen om
deze sekte op de lijst van gevaarlijke sekten te
krijgen. Of is wiskunde misschien een feest?
In sessies van 50 minuten worden de volgelingen
niets vermoedend ondergedompeld in
de leer van de wiskundige analyse. Na elke
sessie voel je je een ander mens, je blik staat
op oneindig, je laatste energie is verdwenen.
De slecht verluchte lokalen, de hoge druk die
stress veroorzaakt, worden gebruikt om de
volgelingen compleet willoos te maken. Na
elke sessie kan je gedurende uren nog enkel
aan wiskunde denken. Andere vakken interesseren
je niet meer, wat die vakleerkrachten
ook proberen. Wiskunde wordt het belangrijkste
in je bestaan.
Alle volgelingen hebben stelselmatig een
tekort aan nachtrust. Dit tekort wordt veroorzaakt
door uren te werken aan het voorbereiden
van zware testen, het afwerken van
omvangrijke taken. Hierdoor word je willoos
en word je mentaal gebroken. In sommige
extreme gevallen gaan volgelingen totaal
door het lint en beginnen te wenen door overspanning.
Via een goed uitgekiend systeem wordt een
kleine groep jonge en fanatieke volgelingen
geselecteerd. Dit selecte groepje mag dan
ook acht sessies per week volgen en verkeert
na elke sessie in hogere sferen. De ultieme
beloning voor deze groep is een verdere
opleiding in het walhalla van de wiskunde .
Na vijf jaar worden ze gewijd tot hogepriester,
als master in pure wiskunde en krijgen ze
toestemming om de brede gordel van de
hogepriester te dragen. Ze mogen nu een roze
cover over hun rekenmachine schuiven.
Dan is er ook de autoritaire en charismatische
20
leider. Deze zal, zonder enige vorm van
tegenspraak, zware taken opleggen en regelmatig
de kennis van de volgelingen toetsen.
Haar/zijn beslissingen kunnen niet aangevochten
worden; hij/zij kan eenzijdig beslissen
om een zware test, waar elke volgeling
zijn nachtrust voor gelaten heeft, uit te stellen.
Eenvoudig door te zeggen: “Vandaag is het
geen testje, we zullen het testje uitstellen tot
volgende week.” Er wordt geen tegenspraak
geduld.
Ik hoor je al zeggen: “Wiskunde staat toch
gewoon in het programma?” Ja, dat is waar.
Maar er zijn zeer veel politieke leiders die in
deze sekte zitten of sympathie hebben voor
deze leer. Zo heeft de huidige belangrijkste
politieke leider van het onderwijs ooit geld
verbrand om het Opperwezen van de integraal
te eren. En werd het opus Dei vroeger
ook niet door kerk en staat aanvaard? En nu
staat het op de lijst van de gevaarlijke sekten.
Hoort wiskunde niet tussen scientology, opus
Dei, Amish enz.? Ik vind van wel, en daarom
vraag ik jullie om mijn actie te steunen. Enkel
zo kan wiskunde op de lijst van de gevaarlijke
sekten komen. Wiskunde is geen feest,
maar wiskunde is een sekte!
Wim Lèonard, Een sektelid tegen wil en dank.
De wondere wereld der excuses
De vierkantswortel van 9 is 3
Juist
Fout
Wie kan het wat schelen?

Kruikenburg zendt zijn humane wetenschappers uit
humane dag – 5des
het Gentse Museum Dr. Guislain
Vrijdag 20 april was dé dag voor de humane
klassen om eens stiekem vooruit te blikken
naar hun - eventuele - toekomst. De psychiatrie.
In het Gentse Museum Dr. Guislain werden
we opgedeeld in groepjes per drie. Elke groep
kreeg aparte vraagjes waarvan we de antwoorden
konden vinden in een bepaald deel
van het museum. Achteraf gaf elk groepje zijn
uitleg, zodat we uiteindelijk ongeveer alles
gezien hadden. In het museum leerden we
hoe het er vroeger in de psychiatrie aan toe
ging, van het schedelboren (een gat in de
schedel maken zodat de ‘slechte geest’ er uit
kon komen en de patiënt gezond werd) tot de
‘dolhuisjes’ en uiteindelijk de psychiatrie nu.
Het was een boeiende ervaring en het was
goed dat we zelf op onderzoek mochten uitgaan
om iets bij te leren.
Na een uurtje middagpauze in het gezellige
Gent (mét goed weer!), begonnen we aan het
afnemen van onze straatenquêtes. Deze
maakten deel uit van een opdracht voor Project
Humane Wetenschappen, waarbij we
onderzoek deden naar milieuvriendelijk
gedrag en de kennis i.v.m. milieu. In groepjes
van vier of vijf werden we geplaatst op een
locatie waar veel mensen rondliepen. Het
afnemen was dus geen probleem.
Het was een leuke dag voor de humane.
Sofie Van Laer
21
BEZOEK VRT
woensdag 18 april
Toen meneer Steegen ons vertelde dat hij
samen met ons op uitstap wilde gaan naar de
VRT, kon ons geluk niet op. Amper enkele
weken later trokken wij (vrijwilligers van
5HWA en 5HWB) samen met meneer Steegen
en mevrouw Lebbe naar de Brusselse
VRT-toren. Daar kregen we een gids die ons
het VRT-gebouw liet verkennen.
Eerst kregen we enkele tv-studio’s en tvdecors
te zien, met de nodige uitleg. We konden
natuurlijk niet wachten om enkele BV’s te
spotten. Wat we ook deden! We zagen niemand
minder dan onder andere ‘Shoot’-presentators
Heidi en Peter (zie foto), Belle Perez,
de jongens van Absynthe Minded en tv-presentator
Herman Van Molle.
Nadien trok de gids met ons naar de studio
van Radio Donna. Verder kregen we een
montagekamer te zien en konden we stiekem
binnengluren in de schminkkamer van enkele
artiesten. Tenslotte gaf de gids ons de kans om
een opname van het Ketnet-programma
‘Shoot’ bij te wonen. Dit was best wel tof om
eens mee te maken!
We vonden dit alleszins een zeer geslaagde
dag!
Wini Symoens
woensdag 2 mei 2007
Een namiddag naar de VRT? Waarom ook
niet? Misschien komen we wel BV’s tegen!
Eerst zouden we een rondleiding krijgen,

maar niet getreurd: de niet al te talrijke aanwezigheid
van BV’s zou goed gemaakt worden
door het bijwonen van een opname.
Maar zoals gezegd : eerst de rondleiding.
In het begin trokken we naar de enige echte
studio van ‘De Rode Loper’ en die van de
omroepsters, want jawel, dit is een en dezelfde
studio! Onderweg spotten we reeds de
eerste BV, niemand minder dan Geena Lisa.
Hoewel zo’n studio er op tv veel groter uitziet
dan in het echt, voelde iedereen zich op een
bepaald moment wel Yasmine of Evy. Maar,
zoals de gids ons meermaals op het hart drukte,
dit was niet het ‘echte’ werk. Dat gebeurt
namelijk in de montagekamer, een kamer vol
televisieschermen, waar alles gemonteerd,
geplakt, herplakt en uitgezonden wordt. De
VRT is echter meer dan enkel televisie, de
VRT is ook radio. Vandaar dat we ook even
een kijkje namen in de studio van Radio
Donna.
En dan was het moment aangebroken: we
zouden een echte opname bijwonen van
‘Shoot’, een Ketnet-programma dat gepresenteerd
wordt door Heidi Leenaerts en Peter
22
Pype, beter bekend als ‘knappe Peter’! Kort
samengevat: wat begon als een ‘ik heb geen
zin’ werd een ‘WAAW’!
Jana Mathys
Humane dagen derdes.
De eerste dag na de paasvakantie: onze klastitu
aan het woord, alle administratieve taken
in orde brengend. Mijn oren vingen het
woord ‘humane dag’ op. Wat we ons daarbij
moesten voorstellen, wisten we niet. Het
enige wat we te horen kregen was dat we
naar het bejaardentehuis in Lombeek gingen.
De volgende dag vertrokken we, niet wetend
wat ons te wachten stond. Terwijl we binnen
wachtten, snoven we een typische sfeer op.
Die rust verdween al snel toen we een rondleiding
kregen door het gebouw. Enkele
bewoners -zo moesten we ze noemen- kwamen
kijken waar het lawaai vandaan kwam.
Het rusthuis was een dorp op zich: van kappers
en kinesisten tot luxebaden en toestellen
waarin bewoners werden vervoerd van de
ene plaats naar de andere door erin te hangen.
En dit was dan dagelijkse kost voor die
mensen! Onze rondleiding eindigde op de
dementieafdeling. Daar konden we kiezen
om met hen te gymmen of gezelschapsspelen
te spelen. Ik koos voor gym. De bewoners en
verzorgers zaten al in een cirkel toen we aankwamen.
Wij mochten er wat bij zitten. Na
een opwarming door de armen en de benen
te strekken haalden de verplegers een bal te
voorschijn. Voetbal in een kring kon je het
niet echt noemen, maar het was wel leuk om

hen plezier te zien maken. Het gooi-en-vang
spel dat erop volgde was nog maar juist
beëindigd of iemand kwam al aanlopen met
een parachute. De dementen waren dol op
het spel, en op het einde verwisselden zij
zelfs van plaats. Nog een serenade en een
duet, en we namen de lift naar beneden. Het
was immers tijd voor het interview. Vele vragen
werden gesteld aan de bewoners, zowel
over hun jeugd als over het ouder worden.
Met een ijsje in ons hand bleef het gespreksonderwerp
wat hangen bij de jeugd van
tegenwoordig. We merkten haast niet dat het
tijd was om weg te gaan! Na een kort afscheid
gingen we opnieuw naar school, om daar
weer naar huis te vertrekken.
Ellen Tas, 3HWa
Humane dagen voor 4 humane Wetenschappen
Zwart, wit. Rijk, arm. Dik, dun. Verlaten,
overbevolkt. Welkom in Brussel.
En dat is nog maar het begin…
Onze eerste en enige gids vertelde over hoe
het station nu was ontstaan. Hij wees er op
dat Joe Van Holsbeek niet de enige was die er
had geleden en zei dan wat we gingen doen.
‘Nau gomme e wa wandele deu de strotjes
van Brussel.’
Een rondleiding door het Brussels centrum.
Iets wat ook wel het hart van Europa wordt
genoemd. Een continent zo welvarend en het
hartje daarvan ligt hier. Volgens wat wij er
gezien hebben in de voormiddag klopt het
23
niet helemaal. ‘Den Brusselse Gids’ vertelde
ons verhalen van heel wat inwoners van de al
wel gekende Marollenwijk. Hoe er een bewoner
van de straat op de trappen van de kerk
was doodgevroren. Terwijl er mensen daar
recht tegenover kaviaar en kreeft zaten te
eten. En hij vertelde ons ook hoe de arme
mensen, in een armtierig straatje, koffie en
water konden krijgen aan 20 cent.
Hij nam ons mee in ‘zijnen tijd’. Toen de cafébazen
koorden omhoog hingen en de cafégangers,
er met hun armen over, op sliepen.
Dit was wel anders dan wat er van Brussel,
het hartje, wordt gedacht.
Maar gelukkig was er niet alleen miserie
waarmee hij ons de ogen opende. Hij vertelde
ons ook de oude geheimen van de straatjes
en toonde hij ons de charmes van het dorp
op zich. Altijd leuk voor als je er een volgende
keer gaat stappen. Hoewel wij toch liever
gewoon gaan shoppen in de Nieuwstraat van
Brussel.
Na een welverdiende rust en onze buik lekker
rond gegeten, konden we onze benen weer
strekken: op naar het museum voor schone
kunsten. Mevrouw De Keuster gaf ons een
hele uitleg over onze opdracht in het museum:
een schilderij van boven tot onder
beschrijven. Onmogelijk denk je dan, maar
éénmaal je een schilderij gevonden hebt, je
pen zijn vrije loop laat, komt alles snor. Na
ons bezoekje liepen we nog even langs de
fototentoonstelling over luchtfoto’s over de
hele wereld, lieten we Brussel achter ons en
stapten we braafjes de trein op. Moe, maar
tevreden over ons dagje samen, keerden we

–voor sommigen waaronder wij- met hun fiets
terug naar huis.
Als afsluiter toch nog even een denkertje. De
gids van die voormiddag vertelde ons dat
Brussel op zeven heuvels was gebouwd. En
Nog maar midden april en de weergoden
schenken ons al heerlijke temperaturen en
warme zonnestralen. De winter lijkt al ver
achter ons te liggen. De eerste zomerkriebels
steken de kop op. Het had al een uitstekende
vakantie kunnen zijn, genietend van een terrasje
hier en een ijsje daar. Maar zó mooi kan
het helaas niet zijn.
Vanochtend vloog papa mijn kamer binnen:
“Opstaan, den elentric is vannacht uitgevallen!
We hebben ons verslapen!” Ik sloeg mijn
wekker vol ongeloof gade, en werkelijk venijnig
stond hij mij aan te pinken. Hij had me
moeten wekken, op tijd, zodat ik mijn grote
overhoring nog kon nakijken.
Twee minuten te laat bereik ik eindelijk de
fietsenstalling. Eerst met de agenda naar het
secretariaat is de boodschap. Het duurt een
hele tijd voor ‘Te laat - verslapen’ in mijn
agenda geschreven staat. Zo worden twee
minuten snel een half uur. Enkele werkmannen
flaneren intussen door de gangen. Secretariaat
in, secretariaat uit, de ene gang in, de
andere gang uit. Maar de nieuwe collega’s
voor klusjesman Raf leken maar tijdelijk te
zijn. Ze kwamen enkel enkele camera’s installeren.
Bewust van de nieuwe camera’s in de
rug, drentelde ik keurig naar mijn lokaal.
De deur is nog maar net open en ik word al
verwelkomd door de warme, muffe geur van
lokaal 16 en omarmd door een gehusselde
walm van deodorant. Beseffend van de hoofdpijn
die komen zal, plof ik me neer op m’ n
24
dat Rome, het vroeger centrum van Europa,
ook op 7 heuvels stond. Misschien is het toch
wel juist dat Brussel de naam ‘hartje van
Europa’ verdient.
Een dag uit het leven van een Kruikenburger (2)
stoel. Het belsignaal zal weldra door de gangen
weergalmen.
Eindelijk pauze! Veel blije en vrolijke gezichten
wandelen door de deuren, soms eens
iemand die blaast vanwege een moeilijke test.
’s Winters duren speeltijden altijd erg lang. De
vrieskou snijdt onze vingers af. Vandaag,
wegens het warme, fraaie weer, raken we
nooit uitgepraat en vliegt de tijd voorbij. We
hebben nog zoveel te vertellen over het afgelopen
weekend, of zijn nog volop aan het klagen
over de ziekelijke massa schoolwerk.
Want zo gaat het op Kruikenburg: Overladen
aan groepswerken, taken en toetsen, sprinten
naar de eindmeet.
Het eerste uur na de middag breng ik vaak al
hikkend door, zo ook vandaag. De oorzaak is
niet ver te zoeken. Mijn maag kan het
gezwinde eettempo op Kruikenburg eenvoudigweg
niet aan. De inhoud van mijn brooddoos
is nog maar half genuttigd en iedereen
moet de refter al verlaten. Geen wonder dat
ze even protesteert.
Om drie uur zit het er voor ons op. Hoe dichter
bij de grote vakantie, hoe langer de dagen
op Sint – Jozef lijken te duren. De laatste
maanden van het jaar hoor je dagelijks het
woord ‘schoolmoeheid’ wel eens in de klas,
of vanuit de menigte in de gang. Zeker voor
ons, zesdes, mag het gaan stoppen. Want het
is stilaan genoeg geweest. Het is stilaan tijd
voor een nieuwe uitdaging.
Sofie Delcourt 6HWa

Tibériade in mijn Le(u)ven
Tibériade, klinkt jullie waarschijnlijk niet
onbekend in de oren. Vorig jaar kwamen
Broeder Bart en Broeder Frederik ook al eens
spreken over de gemeenschap waartoe ze
behoren. Wist ik veel dat die kennismaking
niet bij die ene keer zou blijven...Laat ik
beginnen bij het begin: ergens in mei vorig
jaar was ik naarstig opzoek naar een kot.
Liefst van al wou ik een gemeenschapskot, ik
ben nogal een sociaal beestje en ergens eenzaam
op een kot, nee dankjewel. Dan maar
zoeken op de site van KU Leuven naar de
gemeenschapskoten. Nachtmerrie oh nachtmerrie,
zeker als je ouders noch jijzelf ooit
enige moeite hebben gedaan om koten te
zoeken die allereerst dicht in de buurt van je
faculteit liggen en dan nog eens een beetje
comfortabel zijn. En als je het zelf niet kan,
dan vraag je beter hulp dan te blijven klungelen.
Onze goede vriend Peter sprak per mail
al zijn contactadressen aan met als onderwerp
van de mail ‘Marieken zoekt een
gemeenschapskot’. Ok, in één beweging
waren verschillende mensen ingeschakeld
om eens uit te kijken naar een kot. Tot er in
Peters inbox een mail verscheen van een oudleerling
van hem. Hij zat zelf op een jongensgemeenschapskot
en kende nog enkele andere
koten. Namelijk het kot ‘San Damiano’
waar 2 goede vrienden van hem zaten. Mijn
ouders en ik besloten het erop te wagen en
maakten een afspraak. Tot mijn verbazing was
het kot ‘San Damiano’ een inrichting van de
broeders van Tibériade. ‘San Damiano’ is
gevestigd in het LEO XIII-seminarie in de
Tiensestraat waar nog meer gemeenschapskoten
gevestigd zijn. Na een positieve kennismaking
met Chris, die toen ook al op kot zat,
was het een tijdje spannend afwachten of
mijn aanvraag aanvaard werd en ik dus op kot
mocht komen. Enkele weekjes later kreeg ik
een mailtje dat ik mijn contract mocht komen
tekenen, vanaf dat moment was mijn band
met Tibériade een feit.
25
Sinds 25 september 2006 heb ik mijn studies
godsdienstwetenschappen aangevat of kort
gezegd: ben ik een GDW-er (of zoals mijn
West-Vlaamse vrienden hier in Leuven het zo
sappig kunnen afkorten: HDW-er). Het kotleven
bevalt me hier best, ookal kunnen de
richtlijnen van Tibériade wat streng overkomen.
We zitten met elf op het ‘San Damiano’kot,
dit lijkt veel maar we komen allemaal
goed overeen. Niemand te veel. Het vraagt
echter wel een klein beetje organisatie maar
eenmaal je zo bezig bent, wordt het een
kwestie van gewoonte. Zoals al eerder vermeld,
proberen we ten grootste dele te leven
volgens de richtlijnen die de broeders ons
proberen mee te geven. Als je als buitenstaander
het bekijkt, denk je dat we misschien
wat te gestructureerd zijn maar als je er eenmaal
in leeft valt dit reuze mee.
Laat me even een typische dag beschrijven.
‘s Morgens om 7u15 beginnen we met het
morgengebed met aansluitend (een halfuurtje
later) het ontbijt. Dan vertrekt ieder naar zijn
eigen kamer of naar de les in functie van je
lessenrooster. Rond 12u. gaat de eerste lichting,
die dan juist uit de les komen of tot dan
toe nog geen lessen hebben gehad, eten. En
rond 13u. komt meestal de tweede lichting
toe die van hun lessen komen. Dan wordt de
afwas gedaan, meestal in kleine groepjes
omdat niet iedereen direct weer moet vertrekken.
s’Namiddags zijn er weer lessen dus zien
we elkaar weer een tijdje niet. Tot s’avonds
want om 19u.15 eten we allen samen het
avondmaal dat door 2 personen is bereid. We
werken met een soort van keukenplan. Als je
kan koken die dag, mag je je op de lijst zetten.
En in het begin van de week kijken we
gauw na wie er kookt en wat er gekookt
wordt. Zo wordt er in functie van de kooklijst
eten gekocht voor die week, zo blijft ons
wekelijks budget aan eten ook op peil gehouden.
Na het eten doen we allen tesamen de
afwas, dus is die vlug gedaan. Wat er daarna

gedaan wordt, hangt eigenlijk een beetje af
welke dag we zijn. Maandag is het bijvoorbeeld
zo dat we een kotactiviteit hebben. Dat
kan gaan van gezelschapsspelletjes spelen,
film kijken tot gaan poolen of bowlen. De
bedoeling van deze avond is even gezellig
samen zijn. Wat niet altijd zo goed lukt voor
iedereen omdat er nog moet geleerd worden
natuurlijk. Dus sommige kotactiviteiten vallen
soms nogal wat kort uit voor sommige kotgenoten.
Donderdag is het gebedsgroep van
20u.30 tot 22u. met aansluitend gelegenheid
tot napraten met een drankje. Iedereen kan
aansluiten bij de gebedsgroep en kan zelfs
mee-eten. Meestal eten we op donderdag
pasta, dat is makkelijk om te maken en ook
(meestal) algemeen bekend als smakelijk
voedsel. Toch vragen we wel aan de mensen
van even te verwittigen als ze willen meeeten
zodat we genoeg eten kunnen maken.
Dit zijn zo de gewone dagen maar het valt
ook wel eens voor dat we in het weekend op
kot blijven studeren. Of tijdens de blokweek,
kan het kotritme wel eens veranderen.
Wat ik ook persoonlijk wel leuk vind is dat
Kreco informeert
Als ik volgend jaar op kot ga …
Dan wil ik proberen om zoveel mogelijk
milieuvriendelijk materiaal te gebruiken. Ik ga
een kot zoeken met een gemeenschappelijke
keuken, zo moeten we maar één keer koken,
dus maar één keer water- en energieverbruik.
Ik zal ook zorgen voor een spaardouchekop,
geen bad en een baksteen in het toilet om
water te sparen. Als ik in het weekend naar
huis ga, wil ik alle elektriciteit uitschakelen.
Op het kot werkt alle verlichting op spaarlampen.
Ik zal altijd gerecycleerd papier
gebruiken en altijd recto verso printen. Als ik
de toestemming krijg van thuis, zou ik met
26
we tijdens de blok en soms ook tijdens de
examens bij elkaar gaan studeren. Bij elkaar
op de kamer of in de keuken of tvzaal. Een
soort van sociale controle maar ook een
geruststelling dat er iemand is op wie je kan
terugvallen als het even minder gaat. Dat is
het leuke met elf kotgenoten te zijn. Er is altijd
wel iemand op zijn kot waar je terecht kan
voor kleine of grote problemen. Van mijn-laptop-doet-raar-en-ik-weet-niet-wat-te-doen
tot
een gewone babbel. Het is ook niet zo dat we
constant bij elkaar op de kamer zitten. We
gunnen elkaar ruimte, maar we weten dat we
weten dat we op elkaar kunnen rekenen. En
dat maakt het kotleven het hier voor mij zo
fijn. Ik zou niet meer willen ruilen eerlijk
gezegd.
In het zeer kort uitgelegd is dit het kotleven
van een San Damiano-er in Leuven.
Tot de volgende
Marieken Van Nuffel
oud-leerlinge van het Sint-Jozefsinstituut (promotie
2006)
verschillende mensen een kot delen, dat is
ook weer vanalles uitgespaard. Al mijn vervoer
gebeurt met de fiets en in het weekend
gaan we naar huis met de trein. Als we ons
echt zouden moeten vervoeren met de auto,
doen we aan carpooling. We willen ook de
stand-by lichtjes altijd uitschakelen om het
sluimerverbruik te verminderen. Maar eigenlijk
ga ik volgend jaar niet op kot, dus zullen
we proberen het thuis zo milieuvriendelijk te
maken als mogelijk is.
Dorien & Tom

Ecolife berekent de ecologische voetafdruk
van Rock Werchter
Rock Werchter heeft aan Ecolife gevraagd de
“ecologische voetafdruk” te berekenen van
het festival. De op- en afbouw van het vierdaags
evenement is een gigantisch gegeven.
Rock Werchter is tijdens deze vier dagen een
heuse stad met eetstanden, winkeltjes, slaapgelegenheid
etc. waar een kleine 100.000
mensen in verblijven. De impact op het
milieu is niet te onderschatten.
De festivalorganisatoren doen sedert verscheidene
jaren allerlei inspanningen om de
afvalberg te verkleinen, om te recycleren. Er is
een containerpark geïnstalleerd in de backstage.
Uitdelen van leaflets is verboden. Openbaar
vervoer is inbegrepen in het toegangsticket.
Toch is er op dit ogenblik geen zicht op
de totale impact van het festival is.
Om een beter beeld te krijgen van de impact
die het festival met zich meebrengt, wil de
organisatie in samenwerking met Ecolife een
ecologische studie laten maken van het festival.
De conclusie van die studie wordt figuurlijk
uitgedrukt als een ‘voetafdruk’. De voetafdruk
is wat het festival en zijn bezoekers betekenen
voor het milieu. Ecolife werkt momenteel
aan verschillende rekenbladen die o.a.
energiegebruik en –verbruik, waterverbruik,
afvalverwerking, mobiliteit en vervoer, affichage,
catering, het gebruik van ruimte en
oppervlakte etc. in kaart brengen. Al deze
verschillende rekenbladen worden vervolgens
samengebracht in één handig werkinstrument,
dat nadien opnieuw kan gebruikt
worden naar volgende edities toe. Na deze
studie zal er een duidelijker beeld beschikbaar
zijn van de sterke en de zwakke punten,
en de maatregelen die kunnen genomen worden
om een beter resultaat te verkrijgen.De
rekenbladen zullen elk jaar opnieuw gebruikt
kunnen worden, maar de grootste inspanning
27
zal in 2007 moeten gebeuren, namelijk het
verzamelen en inbrengen van alle gegevens.
Het doel van deze ecologische voetafdruk is
het in kaart brengen van de omvang van de
impact die het meerdaags festival Rock
Werchter met zich meebrengt. Daarnaast wil
Rock Werchter een pionier zijn en voorbeeld
naar andere festivals en jongeren toe. Er zal
tijdens het festival uitvoerig gewerkt worden
aan de sensibilisering van de festivalbezoeker.
Groovy Green en Ecolife zullen een standplaats
krijgen tussen de environmental partners,
met als doel de reeds genomen maatregelen
uit het verleden, het heden en de toekomst
in kaart te brengen.
Fuifnummers en klimaat
* De DYNO 2 is een statische fiets waarop je
met drie tegelijk kan trappen. De geproduceerde
trapenergie drijft een muziekinstallatie
aan. Voor luide muziek moet je harder trappen.
(www.dyno2.be)
* Herbruikbare bekers zijn veiliger dan glas
en de opkuis verloopt sneller. Met herbruikbare
bekers kan je duizenden plastieken wegwerpbekertjes
voorkomen. Minder afval
maakt een schone omgeving! ( herbruikbarebekers@haviland.be)
* Met fruitpersen aangedreven door fietsen
maak je lekkere fruitcocktails. (www.sappentrapper.be)
*Spoel je bekers uit met warm water van de
Zonnemobiel. (www.SunTechnics.be)

ik gompel, ik gompelde,
ik heb gegompeld…
Aoewaoewa, me Jane,
where Tarzan?
Allemaal gelijk trekken! Meerlaen
moet uit de boom vallen!
Aoewaoewa, me Tarzan, where Jane?
Goe zot jong.
“ h e t a r d e n n e
ik denk dat dat hier
geen klein eterkes zijn. Verdorie, ik krjg dat
blik pilchards niet open
Onze Lieve Heer begon
met vijf broden en twee vissen en
had nog overschot
kijk mijn bord is leeg.
Ik heb flink gegeten.
juffrouw ik heb schrik
volgens mij scheelt er
iets aan mijn bretellen
Ik ben ook een flinke meid
ik heb mijn buikje al vol
opgepast in het bos
zitten gevaarlijk dieren
o

n o f f e n s i e f ”
Niet te veel eten,
ant ik moet nog wat
verhouden voor mijn
vrouw thuis.
Welke koord moet
ik doorsnijden?
k ben een konijn
met één oor
“fwadatisdafwawtatepwata”
hoe geraak ik nu van
hier eigenlijk thuis?
Verdorie ma,
ik vind hier geen edelweisjes.
“Vrolijke, vrolijke, vrie-ienden, vrolijke
vrienden, da-at zijn wij”
Zie mij hier nu zitten. En zeggen
dat er thuis “De Teletubbies” op TV is.
En dat we ze nog
veul meuge meuge.

KRAKNIEUWS
Het sociaal engagement van een grote groep enthousiaste Krakkers heeft ook dit jaar voor een
mooi resultaat gezorgd.
De financiële bijdragen gaan in de eerste plaats naar de vier sponsorkinderen en naar de projecten
die op de vredesdag werden voorgesteld en toegelicht.
Daarnaast opteert Krak vooral om kleinschalige projecten te steunen.
Inkomsten schooljaar 2006-2007
Intresten (Krekelsparen) 38.99 EUR
PISA 250,00 EUR
Vredesdag oktober 2006 1 811.62 EUR
Kleur Bekennen – bijdrage vredesdag 400,00 EUR
Dessertbuffet pedagogische studiedag leerkrachten 518,00 EUR
Gift 6de jaars 2005-2006 1 000,00 EUR
Voetbalmatch leerkrachten en leerlingen 431,00 EUR
Poëziepassen 281,00 EUR
Overdracht vorig schooljaar 23,33 EUR
Totaal 4 753,94 EUR
Uitgaven schooljaar 2006-2007
Sponsoring Julie Thomas - India – Vreugdezaaiers 180,00 EUR
Sponsoring Michel De Oleo Feliz - Dom Rep Azua – Plan 276,00 EUR
Sponsoring Emmanuel Oketcho - Uganda – Plan 276,00 EUR
Sponsoring Florin Ceciuleac - Roemenië – missie over grenzen 248,00 EUR
De Stobbe – centrum voor integrale gezinszorg 250,00 EUR
Ananda – hulp voor schoolkinderen uit de bergen - Indië 250,00 EUR
Oxfam Solidariteit 250,00 EUR
Heller Keller - hulp aan blinde en slechtziende jongeren 250,00 EUR
Manthoc – onderwijsproject in Peru 250,00 EUR
1 night 4 Dakar – project voor gezondheidszorg en onderwijs 250,00 EUR
De Zonnebloem – integratiekamp voor kinderen 250,00 EUR
Afractie – opvang Talibés - Senegal 250,00 EUR
Esta es mi casa – opvangtehuis straatkinderen in Columbia 250,00 EUR
Adzon - project adolescentenprostitutie Brussel 120,00 EUR
Christelijke blindenmissie 120,00 EUR
Poverello – opvang hulpbehoevenden Marollen Brussel 120,00 EUR
De Schutting – begeleid wonen 120,00 EUR
Kinderkankerfonds 120,00 EUR
De Okkernoot – begeleiding autisten 120,00 EUR
Kodiel – zorgboerderij 120,00 EUR
De Hoeve - MPI - Strijtem 120,00 EUR
Vrienden van Shalom - Ecuador 120,00 EUR
Bobo-Dioulasso - Burkina Fasso onderwijs voor weeskinderen 120,00 EUR
De Sleutel – opvangcentrum drugsverslaafden 120,00 EUR
De Valier – andersvaliden Liedekerke 120,00 EUR
Netwerk solidaritieit – afstand intresten 38,99 EUR
Financiële kosten - beheerskosten en verrichtingskosten 30,00 EUR
Overdracht naar volgend schooljaar 14,95 EUR
Totaal 4 753,94 EUR
30

Stressfactor
31

Opstel van Joske
Het mondeling examen.
Mei is halverwege, de Kruikenburgse
Feesten zijn weer voorbij, zowat alle
vogeltjes moeten hun nestje al gemaakt
hebben en reeds ijverig aan het broeden
zijn als links en rechts al eens gesproken
wordt over de “eindejaarsfeesten” de zgn.
juni-examens.
Voor een Kruikenburgs derde graadsstudent
betekent dit dat hij met een extra
lang tweede trimester zit, wat dan ook
plechtig herdoopt wordt in ‘semester’. Zes
maand hard labeur, zes maand notities,
huiswerken, overhoringen en persoonlijke
(?) werken moeten in een minimum van tijd
door onze grijze hersenpan geordend en
verwerkt geraken. Een uitdaging, als geen
andere. Het is dan ook met gemengde
gevoelens dat dit nieuwe examenbeest
wordt onthaald. “Mevrouw, moeten wij
onze das aandoen (Nvdr: misschien word
je de das omgedaan)? Moeten wij in ons
zondags kostuum zijna? Moeten wij ons
scheren? Mevrouw, ik heb geen rok, moet
ik er dan speciaal eentje gaan kopen?
Mogen wij ons schminken? Moeten wij
speciaal naar de kapper gaan? Als oorringen
niet toegelaten zijn, zijn tandbeugels
dat dan wel? Mogen wij na het examen
direct naar huis? Als we tijdens het examen
naar het toilet moeten, moeten wij
dan ook naar het secretariaat gaan om
toelating te vragen?” Deze en vele andere
vragen worden op onze titularis afgevuurd
bij het dicteren van het examenrooster.
Zij zoekt dadelijk dekking na dit spervuur
van vragen om achtereenvolgens opnieuw
in het offensief te gaan. Haar antwoord is
dan ook duidelijk: “Ja en neen”. En daar
moeten wij het mee doen: ja en neen...
Met mijn ‘overzichtelijk’ examenrooster,
samen met de hele waslijst meegekregen
Kruikenburgse wetten en verplichtingen
(rechten vond ik er niet in), trek ik ‘s
avonds naar ons ma. Zij fronst de wenkbrauwen.
“In kostuum, maar Joske jongske,
jij hebt dat niet een! Uit je Plechtige
Communiekostuum ben je waarschijnlijk al
32
uitgegroeid, je
broekspijpen komen
hoogstens nog tot
aan je knieën. Hoe
kan ik dat oplossen?
En de winkels zijn
toe met de hoogdag,
en volgende week
moet ik onze grote
kuis doen en de week
daarna is onze pa niet thuis want hij moet
nonkel Gust zijn konijnen gaan slachten, en
daarna… Maar mijn manneken toch, hoe
gaan we dit voor mekaar kunnen krijgen?”
Ik merk dat ons ma weer één en al paniek
is en dat het de volgende week een heksenketel
tot en met zal worden.
De dagen gaan voorbij, ons ma doet haar
grote kuis, onze pa gaat bij nonkel Gust de
konijnendichtheid aanpassen, kleine broer
is naar “Sneeuwwitje” aan het kijken
(waarschijnlijk is hij enkel uit op het zien
van dé kus...) en ik? Ik zit gezellig achter
mijn bureautje te blokken: participen passés
en futur simples, accusatieven en
datieven, voorplanting van puiten en pantoffeldiertjes,
debiteren en crediteren,
verloop van functies, kruistochten, eenparige
en veranderlijke bewegingen... Je zou
al voor minder de muren opkruipen.
Het kan misschien als een hele eer klinken,
maar wij waren de gelukkigen om als eerste
met dat verschrikkelijke examenbeest
te starten: inderdaad, als afgeborstelde
jonkheren en -vrouwen zullen wij de Kruikenburgse
poort binnenrijden.
Ons ma had zoals altijd haar best gedaan
om van haar zoontje een ‘pareltje’ te
maken. Door de voorbije drukke bezigheden
van haar en onze pa is het er dus niet
kunnen van komen dat we ergens een ‘speciaalzaak
voor mondelinge examens’ konden
bezoeken. Zij heeft dan maar van de
nood een deugd gemaakt en het kostuum
van onze pa (dateert van het gouden jubilee
van nonkel Gust en tante Germaine, van
met mijn eerste communie dus) een extra
kuisbeurt gegeven, de mouwen en de
broekspijpen vijf centimeter ingekort en

met behulp van een broeksriem de honderd
vijfenzestig centimeter buikomtrek
van onze pa herleid tot vijfentachtig. De
ochtend zelf had ik dan de eer en het
genoegen dit afschuwelijke ding aan te
trekken. “Maar ma toch, zie mij hier nu
staan, precies een karnavalzot! Ik durf zo
niet naar school gaan, ze gaan met mij
lachen, ik ga opnieuw mijn jeans aantrekken!”
Ons ma, nog rapper dan de wind: “Ah,
neen, dat kan niet, want stel je voor dat ze
je punten gaan aftrekken, wat dan? Heb je
er misschien genoeg?” Ons ma zet mij
hiermee niet alleen schaak maar ook mat
en ik kan niet anders dan capituleren.
Oooh neen, ook dat nog: een das! Neen,
ma, dat is niet voor mij. Haar gezicht
spreekt boekdelen en ik weet dus hoe laat
het is: met das en niet zonder. Bij het aantrekken
van de das merk ik dat de knoop
niet overeenkwam met de afstand tussen
onze pa zijn (dubbele) kin en navel. Gezien
die afstand zou de das minstens tot aan
mijn knieschijven moeten komen, maar
deze leek mij gepast. Je raadt het al:
tante Germaine is er zich ook komen mee
moeien. Zie mij hier nu staan: een grijs
gestreept kostuum met wit hemd en een
das met bolletjes. Ik mankeer enkel nog
een zak om over mijn hoofd te trekken
zodat niemand mij herkent.
Tijdens de weg naar school probeer ik mij
mezelf op de fiets voor te stellen. Waarschijnlijk
een belachelijk zicht tot en met:
een zestienjarige met gestreken en
gesteven wit hemd, das en kostuum per
fiets mét achteraan een (doorschijnende)
plasticzak met boeken. Je zou al met minder
de eerste prijs in Candid Camera
halen.
Bij het binnenrijden van de dreef riskeer
ik het mij om niet van de fiets te stappen
zodat ik rechtstreeks naar de fietsenrekken
rijd. Slechts één bedoeling heb ik
maar: niet de Kruikenburgse wetten met
voeten treden (ik zou het niet durven)
maar ervoor zorgen dat men mij zo weinig
mogelijk kan zien.
Ik heb geluk want buiten staan slechts
Wim en Ilse, maar zij hebben meer interesse
voor elkaar dan voor mij. Begrijpe-
33
lijk, als je begrijpt wat ik bedoel... Het is
met knikkende knieën en klamme handen
dat ik lokaal 12 binnen ga. Ik zoek een mat
om heel beleefd de voeten te vegen, maar
vind er geen. Zie mij hier nu staan: klaveren
zot is er niets tegen. Moet ik nu nederig
buigen en de leerkracht een hand gaan
geven, dat staat toch mooi voor een heer?
Ik merk dat hij er geen belangstelling
voor heeft en hij nodigt mij uit, niet ‘om
een kaartje te leggen’ maar om er ‘een te
trekken’. Wim heeft mij wel verteld,
ondanks zijn drukke bezigheid (that’s
where friends are for), dat ik het kaartje
met de koffievlek op moest kiezen, want
dat had hij gekozen en het ging ‘als een
fluitje van een cent’. Maar ik had geen
keuze: ze waren allemaal besmost met
koffievlekken en -randen. Dit kan ook niet
anders want daar komt al weer een ober
met een nieuwe kop koffie, mét suiker en
mét melk en mét lepeltje. Het staat mooi:
Koen met kostuum in de rol van kelner,
enkel het witte doekje om de arm mankeert
hem...
Jezusmariajozef sta mij bij in stervensnood,
ik ben er aan toe. Ik doe mijn ogen
toe en neem het eerste het beste kaartje,
op goed geluk... Ik word vriendelijk naar
achter doorgestuurd. Tien minuten voorbereidingstijd,
zoals dat noemt.
Vraag 1: “De mens is het dier dat zijn jongen
het moeilijkst ter wereld brengt. Verklaar.”
Potverdorie ik had het gedacht.
Noemen ze dit nu de wet van Murphy?
Hoe kan ik daar nu op antwoorden?
Hoe kan ik nu, als jongen, weten hoe het
aanvoelt om kinderen ter wereld te brengen?
Dat is toch het werk van de vrouwen?
Of niet soms? En aan ons ma durfde ik
geen uitleg te vragen. Ze zegt altijd dat
ze van mij al genoeg afgezien heeft en dat
ze dat nog altijd doet. Ze moet mij nochtans
niet meer ter wereld brengen en onze
pa die springt al uit zijn vel als ik een mop
durf te vertellen die in de verste verte
ook maar iets doet vermoeden dat zij “vuil’
zou kunnen zijn. Ik heb ooit veertien
dagen huisarrest gekregen toen hij mij
betrapte dat ik in ons ma haar ‘Story’ de
rug van een naakte vrouw zag staan en ik

vlug de bladzijde omsloeg om te zien of
daar meer te zien was... Hoe moet ik dat
hier klaren? Misschien op de man afgaan
en maar wat rond het potje draaien, hopelijk
word ik wat bijgestuurd zodat ik er
misschien in geraak.
Vraag 2: ‘Rechtop lopen gaf aanleiding tot
grote hersenen of lieten grote hersenen
ons rechtop lopen?’ Aha, dat is iets voor
mij. Als het over hersenen gaat moet ik bij
onze pa zijn en die heeft mij een goed
middeltje aan de hand gedaan om dit te
onthouden: hoe hoger ik ben hoe hoger de
hersenen, dus ik liep eerst rechtop... of
was het nu omgekeerd: heb ik grote hersenen
omdat ik rechtop loop? Voor mij
komt het neer op de vraag van wie er nu al
niet het eerst was: de kip of het ei...Gokje
wagen...? Maar wat hoor ik vooraan? Het
gaat hem over hersenen en rechtop lopen!
Luisteren, heel goed luisteren en schrijven
is de boodschap Joske!
Verdomme, welk draadje plaagt mij hier al
geruime tijd? Wat komt er hier uit mijn
mouw? Even kijken... dat lijkt mij lang...
nog eventjes trekken... daar komt precies
geen einde aan... ah, toch, of niet... Eindelijk.
Ohoh, ik heb prijs: mijn mouw lost!
Help wat moet ik nu doen? Zie mij hier nu
zitten met een mouw tot aan mijn vingers,
precies een goochelaar: niets in de handen,
niets in de mouwen tenzij mijn rechterhand...
Stuntelig als ik ben probeer ik
mijn mouw opnieuw op haar plaats te krijgen,
door ze naar binnen te duwen. Met
mijn pen probeer ik alles opnieuw in de
mouw te krijgen. Ik vrees ervoor dat onze
pa er niet mee zal kunnen lachen als hij
merkt dat zijn grijswit kostuum plots veranderd
is in een grijsblauw.
Bij het beantwoorden van de vragen heb ik
meer last met de vest van mijn kostuum
die, eens ik ga zitten, zich opblaast alsof
34
ik het postuur heb van een hoogzwangere
vrouw (misschien geeft dit me inspiratie
voor de eerste vraag...). De das nijpt mijn
keelgat dicht want het lossen van de knoop
betekent dat de ene kant van de hemd
kraag automatisch vijf centimeter hoger
gaat zitten dan de andere. Ik voel dat de
leerkracht medelijden heeft, maar dat hij
het niet kan of wil tonen. Misschien levert
dit een puntje meer? Hopelijk!
De klok wijst al ruim drie kwartier later
aan als ik, opnieuw zonder buigen en
handje schudden en voeten vegen lokaal 12
verlaat. Buiten staan er nog een aantal
klas- en lotgenoten te wachten om de
arena binnen te treden. Tot mijn grote
vreugde ben niet alleen ik met een broek
van pa, een das van nonkel en schoenen van
peter naar school gekomen: de schoenen
van Gert moeten zowat maat 47 hebben
alhoewel 41 ruim voldoende is, Jan heeft
i.p.v. gel de brillantine van zijn grootvader
in zijn haar gesmeerd, Bart is bijzonder
onhandig met het scheermesje omgesprongen
(ik zie trouwens niet in wat hij
eigenlijk van zijn gezicht moest halen,
hoogstens vijf lichtgekleurde donshaartjes),
Luc heeft het trouwkostuum van
zijn broer aan en Ingrid ziet de ladders in
haar nylonkousen maar steeds langer worden.
Op een paar “heren”en ‘dames’ (van
hogere stand?) na zijn we blijkbaar
elkaars gelijkenis.
Als bijtjes op honing stormen ze op mij af,
niet omdat ik de best uitgedoste student
ben en misschien op één of andere zanger
van onze Vlaamse idolen lijk, wel om de
vragen proberen te weten te komen. Eén
tip wou ik hen geven: neem het kaartje
met de koffievlek...
Joske

Het leven zoals het is.
Sterven is geen afscheid nemen
van het leven.
Sterven is roeien naar de overkant.
Pieter Jan Hellinx (18/3/1934-20/5/2007), grootvader
van Gwen (6 HW) en Elke (3 WE)
Maurice Van Engelandt (7/4/1924-17/5/2007),
Marilou Longuepée (3 EcMt)
Marie-Jeanne De Pauw (3/8/1919-3/5/2007),
zuster Ursulinen van Tildonck te Ternat, tante van
leerkracht Yolande Haeleydt
Adeline De Corte (14/9/1919-1/5/2007) grootmoeder
van Evelien Braeckman (5 EcMt)
Alfons Van den Borre (31/8/1929-23/3/2007),
grootvader van Laura (6 LaMt), Steffi (5 EcMt),
Brenda Kestemont (4 HW)
Georges Decrock (2/3/1926-13/4/2007), grootvader
van Roel Heymans (6 EcMt)
Liza Platteau (2/11/1920-8/8/2007), moeder van
Christl Breynaert
Andrée Strauwen (22/2/1937-17/4/2007), grootmoeder
van Sara Janquart (3 We)
Hypoliet Boey (27/2/1919-31/3/2007), schoonvader
van leerkracht Rita Vervliet, grootvader van
oud- leerlingen Mieke, Griet, Lies en Anke Boey
Augustin Daelemans (26/10/1923-20/4/2007),
grootvader van Griet Verspeet (6 EcWi)
Marie Lemahieu (12/6/1924-1/5/2007), grootmoeder
Joeri Surdiacourt (6 HW)
Maria Peperstraete (31/12/1952-2/5/2007)
grootmoeder van Linn Schaukens (3 We)
Gustaaf Verbeken (9/4/1914 – 15/3/2007), overgrootvader
van Zjef Pauwels, 1Ah.
Marie Louise Basteleus-Loris (24/5/1918 –
7/3/2007), moeder van Bernard Devos (inrichtende
macht Sint-Angela) en grootmoeder van oudleerlingen
Liesbeth, Thomas, Bruno en Julie
Devos.
Jeanne Swalus (10/6/1928 – 17/5/2007), grootmoeder
van Wendy Vermeir, 1Ak.
Franklin Deseure (13/5/1945 – 12/4/2007),
grootoom van Charlotte Schepens, 1Ak.
Madeleine De Coninck (16/4/1918 –
21/4/2007), overgrootmoeder van Hanne Wenseleers,
1Ag.
Mariette Van de Steene (21/8/1931 –
23/3/2007), grootmoeder van Tamara Knop, 2Ac.
Ivo Killens (25/8/1953 – 10/4/2007), peter van
Elke Deveseleer, 2Ah.
Joannes Cortoos (23/11/1931 – 29/3/2007),
grootvader van Niels Cortoos, 2Ai.
Alfons Van den Borre (31/8/1929 – 23/3/2007),
grootvader van Gerty Kestemont, 1Ae.
Alina Delmoitié (28/1/1924-25/5/2007), grootmoeder
van Aster Van Nieuwenhove (3 WE)
Dries Olaerts (12/1/1984-2/6/2007) zoon van
oud-leerkracht Jef Olaerts
35
Loop niet voor mij
loop niet achter mij
loop naast mij
we zullen samen gaan.
Leerkracht Wilfried Weets en Annelies De
Kegel beloofden elkaar trouw op 31/3/2007
Liesbeth Deprez (dochter van leerkracht Gerda
Grepdon) en Wouter Broeckaert gaven elkaar
hun ja- woord op 14/4/2007
Linda Van Eeckhout (secretariaat Sint- Jozef) en
Rony Schaut stapten op 27/4/2007 in het huwelijksbootje
Op de dag voor de federale verkiezingen kozen
leerkracht Joris Goossens en Isabelle de Vuyst
(9 juni 2007) partij voor elkaar.
Pril leven,
pril geluk,
geschenk uit Gods hand.
Stan bracht op 24/4/2007 met zijn komst nieuw
leven in het gezin van oud- leerling Dorien Cornelis.
Leerkracht Jos Cornelis wordt hiermee nog
maar eens grootvader.
Met korte beentjes, miniteentjes, lachend mondje,
pamperkontje, lief en klein werd Janne op
20/5/2007 geboren, dochter van oud- leerling
Elly Harnie, kleindochter van oud- leerkracht
Laurent (+)
Nel (15/4/2007) in het gezin van Johan Vranken
en Kris Jacobs. De oma is oud-leerkracht Suzy
Nicolaers.

DERDE GRAAD
Economie - moderne Talen
Economie - wiskunde
Humane wetenschappen
Latijn - moderne Talen
Latijn - wetenschappen
Latijn - wiskunde
Moderne talen - wetenschappen
Moderne talen - wiskunde
Wetenschappen - wiskunde
TWEEDE GRAAD
Economie (Talen)
Economie (Wiskunde)
Humane Wetenschappen
Latijn (Talen)
Latijn (Wiskunde)
Wetenschappen
EERSTE GRAAD
Latijn
Moderne Wetenschappen
Handel
Sociale & Technische Vorming
Optie « Latijn »
Optie « Moderne »
Optie « Technologie »
VIJFDE en ZESDE leerjaar
DERDE en VIERDE leerjaar
TWEEDE leerjaar (2A)
EERSTE leerjaar A
ZESDE LEERJAAR

LAGER ONDERWIJS
Sint
Angela
SECUNDAIR ONDERWIJS - MIDDENSCHOOL
K.S.O.T.
TERNAT
KATHOLIEK SECUNDAIR ONDERWIJS - TERNAT
Kantoor en Verkoop – Verzorging-Voeding
BEROEPSVOORBEREIDEND LEERJAAR (2B)
EERSTE LEERJAAR B
Sint
Jozef
SECUNDAIR ONDERWIJS - BOVENBOUW

Wij wensen
jullie
een prettige
vakantie
en tot
weerziens !
38

Het Kruikenburgs nest verlatend…
30 juni: elk jaar wordt het één keer 30 juni. Een dag zoals een andere, of niet? Neen
zeker niet! Voor zowat 660 leerlingen, meer dan 70 leerkrachten en ondersteunend
personeel wordt de stekker van studeren, memoriseren, examineren en evalueren
uitgetrokken. Het is nu tijd om de stekker van het relaxen in het stopcontact te steken!
Verdiend! Oververdiend mag je zelfs zeggen. De vakantie staat voor de deur
en het zou onbeleefd zijn haar niet binnen te laten. Of het nu naar Palma de Majorca,
de Costa Brava, het hoge Noorden, het verre Zuiden, Surmapoulouse of Bymeathome
is, ga je naar Côte d’Azur, Côte à l’os of Côte de let: het is van harte gegund.
Twee maand genieten van het leven, de kalmte en de rust. Wat kan het leven mooi
zijn. Maar onze zesdejaars (of moet ik nu zeggen ex- zesdes) krijgen er nog een
extraatje bij. Samen met hun diploma secundair onderwijs krijgen zij een attest met
“50 % in tijd-en-genot-uitgebreide-vakantie”. Het moment is aangebroken dat zij
het vertrouwde nest dat we Kruikenburg noemen, moeten verlaten. Zij krijgen vanaf
nu de eretitel: oud- leerling van het Sint- Jozefsinstituut. Wij zijn alvast fier deze
titel te mogen geven, en wij zijn er van overtuigd dat zij minstens even fier zijn deze
titel te dragen. Vol vertrouwen zendt Kruikenburg zijn zonen en dochters uit. Jongens
en meisjes, jullie hebben allemaal talenten, zichtbare en verborgene: gebruik
ze! De toekomst ligt in jullie handen, meer nog: jullie zijn de toekomst! Maak er
iets van!
Dat vier jaar Kruikenburg indruk heeft gemaakt op deze jonge mensen en omgekeerd,
staat als een paal boven water. We laten een aantal van hen aan het woord.
Maar vergeet niet fonkelnieuwe, kersvers afgestudeerden: KRUIKENBURG LAAT
JULLIE NOOIT LOS, LATEN JULLIE ALSTUBLIEFT KRUIKENBURG NIET
LOS!!!!!!!!! Eenmaal Kruikenburg, altijd Kruikenburg. Recht vanuit ons hart zeggen
wij: het ga jullie allen goed!
De JrK- redactie.

Geachte directie, leden van de inrichtende macht, leerkrachten, ouders, leerlingen en andere
vrienden
Geachte Liesbeth, Sam, Astrid, Thomas, Thalassa, Joren
Ik heb geen geheugen voor namen, voornamen niet, maar wel voor gezichten. Het is één van
mijn vele afwijkingen. Nu ken ik ze nog, beste leerlingen, maar wanneer we elkaar binnenkort
op straat ontmoeten, zal ik jullie naam vergeten zijn, jullie gezichten daarentegen vergeet ik
nooit. Bladerend in mijn Kruikenburgalbum met honderden kleine fotootjes, honderden beelden
van allemaal mooie mensen, zal ik jullie toelachen en denken aan toen, aan de lange uren
die we hier samen op de schoolbanken hebben gezeten. Ik zal denken aan het gebabbel, het
geroep en getier in de gangen, de angst in jullie ogen bij de rapportuitreiking, de tranen op jullie
wangen na de zoveelste ontgoocheling, de glimlach rond jullie lippen tijdens de proclamatie.
Ik zal denken aan de jeugd van toen en ik zal jullie herinneren als een uitzonderlijke generatie.
Een generatie die mij kippenvelmomenten bezorgde, een generatie die uitblonk in taalvaardigheid,
een generatie die mij deed geloven in ‘de jeugd van tegenwoordig’. Jonge mensen
die de druk van onze samenleving met trots doorstaan. Ik zal met jullie woorden en beelden
een film maken, een film over schoonheid, want jullie zijn allemaal mooie mensen.
Jullie zien er trouwens allemaal mooier uit dan enkele weken geleden en de meesten onder jullie
zullen nog veel mooier worden mettertijd. Van sommigen helaas, zal ik me dan afvragen hoe
het mogelijk is dat een mens zo lelijk kan worden. Dan zal ik denken: “Kruikenburg, hier hebben
we gefaald.”
Beste Bert, Katrien, Peter, Sarah, Wim, Dorien, …
Vijftien jaar geleden mocht ik ook afstuderen. Eindelijk!
Mijn ouders zaten fier in de zaal, want het was hen toch gelukt mij zover te krijgen. Van een
schuchtere en onnozele snotneus in het eerste jaar, maakten ze een zelfbewuste en gezonde
leerling met een toekomstperspectief, al was dat toen nog eerder vaag. Ik ging op café, ik ging
naar fuiven. Elke dag kwam ik fijn afgeborsteld naar school, want ik had een lief.
Ik las romans die mijn leraars voorstelden, luisterde met verstomming naar de verhalen over de
grote geschiedenis, de Guldensporenslag en de renaissance. Ik leerde sleutelen aan vierkantsvergelijkingen
en de éénparig rechtlijnige beweging. In aardrijkskunde namen ze me mee naar
Rusland en Afrika. Frans, Nederlands, Engels, Duits, … bij momenten was het allemaal Chinees,
maar dat deerde niet, want ik was verliefd.
Thuis, in een klein hoekje van mijn slaapkamer, schreef ik soms een gedichtje, liefdespoëzie
natuurlijk, want ik had een lief.
Na de proclamatie wandelde ik gretig naar buiten met mijn diploma in de hand. Aan de overkant
van de straat kreeg ik al een krop in mijn keel. Het was gedaan en ik zou deze school nooit
meer terugzien op dezelfde manier als de voorbije zes jaar.
Beste Jelle, Joke, …
Vijftien jaar later,
Mevrouw Segers, je leerkracht Nederlands
Afscheid Kruikenburg 2007 - 2

Ga nooit heen zonder
Vele uren heb ik hier verbleven; sommigen genuttigd,
Anderen gesleten. Luttele uren die ik wellicht
Beter elders had vernoemd, maar niet meer terug
Te brengen zijn, en daardoor reeds vergeten.
Elke steen werd door mij beschreven en betreden
Heeft mij gevormd, net zoals de wind bekend is
Met mijn zuchten, zacht en woest, als de golfslag
Van de zee.
Jaren zijn reeds voorbij, weldra komt het afscheid
En word ik net als velen een tijdelijke bezoeker,
Zonder waarde, zonder stem
En toch
Vergeet mij niet
Ik draag je met me
Ga nooit heen zonder
Reini Marissens, 6EMa
Denk aan het resultaat!
Einde van het zesde leerjaar, een nieuw hoofdstuk kan beginnen.
De eerste schooldag op een nieuwe school, ik met een vederlichte “kabas” naar
school om daar aan te komen en enkele bekende gezichten terug te zien. Mijn
keuze was gevallen op de richting moderne wetenschappen. Juf Karen (mijn juf van
het zesde leerjaar) had gezegd dat ik het wel zou aankunnen mits ik 2 uur per dag
voor school zou werken. Zo gezegd zo gedaan, ik naar Sint-Angela, zonder veel
problemen het eerste jaar door. Het tweede jaar moest ik een keuze maken. Ik was
erg geïnteresseerd in SEI en was niet zo goed in wiskunde, dus ging ik economietalen
doen.
Afscheid Kruikenburg 2007 - 3

Ik herinner me nog de eerste dag dat ik aankwam in Sint-Jozef, aan het einde van
de dreef verscheen het kasteel van Kruikenburg, “mijn nieuwe school”. Je kunt je
wel inbeelden wat een teleurstelling het was toen ik de échte schoolgebouwen zag.
Niet tegenstaande was ik na enkele weken al verknocht aan de charmes van het
schoolgebouw.
Toen ik aankwam in Sint-Jozef wist ik nog niet eens wat een marginale kost was. Nu
bereken ik aan de hand van de cashflows en de kost van het kapitaal de Net Present
Value, en dit zonder al te veel moeite! Ik hoef jullie niet te vertellen dat ik in de
voorbije 6 jaar enorm veel heb bijgeleerd. Natuurlijk heb ik ook ups en downs
gehad, maar zou school nog zo leuk zijn zonder die spanning?
Ik moet jullie ook iets bekennen, ik ga graag naar school! Ik weet niet of het aan de
school ligt, maar ik neem nog elke dag met even veel plezier mijn boekentas op.
Begrijp me nu niet verkeerd, ik haat testen, maar op een dag zonder testen ga ik
echt met plezier naar school.
Volgend jaar begint er weer een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Ik zal Sint-Jozef met
pijn in het hard verlaten maar toch, na zes jaar word je, denk ik, elke school wat
beu.
Genoeg over het verleden. Het leven in Sint-Jozef kan hard zijn, maar denk aan het
resultaat! Hard werken nu kan het in de toekomst alleen makkelijker maken!
Groetjes, Joren 6EM4
Ik vrees
Jaja, vier jaar lang heb ik niet moeten schrijven in de JRK. Maar in de allerlaatste
JRK die ik in mijn schoolcarrière ga zien, moet ik een glansrijk artikeltje
schrijven waardoor mijn naam vereeuwigd zal worden. Dus ik zal een
paar memorabele dingen van deze onvergetelijke tijd bovenhalen die niemand
onbekend zijn: de ik-doos in het derde, de zeer lage punten die elkaar
steeds sneller opvolgden, de niet-zitten-op-de-speelplaats-regel (die volgens
mij nog altijd moet worden afgeschaft!), de maar 10 minuten tijd voor het
eten, de 4-maal-te-laat-is-strafstudie-regel, de toeren rond de vijver en later
zelfs rond ’t scholeken, de deogeur die niet te doen is, de tweedaagses die telkens
super waren,…
Sint-Jozef zal mij wel bijblijven, daar ben ik zeker van. Sterker nog, ik vrees
zelfs dat ik deze jaartjes zal missen. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen,
maar er komt nu eenmaal een tijd waarin je nostalgisch denkt aan de dingen
die je op het eigenste moment meemaakt. Maar toch zeg ik met trots deze
vier jaar doorstaan te hebben en met trots ga ik deze school dan ook verlaten!
Tot ziens Sint-Jozef!
Heide Creylman, 6HW
Afscheid Kruikenburg 2007 - 4

Beste lezer,
Jempy
Het schooljaar zit er ver op… Voor de meeste onder jullie niets speciaals. 2 maanden
genieten voor je er weer 10 maanden op de schoolbanken mag verslijten. Maar voor alle
6de jaars is het toch iets speciaal. Een “adieu” aan kruikenburg (hopelijk toch).
Ik herinner me nog steeds de eerste dag op Sint-Jozef… We mochten (lees moesten) op
een vrijdagavond naar school komen om onze boeken te komen ophalen. De stemming
zat er meteen goed in… Eerste keer op school is… Een vrijdag in de vakantie! Ik had
natuurlijk al vele wilde verhalen gehoord van vrienden over Sint-Jozef. De befaamde leerkrachten,
het mooie kasteel… (Later bleken deze verhalen dan ook niet altijd overdreven
te zijn…)
Al in mijn eerste jaar op Kruikenburg besefte ik waar ik 4 jaar zou aan besteden… Het
studeren van zware materie, het lopen van “toerkes rond te vijver” en het stappen rond
de bomen van de speelplaats. Na deze 4 jaar ben ik er trouwens nog altijd niet uit waarom
we nu rond die bomen stappen…
In het vierde jaar kreeg ik wiskunde van Mr. Muylaert het is dankzij hem dat er nog steeds
velen me aanspreken met mijn bijnaam (door Mr. Muylaert gekozen) “Jempy”. Dank u wel
hiervoor trouwens… Al vraag ik me af waarom U in het laatste toneelstuk van de KOLB
zo vriendelijk was U kanarievogel naar mij te noemen…
Als afsluiter zou ik graag nog alle leerkrachten uit mijn “carrière” in Kruikenburg willen
bedanken. Het lijkt misschien niet altijd zo, maar ik denk toch dat ze allemaal altijd het
beste met hun studenten voorhebben. De een misschien al wat meer dan de andere J…
Adios,
Auf Wiedersehen,
Au revoir,
Tot ziens,
Pieter-Jan (“Jempy“)
Ook voor het goede doel
Nog enkele dagen (14 om precies te zijn, of 89 lesuren om nog preciezer te zijn) en
dan is het eindelijk zover, het grote moment waar ieder van ons naar streeft: het
ogenblik waarop we Kruikenburg voor goed vaarwel kunnen zeggen na minstens 4
jaren hard labeur voor overijverige leerkrachten die toch maar proberen om onze
Afscheid Kruikenburg 2007 - 5

onwillende hersens te vullen met een overvloed aan kennis.
Nochtans lijkt het mij nog als gisteren dat ik voor de eerste keer door de poort
stapte die het domein Kruikenburg van de buitenwereld afsloot. De toon was al
snel gezet door de imposante dreef en het prachtige kasteel (eventuele geurhinder
buiten beschouwing gelaten), maar de ontgoocheling was des te groter toen bleek
dat Sint-Jozef zich slechts beperkte tot enkele kleine gebouwen die nog ouder
leken dan het kasteel zelf.
Maar deze beperking in oppervlakte had niet enkel negatieve gevolgen zoals gebroken
ledematen door versperde doorgangen of claustrofobieaanvallen in de gangen.
Nee, zij zorgde zowel letterlijk als figuurlijk voor dat de leerkracht dichter bij de
leerling stond: niet alleen werden ook zij gedwongen tot lage truckjes om door de
massa te geraken (pardon service iemand?), maar ook werden ettelijke maandagochtenden
en vrijdagnamiddagen besteed aan het te berde brengen van al dan niet
belangrijke onderwerpen, teneinde de weekendrust zo lang mogelijk te kunnen
trekken.
Met die voornoemde rust was het echter gedaan in het vijfde jaar: plots werd van
ons verwacht ons hele slaappatroon om te schakelen om reeds op een onzeglijk
vroege uur paraat te staan om nog meer kennis op te doen. Het is natuurlijk nodeloos
om te zeggen dat dit steeds met de grootste moeite lukte, waardoor vele lessen
aan mij voorbij gegaan zijn, ondanks de grote waarde die zij steevast hadden
volgens de dienstdoende leerkracht.
Er waren natuurlijk wel een paar uitzonderingen op deze regel: enkele leerkrachten
sloegen erin om op elk moment van de dag mijn aandacht te focussen op het onderwerp,
hoewel dit eerder kwam door een lichte dreiging dan door de interessantheid
van de les. Zo stonden er bij Mr. Van Deun ontiegelijk zware straffen op de
geringste afleiding, terwijl een lichte zucht bij Mevr. Van Trappen al een onvergeeflijke
zonde was tegen de etiquette. Natuurlijk mag Mr. Muylaert ook niet ontbreken
in dit rijtje, aangezien de kleinste fout al kon leiden tot de grootste bedreigingen
(als het er niet inzit, moet je het er immers inkloppen).
Ten slotte mag het ecologische aspect ook niet ontbreken in het afscheid van een
Krecolid: gedurende de vier jaar dat ik hier doorgebracht heb mag de Kreco dan
niet al te populair geweest zijn, maar we zijn er toch in geslaagd enkele dingen te
bewerkstelligen, alle negatieve kritiek ten spijt. Deze taak valt nu volledig op de
nieuwe leerlingen, maar ik hoop van ganser harte dat ook zij zullen blijven proberen
om van Sint-Jozef een groenere plaats te maken.
Dit behoort nu echter allemaal bijna tot het verleden, en ik zou liegen mocht ik
beweren dat ik Sint-Jozef niet zal missen, hoe vaak ik de veel te grote vijver en de
veel te kleine gebouwen ook vervloekt heb. Maar zonder het te merken ben ik
deze school ontgroeid en daarom is het tijd voor iets nieuws: Vaarwel Sint-
Jozef, ik zal je missen!
Peter De Valck, 6 WeWi
Afscheid Kruikenburg 2007 - 6

Al zeg ik het niet al te graag…
Het was een bewolkte 6de mei toen ik de barbecueroosters aan het
afkuisen was wanneer meneer Muylaert mij plots aansprak. Hij vroeg
mij om iets te schrijven voor Jeugd Rond Kruikenburg. Iedereen weet
wel hoe moeilijk het is om hem iets te weigeren dus was ik genoodzaakt
om iets te schrijven over mijn goede momenten, mijn herinneringen
én over het feit dat ik bijna een ex-leerling ben van Sint-
Jozef.
Laat me beginnen met de goede momenten. Ook al zat ik op school,
toch beleefde ik hier een paar momenten die ik niet zo vlug zal
vergeten, onder andere de Krakdag, de 2-daagsen, sportdagen etc.
Ook zijn er enorm goede vriendschappen ontstaan tijdens mijn 6 jaar
hier in Ternat.
Er waren ook beschamende momenten voor mezelf, momenten die ik liever
zo snel mogelijk uit mijn geheugen wil wissen. Ik denk dat
iedereen zich wat zou schamen als hij/zij met een kussen zou moeten
rondlopen omdat zijn/haar staartbeentje gebroken is.
Zoals velen had ook ik de wens om zo snel mogelijk afgestudeerd te
zijn. Maar nu het bijna zover is, zit ik met een gemengd gevoel.
Langs de ene kant zal ik opgelucht en blij zijn als ik afgestudeerd
ben, blij dat ik weg ben uit de dagelijkse sleur van Sint-Jozef.
Maar langs de andere kant kijk ik er niet echt naar uit om naar de
hogeschool te gaan, omdat ik weet dat dan het serieuzere werk
begint en het einde van de puberteit met al zijn perikelen in zicht
komt. Dus al zeg ik het niet al te graag, ergens zal ik Sint-Jozef
missen.
Matthias De Meuter
6Ema
Blij dat Sint-Jozef op mijn weg lag
Eindelijk is het zover… Het zit er op! In die 4 jaar Sint-Jozef liep het niet altijd van een
leien dakje! Leukere perioden werden afgewisseld met moeilijkere en zwaardere perioden,
maar al bij al heb ik het er toch steeds goed van afgebracht. Als ik terugkijk op die 4 jaar,
zie ik dat ik heel wat bijgeleerd heb en dat ik heel wat heb meegemaakt. Ik heb het dan
niet over de vele discussies met leerkrachten, de sancties of de tekorten die ik hier en daar
had, maar over de leuke herinneringen aan Sint-Jozef, de dingen die me altijd zullen bijblij-
Afscheid Kruikenburg 2007 - 7

ven! De jaarlijkse 2-daagses, de 100-dagenviering en nog een paar andere dingen zal ik niet
licht vergeten, maar ik zal me in het bijzonder de vele nieuwe mensen die ik op school leren
kennen hebben altijd blijven herinneren!
Iedereen bewandelt een weg in zijn leven en uiteindelijk, hoe moeilijk het soms ook was,
ben ik blij dat Sint-Jozef op mijn weg lag. Maar het is nu tijd om nieuwe dingen te ontdekken
en dus zeg ik Sint-Jozef vaarwel!
Stijn Guldemont, 6 EcMt
Ik had nooit een tweede kans om een eerste
indruk te maken…
Toen ik mijn eerste stapjes in het beroemde, beruchte, bevallige (of ondertussen: bouwvallige?) Sint-
Jozefsinstituut zette, had ik meteen prijs: EENDENSTRONT!!! Of ganzenstront, ik weet het niet, ik
heb het niet nader onderzocht. In ieder geval, het zag er niet smakelijk uit! En rieken dat dat deed!
De derdekes van dit jaar weten het misschien niet, maar vroeger, vóórdat de vijver ’s nachts vanzelf
begon op te lichten, leefden er dieren rondom en in de vijver. De dieren die op het water leefden (de
eenden, ganzen en barberies dus) die lieten af en toe, eigenlijk heel veel, uitwerpselen achter op de
speelplaats. Daar trapte ik dus op mijn eerste dag al in. Ik dacht , terwijl ik dat helemaal niet moest!
Want denken is voor de paarden, die hebben daar ne grote kop en ne lange staart voor. Ik herneem:
ik dacht: “Yes! Meteen een goede indruk gemaakt!”
Maar nu genoeg gezeverd. Buiten de 32 lesuren in de week viel het eigenlijk nog wel mee op ons
Sint-Jozefke. Vooral de uitstapjes zoals de jaarlijkse tweedaagse, waren altijd de moeite. Voor de
pittige, ondeugende details hierover, vraag het mij persoonlijk, want als ik er nu niet door ben, moet
ik wel nóg een jaar op ons schoolke kunnen doorbrengen zonder iedere week strafstudies aan mijn
been te hebben. Gni gni gni... Als de directie nu meeleest, ’t is maar een grapje hoor. Anders niet!
Dat onze laatste tweedaagse ook een taalkundig tintje zou hebben, hadden we nooit durven vermoeden.
Maar we leerden er enkele nieuwe woordjes zoals bv. een gompie doen (= 8 koffiekoeken
eten, dan intensief gaan mountainbiken en uiteindelijk uw 8 koffiekoeken langs de verkeerde kant er
terug zien uitkomen). Jaja het lijkt misschien niet altijd zo, maar de leerkrachten zijn echt wel te verschalken
hoor! Dus ik zou zo zeggen: Keep up the good work! De reis naar Barcelona was ook een
echte aanrader. Uitspraken zoals: “Da riekt hier naar bier en ik slaap hier!” waren nooit ver weg!
Pssst, Cerveseria Canarias op de Plaza Real in Barcelona, daar moet ge zijn!
Dit was het dan, 5 jaar Sint-Jozef. Ja u leest het goed, 5 jaar, geen 4. Laat ons zeggen dat ik
gewoon geen afscheid kon nemen. Het 5de is toch zo’n leuk jaar om 2 keer te doen hé.
Vaarwel,
Peter Senesael 6HWB
Afscheid Kruikenburg 2007 - 8

De Sint-Jozefshogesnelheidstrein
Onder het memorabele motto “Wees geen gans, geef vrede een kans” (check lokaal 1!),
begon ik mijn carrière op Sint-Jozef. Als groentje (en o ja, het was wel degelijk FLUOgroen
in die tijd!) beleefde ik een zorgeloos derdejaarsbestaan, met als enige prangende vraag:
“Heb ik mijn bokes wel bij?”
Een ietwat belangrijkere vraag kwam er echter op het einde van het vierde, een jaar overheerst
door kansen berekenen om de lotto te winnen: “Welke studiekeuze maak je voor vijf
en zes?” Aan het numerieke aantal klasgenoten te zien (2 om precies te zijn), koos ik een vrij
aparte studie. Toch bedankt, Pieter en Maxime, voor de gezellige babbels in de schoolgangen.
Het 5LaWi6-jaar was, ondanks zijn drukke schema, zonder twijfel onvergetelijk! De barbecuefeestjes
bij klasmakkers waren niet te versmaden!
Het zesde op haar beurt werd minstens even druk als het vijfde, maar gelukkigerwijs ook even
sfeervol… Highlights waren onder andere de 100-dagen, hoewel enige vorm van stressbestendigheid
bij de organisatie hier wel een vereiste is, ammehoela! Gelukkig mocht het eindresultaat
er nog best wezen (hierbij verwijs ik maar al te graag naar de zangstonde van onze
twee presentatoren). Dan was er Barcelona, met de mij-immer-bijblijvende oneliners als
“Hold my poodle” en “Eigenlijk zijn we toch niet verdwaald?!” Waarlijk een genoegen en
absoluut een aanrader! Voorts was er nog de sporttweedaagse, waar de Ourthe meermaals
getrakteerd werd op van hun vlot vallende jongedames, waaronder ook ikzelf (uiteraard).
Een – in alle opzichten - bewogen jaartje dus!
Gaarne wil ik nog eventjes al mijn Sint-Jozefse kompanen op een voetstuk plaatsen, bedankt
voor jullie goede luim en jullie onontbeerlijke schouders om op uit te huilen in minder fraaie
tijden (you know who you are!).
Ziezo, na vier jaar vol vriendschappen smeden, flauwe grappen grollen, hilarische en minder
hilarische anekdotes verzamelen, toertjes rond de vijver lopen, gekke bekken trekken op klasfoto’s,
eindeloze groepswerkjes tot een -soms goed- einde brengen, nieuwe spreekwoorden uit
onze mouwen toveren en buitenissige gadgets de klaslokalen binnenloodsen (hé Leen!), heeft
de Sint-Jozef-(hogesnelheids!)trein zijn eindbestemming bereikt… Betreurenswaardig, dat
geef ik grif toe. Maar ook best spannend: want nu is het ogenblik aangebroken om af te stappen
en te voet verder te gaan, zoekend naar mijn eigen weg…
Afscheid Kruikenburg 2007 - 9
Phi, Sofie Gordts, 6 LaWi

Mijn memoires aan Sint-Jozef
Het lijkt als de dag van gisteren dat ik als fiere ‘derdejaar’ voor het eerst voet zette
op Sint-Jozef. Er waren mooie tijden en slechte tijden, zoals dat gaat in de natuurlijke
loop van het leven. Sommige dingen zullen gemist worden, anderen met plezier verbannen
naar de diepste krochten van mijn geheugen.
Hoe vaak heb ik niet geklaagd als ik, net als iedereen, met zachte dwang rond de vijver
mocht lopen. Later werd voor de leerlingen van de derde graad het monotone parcours
rond de vijver en het fantastische uitzicht op ons kasteel van Kruikenburg ingeruild
voor het prachtige Ternatse landschap. Die tijd is nu voorgoed voorbij...
Ieder van ons circuleerde meer dan eens doelloos circuleren in een vicieuze cirkel
rond de nu kortgeknipte bomen. Ik zal mijn dagelijkse wandelingen met spijt in het
hart moeten missen.
Met plezier vergeet ik de bijzonder oncomfortabele en o zo modieuze krukjes van de
refter. Heel wat middagmalen en studies heb ik daar gesleten, het een met meer tegenzin
dan het ander.
Wat ik als (nu volleerd) Latinist nooit zal vergeten, is het tekentalent en inlevingsvermogen
van mevrouw Hens tijdens haar lessen. Ik denk dat ik heel de Latijnse achter
mij heb als ik zeg: ‘Wafel! Sprongen ze daar uit die boskes!’ Caesars veldslagen zijn
nergens zo boeiend geweest als in deze lokalen.
Sociaal geëngageerd als ik ben, heb ik mij een plaatsje in de KRAK opgeëist en natuurlijk
zal ik mijn KRAK T-shirt voor altijd koesteren.
Als trotse laatsejaar ben ik met de school op reis vertrokken naar Barcelona. Een
helse busreis, een jeugdherberg ver onder mijn normale standaard, maar zo’n sfeer!
De aanblik van meneer Gezel en de doofstomme versie van ‘Je hebt me 1000 maal
belogen’ staat voor eeuwig op mijn netvlies gebrand.
Maar kijk eens aan, na vier lange jaren, na keihard werken, knokken en vechten, na
veel ontspanning en vertier, heb ik het einddoel bereikt! Dus alle hoop is nog niet verloren.
Vaak heb ik gevloekt, geklaagd en gewenst dat het eindelijk gedaan zou zijn.
Langzaam tikten de dagen verder en nog trager telde ik af naar nul. En de nul is nu
gekomen, mijn beste opvolgers, het einde is geweest. Sint-Jozef is verleden tijd, maar
toch een mooie verleden tijd!
Astrid, 6 LaWe
Afscheid Kruikenburg 2007 - 10

‘Mission Impossible’,
… dacht ik bij mezelf toen ik mijn eerste stap in de wereld van Sint-Jozef zette.
Geruchten deden in Sint-Angela de ronde dat de tweede en derde graad moordend
waren en dat je mocht hopen dat je niet bij de fameuze ‘Meneer Muylaert’
terecht kwam.
Na nog geen maand in Sint-Jozef gezeten te hebben wist ik dat het nog best zou
meevallen, al heb ik toch pijnlijke periodes moeten doorstaan. De overgang van
jaar 4 naar 5, bijvoorbeeld, vroeg om aanpassing. Ik begreep dan dat jaar 3 en 4
slechts een opwarming waren. Het laatste jaar is echt wel ‘nog even doorbijten’
geweest, maar na een lange weg van testen, taken, groepswerken en presentaties
te doorstaan, heb ik uiteindelijk mijn laatste dagen in Sint- Jozef in schoonheid
te eindigen (dat hangt natuurlijk van het rapport af).
Nu ik terugkijk op mijn schoolcarrière merk ik dat die lange weg maar een oprit is
geweest van een autostrade die het dagelijkse leven doorklieft. Sint-Jozef is een
prima voorbereiding geweest voor de komende jaren. Het liefst van al had ik nog
een jaartje langer gebleven – net nu ik zo gewend was aan de omgeving – maar
ik weet dat ze mij hier niet veel meer hebben bij te leren.
Simon 6 EcWi
Alsof ze ons na al die jaren moe zijn…
Het was meneer Muylaert die vroeg hoe we 4 jaar in Sint-Jozef zo vlotjes uitgebold
zijn en of we hierover een klein verslag konden schrijven.
Om zijn vraag te beantwoorden: het was niet altijd even makkelijk…
Het derde jaar begonnen we als ukkepukken die opkeken naar de grote, machtige
zesdes, een zekere degradatie aangezien we in het schooltje hier niet ver vandaan,
Sint-Angela immers de oudsten waren.
Meneer VDC leidde ons met succes door dit verkennende eerste Sint-Jozefjaar.
In het vierde jaar leerde meneer Muylaert ons wat wiskunde was en hijzelf was
zeker geen ‘bereken’, eerder een berekend persoon.
In het vijfde jaar gebeurde er iets gek. Velen veranderden van richting en nieuwe
klassengroepen werden gevormd. Politici zouden spreken van een volledige reorganisatie.
Ieder van ons herinnert zich vast wel het moment waarop hij/zij voor
de eerste keer ‘nen tête-à-tête’ had met zijn/haar favoriete of juist minst geliefde
Afscheid Kruikenburg 2007 - 11

leerkracht, het mondelinge examen weliswaar. Twee dagen Parijs, twee dagen
leerrijke bezienswaardigheden bezoeken, twee dagen dikke fun.
En toen werden we zesdes. Maar tijden zijn niet meer wat ze geweest zijn. Derdekes
noch de vierdes, en laat ons zwijgen over de vijfdes, kijken nog naar de
zesdes op. Waar is de tijd dat zesdes een zeker prestige hadden?
Vanaf het begin van het zesde jaar wordt er informatie over scholen en studierichtingen
met betrekking tot het volgende jaar naar je hoofd gesmeten, alsof ze
ons na al die jaren moe zijn…
Gelijk hadden ze voor een stuk, dit jaar waren we niet altijd die lieve schatjes van
voorheen, schoolmoeheid stak bij velen de kop op.
Anderzijds was er onze fantastische 100-dagen.
Stilaan breekt het begin van het einde aan, waarmee ik zeggen wil, de examens
komen eraan.
Heel stiekem hoop ik dat alle zesdes met opgeheven hoofd Sint-Jozef mogen verlaten
zodat ze volgend jaar een andere uitdaging kunnen aangaan.
Iedereen moet nog even doorbijten en kan daarna genieten van twee maand
vakantie!
Behalve wij, de zesdes, wij krijgen drie maand, ik herhaal drie maand vakantieJ
Veel succes!
Natalie Vanvalckenborgh
6HWa
Beste,
Beu, maar ook spijt
Bijna 5 jaar terug, toen ik op deze plaats aankwam, had ik er wel zin in. Ik zag
de toekomst rooskleurig tegemoet. Ik dacht dan ook dat ik deze brief 4 in
plaats van 5 jaar later zou moeten/mogen schrijven. Nu, wanneer het onvermijdelijke
einde van ons samenzijn lonkt, heb ik er ook wel zin in en zie ik de
toekomst nog rooskleuriger. Het lijkt misschien ondankbaar om uit te kijken
naar het afscheid van deze banken, maar dat is het niet. Ik kijk ernaar uit
omdat ik uitgekeken ben op deze school, nieuwe uitdagingen wil aangaan, nieuwe
horizonten wil ontdekken. Ik ben het hier kotsbeu. Ja, ik wil hier weg. Mijn
achterliggende redenen hiervoor hoef ik niet meer uit te leggen, ik denk dat
Afscheid Kruikenburg 2007 - 12

iedereen wel begrijpt waarover ik het heb. Maar dit wil niet zeggen dat ik
Sint-Jozef niet heel mijn leven zal meedragen, waarschijnlijk zelfs in mijn
hart. Van de ontelbare momenten die ik hier meegemaakt heb, zijn er ontelbare
minder positieve, maar minstens evenveel mooie. Als ik het mij goed herinner,
heb ik ooit in geschiedenis geleerd dat “humaniora” “meer mens worden”
betekent. Dat ben ik hier wel geworden, denk ik. Bedankt, en vaarwel…(*)
*Bij het neerpennen van deze afscheidsrede moeten de eindexamens nog
beginnen, gelieve ondergetekende te excuseren wanneer zijn vaarwel een tot
ziens zou blijken te zijn.
B. Van Marcke, Sint-Jozefsinstituut, 2002 - 2007
Vier lange jaren hebben we erop
gewacht!
Elk jaar konden we toekijken hoe een groep zesdejaars Sint-Jozef verliet. Maaaaaar dit
jaar is het eindelijk zo ver, want deze keer vertrekken wij! We stappen Sint­Jozef buiten
en keren nooit meer terug. En nee, missen gaan we het niet bepaald doen. Want na die
twee jaar Sint-Angela en vier jaartjes Sint- Jozef, wordt het wel eens tijd voor iets
nieuws!!
Natuurlijk zullen we wel nog eens terugdenken aan de mooie momenten die we hier
beleefden, zoals de jaarlijkse vredesdag met free podium en in onze 4-jarige schoolcarrie`re
de 2 Stressfactors. Het zijn momenten om te koesteren! Ook de 2-daagse naar Parijs met
mevrouw Callewaert en onze survival 2-daagse in de Ardennen zijn dingen waar we nog
eens met de glimlach zullen aan terugdenken.
Maar wat we vooral zullen missen van Sint- Jozef zijn de mensen. Nee, niet de leerkrachten
en ook niet de mevrouwtjes van het secretariaat. Wel de vrienden die we hier gemaakt
hebben. Jammer genoeg verloren we al enkele vrienden gedurende onze carrie`re, want
niet iedereen hield het hier vol. Maar natuurlijk bleven er nog genoeg over. Zij zijn degenen
die ons recht hielden gedurende de jaren wanneer de kleine ergernissen zich begonnen
op te stapelen. Welke ergernissen?, vraag je je misschien af? Ok, de eerste twee jaartjes
merk je er misschien niets van, maar eens in de 3e graad werken ze wel danig op de heupen:
de belachelijke regeltjes, zoals niet zitten op de speelplaats, geen kauwgom, niet buiten
mogen onder de middag…. Die beginnen dan toch wel fameus tegen te steken!!! Jaja,
Afscheid Kruikenburg 2007 - 13

het leven kon wel eens zwaar doorwegen als Sint-Jozefscholier. En wanneer je dan net zo
gek wordt na al die jaren middelbare school, en wanneer het bijna onmogelijk is om er
nog het positieve van in te zien, dan komen ze je vragen om een artikeltje te schrijven
over de vier mooie Sint-Jozef jaren. Onmogelijk zou je zo denken, maar met het diploma
in ons achterhoofd lukt het ons nog net!
Want Sint-Jozef kan dan misschien wel worden aanzien als een strenge, moeilijke school,
toch hebben we er leuke momenten gehad! Maar zoals al gezegd: het is tijd voor iets
anders, namelijk genieten van een 3 maand lange vakantie.
Maaike en Ilse 6 HWa
Het ABC... van Sint-Jozef
In de 4 jaren dat ik hier op school zat, heb ik veel meegemaakt en ik kan er
waarschijnlijk veel over vertellen. Daarom beperk ik mij tot het alfabet. Hier
komt het:
A van A-attest dat iedereen graag zou willen behalen op het einde van dit jaar.
B van ‘Begot, begot, vrouwen op mijn kot’ dat zo schitterend bleek te zijn.
C van C-attest dat we liever niet behalen op het einde van het jaar, of het zou
moeten zijn dat je zó graag nog een jaartje lange hier op school bleef, wat ik ten
zeerste betwijfel.
D van ‘Dáág school!’
E van die examenstress die we ieder jaar weer voelden.
F van dat festival ( hoe heet het ook weer? Juist ja, Stressfactor) waar de weergoden
ons niet gunstig gezind waren.
G van onze groene school die zo milieubewust is dat de verwarming zelfs ‘s winters
af staat.
H van 100-dagen, het beste op heel het jaar.
I geen inspiratie.
J van ‘Jeugd rond Kruikenburg’ die me deze opdracht aan mijn been gelapt
heeft.
K van de geweldige Kruikenburgse feesten, het was inderdaad een echt feest.
L van die toffe leerkrachten bij ons op school, waar jullie (ik richt mij dan vooral
tot de derdes en vierdes) nog even mee opgescheept zitten. Je hoeft niet te
panikeren, wij zesdes zijn er ook geraakt.
M van de muziek op vrijdag die je altijd zin deed krijgen om je eens goed te
laten gaan in het weekend.
Afscheid Kruikenburg 2007 - 14

N van ‘nooit te laat komen, anders heb je na drie keer al strafstudie!’
O van dat jaarlijks lekker gezond ontbijt op school.
P van Parijs, dat er voor jullie, derdes en vierdes, nog zit aan te komen.
Q van IQ, dat na deze vier jaren wel zal gestegen zijn.
R van die reiger die we elke dag weer zagen rond de vijver vliegen.
S van de strafstudies.
T van de tweedaagse van de zesdes waar we ‘s nacht in een ***** hotel sliepen.
U van de universiteit of de hogeschool die op ons staat te wachten.
V van vakantie, met de nadruk op de 3 maand vakantie voor de zesdes.
W, X, en Y daar vond ik spijtig genoeg niets op.
Z van de zesdejaars die moeten vereerd worden, ze zijn het voorbeeld voor
iedereen hier op school.
Tot ziens!
Nele Vanden Borre
Als wij er niet meer zullen zijn…
In rechte lijn naar de eindmeet, waar we ons een weg banen tussen menig
groepswerk en taak, realiseren we ons amper dat het bijna gedaan is… Ons
verblijf op Sint-Jozef zit er bijna op. Tijd dus om alle memoires en bijbehorende
gevoelens te recapituleren en tot een coherent geheel te brengen.
Zo heb je bijvoorbeeld de momenten van pure angst wanneer meneer Van
Deun zijn favoriete folterpraktijken opsomde. Of ook wanneer meneer Muylaert
dreigend met een meetlat naging wie zijn les had geleerd.
Er waren ook de momenten van oprechte verbazing toen mevrouw Van Trappen
een klasgenoot bombardeerde tot ‘God de Vader’ of die keer dat mevrouw Van
Hemelrijck tijdens een aardrijkskundeles uitvoerig een voetbalmatch begon te
bespreken en zich zo profileerde als een ware voetballiefhebster.
Gevoelens van afkeer bij de fysieke uitputtingsslag van de ‘toertjes rond de vijver’
of erger nog: afkeer toen het zweet bleek te regenen op de soiree in Gembloux!
Gelukkig waren er nog de momenten van hilariteit bijvoorbeeld. toen mevrouw
Afscheid Kruikenburg 2007 - 15

Jacob en mevrouw Delcour luidkeels heel Frans Bauers repertoire meezongen
op de bus in Barcelona.
Maar tegelijk waren er de gevoelens van medelijden omdat de mp3-speler van
meneer Gezel het gekweel niet kon overstemmen en hij zich dan maar uit miserie
naar de achterkant van de bus begaf.
Helaas waren er ook de momenten van frustratie: toen we ons bij het lawaai
van de video’s van meneer Loncke enerzijds en bij de toccata’s en fuga’s van
meneerVan Oost anderzijds, tevergeefs probeerden te concentreren op het vertaalexamen
Latijn (de punten waren navenant).
Maar iedereen zal het met mij eens zijn als ik zeg dat de momenten van geluk
en vriendschap de bovenhand hadden. Want wat is er leuker dan na schooltijd
veel te lang blijven plakken in de dreef met je vrienden? En wat is er leuker dan
al die vreemd kijkende gezichten te zien als alle zesdes er als piraten bijlopen
op de honderd dagen?
Dan resten mij enkel nog de dankbetuigingen. Dank dus aan de leerkrachten
en vooral aan de vrienden voor de mooie tijd.
En tot slot, als wij er niet meer zullen zijn, mogen dan nog vele aspiraties in vervulling
gaan: moge mevrouw Van den Nest gauw haar nieuw fysicalokaal krijgen
en moge meneer Van Deun eindelijk de tijd vinden om zijn boek te schrijven!
Het ga jullie goed…
Heleen Vandenbroucke 6 La-We
Afscheid Kruikenburg 2007 - 16

Tijd is relatief
Wanneer iets eindigt, dan is dat vaak ook het begin van iets nieuws. Maar is
dat dan een reden om al het vorige te vergeten? Is er niet zoiets wat men
noemt ‘herinnering’? Volgens Van Dale is ‘herinnering’ een aandenken, een
souvenir, een blijvende indruk. En waarschijnlijk denk je vaak: kon ik dat
allemaal maar vergeten en overgaan naar het volgende. Maar vergeet niet
dat het vaak ook anders zal zijn. Vergeet niet dat er een tijd zal komen waar
je denkt en hoopt: kon het maar allemaal weer zijn zoals vroeger. Vandaag
laat je iets achter en je springt in iets nieuws. Het is een hele uitdaging waar
je nu voorstaat. Je zult je sprong wagen en je hoopt dat deuren voor je zullen
opengaan. Maar soms zal je terugwillen in de tijd. Een tijd die soms
goed was, soms slecht. Een tijd die je veel leerde, een tijd die je voor een
stukje maakte tot wie je nu bent.
Tijd is relatief. Tijd kan kort zijn en toch lang. In je gehele leven zal die tijd
die je beleefde op de middelbare schoolbanken kort zijn, maar de invloed
van die tijd op je leven misschien veel groter. Als je later aan je kinderen of
kleinkinderen wil vertellen hoe het vroeger was, moet je je dan niet beeld
per beeld kunnen herinneren hoe het écht was? Hoe je voor de eerste maal
de moed bijeenschraapte om dingen te doen die je anders niet zou doen,
hoe je vrienden maakte (en misschien ook verloor), hoe je jezelf leerde kennen,
hoe je anderen leerde kennen, hoe je de wereld beetje bij beetje ontdekte
en je werd tot wie je nu bent: de persoon die klaar staat om te springen
in een nieuw avontuur dankzij de moed, het zelfvertrouwen, de vriendschap
en alle dingen die hij leerde en verkreeg tijdens zijn middelbare studies.
We kunnen veel en vaak vertellen over de dingen die we hebben gehaat,
over de school waar we niet zo graag heen gingen, over stoeltjes die slecht
zaten, over lessen die veel te moeilijk en te zwaar waren. Of we kunnen ook
uitgelaten en positief zijn over de reis naar Barcelona, de anekdotes, de
KRAK, de grappen, de grollen … . Maar positief of negatief, dankzij Sint-
Jozef zijn we een stukje geworden wie we zijn, ben ik een stukje geworden
wie ik ben en ben ik dankbaar dat ik daar 4 jaren van mijn leven mocht
vertoeven. Kort van tijd maar van invloed o zo groot. Klaar om te springen
Afscheid Kruikenburg 2007 - 17

en toch nog niet echt klaar voor wat komen zal, niet klaar om ergens te landen.
Niet eens klaar om te weten wààr ik zal landen.
Positief of negatief: ik wens iedereen het beste in zijn sprong en dat iedereen
op zijn pootjes terecht mag komen. Want je zult er komen, wat er ook
gebeurt.
Thalassa 6LaWe
De laatste keer
Sint-Jozef
Het is bijna gedaan…
Wanneer jullie dit lezen, weten jullie al of jullie dat felbegeerde A, het
gevreesde B of het gehate C-attest hebben. Maar wanneer ik dit aan het
schrijven ben, zijn we einde mei en staan de examens nog met veel tamtam
voor de deur. De laatste examens hier op Sint-Jozef…
De laatste tijd kan ik wel erg vaak “dit was de laatste keer” zeggen! Bij sommige
dingen gebeurt dit met een grote smile, mijn laatste tv-verslag voor
Duits heb ik met een opgelucht en gelukzalig gevoel afgegeven! Op andere
momenten doet het toch wel wat pijn. De laatste stressfactor organiseren, de
laatste tweedaagse,… . Binnenkort kan ik gaan aftellen, de laatste les dit, de
laatste les dat. Aftellen naar dat nieuwe leven J!
Eindelijk kan ik gaan doen wat ik echt wil, eindelijk kan ik de vrijheid proeven,
maar toch … .
Afscheid nemen is nooit echt mijn ding geweest en ik weet dat dit afscheid
mij best nog wel zwaar zal vallen. Want wees eerlijk, ook al zagen en klagen
we over leerkrachten en veel te moeilijke testen, het valt hier al bij al nog
mee.
Toen ik hier vier jaar geleden door de dreef naar binnen wandelde, wist ik
niet wat mij te wachten stond. Het einde leek toen ook zo ver weg. Als ik nu
terugkijk, gingen die vier jaar eigenlijk vreselijk snel voorbij. Te snel misschien?!
Daarom wil ik aan hen die in hun ogen nog massa’s tijd op Sint-Jozef
moeten doorbrengen, of zij die nog moeten beginnen aan hun Sint-Jozefcar-
Afscheid Kruikenburg 2007 - 18

ière het volgende zeggen: geniet ervan. Geniet van de soms ongenietbare
leerkrachten, geniet van de vijver nu hij nog niet het hele jaar door stinkt,
geniet van de activiteiten, de tweedaagse, … want het gaat zoveel sneller dan
je denkt. Aan hen die samen met mij afstuderen wens ik nog het beste voor
de toekomst, wat die ook moge brengen…
Om te eindigen vind ik een bedanking wel op zijn plaats.
Om te beginnen een merci aan mijn klasgenoten uit zowel 3 en 4EMb en later
de 5 en 6EMa. We hebben samen toch veel mooie momenten meegemaakt.
In het derde de tweedaagse naar zee met als hoogtepunt de uitstap naar
Brugge, de filmavonden met veel te veel snoep en veel te weinig slaap, de honderd
dagen, de laatste tweedaagse op het vlot, …. Dat zijn momenten om nooit
te vergeten.
Dan natuurlijk ook een dikke merci aan alle leerkrachten die mij de afgelopen
jaren hebben proberen voor te bereiden op wat komen zal.
Ook al vond ik niet iedere les even interessant, jullie stonden er toch maar
mooi iedere keer en daarom vind ik een dank u wel voor wat jullie hebben
gedaan zeker op zijn plaats.
Ik zou jullie allemaal één voor één kunnen opnoemen maar dan ben ik nog een
tijdje bezig vermits ik het fijn vond een paar keer van klas en richting te wisselen.
Ook een welgemeende dank aan directie en secretariaat.
Een laatste bedanking is voor de leerkrachten van de leerlingenraad.
Jullie stonden altijd klaar om ons te helpen als we het bij de organisatie van
het een of ander evenement even niet meer zagen zitten, jullie gingen mee op
uitstapjes zoals het VSK en als dit niet lukte, kregen we prompt alle info
(zoals ons medisch dossier) die nodig was indien er met ons iets zou gebeuren
J. Het was leuk niet enkel als leerling - leerkracht met jullie samen te hebben
gewerkt.
Met een dubbel gevoel stap ik hier buiten.
Sint-Jozef en iedereen die erbij hoort, bedankt!!
Het ga je goed!!
Sophie Van Kerckhoven ex-6EMa’er
Afscheid Kruikenburg 2007 - 19

Het totaalbeeld was best te pruimen
‘Kijk kijk, een barberie!!’ Deze 4 legendarische woorden drukten mijn oprechte
verwondering uit toen ik totaal verbijsterd dit diertje voor me uit zag lopen over de
keitjes (ok ja, het grind) die leiden naar wat uiteindelijk de turnzaal bleek. Ik weet
dat het niet meteen een uitspraak is die men waardig acht om neer te pennen, laat
staan te laten analyseren door hordes trouwe JRK-lezers. Het is evenmin de meest
gebruikelijke zin om een impressie van een (hopelijk) vierjarige loopbaan op Sint-
Jozef mee te beginnen. Maar het is de oudste herinnering die ik heb aan deze
school. Daar ik beschik over een zeef i.p.v. een geheugen, zijn het de momenten
waarop het grandioos fout liep die ik mij het best lijk te herinneren. Vergeef me als
ik dus een ietwat vertekend beeld ervan aan jullie beschrijf. Maar een beschrijving
van mijn lotgevallen zou maar een halve beschrijving zijn, zonder dat ik er mijn
metgezel, kompaan, maatje en tevens medebelever van alle vermeldenswaardige
dingen op school er in betrek. You name it, Pofie (schuilnaam) was er bij. Ook
vanaf die eerste les daar bij ‘gouwe ouwe’ VDC, toen de lachsalvo’s elkaar opvolgden
bij het herhaaldelijk scanderen van de wees geen gans-slogan of het misplaatst
gebruik van spreekwoorden als ‘alle gekheid op een stokje’. Ach ja, we
waren dan ook nog maar derdekes hè...Voor ik zwaar gefolterd word: ik herinner
me nog levendig hoe ik als leerling van het derde de toenmalige zesdes verachtte,
alsof ze de school bezaten! Neerkijken op ons, ‘sjtoempen’ in de gang... ronduit
onuitstaanbaar! Nu ben ik een zesdejaars...En wel, derdes, laat u niets wijsmaken,
een echt machtsgevoel blijft uit, hoewel er ook bepaalde voordelen zijn natuurlijk.
Dit geheel terzijde. Welnu, het derde jaar vlóóg voorbij als ware het een fijne tienmaanddurende
trip naar pakweg de Caraïben (het is allemaal een beetje wazig).
Het vierde jaar bleek een iets moeilijkere opgave, met aan het eind van de rit een
verlicht moment waarin ik besefte dat wiskunde toch niet mijn ding bleek. De heer
Muylaerts verwoede pogingen er een waar feest van te maken mochten -bij mij
althans- niet baten. Vaag herinner ik mij ook een blunder op het free podium (het
heeft iets te maken met zingen enzo), maar dat zou ons te ver leiden.
Zo strandde ik in een volledig nieuwe klas. Het hoogtepunt van dat vijfde jaar was
ongetwijfeld het weekend Parijs. De filmpjes van stuikende, jumpende klasgenoten
nabij het Musée Rodin zijn hard bewijsmateriaal van hoe het er aan toe ging. En de
aanblik van het nachtelijke Parijs heeft zelfs de meest verstarde criticus in mij niet
ongeroerd gelaten. Nu we het toch over de Franse boeg gooien: ander sappig filmmateriaal
in de Franse les (de naam Loncke comes to mind) was aanleiding tot
dolle pret.
Afscheid Kruikenburg 2007 - 20

Komen we aan bij het zesdejaar. Logischerwijze staan de meest genante momenten
van dit jaar me nog in het geheugen gegrift en mocht ik ze vergeten, is er altijd
wel een klasgenoot die er mij aan herinnert (waarvoor mijn oprechte dank J).Een
jaar met vallen (ik prefereer: ‘op een speciale manier gaan zitten’) –ahum- en
opstaan (maar vooral met vallen). In sneltreintempo: een vetstrakke honderddagenshow
in elkaar steken met een handvol mensen kostte bloed, zweet en tranen,
maar bleek de moeite waard; de weg naar school kwijtraken na 5 jaar heen en
terug tussen Roosdaal en Ternat was wel degelijk mogelijk: het kwam er maar op
aan een Solex (een BROMFIETS, geen grasmaaier) en superveel ‘binnenbaantjes’
te nuttigen; de allereerste echte strafstudie in je schoolcarrière, nota bene (vooral)
door te laat te komen, heb je vrij snel aan je broek (heupla!); het woord BARCELO-
NA 5 keer in één zin vermelden is geen uitzondering (ik denk dat velen dit zullen
beamen) wanneer je terugkeert van dit schoolreisje; de combinatie veel babbelen
en een zakpiano in de les Nederlands leidde wel eens tot taalfouten, een oriëntatietocht
op tweedaagse tot blauwe plekken ..En als toemaatje: voor de ogen van een
man of vijftig frontaal op je bek gaan bij een bezoek aan het Vlaams Parlement (dat
dringend veranderingen moet aanbrengen in haar infrastructuur, ik denk aan een
kapstokbeveiliging) is zoooo snel gepiept! Natuurlijk zijn er ook niet-spastische
momenten geweest waardoor ik mijn schooltijd hier zal onthouden. Fijne en minder
fijne.. Maar het totaalbeeld was best te pruimen: ik zal een hoop missen.
Behouden vaart, rabauwen!
Leen, 6LM
6ema: eenheid in verscheidenheid
Laten we eerlijk zijn, wij waren een klas van meningsverschillen,
onenigheden en discussies. Je hoeft er immers geen doekjes
om te winden als velen zich van de waarheid bewust zijn.
Wij waren een klas vol tegenstellingen, waar er meer dan eens
een giftig woord vloeide. Maar als we dan toch eerlijk zijn, we
waren al bij al ook een fijne klas. Er zat humor in, we hadden
elk wel wat te bieden en er was eenheid, duidelijk voelbaar. Eenheid
tussen de verschillende groepjes die gevormd werden.
Eenheid die macht maakt, want een heftige en krachtige klas
waren we ook wel. Eenheid die ons uiteindelijk als een klas
vormde.
Afscheid Kruikenburg 2007 - 21

Door onze tegenstellingen waren we een klas rijk aan waarden,
rijk aan kleuren, want iedereen droeg zijn steentje bij om een
sfeer te vormen die zo vanzelfsprekend werd dat we er ons
thuis in voelden. En het mag dan ook gezegd worden, we zullen
elkaar nog missen. Sommige delen kan je nu eenmaal niet uit je
leven wissen, of ze nu goede of slechte herinneringen vormen.
In die zin vormen ze een onvergetelijke tijd uit ons leven, niet
zomaar uit te wissen, hoewel sommigen dit graag zouden willen.
Ongewild zullen we aan onze schooltijd terugdenken, en of je
het nu wilt of niet, sommige dingen zijn het nu eenmaal waard
om herinnerd te worden.
Ter afscheid van onze schooltijd in Sint-Jozef,
Reini en Joke ( 6Ema)
We waren iemand
We herinneren het ons nog goed. Vier jaar geleden wandelden we, trillend op onze
benen, Sint-Jozef binnen. Want na een jaar de oudsten geweest te zijn, werden we
weer de jongsten. We waren niet alleen klein, maar voelden ons ook klein in die
grote school, omringd door de natuur en het kasteel. Maar meteen werden we
gerust gesteld toen we te horen kregen, dat we nog steeds met het merendeel van
onze beste kameraden in de klas zaten. Ook enkele nieuwe gezichten verschenen.
Dat was juist het mooie aan die vier jaar hier, we leerden nieuwe mensen kennen,
sloten nieuwe vriendschappen en het mooiste van al: hier werden we niet
beschouwd als een nummer: we waren iemand. In moeilijke tijden kon je steeds
terecht bij leerkrachten, steeds bereid om te luisteren. School is hier niet alleen
leren, maar ook plezier maken: denk maar aan het free podium waar de leerlingen
hun kunsten mogen laten zien, de Kruikenburgse feesten met de barbecue, de
KRAKdag enzovoort.
De overgang van het 4de naar het 5de jaar was de grootste overschakeling. Het
betekende niet langer opstaan om 8u maar om 7u en niet langer alleen schriftelijke
maar ook mondelinge examens, met andere woorden, stress. Het grote hoogte-
Afscheid Kruikenburg 2007 - 22

punt in het 5de jaar was natuurlijk de reis naar Parijs, deze maakte vooral onze
klasgroep hechter. Om 5u ’s ochtends vertrokken we met piepkleine oogjes, maar
eens aangekomen trokken we ze wijd open, vooral de tweede dag bij het bezoek
aan de Eiffeltoren, ook de Mona Lisa was indrukwekkend. ’s Avonds met de hele
klas pizza eten was reuzengezellig.
Al snel was dat laatste jaartje in zicht en voor we het beseften, hadden we nog honderd
dagen te gaan. Als stoere piraten verschenen we aan het ontbijt. Eens onze
buikjes gevuld met overheerlijke koffiekoeken, konden we onze danskunsten eens
laten zien. Barcelona was een onvergetelijke reis, het was echt een moment waarop
je de leerkrachten beter leerde kennen. Het programma was goed gevuld, we
konden volop genieten van de prachtige stad. Het museum van Salvador Dali, de
Sagrada Familia, de huizen van Gaudi,… bleven niet langer een geheim voor ons.
Als afsluiter was er een uitstapje naar de “disco” waar ook de leerkrachten uit hun
bol gingen. Ook wij gingen nog tal van keren uit de bol, wij hebben namelijk het
geluk gehad twee keer van Stressfactor te mogen genieten. De eerste keer verscheen
onder andere Axel Peleman op het podium. De weergoden waren echter
niet goed gezind dit jaar. Maar een bezoekje van VJ Sean deed ons dat wel snel vergeten.
Zoals ieder jaar gingen we ook op tweedaagse. De eerste dag van de sporttweedaagse
kwam het zonnetje te voorschijn, op enkele kleine regenbuitjes na. ’s
Avonds nog even natetteren aan het kampvuur. Maar de laatste dag regende het
pijpestelen, we verzopen haast. Doodmoe kwamen we dan thuis aan. We waren blij
dat we eens een warm badje konden nemen, maar hadden ons de afgelopen twee
dagen toch goed geamuseerd. Drie korte weekjes nog, de examens zijn in aantocht.
We beginnen alvast nu al te stressen, want daarna wordt dit hoofdstuk hier afgesloten.
Gaat iedereen nu zijn eigen weg? Zien we elkaar nu nooit meer? Wij hopen
natuurlijk van niet, al hebben we vele mooie herinneringen om op terug te kijken.
Wij danken directie, secretariaat, leerkrachten en leerlingen voor vier onvergetelijke
jaren, we zullen het hier zeker missen!
Birgit en Els 6EW
Afscheid Kruikenburg 2007 - 23