Tussenkomst over de Brusselse Media - Paul De Ridder

400 Plenaire vergadering Nr. 17 (2009-2010) – 9 juli 2010
Het is niet meer dan logisch dat het onderwijs uitvoerig aan bod kwam. Er ging heel wat aan-
dacht naar het pestprobleem. Maar kinderen vinden vooral dat men bij zichzelf moet
beginnen en niemand mag uitsluiten vanwege een andere huidskleur of gekke kleren. Dus
geen scheldwoorden meer gebruiken en beleefder zijn!
Eén punt prijkt torenhoog op de politieke kinderagenda: het milieu. Kinderen hebben een
hekel aan vuil dat rondslingert en willen meer vuilnisbakken. Het liefst 3 verschillende
soorten, met duidelijke pictogrammen, zodat men meteen juist sorteert. Maar ze willen
ook zuiniger omspringen met de energie en eisen meer aandacht voor de natuur. We moeten
met z’n allen vaker de fiets, de bus, de tram of de metro op. De auto’s die toch blijven
rijden, moeten dat doen op groene energie of elektriciteit. Om het fietsen te promoten zijn
veilige fietspaden een absolute must, het liefst afgescheiden van de rijweg.
Ik zie bepaalde partijen hier al glimlachen, maar er zijn natuurlijk ook nog andere voorstellen.
Zo is er een hele hoop kinderen die wensen dat het openbaar vervoer gratis wordt voor
iedereen en smeken om meer autoloze zondagen. Ze wensen ook meer aan sport te doen,
al hebben ze het niet gehad over een openluchtzwembad of een wielerpiste.
Dan zijn er kinderen die zich afvragen wat het zal kosten. Misschien goede
opvolgers voor de collegevoorzitter? De kleine parlementsleden hadden het over veiligheid
en meer politie op straat. Kinderen hebben duidelijk ook een warm hart voor hun
medemensen. Veel aandacht gaat uit naar de ouderen in de samenleving. En dan heb je
natuurlijk de iets meer radicale ideeën, zoals een scheidingsmuur bouwen op de speelplaats
tussen Frans- en Nederlandstaligen.
Met betrekking tot de onderwerpen die werden goedgekeurd door de kinderparlementen,
waren er een aantal verrassende zaken, zoals het voorstel om Engels te leren om het probleem
tussen Nederlands- en Franstaligen op te lossen. In de klas moet er altijd Nederlands
worden gesproken en op de speelplaats moet er een vrije taalkeuze zijn. Er moeten
lessen gebarentaal georganiseerd worden op school en men wil een taalmuseum oprichten
met aandacht voor de gebarentaal.
Wij kennen natuurlijk het project ‘Plassen met Klasse’, maar de leerlingen denken daar
het volgende over. Op school willen ze propere en vooral gezelligere toiletten hebben met
een vrolijk kleurtje, de exemplaren van de juffen en meesters mogen dan weer versierd
met moeilijke wiskundige formules. Ik stel voor om onze wc’s dan op te fleuren met wat
opmerkelijke citaten, zoals ‘The role of the opposition is to oppose.’
Maar kinderen zijn streng. Wie afval weggooit, krijgt een boete! Hondenbaasjes die hun
plastic zakje niet gebruiken, ook een boete! En in alle scholen willen ze afvalinspecteurs
aanstellen.
Alhoewel, alternatieve straffen zijn ook mogelijk. Wie geen respect toont voor de vuilnismannen,
moet als straf zelf het vuilnis in de vuilniswagen stoppen. Of zelf voor een tijdje
vuilnisman spelen. Wie dus geen respect heeft, mag zelf eens op die plaatsjes gaan zitten.
Soms is het gewoon kinderlijk eenvoudig! Zoals één uur per maand alle elektriciteit
uitschakelen, behalve in ziekenhuizen en bij de politie. Of bij de fietsen van Villo! een helm
ter beschikking stellen of een opklapbaar fluobord voor voetgangers om het verkeer te
stoppen. Boven op elke vuilnisbak zien de kinderen graag een basketbalring. Zo kunnen ze
hun afval op een sportieve manier in de juiste bak mikken. In Brussel een ‘leer je kennen-
V L A A M S E G E M E E N S C H A P S C O M M I S S I E