WONEN iN miSSiEhuiS vRijlaND - The Mill Hill Missionaries

Palmpasen: kinderen van een basisschool in Oosterbeek op bezoek.
De identiteit van onze gemeenschap
is in de loop der jaren veranderd.
Was acht jaar geleden dit nog een
mannenhuis met twee vrouwelijke
religieuzen, nu zijn we een
gemeenschap van zevenenveertig
mannen en dertien vrouwen van wie
het merendeel religieuzen zijn. Dat
komt mede omdat we niet voldoende
Millhillers met een verblijfsindicatie
hebben om de leeggekomen kamers te
bezetten.
Vrouwen hebben onze communiteit
verrijkt. Die is vrouwvriendelijker
geworden. We laten vrouwen voorgaan.
We letten, meer dan vroeger, op het
gebruik van de taal. We spreken niet
meer van een ‘verjaardagsborrel’ als
iemand jarig is, maar van een ‘toost’.
Vrouwen gaan voor in de liturgie als
lector. Enkelen van hen houden een
overweging of geven een conferentie
op bezinningsdagen. Ook hebben
zij hun woordje te zeggen in de
werkgroepen waarvan zij lid zijn. En
last but not least: zij staan altijd voor
iedereen klaar!
We hebben weinig activiteiten van
buiten om ons bezig te houden, zoals
bingo- of meezingmiddagen. Daar is
weinig belangstelling voor, want de
meesten weten zich bezig te houden
met een hobby, een goed boek,
tijdschrift of een mooi stukje muziek of
een mooi programma op TV. Vanwege
de studies zijn velen van ons in een
leescultuur grootgebracht. We hebben
drie bibliotheken: een met Engelse
en Nederlandse romans, een met
Nederlandse litteratuur en een, en wel
de belangrijkste, studie bibliotheek
over alle onderwerpen die je maar
kunt bedenken. In de koffiekamer
staat een wand vol met naslagwerken,
die we raadplegen wanneer we een
discussie hebben over een naam of
woord. We hebben weliswaar geen
man of vrouw om ons bij te staan en
geen kinderen en kleinkinderen om
ons op te zoeken, maar wel interesses
en hobby’s om ons bezig te houden.
We komen tijd te kort!
Op een van mijn wandelingen rond het
huis ontmoette ik eens een dame die
me aanhield. “Het is werkwaardig,” zei
ze, “dat alle kloosters in Nederland
de beste en mooiste plekjes hebben
gekozen.” Waarop ik antwoordde:
“Neen, mevrouw, ze hebben er de
mooiste plekjes van gemáákt!” En wat
mij betreft: de beste!
Frans Kwik mhm
5