DE KELVINDRUPPELAAR - HiSPARC

In de herfstvakantie ben ik eerst naar een bouwmarkt geweest om de twee bouten en
moeren die ik nodig had te kopen. Die heb ik toen precies in de maat die ik nodig had
gevonden. Nu begon ik thuis op zolder aan mijn opstelling. De statieven zette ik met
lijmtangen vast aan een tafel. Overigens wist ik toen nog niet dat je hout beter niet als
isolatiemateriaal kan gebruiken. Als isolatiemateriaal voor onder de opvangbakken gebruikte
ik kurken onderzettertjes van ongeveer drie centimeter dikte. Kurk heeft een soortelijke
weerstand van ongeveer 10 8 Ωm. Hoe hoger de soortelijke weerstand, des te hoger de
elektrische isolatie. De soortelijke weerstand van kurk leek mij vrij hoog en kurk leek me
daarom een prima isolator om te gebruiken. Boven de opvangbakken bevestigde ik de ringen
aan de statieven. Daarboven moesten de kraantjes komen te hangen. Na wat afmeten en
rommelen met de bouten en moeren is het me gelukt om de kraantjes precies boven het
midden van de ringen te laten hangen. De kraantjes verbond ik met elkaar met wat
koperdraad. Dan kwam nu het moeilijke gedeelte, namelijk het bevestigen van de
koperdraden tussen de ringen en de opvangbakken. Hoe kon ik dit nou het beste gaan doen?
Ik kon zoals in afbeelding 6 (op pagina 11) twee koperdraden kruislings laten lopen en de
ontladingsplek ook daar laten plaatsvinden door de koperdraden op een zeer kleine afstand
te houden. Het zou dan sowieso moeilijk worden om die kleine afstand gelijk te houden,
omdat de statieven niet al te stabiel waren en dus een beetje schommelden. Hierdoor
zouden de koperdraden elkaar al vóór de doorslagspanning zou zijn bereikt hebben geraakt
en zou de opstelling dus voortijdig zijn ontladen. Ook was er de vraag hoe ik de koperdraden
dan aan de opvangbakken en de ringen moest bevestigen. Solderen kon ik thuis namelijk
niet. Dit plan viel dus af.
Ik overwoog ook om een speld aan elke verbindingsdraad vast te maken op de plek van
ontlading, maar dat zou ook lastig worden. Ook zou ik dan weer het probleem krijgen dat ik
thuis niet kon solderen. Toen stelde ik een nieuw plan op. Op elke ring en bak zat een kleine,
ronde opening. Ik vouwde de koperdraden aan de uiteinden dubbel, zodat ik ze in die
openingen kon proppen zonder dat ze eruit zouden vallen. Wat deed ik dan met het
ontladingspunt? Op het internet heb ik wat filmpjes bekeken en ik zag vaak dat men voor het
ontladingspunt nieuwe koperdraden gebruikte, dus op een andere plek. Daar had ik nog niet
aan gedacht. Ik heb toen aan elke ring een koperdraad bevestigd, vastgemaakt met
krokodillenbekjes. De uiteinden van die koperdraden zette ik dicht bij elkaar en toen was
mijn opstelling klaar!
Nu kon ik gaan druppelen in de hoop dat mijn Kelvindruppelaar het zou doen. Op het
internet las ik echter dat het zelden voorkomt dat hij het in één keer doet; er is altijd wel iets
dat verbeterd kan worden. Bij mij was dat helaas ook zo. Ik liet ongeveer drie druppels per
seconde vallen, maar na een kwartier gebeurde er nog niks. Ook niet als ik de afstand tussen
de koperdraden kleiner maakte en ook niet als ik opnieuw begon en een beginlading aan een
ring gaf door bijvoorbeeld een kam over een theedoek te wrijven. Wat ging er dan fout?
17 | De Kelvindruppelaar