opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

280
in de buxushaag, niet groot, maar voor een kat in het nauw licht groot genoeg, waardoorheen
het dier zich, spijt al zijn auditieve beperkingen, een vrijheid dacht tegemoet
te snellen die ongetwijfeld beklemmender, zo niet levensbedreigender zou blijken
te wezen dan de huisdierdetentie waaraan het al vier jaren was onderworpen.
Maar dat kon Witje niet weten, net zomin als Bruintje en Grijsje die hem op vergelijkbare
wijze en op ongetwijfeld identieke gronden in de afgelopen zes jaren waren
voorgegaan.
Vanuit zijn zoldervelux sloeg Reinhart het schouwspel in de tuin van de buren gade.
Afwisselend liet hij zijn blikken rusten op de radeloos rondbenende heer Depape die
vanuit een soort plaatsvervangend schuldbewustzijn tegen beter weten in, doch
niettemin de valse hoop koesterend dat het dier wellicht toch begiftigd was met
Oost-Indische oren, poogde met zoetgevooisde roepjes de dovemanskater te laten
herintreden, dan weer op de door het maanlicht voluptueus beschenen wulpse vormen
van dochter Yulok, ‘welke vormen zij met zorg meer omhulde dan verborg’,
zoals Drs. P dat in zijn lied Oud verhaal zo treffend weet te formuleren.
Hij had de schurft aan katten en kattengejank. Weliswaar had hij de steen niet
geworpen, eerder met een boogje laten vallen, maar die nu al weken durende heropvoering
van nocturnes door een kat met gecastreerde oren in de tuin van de
buren kostte hem echt te veel van zijn concentratie voor de dingen waar hij zo graag
mee bezig wilde zijn op zijn zolderkamer.
Homo homini vulpes. Morgen zou hij, nog intens nagenietend van zijn succes en
de eruit voortvloeiende consternatie, met genoegen Yulok opzoeken om zijn leeftijdgenote
zijn diepe leedwezen met het geleden verlies te betuigen. Wie weet zat
er nog wel meer in het vat voor hem. Hij legde zich weer op zijn bed, de handen
tevreden onder het hoofd.
In ieder mens schuilt wel een Reynaert. Ook het houden van huisdieren is immers
een kwestie van belang. En wanneer het om uiteenlopend belang gaat, dient list
ende baraet. Er zijn mensen die er een cavia op na houden, populair bij scholieren
om te dienen als ultieme smoes (‘Meneer, ik heb mijn huiswerk niet kunnen maken,
want mijn cavia is gisteren doodgegaan’). Velen kiezen, tot mijn afgrijzen, voor een
hond (‘U hoeft niet bang te zijn hoor; hij doet helemaal niets!’). Ik heb eens een student
gekend die thuis een gedomesticeerd fret hield dat hij ‘s nachts mee naar bed
nam en aan zijn hoofdkussen vleide; het blijft behelpen. In Frankrijk is de puik werkende
vossenklem nu bij wet verboden omdat het herhaaldelijk bleek voor te komen
dat de honden van de jagers erin bekneld raakten, en dat is zielig en schadelijk
tegelijk. De Spaanse douane, zo meldde het NOS-journaal kort geleden, weet zich
geen raad met al die onderschepte berberaapjes uit Marokko die als speeltjes naar
het luxe West-Europa worden gesmokkeld.
Helaas heb ik het zelf de facto nooit verder geschopt dan een goudvis die ik ter
gelegenheid van mijn Eerste Heilige Communie bij het ontbijt kreeg in een kleine,
ronde kom waarin vanuit een soort milieubewustzijn-avant-la-lettre ook wat groene
plantensliertjes dreven. Toen ik na een week of zo iets minder consciëntieus werd
met het voederen, dobberde hij op een kwade dag met zijn bleke buikje naar boven
doelloos aan het wateroppervlak. Dood, zei mijn moeder, en zij spoelde hem weg
door de wc.
Tiecelijn, 20, 2007