opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

272
Na enige tijd hadden zij genoeg van hem en zeiden: ‘Omdat onze koning van geen
waarde is, willen wij hem afzetten [Misschien is neerleggen een sprekend alternatief].
Wie zullen wij dan verkiezen?’ Met algemene stemmen werd besloten het serpent
te kiezen. Die verscheurde en verslond hen.
Commentaar
Deze fabel is zonder commentaar van de schrijver. De gelijkenis met de Aesopische
fabel is groot, ook al komt er geen oppergod aan te pas en is een serpent misschien
geen waterslang, maar zeker geen kraanvogel zoals bij La Fontaine of een ooievaar
zoals in Van den vos Reynaerde (RI) en in Reynaerts historie (RII).
Over de zieke wolf en de ooievaar zijn geneesheer
(De Lupo languente et Ciconia medico eius)
Over wrede Heren die hun dienaren slecht belonen
Er was eens een Wolf die dreigde te verstikken door een bot in zijn keel. Hij had een
dokter nodig. Zijn dienaren zeiden: ‘De ooievaar heeft een lange snavel; als hij het
zou willen doen, zou hij het bot goed uit uw keel kunnen halen.’ Dus zochten zij een
ooievaar en beloofden hem een grote beloning als hij de patiënt zou helpen.
Derhalve kwam de ooievaar en trok het bot eruit. Vervolgens vroeg hij om de beloning.
De Wolf wilde hem niets geven en zei: ‘Toen jouw hoofd in mijn bek zat, had
ik je kunnen doden, nietwaar? Het is toch voldoende beloning dat ik dat niet gedaan
heb en jou heb laten leven, nietwaar?’
Moraal. Zo is het ook voor landslieden en armen. Wanneer zij diensten verlenen
aan hun Heren, kunnen zij niet verwachten een beloning te krijgen. De Heren zeggen:
Jij bent van mij. Is het voor jou niet van belang, dat ik je niet kaalpluk en laat
leven?
Commentaar
In de meeste fabelbundels en ook in Reynaert II is de geneesheer een kraanvogel.
Over een vogel, genoemd vogel van Sint-Maarten
(De quodam ave, vocato ave Sancti Martini)
Tegen mensen, wier moed in daden niet overeenkomt met die in woorden
Een vogel, die genoemd wordt vogel van Sint-Maarten, is een klein winterkoninkje.
Dat heeft lange, dunne pootjes als rietjes. Eens, terwijl de zon brandde, gebeurde
het rond het feest van de Heilige Martinus, dat het zich in de schaduw van een
boom op zijn rug op de grond legde, zijn pootjes omhoog stak en zei: ‘Zo, als de
hemel valt, kan ik die met mijn pootjes omhoog houden.’ Toen viel er vlakbij hem
Tiecelijn, 20, 2007