opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

187
en de appreciatie van de lezers, de zorg om financiële middelen, de passie voor de
materie. Het is een tipje van een berg van vele honderden brieven en duizenden
mails uit het archief van het Reynaertgenootschap.
In de vierde sectie (Vossenissen) komen kleinere stukjes aan bod van lezers en
medewerkers, het gevolg van een open oproep en/of een gerichte vraag om een
klein stukje over de vos of het tijdschrift te schrijven. Het is een bonte verzameling
met Reynaert en Tiecelijn als uitgangspunten, van een korte appreciatie tot een
sterk uitgewerkt artikel van René Broens over de ‘klokkenluiders’ in de Reynaert.
Een vijfde deel (Vossenhistories) kijkt door middel van een aantal overzichtsteksten
terug op enkele (van de vele) realisaties waarbij Tiecelijnmedewerkers betrokken
waren en die er wellicht nooit waren gekomen zonder hun inzet.
Sessie zes bestaat uit enkele portretten (Vossenkoppen) van Reynaertliefhebbers–Reynaerdofielen
(ons neologisme Reynaerdofielen is stilaan een vermelding
in Van Dale waard).
De laatste verzameling teksten bevat enkele recensies (Vossenboeken). Eentje
ervan, de recensie van het nieuwe kinderboek RotVos! van Frank Pollet, verschijnt
zelfs voor de publicatie van het boek. Moet kunnen in een laatste nummer…
In de epiloog, een stuk van Yvan de Maesschalck over ‘zijn’ vos, heeft Reynaert
het laatste woord. Reynaert heeft immers altijd het laatste woord. Schreef Rutebeuf
niet al eeuwen geleden: ‘Reynaert is dood! Reynaert herleeft!’ Maak u dus geen zorgen.
Reynaert en de zijnen trekken zich op het einde van Van den vos Reynaerde
dan wel terug in de ‘woestine’ (‘Dese ane vaerden die woestine’, Van den vos
Reynaerde, A 3329), maar hij is nooit ver weg. Sindsdien schrijft hij zijn verhaal in
een ‘never ending story’ steeds verder. Met Tiecelijn zal het niet anders zijn.
Tenminste, als u meegaat op het pad.
Rik van Daele
1 augustus 2007
Tiecelijn, 20, 2007