opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

Yvan de Maesschalck
390
‘Wardje maat, het was per ongeluk, eerlijk waar’.
Over RotVos! van Frank Pollet
Hoe maak je een middeleeuws verhaal als Van den vos Reynaerde hapklaar voor
erg jonge lezers? Je kunt het wellicht gewoon navertellen met weglating van enkele
scabreuze details. Je kunt het uitbeelden op scène en alle personages door kinderen
laten spelen. Je kunt het ook vertimmeren tot een strip en de dramatische
kracht van de tekst in hoge mate visualiseren. Al deze mogelijkheden zijn in recente
tijden met meer of minder succes uitgeprobeerd, zeker in het Land van Waas, het
thuisland van de ‘dietse’ vos.
Frank Pollet heeft bij zijn bewerking van het epos voor een heel eigen weg gekozen.
In zijn versie is het epicentrum van de handeling een (lagere) school in
Stekene, die zich sterk maakt pestvrij gebied te zijn. Tijdens het jaarlijkse ‘Feest van
Onze School’ wil directeur Noël Leeuwenhart een toespraak houden, maar zijn
goedbedoelde woorden worden verstoord door verwijtende uithalen naar de enige
afwezige leerling, Rein De Vos. Leerlingen met namen als Tim Decater, Harry Van
Wolvelaer en Bruno De Bruyn laten zich niet onbetuigd en eisen genoegdoening.
De directeur kan de commotie nauwelijks de baas. De verontwaardiging stijgt ten
top wanneer Penny Van Beveren, Courina Dondt en het kreupele jongetje Wardje
De Haas uitleggen hoe ook zij door Rein De Vos zijn gemaltraiteerd. Een poging
van medeleerling Grimbert Mettendas om Rein schoon te spreken loopt met een
sisser af, vooral omdat Han Kips de ruimte binnen trippelt en even alle aandacht
naar zich toe trekt. Dezelfde Rein heeft Hans dochter Eytjen een hersenschudding
bezorgd toen hij haar van haar mp3-speler wou beroven. Er rest de directeur maar
één optie: Rein van de school af gooien. Maar daarvoor moet hij wel eerst aanwezig
zijn.
Bruno biedt zich aan om die rotzak van een Rein naar de school te slepen. De
altijd hongerige Bruno krijgt onderweg ‘algauw dat bekende gevoel: holle maag,
grommende darmen, slappe benen’. En dat wordt meteen zijn ondergang: Bruno
toont zich welwillend, maar wordt door Rein tot bij een broodautomaat geloodst. En
daar komen Bruno’s grijpgrage handen klem te zitten. Na Bruno is het de beurt aan
Tim, die verzot is op cola en door Rein dan ook letterlijk onder kratten cola bedolven
wordt. Rein lijkt ongrijpbaar, maar Grimbert wil het alsnog proberen. En zoals
verhoopt, laat Rein zich door zijn neef meetronen. Onderweg bestookt Rein zijn
neef met allerlei oprispingen en bekentenissen, de ene al onwaarschijnlijker dan de
andere. En vóór iedereen het goed en wel beseft, staat Rein voor een zweterige,
besluiteloze directeur Leeuwenhart.
De stemming is erg grimmig. Iedereen wil Rein weg, maar die vraagt het woord,
bekent schuld, maar slaagt er tegelijk in zichzelf te verontschuldigen. Onschuldige
pesterijen zijn, door toedoen van anderen en in weerwil van hemzelf, uitgegroeid tot
een soort tweede natuur. Het eindigt er voorwaar mee dat Rein zich als een gedupeerde
en sociaal achtergestelde jongen weet voor te stellen. Er zijn de ‘omstandigheden’,
zoals zijn aan drank verslaafde moeder en zijn verwaarloosde broers en
zussen. En dus krijgt Rein uiteindelijk de zegen: zijn vele zonden worden hem ver-
Tiecelijn, 20, 2007