opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

Denk nu echter niet dat het streefniveau bereikt was. Want intussen hadden al
enkele Reynaerticonen uit Nederland ontdekt wat er in het zuidelijke Reynaertgebied
aan de orde was. Zij stonden dan ook aan de grens, even voorbij Hulst,
ongeduldig te dringen, voorzien van pakken geloofsbrieven en bakken
Reynaertgeleerdheid om hun Ridderlijke geschiktheid aan te tonen. Zij droegen
tevens een enorm vaandel mee dat door één van hun gemalinnen eigenhandig was
gemaakt en waarvan de kleur en de beeldinhoud hun waarachtige Reynaerttrouw
moesten verzinnebeelden. Een aantal jaren later zou dat vaandel zelfs de tafel
waarrond het Reynaertpresidium zetelt, voor altijd bedekken en versieren.
En zoals dat in het leger de gewoonte is, staat de grootste, in het gegeven geval
de langste kandidaat-ridder, vooraan: Erwin Verzandvoort! Wie van de toen aanwezigen
herinnert zich niet zijn inaugurale rede in de pelswarme boshut Malpertuus!
Wim Gielen kreeg het volgende jaar de Ordeversierselen. Wim, die kundig is in
de anatomie Van den vos Reynaerde, voelde zich als een vis in het zuiverste Wase
slootwater uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Zijn lieftallige Hermeline, die
hem steeds hoofs vergezelt, had trouwens de grootste moeite om hem, telkens als
het Hofdag 3 was, enigszins in toom te houden. Meestal moesten enkele raadsleden
bijspringen en diende de mobiele kasteelklok 4 gehanteerd te worden.
Een jaar later werd professor Paul Wackers geïntroduceerd. Dat was het ergste;
toen was het hek echt van de dam! Want hij heeft velen onder ons een waar trauma
bezorgd. Al van bij zijn allereerste aantreden heeft hij ons in wetenschappelijk
ondersteunde en niet weerlegbare termen uiteengezet dat Reynaert een pervers,
vies kereltje was. Dat was nog niet het ergste! Al die geleerden met Van Daele op
kop en Wackers als gelederenduwer, begonnen samen te spannen op een manier
die men nog nooit tussen Vlaanderen en Nederland heeft gezien. Onze schalkse
schelm, onze kameraad werd vernederd en de ermee samenhangende Reynaerdie
ontkracht! Samenzweerderig probeerden zij ons 5 in gesloten gelederen wijs te
maken dat Reynaert niet die populaire schurk is met sociaal-sympathieke trekken,
maar een schijnheilige bedrieger, een leugenaar, een gevaarlijke dubbelzinnigaard,
een hypocriet, een pervert ook, kortom, horesco referens, een echte smeerlap! En
de Reynaerdie? Dat is in feite leugen en bedrog verpakt in zulke mooie taal dat
iedereen er zich door laat misleiden!
Zij die de populaire Reynaert diep in hun hart koesteren waren compleet van slag;
sommigen werden zelfs depressief. Het heeft lang geduurd, maar door het sterke
lichaam en door de krachtige psyche die toch elke ridder siert, zijn praktisch allen
terug de oude en heeft men zich met de voortschrijdende diepgang 6 verzoend.
De Loutering
355
Kort na de Hofdag van 1996 overleed Bert Peleman. Wellicht bracht respect bij het
heengaan van de fundator de noodzakelijke rust en zochten de Ridders weer steun
bij elkaar.
Dat warme gevoel werd aanzienlijk versterkt door het aantreden in 1998 van de
eerste Vrouw-Ridder: Joke van den Brandt. Zij bracht geborgenheid in het Reynaertnest,
verzoening en contemplatie, daarbij onverdroten gesteund door de
Reynaerdiaans-rondborstige uitbeeldingsstijl van haar Ridder-gemaal.
Tiecelijn, 20, 2007