opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

De Reynaertraad – zowat het presidium van de Orde – vond het dan ook aangewezen
hem, niettegenstaande zijn jonge leeftijd, in de Ridderorde op te nemen.
We schrijven 1988.
De Raad wist toen nog niet dat Reynaertspeurder Van Daele niet alleen op weg
was naar het Reynaerthogepriesterschap, maar nog minder dat door zijn komst de
Orde nooit meer dezelfde zou zijn.
Want, daar waar Bert Peleman in de luwte van De Karekiet en op pootafstand van
‘De Reynaertzolder’ tussen zijn vele gezellen steeds opnieuw kandidaten opmerkte
met duidelijke Reynaertkenmerken en daaruit plukte voor het ridderschap, zo zou
dit geleidelijk aan evolueren naar echte nominaties (!), een longlist (!!), een shortlist
(!!!) en enkele onder de Reynaertmicroscoop (!!!!) gelegde kandidaten op basis van
kennis en uitstraling.
Het moge evenwel duidelijk zijn dat dit maar één evolutieaspect was.
Zoals men verder zal kunnen vaststellen zorgden ook andere factoren voor het
streven naar meer diepgang.
1988 – De geboorte van Tiecelijn
Vóór mij ligt het genummerde exemplaar 29 van de allereerste Tiecelijn.
Rik van Daele schreef het ‘editoriaal’, Marcel Ryssen durft verantwoordelijke uitgever
te zijn, en wijlen Herman Heyse tekent met hen samen voor de redactie; 200
exemplaren, 16 bladzijden. Helemaal achteraan en met als initialen R.V.D. staat te
lezen: ‘De Rupelmondse Reynaertraad vergadert dit jaar op zaterdag 24 september
2 onder het voorzitterschap van Bert Peleman. Vorig jaar werd de Sint-Niklase
ere-bibliothecaris André Stoop opgenomen in de Orde van de Vossestaart. In het
tweede Tiecelijnnummer wordt een artikel opgenomen van Bert Peleman met als
titel Reynaert 25 jaar te Rupelmonde. In het kader van deze terugblik is de inhoud
bijzonder boeiend, maar een volledige opname zou ons te ver leiden.
In ieder geval is het duidelijk dat, hoewel Tiecelijn niet de boodschapper was van
de Orde, er toch van kruisbestuiving onder de auspiciën van Reynaert mag gesproken
worden.
De Intocht van de Schriftgeleerden
354
Het gebeurde subtiel en het is niet zo direct aanwijsbaar, maar toch is het bijna
zeker onder de onderduimse impulsen van Ridder Van Daele dat de Orde in een bijzonder
korte tijdsspanne een aantal Reynaertexegeten met wereldfaam in stelling
bracht. Zo waren er maar drie Reynaertjaren nodig om zijn leermeester, Marcel
Ryssen te laten intreden. Die was dan nog vergezeld van wijlen Herman Heyse. Het
is zeer spijtig dat Herman ons zo vroeg ontvallen is… Hij had misschien de acceleratie
wat kunnen vertragen? Hij was toch een boom van een ridder!
Gelukkig kwamen een aantal beeldende kunstenaars de gelederen versterken.
We kunnen empirisch vaststellen dat deze overtuigde Reynaerdianen nog altijd het
beeld van de schalkse schelm getrouw blijven.
Dan was er nog Jozef Janssens, professor in o.m. de Reynaerdologie; maar die
zag dat er reeds zoveel Reynaertgeleerdheid aanwezig was dat hij zijn verdere tussenkomsten
allicht overbodig vond.
Tiecelijn, 20, 2007