opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

1. De brandstichtende vos
308
Er wordt verteld dat op zekere dag een vos in allerijl door het veld liep, een trompet
in zijn snoet en een fakkel aan zijn staart. ‘Brand,’ riep hij met de trompet.
‘Bandieten branden uw huizen af.’ Terwijl hij op die wijze iedereen alarmeerde,
stichtte hij met de toorts stevig aan zijn staart gebonden overal brand. De toegelopen
bewoners van het dorp waren met stomheid geslagen door dit ontzettende
spektakel. Zeer tevreden met zijn succes, legde hij hen de betekenis van zijn stunt
uit.
‘Beste vrienden,’ sprak hij hen toe. ‘U weet zo goed als ik dat de schaduw steeds
het voorwerp volgt. Wat ik u hieruit wil leren is dat een brand altijd uitbreekt daar
waar men roept: ’Brand’.’
2. De vos, de wolf en de geiten
Op zekere dag drong een vos in een kudde geiten. Van de algemene verwarring
profiterend, pakte hij een geitje beet en vluchtte hij ijlings weg met zijn prooi. De geiten
hadden zo’n schrik dat ze de dief niet eens hadden herkend. Ze dachten dat de
wolf de dader van de roof was. In koor riepen ze: ‘De wolf komt alweer ons domein
binnendringen. Opnieuw komt hij ons van streek brengen.’ Enkele dagen later ontmoette
de vos de wolf op zijn weg.
‘De geiten gooien de steen naar u,’ zei hij. ‘Ze willen uw reputatie bezoedelen,
zonder hun lastertaal te bewijzen.’ ‘Dit is niet helemaal juist,’ antwoordde de wolf.
‘Men kan niet zeggen dat hun woorden geen enkele grond hebben. Indien ze zo
praten, komt het doordat mijn faam veel groter is dan de uwe. Wanneer men van
een agressor spreekt, is het mijn naam die onvermijdelijk over hun lippen komt.’
3. De wolf, de vos, de aap en de boerin
Op een dag vermomden een wolf en een vos zich als hoge functionarissen, terwijl
een van hun vrienden, een aap, zich zo had aangekleed dat hij hun knecht leek.
Onze drie kameraden beslisten toen op inspectietocht te vertrekken om erachter te
komen of het volk zijn oude deugdzaamheden behouden had. Nauwelijks het bos
uitgekomen, merkten ze een boerin op.
‘Laten wij aan onze taak beginnen,’ zei de wolf. ‘Ik heb de indruk dat wij hier met
een eerlijke vrouw te maken hebben. Zij zal ons zeker niet bedriegen.’
‘De eerlijkheid kan inderdaad beschouwd worden als een goede deugd,’ voegde
de vos eraan toe. ‘Zij is in elk geval noodzakelijk voor het mindere volk. Ik heb in
mijn verhandelingen steeds aangedrongen op dit punt.’ ‘Zeer goed! Bravo!’, zei de
aap.
De wolf en de vos naderden de boerin. ‘Goede vrouw, heeft u enkele kippen in
huis?’, vroegen ze haar. ‘Wij hebben niet de intentie om er veel te nemen. Eén voor
elk van ons volstaat.’
‘Wat mij betreft, ik ben vegetariër,’ vervolgde de aap, ‘ik ben al tevreden met een
mandje tuinbonen.’
‘U bent welgekomen,’ antwoordde de boerin. ‘Geeft u de moeite om binnen te
komen alstublieft. Het is eigenaardig dat prominenten hier passeren. Het is voor mij
Tiecelijn, 20, 2007