opmaak Tiecelij° - Reynaertgenootschap

oog naar de sporen van ‘de fellen’, waar ook ter wereld. Het was een zalige oertijd,
waarin met primitieve middelen gestaag een gewaardeerd Reynaerttijdschrift groeide,
waarvan de grenzen steeds ruimer werden, de look steeds moderner en verfijnder,
de verspreiding steeds internationaler, het volume steeds lijviger, de illustraties
steeds kleurrijker en vooral van belang: waarin de inhoud steeds rijker, diepgaander
en wetenschappelijker werd en de medewerkers tot de meest gezagvolle
Reynaertspecialisten behoorden, zodat vandaag terecht mag gezegd: een literair
tijdschrift dat in het Reynaertlandschap een eerste rol heeft gespeeld en baanbrekend,
blijvend werk heeft verricht. Herman en Reynaert kunnen tevreden zijn.
Wellicht oordelen jonge en vooral meer commercieel gerichte en postjesminnende
zogezegde culturele roergangers daar anders over: te oubollig, te eenzijdig, te provincialistisch,
mannen die vastgeroest zitten in middeleeuwse tijden waarmee je
vandaag geen bal opschiet. Intussen leverden die middeleeuwen het beste wat
onze literaire cultuur heeft voortgebracht, honderdmaal degelijker dan heel wat
hedendaagse blotebillenliteratuur en gek gekluts met cryptisch gebral.
Maar daar is blijkbaar meer geld voor.
Met weemoed denk ik aan die voorbije twintig jaren, een stuk van mijn leven. De
Tiecelijnvlek kan niet meer weggewist worden. Ik was nooit een specialist, miste
daarvoor de wetenschappelijke opleiding. Ik was wat Anton van Wilderode een
‘amator’ noemde, een minnaar van een onzeglijk knap verhaal, het beste wat ooit
in de Nederlanden verscheen. En daarvan heeft Tiecelijn ruimschoots getuigenis
afgelegd. Ik ben fier dat ik daaraan een heel klein beetje heb mogen meewerken.
Sint-Niklaas, 14 augustus 2007
299
Pastoor Jozef de Wilde, nestor van de vossenjagers
bij de voorstelling van Tiecelijn in 1988.
Tiecelijn, 20, 2007