Verslag van een KNNV-reis door ZW-Australiė

Verslag plantenprogramma KNNV-reis ZW-Australië, 2011
Maandag 26 september 2011 (door Gea Warringa)
Van Morowa naar Mullawa.
De wekker loopt deze morgen om kwart over 6 af,
want het programma belooft weer een intensieve en
volle dag. Op de camping zijn op dit vroege tijdstip al
veel andere gasten wakker; ze zijn zoals wij camperbewoners,
die zich van de ene plek naar de andere
verplaatsen door dit mooie land.
We vertrekken om half 9 en gaan in het dorpje Morowa
naar de plaatselijke supermarkt om inkopen te doen.
Er moet proviand voor twee dagen ingeslagen worden
en er is ook hier niet zo veel keus in verse groentes.
We schrikken en verbazen ons opnieuw over de hoogte
van het bedrag dat op de kassa verschijnt.
Bij het plaatselijke toeristenbureau gaat André voor
ons op zoek naar nieuwe wegenkaarten, want de kaart
die het camperverhuurbedrijf heeft meegegeven blijkt
niet geschikt te zijn voor de verdere route, we zijn
inmiddels “van de kaart af” en dat kan een beetje
lastig worden. Een vriendelijke oude dame runt het
kleine kantoortje en een mooi handgeschreven
bonnetje van de aankoop moet voldoende zijn voor de
financiële administratie van de reisleider.
Als centrumplaats voor mijnbouw en agrarische indus-
trie werd Morowa in 1912 uitgroepen tot townsite en
toen in 1913 de spoorbaan werd aangelegd kon de
plaatselijke economie zich verder ontwikkelen. Van
deze vroegere welvaart is in de plaats zelf weinig meer
te merken, net als veel andere dorpen waar we langs
rijden, geeft het de indruk van lang vergane glorie.
We verlaten nu de geasfalteerde weg en rijden nog
zo‟n 10 km over een smalle gravelweg; dit is de
doorgaande weg naar een verlaten dorpje, waar nog
een oud kerkhof ligt met een mooie oorspronkelijke
begroeiing. Halverwege zijn enkele wegwerkers bezig
om het rode zand van de brede bermen te egaliseren;
zo‟n 100 meter daarvoor staat er al een dame aan de
kant van de weg en houdt een waarschuwingsbordje
omhoog: slowly. Tja, er komen ook opeens vier
campers aan stuiven, misschien is dit wel het eerste
verkeer op deze dag. De mevrouw heeft vandaag een
drukke dag, want als we later op de terugweg er
nogmaals langs komen, moet ze weer in actie komen:
slowly.
We rijden parallel langs de spoorbaan die in het begin
van de vorige eeuw werd aangelegd om dit gebied te
ontsluiten. Door een natuurlijke dam in de rivier was
er in deze omgeving altijd water aanwezig en de streek
werd reeds lang bewoond door enkele Aboriginal
stammen. In het laatste deel van de 19 de eeuw
vestigden zich hier de eerste Europeanen. Hoewel er
een rijkdom was aan verschillende mineralen, kwamen
vele pioniers vooral af op de vondst van goud. Later
werden de oorspronkelijke bewoners verdreven en
werd het land ontgonnen voor agrarische bestemming.
Na een moeilijk te vinden afslag komen we op een
onverharde zandweg waar we nog een paar kilometer
verder over hobbelen. De camper krijgt het zwaar te
verduren.
43
Op het Pintharuka Cemetery, een oud kerkhof met niet
meer dan een paar verroeste hekwerken en stenen,
liggen de stoffelijke resten van enkele van die pioniers,
die hier in dit land hun geluk gezocht hebben. Het
oudste graf is van een man, gestorven in 1919 op de
leeftijd van 45 jaar. Er ligt iemand die stierf aan TBC,
11 dagen na aankomst uit Groot Brittanië, en ook 2
kinderen zijn er begraven; verder nog een jonge man
van 26 jaar, die gestorven is door schotwonden. We
denken een ogenblik aan de velen avonturiers die alles
achter zich hebben gelaten om in dit onmetelijke
continent een nieuwe toekomst op te bouwen.
We zijn echter niet voor de oude graven naar hier
gekomen, maar om de zeldzame Leschenaultia
macrantha te bewonderen, prachtige lage bloemen die
in een ronde krans groeien. We zien een groot aantal
cirkels met deze geel-roze bloemen, die hun naam
danken aan de Franse botanicus Jean Baptiste
Leschenault, die begin 19 de eeuw - net als een groep
KNNV-ers 2 eeuwen later- op onderzoek ging in dit
gebied.
Ons volgende doel is het Canna Reserve, een mooi
natuurlijk stukje bushland, waar enkele mooie
wandelpaden zijn uitgezet. Bij de parkeerplaats is een
winkeltje uit 1929, dat helaas gesloten is. Maar op de
grond, onder een blikje liggen een aantal kopieën van
wandelroutes. “Precies wat ik nodig heb”, zegt de
reisleider.