NO.2 BB L - Varendonck College

VERHAAL
De klank van glas tegen glas was te
horen van ver, zelfs met de sterke
wind dat de huizen liet kraken en de
harde regen die tegen de grond weer
om hoog spetterde en langs de muren
en ramen naar beneden stroomde. Om
de zoveel tijd schoot er een flits van
bliksem door de lucht die de hele
straat verlichtte. De donder die volgde
liet zich dan iets later horen.
Een melodie speelde zachtjes vanuit
een oude kroeg waarvan de letters
boven de deur er half afgevallen waren
en nu bekend stond als ‘die kroeg’
omdat de naam ervan onleesbaar was
geworden. De deur wapperde op een
kier omdat de kozijnen er omheen te
beschadigd waren om hem dicht te
houden. De vloerplanken waren scheef
en gesplinterd. Ze brachten een aroma
van bier teweeg. Naast de bar en een
ingezakte dansvloer – een kleine
ruimte waarin geen tafels of stoelen
stonden – stond een prachtige piano,
het enige voorwerp in de kroeg dat
nog niet beschadigd was en die goed
verzorgd werd. Niet door de eigenaar
van de kroeg, een brede, kale man in
een oude overall met zware leren
schoenen en een vieze doek waarmee
hij de glazen afdeed, maar het houten
snaarinstrument werd verzorgd door
20
de muzikant die elke avond kwam
spelen, de enige die zo mooi kon
spelen dat de stille, eenzame
alcoholisten die bij de kroeg kwamen
zich getrokken voelden tot de
dansvloer en de hele nacht konden
dansen met de twee beeldschone
meiden achter de bar. De pianospeler
hield ervan om een glimlach op hun
gezichten te toveren. Hij is ook zo
geweest: verdrietig, eenzaam, alle
vertrouwen in het leven kwijt. Toen
vond hij de piano en na één liedje had
hij al een baan als muzikant in de
kroeg. Hij had een gave, zei de
eigenaar van de kroeg. Het betaalde
niet geweldig, maar met het geld kon
hij een vervallen zolder huren waar er
schimmel aan de muren groeide, maar
voor hem was het thuis.
Hij speelde door en door tot ver in de
nacht, wanneer de laatste klanten naar
huis wankelden, waar dat ook mocht
zijn. Toen moest hij zijn vertrouwde
kruk verlaten. Hij stond op en tikte
zachtjes met zijn handpalm twee keer
tegen de bovenkant van de piano. Nog
een keer omkijkend liep hij richting de
deur. Buiten was het koud, doordat de
wind en regen als een mes tegen zijn
gezicht sneden. Zijn versleten jas bood
geen bescherming. Hoofd omlaag en
20