Lutjewinkel 25 Jr - Zuivelhistorie Nederland

Een zuivelfabriek kan men bezichtigen op twee manieren: men kan met
den directeur of een der assistenten een rondgang maken door de fabriek,
trouw en punctueel alle technische bijzonderheden tot in de details noteeren
en na verloop van een paar uur een geleerd gezicht trekken en zeggen, dat men
er a 11 e s van weet. Dat is een.
Men kan het ook anders doen. Men kan uitgaan van de veronderstelling, dat
men in een paar uur met den besten wil van de wereld er toch niet meer van
aan de weet kan komen, om evenzoo binnen een paar uur weer finaal vergeten
te zijn. Dan kan men zeggen: „Dag meneer de directeur, ik heb in de gaten, dat
U er alles van weet en ik niets; laat ik nu geen geleerd gezicht trekken en net
doen of ik het snap wat U mij vertelt, want dat doe ik niet. Gaat U gerust naar
Uw privé-kantoor en laat mij maar een paar dagen rondscharrelen”. Dat is manier
nummer twee.
En die heb ik trouw toegepast. Op mijn eentje ben ik de fabriek ingetrokken,
onaangekondigd heb ik mijn oogen den kost gegeven, zoodoende kon ik mij
vrijwaren tegen eventueele maatregelen, die voorafgaan aan een officieel bezoek.
U weet wel: dan is alles versch-geschilderd en gewit, er ligt geen stofje op
een verkeerde plaats en alle werklieden dragen een voor deze gelegenheid aangetrokken
schoon werkpak. Ik trok dus mijn heerenjasje uit, stroopte de mouwen
van mijn sporthemd omhoog en toog op onderzoek...
Nu valt dat niet mee; er bestaat een uitdrukking: „Hij staat als een kat in een
vreemd pakhuis”. Ongeveer zóó gevoelde ik mij, toen ik dwaalde door de enorme
fabrieksruimte, ik wist mij niet te oriënteeren. Ik kreeg zoo den indruk, dat
er een enorm leger arbeiders bezig was de kolossale ketels en bakken en kuipen
eerst smerig te maken, waarna ze het heele spul weer met water een behoorlijk
aanzien trachtten te geven. Een soort Sisyphusarbeid dus.
Heruitgave www.zuivelhistorienederland.nl 25