School! nr. 3 - VOS/ABB

Trotse kinderen bij een van ‘hun’ grote muurschilderingen.
‘Ik ken nu veel meer kinderen’
manier konden zij ook meedenken over
de ontwerpen.’
Uiteindelijk zijn de beide ontwerpen
samen met de kinderen gecombineerd
tot twee grote schilderingen die nu in
de straat te zien zijn, op twee tegenover
elkaar staande muren. ‘Eentje met veel
groen en een koe erop en de ander met
allemaal grote gebouwen’, legt Hajar uit.
‘De hele straat fleurt ervan op.’ Ook klasgenoot
Menno is enthousiast over het
project. ‘Ik vond het vooral heel erg leuk
om de mensen hier in de buurt een beetje
bij elkaar te brengen. Dat was ook het
idee erachter. Nu kunnen ze samen naar
de schilderingen kijken en erover praten.
Zo leren ze elkaar toch wat beter kennen.
Dat is toch wel heel mooi. Door dit project
ga ik nu veel meer om met kinderen uit
de klas die ik vroeger nauwelijks kende.
Dat was anders nooit gebeurd.’
Geen kindertekeningen
maar échte kunst
Tijdens het project kregen de kinderen
ondersteuning vanuit verschillende
hoeken. ‘Het maken van een grote muurschildering
is niet niks’, zegt projectcoordinator
Annemarte van Kruchten. ‘De
kinderen zijn daarom goed voorbereid op
het maken van de schilderingen. Samen
met kunstenaars uit de wijk en studenten
van vereniging Spontaan, is een aantal
lessen in elkaar gezet. Daar leerden ze
wat er allemaal komt kijken bij het opzetten
van zo’n groot project. Ook kregen ze
achtergrondinformatie over schilderen.
Hoe belangrijk achtergrond is, dat een
boom niet altijd een stam met bladeren
hoeft te zijn maar dat het ook abstract
kan. Dat is heel goed in de muurschildering
terug te zien. Het zijn geen typische
kindertekeningen, maar échte kunst.’
Hun eigen project
Hoewel het heel erg leuk was, heeft het
schilderproject veel van de kinderen gevraagd.
‘Er kwam echt zo veel bij kijken’,
zegt Kim. ‘Daar had ik geen idee van.
Een planning maken, geld loskrijgen,
overleggen met het ontwerpbureau. Allemaal
dingen dien ik nooit eerder had
gedaan. Ik ben niet zo’n regeltype dus
voor mij was het hartstikke goed om
eens zoiets te doen.’
Laurens heeft dan ook alle respect voor
de kinderen. ‘Ze moesten iedere week
vergaderen en serieus blijven meedoen.
Maar toch vonden ze het allemaal hartstikke
leuk en waren ze enorm gemotiveerd.
Ze hebben heel erg goed meegedacht
in het creatieve proces, maar ook in
het regelen en flyeren en dat soort zaken.
Ze deden echt van alles zelf. De muren
opmeten, bedenken hoe het eindfeest
moest worden en een eindpresentatie
voor de gemeente maken. Het is dus ook
echt hun eigen project geworden. En dat
was ook de bedoeling.’ <
Magazine voor het openbaar onderwijs | 27