Lees publicatie (pdf) - Speakers Academy

AcA de m Y M AG A ZI N E voorJa ar 20 0 6
adem. Maar het grote kleurenfeest van vandaag
moet nog beginnen. Precies aan de andere zijde van
deze bergrug ligt Zabrisky Point, en er straalt een
zonnetje tussen de wolken door, dus die moet ooit
nog ondergaan ook, of ie wil of niet. Via Furnace
Creek rijden we naar Zabrisky en daar heeft zich
reeds een handjevol Sjamaanse zonaanbidders voor
’t avondgebed samengetrokken. Niet voor niets: het
uitstekend gekozen uitzichtpunt geeft links zicht
op een landschap dat er uitziet als een reusachtig
stuk goudbruin golfplaat. Ter rechterzijde zijn de
veelkleurige aardlagen angstig onder vijfenveertig
graden tegen de wand omhoog gekropen. Plots knalt
het laatste zonlicht tussen twee wolklagen door en
projecteert een smalle strook goudgeel en rood licht
over dit buitenaardse landschap. Zo er ‘n god bestaat,
dan kan hij verrekte knap schilderen. Dit landschap
is pure verrukking. Dit licht is ter aarde knielen en
nederig zijn. Deze kleuren zijn zonder mededogen.
Zo moest het zijn, als sinds mensenheugenis en
daar veranderen wij niets aan. De rillingen lopen
nog over onze rug terwijl het bedtijd wordt. Terug
naar hetgeen we eerst voor
een autosloperij aan zagen,
maar een comfortabel
motel blijkt te zijn. Waar
waarschuwingsborden voor
schorpioenen je vanzelf je
schoenen aan doen houden.
Hier ontdekken we ook wat
“refillen” betekend en de
overjarige cowboy achter de
bar doet niet moeilijk als ik
‘m na drie Cola ook nog met
‘n bierglas kom provoceren. Goed bed, korte nacht.
Uitstekend idee ook, dat van die doggy-bags. Kun je
s’ morgens met je avondeten verder ontbijten.
We klimmen Death Valley uit en vinden een paar
honderd kaarsrechte kilometers dwars door de
woestijn naar Zion, waar we in stralend najaarslicht
de grote gleuf weer induiken. Het duurt even voor we
in de gaten hebben wat er hier weer met de aardkorst
is misgegaan, maar als tot ons doordringt wat we
zien, zijn we wederom stil; diep, dieper, diepst. Maar
de zon moet nog gaan zakken en aan de overzijde
boven gekomen gaan we voor de lol nog een keertje
naar beneden: “bergtoppen in brand” bekijken.
De omringende wanden staan royaal in de fik. Het
licht is vuurrood en de wanden oneindig hoog.
Wij, kleine mensjes, hier in de diepte, betekenen
niets meer, kunnen niet eens meer spreken van
ontroering. Vanzelfsprekend dat die indianen dit
gebied heilig verklaarden. Als ze in Rome elke
puntmuts heilig mogen verklaren, dan hebben deze
indianen oneindig veel meer recht hiervoor in stille
adoratie ter aarde te neigen. In duisternis klimmen
we weer naar boven, waar het nog volop licht blijkt.
Bij de lage zonnestand van dit late uur zijn nu in het
gesteente alle sedimentlagen goed waarneembaar.
In elk klein dalletje heeft het laatste water de benige
boompjes goud gekleurd. Op de hoogvlakte treffen
“De omringende
wanden staan
royaal in de fik”
AcA de m Y E- M AG A ZI N E voorJa ar 20 0 6
we een zootje verdwaalde buffels op de heldere
horizon. De oude bullen zijn het leven moe, de
jonkies daarentegen dartelen daartussen alsof de
tijd nooit voorbij zal gaan. Kinderkoppen worden
in jeugdige roekeloosheid in de lucht geworpen en
de zwarte achterlijfjes bonken in tegenlicht tegen de
ijle hemel. Zo was moeder natuur dus voordat de
blanken kwamen. Vanavond willen Jeannette & ik
er een wassette bij. Het motel is prima, het voedsel
uitstekend en de verlichting te fel voor een formica
tafelblad. De “refill” soep staat keurig op de rekening,
er zit blijkbaar een kijkgaatje in de keukenmuur.
Volgende ochtend bijtijds terug de afgrond in. Al
zal er in deze tijd van het jaar niet veel sneeuw meer
te smelten zijn, de bergbeek is nog steeds ijskoud
en staat tot kloothoogte. Iedereen draagt heel hoge
lieslaarzen, behalve wij. Maar doorwaden moet en
die “Silly Dutchies” hebben na 23 poolreizen een
harde reputatie hoog te houden. Schoenen uit dus,
broekspijpen opstropen en het smeltwater in. De
boulders op de ongelijke boden doen zo’n hardnekkige
pogingen ons onderuit te
halen, dat aandacht voor kou
naar het tweede plan wordt
verwezen en zo konden ook
wij wederom de schoonheid
van het onbetreden pad
ervaren: loodrecht oprijzende
wanden, hier en daar luchtig
bespikkeld met roekeloze
bergbeklimmers, beschenen
door fijn najaarsochtendlicht.
Indrukwekkende tocht en
eenmaal terug smaakte de Amerikaanse hap op een
zonovergoten terras wederom uitstekend.
S’ middags iets soortgelijks; wandelen, maar dan door
een landschap dat een paar honderd meter bóven
die rivier ligt. Schitterende natuur, ongelooflijke
uitzichten. Langzaam begint zich in mijn grijze
massa een beeld af te tekenen van waar ik nu weer in
verzeild geraakt ben: een gigantische stuk voormalige
zeebodem; 3 kilometer sediment, dat laag voor
laag herkenbaar is gebleven. Vervolgens zijn die
honderdduizenden laagjes sediment en paar miljoen
jaar terug door onnoembare krachten omhoog
getild en zo ontstond een geweldige woestijn aan
de voet van de Rocky Mountains. Maar de enorme
hoeveelheid (smelt)water uit dat hooggebergte moest
ook weer ergens terug naar zee kunnen stromen, en
heeft om die reden lukraak enkele relatief smalle,
diepe gleuven in die woestijnvlakte uitgeslepen.
Door die krassen in de aardkost lopen we hier nu
te ploeteren. Wat er links en rechts uitziet als een
bergwand, is in feite steeds een grillige, vochtige gleuf
in een gortdroge en bloedhete hoogvlakte. En omdat
die slijtsporen relatief “jong” zijn, is de vorm van dit
jeugdige gesteente adembenemend mooi. Woest,
ongenaakbaar, onberekenbaar! Het maakt ons klein.
De zon komt op en we karren richting Bryce, dat zich
2 ellenlange en kaarsrechte woestijnwegen verderop