Lees publicatie (pdf) - Speakers Academy

Overal staan ijsmachines. Zigzaggend klimmen we
naar Glacier Point. Tussen de vele medebezoekers
door is het uitzicht groots. Halfdome is ver weg
en nog steeds groot. Te ver weg om echt je ogen te
kunnen sluiten en te ruiken wat je voelt. Ergens in
de verte, aan de overkant van de enorme Canyon
is wellicht vroeger ooit een waterval geweest. Weer
beneden aangekomen blijken ook de Bridal Vail Falls
tijdens haar wittebroodsweken drooggelopen, maar
we vinden een heerlijke zonnige picknickplaats aan
de oever van de rivier, met brutale grondeekhoorntjes
die aan onze schoenzolen knabbelen als je niet
oplet. In de bocht van het in dit jaargetijde bijna
opgedroogde stroompje rimpelen duizend gouden
golfjes in het tegenlicht onder de laaghangende
takkenslierten van de zilveren bergberken. De kleine,
gele blaadjes ritselen alsof duizenden kleine, tedere
handjes ons vriendelijk wenken. Hier heerst vrede op
aarde. We wandelen naar het beroemde Wanaheehotel
en drinken in de schaduw van haar eeuwenoude
stenen.
Onze eerste chocolate-fudge zal ons tot morgenvroeg
alle verdere eetlust ontnemen, zo machtig. Maar zeg
niet dat ie niet lekker was! Via El Capitano terug naar
onze lodge. Het is mooi geweest voor vandaag.
Volgende ochtend zelfde weg terug naar beneden,
langs kleintje Kapiteintje en aan de andere kant weer
omhoog, op naar de Tiogapas, nog nét niet gesloten
in dit late jaargetijde. Schitterende tocht. Hoe hoger
we klimmen, des te ruiger het landschap. Grote grijze
granieten rotsformaties. Elke steen mooi helder
gespikkeld. Ik houd van deze duizend tinten grijs.
Bovenin een kraakhelder meertje, windstil, geen
geluid. Verstild versteend. Hier tintelt de poolpoëzie
weer door m’n hoofd. Hier voel ik me geboren en
hier wil ik sterven, alleen nog niet vandaag. Kou en
stilte; eenzaamheid op het randje van draagbaarheid.
Mooi, helder, rijp verdriet. Mijn god wat is de aarde
mooi als wij mensen er af blijven. Op een grote, stille,
matgouden weide ligt een ingegraven nijlpaardrug
van 700 meter lang en 50 meter hoog. Zo glad als
een kiezelsteen. Miljoenen jaren polijstwerk van de
ijskoningen.
Het weer slaat om. We dalen af naar MonoLake,
waar het bij aankomst een beetje begint te regenen.
Je kunt niet alles hebben. Maar ook nu, in dit futloze
licht, blijven de zoutreuzen indrukwekkend. Kleine
vogeltjes met lange snavels trippelen door het ondiepe
tussenwater. Hele graspollen zijn als het ware met
zout beijzeld. Het grauwe licht maakt alles kouder en
scherper. Door ons verwende verwachtingspatroon
enigszins teleurgesteld rijden we in de verkeerde
richting verder. Godzijgeloofd-engeprezen: tegen de
tijd dat we onze vergissing bemerken en omgedraaid
zijn, liggen er bleekgouden vlekken op de oever aan
de overzijde van het meer, boven een voorgrond van
een immens, dramatisch, blauwgrijs, drooggevallen
kiezelstrand. Als we niet terug hadden moeten
rijden, dan hadden we dit gemist! Het is koud en
grauw, we gaan ons hotel zoeken. Momoth, richting
Death Valley. Maar eerst zal het late licht ons nog
betoveren. Een avondhemel in de kleur van op een
middeleeuwse pijnbank gestold bloed, vettig rode
houtkleur, met kleine felle, scherpe scheuten knalgele
angst en pijn. Het lijden van jaren en het ziet er uit
alsof het nog lang niet voorbij is. We slapen in een
namaak Zwitsers Chalet. De jongen doet z’n best en
de matrassen zijn perfect. S’ morgens ‘n staand ontbijt
van nutteloze donuts, met geknoeide poedersuiker
op je stropdas.
We gaan ons geestelijk ernstig voorbereiden op
Death Valley. We hebben nog een paar pittige miles
voor de boeg. Perfecte wegen, de zon komt op,
dalende wouden lossen op tot eindeloze graslanden.
Dan weer omhoog, de woestijn in. Adembenemende
kleuren van bloeiende proppen geel crêpepapier met
daarachter wild gebarende Yuccatrees. Een klein
eindje verder een scheur in de bodem, messcherp,
honderden meters diep en honderden kilometers
lang. Op de rand doen twee blauwzwarte raven hun
best me boven deze afgronden tot meevliegen te
provoceren. We volgen de weg tot de rand en dan
overzien we de valei. Althans: we zien ’n bergachtige
overkant in de nevelige, lichtgrijze verte. Daartussen
ligt niets dan alleen een kaarsrechte lichtere lijn: de
autoweg. Beneden blijkt meer te liggen: nadat een
coyote ons vol onbegrip langs de kant van de weg
staat aan te staren (wat doet die idioot met die rare
deksel op z’n kop hier?) stoppen we bij de Pink Sand
AcA de m Y E- M AG A ZI N E voorJa ar 20 0 6 AcA de m Y E- M AG A ZI N E voorJa ar 20 0 6
Dunes. Al zijn wij, Nederlanders, natuurlijk lichtelijk
verwend als ’t om duinlandschappen gaat; deze
zandbak mag er ook zijn. Mooie gezandstraalde
boomskeletten, op een ruim bemeten bed van roze
zandgolfjes, aan de horizon afgedekt met verblauwde
bergranden. Kon slechter. We rijden iets dat op een
autosloperij lijkt voorbij, niet wetend dat we hier –
Stove Pipe Wells- vannacht moeten gaan slapen.
We lunchen in Furnace Creek, ons eerste Adobebouwwerk,
met een fantastisch uitzicht over de
zandbak en zoutpot. Na de lunch vervolgen we in
schitterend tegenlicht naar Badwater. Het wisselende
wolkendek trekt een patroon van contrastrijke
strepen over de eindeloze, glinsterende zoutvlakte.
De hoge bergen op de achtergrond zijn inmiddels
Pruisischblauw. Het geheel verliest haar herkenning
en verwordt tot een schilderij met zilver en blauw.
Op de rotswand, hoog boven ons, staat het zeeniveau
met een streep aangeven: we zouden 85 meter onder
water zitten als hier water had gestaan. Maar er staat
hier geen water want het is hier ongezond warm, al
heel lang. Op de horizonzon blinkt de sneeuw op de
omringende bergtoppen. Op de terugweg schieten
we een zijspoor in en stappen langs “Artist Pallet”. Het
lijkt alsof hier grote papieren zakken met pigment in
een regenbui nat zijn geworden, verslapt, gescheurd
en de inhoud in hoopjes nonchalant over de grond
gestrooid. Terra, loodwit, chromaatgeel, sepia, you
name it, het ligt hier allemaal en ontneemt me de