Lees publicatie (pdf) - Speakers Academy

More documents

Recommendations

Info

Wim van Passel fotograaf FOTOGRAFIE Bij het inchecken op Schiphol worden we even terzijde geroepen door twee keurig geklede en voorkomende jonge mannen: waar we naartoe gaan? Wat we daar gaan doen en wie we gaan ontmoeten? Als dit alles voor onze eigen veiligheid is: prima toch? Dan de Deltavlieger in en op naar de States. Via een tussenlanding in Cincinnati, waar we de broekriem moeten uithalen (is weer eens wat anders dan aanhalen) en de schoenen uit, ruikt het letterlijk & figuurlijk al lang niet meer zo fris, maar we vliegen zonder vertraging door naar Frisco en spenderen onze eerste vrije avond in Amerika in... een Ierse Pub. Harde muziek en onverwacht veel schuimend bier rondom ons. De natuur moet nog 24 uur wachten. Redelijk hotel, de eigenaar is een uitermate vriendelijke kerel en we besluiten op zijn advies de volgende dag vroeg te beginnen met een lekker fris rondritje. Interessante rondrijder, wat voor de hand liggende humor weliswaar, maar ook leerzaam. Na de Golden Gate, Alcatraz en de schitterende Victoriaanse huisjes die de grote brand overleefd hebben, dumpt hij ons op Fisherman’s Warf, waar we met uitzicht op de honderden kibbelende zeeleeuwen een verrukkelijke vismaaltijd geserveerd krijgen. Niks hamburgers, niks fastfood, gewoon AcA de m Y E- M AG A ZI N E voorJa ar 20 0 6 een prima lunch voor een redelijke prijs. Via de van levenslust overlopende Chinese wijk slenteren we tussen de wolkenkrabbers weer naar ons hotelletje. Op de terugweg nog even het thuisfront e-mailen! De volgende ochtend de Blazer oppikken bij Alamo, ons autoverhuurbedrijf en dan: karren maar! Op naar Yosemite. Goede wegen, niet al te druk, geen agressie onderweg, maar wel een flink eind rijden. Na aankomst in onze leuke lodge hebben we nog mooi tijd om de “Giants” goedenacht te gaan wensen. En plots besef je waarom je zonodig naar de andere kant van de wereld moest reizen; eenzame, statige, eeuwenoude bomen, 85 meter hoog en drieduizend jaar oud. Toen deze dennenappels wortel schoten liepen onze voorouders hier in Europa nog met een dierenvelletje rond hun blote kont met ijzer en ’n paar stenen te klungelen, woonden we in grotten en meenden de mammoeten nog dat de mens een beschermde diersoort was. Ik hou m’n adem in. Trage, eerbiedwaardige reuzen kijken minzaam op me neer. Het gehele woud ademt een sfeer van veiligheid en rust. Bij een omgewaaide kwajongen ben je jezelf pas echt bewust van die 9 mtr. diameter en 30 mtr. stamomtrek. Bij de nog niet omgewaaide bomen voel je veiligheid, soms herken je ook een beetje wanhoop, met al die scherpe zijarmtakken. Tussen de wortels lummelen een paar schitterende bosherten, neusgaten open en dicht om liefde of angst te ruiken. Ook zij wanen zich veilig onder de mantels van deze goede geesten. Met tegenzin gaan we terug. Het avondlicht trekt een staalkaart van sprookjesachtig tintverschillen over de achter elkaar liggende heuvels. De eerste de beste avond in de natuur maakt reeds onomstotelijk duidelijk waarom de oorspronkelijke bewoners; Hopi en Navajo-indianen dit gebied al duizend jaar geleden heilig verklaarden. Simpelweg omdat deze sfeer een mystieke, wellicht heilige geladenheid uitstraalt. Terug in onze lodge vraagt Jeannette hoe laat de supermarkt de volgende ochtend open gaat. Wel, hier praten we niet over wanneer een winkel open is, maar wanneer hij even níét open is. Tussen s’nachts twaalf en s’ morgens vijf uur blijkt ie even dicht. Niet zo moeilijk! Eerst nog even dineren. Ons “white sheet” restaurant wil wel, maar kan niet. We hadden net zo goed in een MacDonalds kunnen gaan zitten. Champignons zijn mooi gesneden, de soep zal aandachtig geroerd zijn en de koe liefdevol gedood voordat z’n billen werden gebraden, maar goed koken is iets anders. Maar onze buiken zijn vol voor we gaan liggen. De volgende ochtend lekker vers voedsel. Fris ontbijt op het balkon en een veelbelovende picknick in de zojuist aangeschafte tempex ijsbox. AcA de m Y M AG A ZI N E voorJa ar 20 0 6
Overal staan ijsmachines. Zigzaggend klimmen we naar Glacier Point. Tussen de vele medebezoekers door is het uitzicht groots. Halfdome is ver weg en nog steeds groot. Te ver weg om echt je ogen te kunnen sluiten en te ruiken wat je voelt. Ergens in de verte, aan de overkant van de enorme Canyon is wellicht vroeger ooit een waterval geweest. Weer beneden aangekomen blijken ook de Bridal Vail Falls tijdens haar wittebroodsweken drooggelopen, maar we vinden een heerlijke zonnige picknickplaats aan de oever van de rivier, met brutale grondeekhoorntjes die aan onze schoenzolen knabbelen als je niet oplet. In de bocht van het in dit jaargetijde bijna opgedroogde stroompje rimpelen duizend gouden golfjes in het tegenlicht onder de laaghangende takkenslierten van de zilveren bergberken. De kleine, gele blaadjes ritselen alsof duizenden kleine, tedere handjes ons vriendelijk wenken. Hier heerst vrede op aarde. We wandelen naar het beroemde Wanaheehotel en drinken in de schaduw van haar eeuwenoude stenen. Onze eerste chocolate-fudge zal ons tot morgenvroeg alle verdere eetlust ontnemen, zo machtig. Maar zeg niet dat ie niet lekker was! Via El Capitano terug naar onze lodge. Het is mooi geweest voor vandaag. Volgende ochtend zelfde weg terug naar beneden, langs kleintje Kapiteintje en aan de andere kant weer omhoog, op naar de Tiogapas, nog nét niet gesloten in dit late jaargetijde. Schitterende tocht. Hoe hoger we klimmen, des te ruiger het landschap. Grote grijze granieten rotsformaties. Elke steen mooi helder gespikkeld. Ik houd van deze duizend tinten grijs. Bovenin een kraakhelder meertje, windstil, geen geluid. Verstild versteend. Hier tintelt de poolpoëzie weer door m’n hoofd. Hier voel ik me geboren en hier wil ik sterven, alleen nog niet vandaag. Kou en stilte; eenzaamheid op het randje van draagbaarheid. Mooi, helder, rijp verdriet. Mijn god wat is de aarde mooi als wij mensen er af blijven. Op een grote, stille, matgouden weide ligt een ingegraven nijlpaardrug van 700 meter lang en 50 meter hoog. Zo glad als een kiezelsteen. Miljoenen jaren polijstwerk van de ijskoningen. Het weer slaat om. We dalen af naar MonoLake, waar het bij aankomst een beetje begint te regenen. Je kunt niet alles hebben. Maar ook nu, in dit futloze licht, blijven de zoutreuzen indrukwekkend. Kleine vogeltjes met lange snavels trippelen door het ondiepe tussenwater. Hele graspollen zijn als het ware met zout beijzeld. Het grauwe licht maakt alles kouder en scherper. Door ons verwende verwachtingspatroon enigszins teleurgesteld rijden we in de verkeerde richting verder. Godzijgeloofd-engeprezen: tegen de tijd dat we onze vergissing bemerken en omgedraaid zijn, liggen er bleekgouden vlekken op de oever aan de overzijde van het meer, boven een voorgrond van een immens, dramatisch, blauwgrijs, drooggevallen kiezelstrand. Als we niet terug hadden moeten rijden, dan hadden we dit gemist! Het is koud en grauw, we gaan ons hotel zoeken. Momoth, richting Death Valley. Maar eerst zal het late licht ons nog betoveren. Een avondhemel in de kleur van op een middeleeuwse pijnbank gestold bloed, vettig rode houtkleur, met kleine felle, scherpe scheuten knalgele angst en pijn. Het lijden van jaren en het ziet er uit alsof het nog lang niet voorbij is. We slapen in een namaak Zwitsers Chalet. De jongen doet z’n best en de matrassen zijn perfect. S’ morgens ‘n staand ontbijt van nutteloze donuts, met geknoeide poedersuiker op je stropdas. We gaan ons geestelijk ernstig voorbereiden op Death Valley. We hebben nog een paar pittige miles voor de boeg. Perfecte wegen, de zon komt op, dalende wouden lossen op tot eindeloze graslanden. Dan weer omhoog, de woestijn in. Adembenemende kleuren van bloeiende proppen geel crêpepapier met daarachter wild gebarende Yuccatrees. Een klein eindje verder een scheur in de bodem, messcherp, honderden meters diep en honderden kilometers lang. Op de rand doen twee blauwzwarte raven hun best me boven deze afgronden tot meevliegen te provoceren. We volgen de weg tot de rand en dan overzien we de valei. Althans: we zien ’n bergachtige overkant in de nevelige, lichtgrijze verte. Daartussen ligt niets dan alleen een kaarsrechte lichtere lijn: de autoweg. Beneden blijkt meer te liggen: nadat een coyote ons vol onbegrip langs de kant van de weg staat aan te staren (wat doet die idioot met die rare deksel op z’n kop hier?) stoppen we bij de Pink Sand AcA de m Y E- M AG A ZI N E voorJa ar 20 0 6 AcA de m Y E- M AG A ZI N E voorJa ar 20 0 6 Dunes. Al zijn wij, Nederlanders, natuurlijk lichtelijk verwend als ’t om duinlandschappen gaat; deze zandbak mag er ook zijn. Mooie gezandstraalde boomskeletten, op een ruim bemeten bed van roze zandgolfjes, aan de horizon afgedekt met verblauwde bergranden. Kon slechter. We rijden iets dat op een autosloperij lijkt voorbij, niet wetend dat we hier – Stove Pipe Wells- vannacht moeten gaan slapen. We lunchen in Furnace Creek, ons eerste Adobebouwwerk, met een fantastisch uitzicht over de zandbak en zoutpot. Na de lunch vervolgen we in schitterend tegenlicht naar Badwater. Het wisselende wolkendek trekt een patroon van contrastrijke strepen over de eindeloze, glinsterende zoutvlakte. De hoge bergen op de achtergrond zijn inmiddels Pruisischblauw. Het geheel verliest haar herkenning en verwordt tot een schilderij met zilver en blauw. Op de rotswand, hoog boven ons, staat het zeeniveau met een streep aangeven: we zouden 85 meter onder water zitten als hier water had gestaan. Maar er staat hier geen water want het is hier ongezond warm, al heel lang. Op de horizonzon blinkt de sneeuw op de omringende bergtoppen. Op de terugweg schieten we een zijspoor in en stappen langs “Artist Pallet”. Het lijkt alsof hier grote papieren zakken met pigment in een regenbui nat zijn geworden, verslapt, gescheurd en de inhoud in hoopjes nonchalant over de grond gestrooid. Terra, loodwit, chromaatgeel, sepia, you name it, het ligt hier allemaal en ontneemt me de
Page 1: Hwo’diyin ‘Waar de goden de aar
Page 5 and 6: AcA de m Y M AG A ZI N E voorJa ar
Page 7 and 8: vroeg of laat in elkaar donderen. O
Page 9 and 10: eneden, aan de overzijde van de weg

Lees publicatie (pdf) - Speakers Academy

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?