HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Livio Sansone - Schitteren in de schaduw
schieten, maar waren er van overtuigd dat het tussen blanken en zwarten in
Nederland steeds beter zou gaan, want met de blanke jongeren van tegenwoordig
ging het al veel beter dan met de oudere blanken. De discojongeren
lokten met hun gedrag soms kritiek uit van oudere Surinamers, die deze jongeren
beschouwden als te verhollandst. Terugkeer naar Suriname was voor
disco’s iets waar ze niet sterk aan dachten. Enkelen zeiden expliciet dat ze
niet terug wilden. De meesten waren meer bezig met het hier en nu, dan met
de keuze tussen terugkeer of blijven. De disco’s, met name de meisjes onder
hen, spraken meestal Nederlands, ook thuis. Ze waren ook geen duidelijke
voorstanders van het Sranan Tongo. De rasta’s en de disco’s beschouwden
zichzelf als elkaars tegenpolen en zagen in elkaars visie een herhaling van de
fouten van de eerste generatie. In de ogen van de rasta’s hadden de disco’s
de passiviteit ten aanzien van blanken en een agressief consumptiepatroon
van hun ouders overgenomen, De disco’s, op hun beurt, zagen de rasta’s als
mensen die weigerden zich een beetje aan te passen.
Hoewel het er op leek dat ze geneigd waren zich aan te passen aan de Nederlanders,
zagen de discofreaks zichzelf als puur Surinaams. Ze zagen hun
discostijl als een positieve waardering van het zwart-zijn. Ze traceerden hun
agressieve consumptiepatroon op de levensoriëntatie in de cultuur van hun
ouders. Ze geloofden dat de verwachting van een rijker leven de belangrijkste
reden was geweest om naar Nederland te migreren. Ze hielden vol dat
een zeker flamboyant gedrag, waardoor de zwarte man opvalt in de blanke
samenleving, in feite deel is van de Creools-Surinaamse cultuur. De verwerping
van de consumptiedwang en van de meest Westerse elementen van de
zwarte cultuur door de rasta’s, zagen de discofreaks als een afwijzing van de
traditionele zwarte mode en schoonheid. De discofreaks waardeerden andere
elementen van het zwart-zijn dan de rasta’s. De eersten gebruiken hun zwartzijn
om in contact te komen met wat zij als interessante delen van de blanke
jeugd zien (met name de hogeropgeleide jongeren die ook modebewust zijn).
De rasta’s daarentegen zochten de waardering voor hun zwart-zijn eerder bij
hun Surinaamse leeftijdgenoten en slechts indirect bij de blanke jeugd. Als
ze dat al deden zochten de rasta’s contact met de blanke tegencultuur zoals
de hippies en wat de Nederlanders de ‘alternatieven’ noemen.
93