HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Livio Sansone - Schitteren in de schaduw
rasta’s. In die jaren werden rasta’s regelmatig bij de ingang geweerd. Dit had
vooral te maken met de manier waarop de disco’s zichzelf presenteerden.
De disco’s wilden, in tegenstelling tot de rasta’s, ‘netjes’ zijn. Ze kleedden
zich volgens de laatste mode en besteedden daar veel geld aan. Zoals bij de
meeste jeugdstijlen, was het creëren van een uiterlijk dat zowel modegevoelig
als persoonlijk uitgewerkt was het doel van de discofreak. Modetijdschriften
zoals de Viva, vormden een belangrijke informatiebron en werden
in United World gretig gelezen en in groepsverband becommentarieerd.
De discojongens liepen in een pak van spijkerstof en droegen glimmende
schoenen of dure sportschoenen. Om beter op te vallen op de dansvloer
maakte men ook ’s nachts gebruik van attributen als de meest bizarre zonnebrillen.
Het kapsel werd versierd met een geblondeerde kuif of met ‘kerstlichtjes’
die aan en uit gingen. De discomeisjes ontwikkelden een eigen
haardracht. Ze droegen vlechtjes, kraaltjes en haarbanden of bewerkten het
haar zodat het meer krulde dan kroesde. ‘Gestraight’ haar kwam onder jonge
meisjes minder voor dan onder oudere meisjes en vrouwen.
Al deze attributen, of culturele voorwerpen, werden met name op de dansvloer
geëtaleerd. De discotheek was de ware ‘eigen plek’ en de dansvloer
was de beste plaats voor ‘actie’, om gebruik te kunnen maken van hun speciale
mengsel van discostijl en zwart-zijn. De andere groepen die in de discotheken
aanwezig waren, zoals Marokkaanse jongens, Hollandse jongeren en
jonge toeristen, beschouwden de Creoolse discofreaks als meesters in het
dansen en in het zichzelf etaleren. Dit versterkte de overtuiging van de discofreaks
dat de dansvloer de beste plek was om zich te profileren en met
blanke jongeren te concurreren. In de Nederlandse discotheken werd
niemand gediscrimineerd op kleur of klasse hielden ze vol maar alleen op
basis van mode. Zwarten hadden altijd een centrale plaats. Ze waren ervan
overtuigd dat ze ‘op een zwarte manier’ konden beïnvloeden hoe de rest van
de discoscene zich kleedde of gedroeg. Ze voelden ook dat hun zwarte, culturele
exclusiviteit en fysieke verschijning gewaardeerd werden in de Nederlandse
jeugdcultuur. En, inderdaad, vanaf 1981-1983 was het niet moeilijk
om groepjes jonge Creolen te zien ‘heersen’ op de dansvloer van een
aanzienlijk aantal discotheken en jeugdclubs. Een andere reden waarom ze
zo dol waren op discotheken was dat ze die zagen als modern en snel
(‘space’). En dat is hoe het leven zou moeten zijn, vonden de discofreaks.
De woorden ‘space’ (flitsend en modern, LS), tof, te gek, snel, strak, ‘actie’
91