HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Livio Sansone - Schitteren in de schaduw
ver weg in het Oosten, met palmen en oases in een eenzame woestijn waarheen
men als zwerver, paria en gelukzoeker onderweg is, of achter de einder
van de oceaan, waar het gelukzalige eiland te vinden is. Maar ook de bonte
kermiswereld is het onderwerp van de balladen van de jeugdfolklore, de
wereld van de lol en de pret, het gekke en het typische en uitbundige, doch
tevens de wereld van het tragische, verdrietige, vaderlandloze en clowneske.
Het is de meer fijnzinnige wereld van George Brassens, Charles Trenet,
Charles Aznavour. Ook Toon Hermans kan op verrassende wijze de kermiswereld
met zijn groteske pret en tragikomiek tot leven brengen: bij hem leeft
die oude, folkloristische komediantenwereld volop en uitbundig.
Livio Sansone
Schitteren in de schaduw : subcultuur en etniciteit van Creoolse jongeren uit de
lagere klasse in Amsterdam 1981-1990 : overlevingsstrategieën
Amsterdam : Spinhuis, 1992
p. 169-171.
18. Schitteren in de schaduw
De discofreaks: heersers op de dansvloer
Tijdens de hoogtij-jaren van de rastabeweging in Amsterdam - van 1980 tot
1985 - was de jeugdstijl met de grootste aanhang onder Creoolse jongeren
niet die van de rasta’s maar die van de discofreaks (ook disco’s genoemd).
Er was geen groot sociaal verschil tussen discofreaks en rasta’s. Ze waren
vaak broers en neven van elkaar. Over het algemeen waren de eersten iets
jonger (14 tot 18 jaar). Ook waren disco’s iets vaker dan rasta’s betrokken
bij de kleine criminaliteit.
Evenals de rasta’s vormden de disco’s peer groups. Soms had zo’n groep
een charismatische leider, een jongen die ‘stoerder’ was dan de rest. In de
Staatsliedenbuurt bestonden vijf a zes van dit soort groepen. Ondanks het
feit dat veel disco’s ‘boefjes’ waren, zagen jongerenwerkers en zowel blanke
als zwarte buitenstaanders de disco’s veel minder als een bedreiging dan de
rasta’s. Ook in commerciële discotheken waren disco’s meer welkom dan
90