HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Gerard C. de Haas - De onvoorziene generatie
diens, musiciens et magiciens, zoals deze in een Frans liedje, dat in 1965
bekendheid verwierf, bezongen worden. Een der genen die hieraan wellicht
het meest beantwoordt en bij wie het komieke, magische en muzische een
grillige harmonie vertonen, is Charles Aznavour. Maar ook Robert Jasper
Grootveld, Juliette Greco en Marlon Brando hebben als zo vele anderen van
hun collega’s hun aantrekkingskracht te danken aan het komieke, magische
en muzikanteske van hun optreden. Bij de een zal het ene element meer
aanwezig zijn dan het andere; bij sommigen is het niet duidelijk in hoeverre
onbewuste of bewuste imitatie in het spel is. Dikwijls ook wordt het authentiek
magische vervangen door het louter exotische, buitenlandse en vreemde.
De reeds gesignaleerde onopvallendheid van het jeugddomein - de opvallendheid
wordt voornamelijk veroorzaakt door de eigenlijk wezensvreemde
commerciële kant van de platen- en filmindustrie - kan ook ontstaan zijn
doordat wij op grond van onze onbekendheid met de folkloristische jeugdcultuur
dit domein in het geheel niet opmerken. Het is waarschijnlijk niet te
verdedigen dat het huidige jeugdbestel zoveel minder actief en krachtig
zichzelf wil zijn als de jeugdbeweging. Integendeel, men krijgt de indruk dat
het in ons tegenwoordige jeugdwereldje buitengewoon levendig en tegelijkertijd
geheimzinnig toegaat. Maar door het ontbreken van duidelijke sociale
en elitaire structuren is dit wereldje in hoge mate onzichtbaar en ongrijpbaar
in onze grote samenleving. Dit probleem van degene die zich wel met de
jeugdwereld wil bemoeien - vanuit welke motieven dan ook - maar niet zelf
tot dit wereldje behoort. Dit probleem krijgt enorme afmetingen in het vormings-
en opvoedingswerk van maatschappelijke en andere door volwassenen
geleide instanties, gezien het aantal jeugdigen in ons tijdsgewricht. Veel
van wat aan jeugdbemoeiing en jeugdbegeleiding gedaan wordt, mislukt of
heeft geen resultaat door onbekendheid met de folkloristische dominanten in
het jeugdbestel.
Bij enigszins zachte, vroege zomeravonden kunnen we de aanwezigheid van
vijf- tot tienduizend opgeschoten jongelui in de binnenstad van Amsterdam
vermoeden. Het verbazingwekkende is niet zozeer het ongekend grote aantal
als wel de hardnekkige behoefte die zij hebben om juist de oude stadskern op
te zoeken, zelfs vanuit betrekkelijk veraf gelegen buitenwijken. Uiteraard is
het vermaakcentrum in de binnenstad gevestigd, waardoor de aantrekkingskracht
van de oude stadskern althans gedeeltelijk verklaard kan worden.
87