HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Hans van Laar et al. - Lokaal vandalisme
verbondenheid en de pioniersgeest, die onder hen was neergedaald. ‘Er was:
niks, we moesten alles samen doen; dat schepte een band.’ Een van de gebeurtenissen
die de mensen tot elkaar bracht was de voorjaarsstorm van
1973. De dakbedekking van de in aanbouw zijnde drive-in-woningen werd
door de storm losgerukt en beschadigde andere woningen. Stukken hout
vlogen door de ramen van de nieuwe doorzonwoningen. Kinderen schuilden
onder tafels en volwassenen gingen naar buiten om de mensen met de
grootste schade te helpen. Vanuit het sterke saamhorigheidsgevoel tijdens de
eerste jaren ontstonden sterke sociale relaties die tijdens het onderzoek nog
steeds van belang waren voor het sociale leven in Huiswaard 1. Vele verjaardagen
werden door diverse straatbewoners samen gevierd, een groep
straatbewoners ging elk jaar samen een weekend op vakantie en het tienjarig
bestaan van een andere straat werd gevierd met een buurtfeest. Diverse mensen
die uit Huiswaard 1 waren verhuisd, misten de gezelligheid en wilden
graag terug. Het eenheidsgevoel was echter niet meer zo sterk als in het begin.
De meeste kinderen hadden het huis verlaten, waardoor aanleidingen om
elkaar te ontmoeten, zoals kinderfeestjes en het van school halen van de kinderen,
verdwenen waren. Er kwamen ook nieuwe bewoners, die niet de gemeenschappelijk
geschiedenis van de buurt deelden. Ze vonden moeilijk
aansluiting bij de bewoners van het eerste uur. De oudste bewoners vormden
vaak een clan, die aan zichzelf genoeg had. Ze zagen de nieuwkomers vaak
als een aantasting van de buurtsfeer. Die bleven vaak buitenstaanders en
kregen soms een negatieve naam.
Alleen in Huiswaard 1 was sprake van een sterke pioniersgeest en saamhorigheidsgevoel.
Later, na de bouw van Huiswaard 2, waren al veel voorzieningen
aanwezig, zodat de bewoners van de nieuwe buurten minder op elkaar
aangewezen raakten en de saamhorigheid minder sterk werd. Toch was
ook daar sprake van een zekere mate van verbondenheid. Er werd hulp geboden
bij de aanleg van de tuinen, buren kwamen regelmatig bij elkaar op de
koffie of organiseerden een privé-crèche. Over het algemeen nam dit contact
af als de nieuwkomers er een paar maanden woonden.
Het negatieve beeld dat in Alkmaar van Huiswaard 1 bestond, werd niet door
de bewoners overgenomen. Dit is een duidelijk verschil met de situatie in
Winston Parva. Ofschoon er een sterk negatief beeld kan ontstaan, hoeft het
niet meteen van invloed te zijn op het zelfbeeld van de buitenstaanders. Door
de noodgedwongen samenwerking en de daaruit ontstane sociale cohesie
38