HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Leida Schuringa - Culturen als buren
Een Nederlandse bewoonster:
34
Je leefde absoluut je eigen leven en je had helemaal geen contact met
elkaar. Dat gold voor de meeste Nederlanders zo, voor zover ik ’t
weet. Er werd wel eens een formuliertje voor ze ingevuld. Dat wel,
maar verder had je helemaal geen contact.
Omdat de bewoning steeds stabieler werd, ging men elkaar wel van gezicht
kennen:
Acht jaar geleden zag je elke keer andere gezichten. Maar nou ken je
de mensen. Je ziet geen vreemden meer, tenzij er natuurlijk visite
komt.
Men kende de namen niet en de Turkse en Marokkaanse mensen kregen bijnamen:
De ouwe grijze, petje, de kauwgomkauwer, die kleine die altijd
boodschappen gaat doen met haar man, opa, die lange magere, die
met de gouden tanden.
Onderling hadden de Nederlanders ook bijnamen voor elkaar, zoals tuinkabouter.
Een verschil was dat men ook de echte naam van iemand kende, waarmee
de ander aangesproken kon worden. Het gebruik van bijnamen duidde op
de afstand die er bestond tussen de Nederlanders en migranten. Dit blijkt ook
uit het feit dat minder bijnamen werden gebruikt, toen de contacten verbeterden.
Conflicten waarbij lichamelijk geweld gebruikt werd, zijn nauwelijks voorgekomen
in de Stationsstraat. Eén steekpartij was het enige incident. Het betrof
een erekwestie. Een flinke tijd is de Turkse gemeenschap daardoor verdeeld
geweest.