HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Leida Schuringa - Culturen als buren
ons niet zo, geloof ik, omdat wij ons een beetje westers gedragen.
Wij gaan veel om met Nederlandse gezinnen.
Aan de andere kant werden zij ook veel gemakkelijker geaccepteerd door de
Nederlanders. Een Nederlandse man:
Ik woonde naast een Turks gezin en daar heb ik aldoor gelijk leuk
contact mee gehad. Het was ook een heel erg verwesterd gezin. En
de anderen heb ik eigenlijk pas sinds de straatvereniging leren kennen.
Dit waren blijkbaar gunstige condities om contact te leggen. De migrantenwerkster
zei hierover:
Ik denk dat de mogelijkheden die de eerste generatie Turkse en Marokkaanse
mensen in de straat heeft om traditioneel te blijven leven,
het ook extra moeilijk gemaakt hebben om een beetje samenwerking
op Nederlandse voorwaarden te krijgen. Daardoor was het moeilijk
om contact te leggen.
Buiten de burenhulp en het contact met de stads-Turken bleef de relatie tussen
Nederlanders en migranten afstandelijk en vanuit de Nederlanders soms tegen
het vijandige aan:
Er is eigenlijk nooit zo’n echte anti-buitenlander stemming geweest.
Natuurlijk werd gepraat over buitenlanders, ook wel in negatieve zin.
Maar niet echt dat je zegt, van ik wou dat ze eens oprotten, nee, dat
heb ik nooit meegemaakt in de straat. Maar ja, je zei ze nooit gedag
of zo. Je had er eigenlijk niks mee te maken met die mensen. Het was
bijvoorbeeld absoluut niet bij me opgekomen om daar een kopje thee
te gaan drinken.
Het feit dat migranten hun huis slecht onderhielden en de door Nederlanders
ervaren problemen vormden aanleiding om onderling flink te keer te gaan. Een
aantal Nederlandse gezinnen dacht er serieus over om vanwege deze irritaties te
verhuizen. Het gebrek aan rechtstreeks contact versterkte deze negatieve
gevoelens. De migrantenwerkster over de onderlinge verhoudingen in deze tijd:
33