HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Hans van der Loo et al. - Buurt in balans
houden. Vrijwel al onze informanten vertelden ons dat ook in Oudwijk
sprake was van uitgebreide hulpverlening tussen buurtgenoten. Degenen die
over meer (regelmatige) inkomsten beschikten, waren gewoonlijk bereid hun
minder gelukkige buurtgenoten te ondersteunen:
M’n man had een vast inkomen en ik had de zaakjes in het huishouden
altijd goed voor elkaar. Daardoor misschien keken de
mensen een beetje tegen ons op, hoewel wij ’t ook niet breder
hadden. Zij hadden een ongeregeld inkomen, soms 200 gulden in
de week, terwijl mijn man maar 70 had, maar maakten dat meteen
op. Ze kwamen vaak bij ons voor suiker en melk, maar ook voor
gaspenningen en om geld te lenen. Van huis uit konden ze ’t niet
opbrengen om geld apart te houden, zodat ze toch nog konden leven
als er iets niet was.
Waar mensen intensief met elkaar omgaan, ontstaan niet alleen gevoelens
van genegenheid, maar komen ook ruzies of conflicten voor. In Oudwijk
waren dergelijke burentwisten, dikwijls gepaard gaand met het heftige
schelden waarin Utrechters zo bedreven zijn, aan de orde van de dag.
Vroeger was er ook wel eens heibel: er was vaak ruzie, bijvoorbeeld
omdat je je stoep niet netjes genoeg had geschrobd of omdat
je tegen een anders deur opgespat had. Of om een geleende cent.
Ruzies gingen voor 90 procent om de kinderen. Maar ’t was minder
haatdragend dan nu. En je loste het met elkaar op. De kinderen
van school hadden bijvoorbeeld eens onze kolen van achter het
huis over straat gegooid. Toen ik thuiskwam ging ik met de
meester praten. Nou, die liet hen de boel tot de laatste steen weer
opruimen en dan kregen ze van mij een bezem en een blik. Dat
zou nu toch niet meer gebeuren!
Een vroegere bewoner uit de Hulststraat typeert de ruzies als de keerzijde
van het feit dat de mensen zoveel samen waren:
Ach ja, je had vroeger die binding met elkaar, maar dat gewrijf en
gewriemel in zo’n buurt, dat bracht nu eenmaal ook de nodige ruzies
met zich mee.
29