HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Lodewijk Brunt et al. - Frauderen
was niet bekend met huurcontracten’. De regels werden niet goed
toegepast. De onderhuurder maakte de huur in zijn geheel over aan
de woningbouwvereniging en door deze financiële verstrengeling
werd onder meer het bewijs geleverd dat er sprake was van
economische eenheid.
Deze respondenten zijn het duidelijk oneens met de gang van zaken. Hun
verwarring is groot. Ze voelen zich gegriefd en zijn ervan overtuigd dat ze
recht hebben op begrip en erkenning. Ze zoeken eerherstel. In dit opzicht
verschillen ze van de informanten die hun fraude erkennen.
Zes van de negen jongeren die we spraken erkenden hun fraude. Vijf van de
acht oudere vrouwen en twee van de vier oudere mannen eveneens. Enkelen
waren nogal ambivalent. Slechts twee respondenten maakten duidelijk dat
voor hen het plegen van fraude een gemakkelijke manier was om meer inkomsten
te verwerven. ‘Leuk geprobeerd toch’, aldus een van hen. De ander
verhaalde uitvoerig over zijn ruime ervaring, waardoor hij al lang geleden
‘wist hoe het moest’. Inmiddels lijkt in zijn leven het berekenen van inkomsten
centraal te staan:
‘Als er een verschil is tussen de inkomsten van mijn kostganger en
die van de huursubsidie, de een brengt een korting met zich mee
van 160 gulden en de andere bron levert 290 gulden, dan gaat de
kostganger de deur uit. Als je fraudeert, doe het dan goed, er zijn
zoveel foefjes, ik noem maar...’.
Er volgde een reeks voorbeelden van profijtelijke constructies en in een
gloedvol betoog werd de noodzaak om te frauderen uit de doeken gedaan.
Uitvoerig werden we voorgelicht over de onevenredige stijging van de vaste
lasten in vergelijking met de uitkeringen, de meerkosten van volwassenen in
vergelijking met die van kinderen, de nare consequenties van wegenbelasting
waardoor klussen aan auto’s op de openbare weg niet goed mogelijk is.
231