HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Lodewijk Brunt et al. - Frauderen
230
nanciële nood kwam te verkeren, een verklaring waarin ze de
fraude bevestigde. Ze kreeg een voorschot maar kan het nog steeds
niet begrijpen. ‘Als ze gelijk hebben wil ik best terugbetalen, maar
op deze manier?!’, verzuchtte ze.
Een ander beschouwde haar ex-man als iemand met wie ze na een
scheiding weer een relatie aan het opbouwen was. Dat hij veel bij
haar verbleef ontkende ze op geen enkele manier. Wèl maakte ze
duidelijk dat er in financieel opzicht geen enkele bijdrage werd
gegeven. Ook haar partner wees ‘haar’ fraude af. ‘Vanwege zijn
schulden voelde hij zich wel verplicht alleen te wonen’, luidde de
argumentatie.
In dit laatste geval werd de omschrijving van de relatie als ‘samenleven als
waren zij gehuwd’ door onze informante niet in overeenstemming geacht
met haar gevoelens. Voor de derde informante stond centraal dat er geen
sprake was van ‘profijt’ van de inkomsten van haar ex-partner: ‘Dit inkomen
maakte hij op aan gokken en drank.’ Ze is het er apert mee oneens dat ze een
deel moet terugbetalen.
We kunnen vaststellen dat er in sommige regelingen niet altijd recht wordt
gedaan aan het feit dat sommige vrouwen geen schijn van zeggenschap hebben
over het doen en laten van hun mannelijke partners op het gebied van
werk, geld en andere zaken. Een cliënte dacht met haar weigering zwart
werk te bekennen de sociaal rechercheur voor raadsels te stellen:
‘Hij wilde dat ik zou zeggen: “ik heb gewerkt, zwart gewerkt, ik
wilde extra geld hebben”. Dat kreeg hij dus niet van me te horen
en hij zei: “met andere cliënten weet ik waar ik aan toe ben, maar
met u?”. Ik had volgens hen het werkbriefje niet goed ingevuld. Ze
noemen dagen waarop ik er niet eens had kunnen zijn!’
Naar haar zeggen kreeg ze voor de extra werktijd geen geld maar kleding. Haar
inkomsten van ƒ600 per maand werden al jarenlang voor 100% op haar uitkering
in mindering gebracht. Een vrouw die samenwoonde vertelde dat ze van haar
maatschappelijk werker de raad kreeg een huurcontract op te maken. Ze zei ons:
‘Ze bedoelen het misschien goed, maar ze moeten toch zeggen:
“dat kun je niet maken” of “laat hem een kamer zoeken”, of “geef
een samenwoningsverband”. Ik had alleen kostgangers gehad en