HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Lodewijk Brunt et al. - Frauderen
228
hij al niet genoeg gestraft!? De rechter was het in principe eens met
het openbaar ministerie. Hij vond de handelwijze van de fraudeur
kwalijk. Hij eiste nader onderzoek. Meer duidelijkheid over de gevolgen
van de fiscale aanslagen werd noodzakelijk geacht. De zaak zou
worden aangehouden totdat het aanvullende rapport gereed was. Op
de tweede zitting werd hem via de reclassering een aanbod gedaan
voor onbetaalde arbeid. Het openbaar ministerie bleef de fraude vanwege
de reden ‘verveling terwijl mijnheer tot arbeid in staat was’ een
schoolvoorbeeld noemen. Gelet op de terugbetaling, werd de eis drie
maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar. De rechter
waardeerde de afhandeling van de gevolgen van het ten laste gelegde
feit. De uitspraak: twee maanden voorwaardelijk met een proeftijd van
twee jaar. Tot zover de zittingen.
Het dossier liet zien dat het bij dit ‘schoolvoorbeeld’ ging om een
cliënt die een ernstig ongeluk had gehad. In juli 1987 - hij had toen
een WWV uitkering - gaf hij op het heronderzoeksformulier aan,
dat hij waarschijnlijk per augustus kon beginnen bij ‘een baas’. Hij
zegde toe nader te berichten: ‘u hoort nog aan de hand van het
werkbriefje’. Begin 1990 werd door de sociaal rechercheur vastgesteld
dat hij vanaf 1 januari 1987 aan het werk was. Het verloop
van zijn arbeidsgeschiedenis laat zich via zijn dossier kort samenvatten.
Vele banen, vele wisselingen, soms tegen zijn zin. Via een
uitzendbureau startte hij in mei 1987 bij zijn (huidige) werkgever.
Tijdens het gesprek dat wij met hem voerden, vertelde hij over zijn
fraude dat het zijn ‘eigen schuld’ was. Het lag aan het gebrek aan
contact met de Sociale Dienst. Hij kreeg pas aandacht van de Sociale
Dienst, nadat de fraude werd geconstateerd. Zelfs toen hij verzuimde
zijn inschrijving bij het arbeidsbureau te verlengen en ‘zomaar’ een
datum op het heronderzoeksformulier invulde, kreeg hij daarover geen
enkele opmerking te horen! De belangrijkste reden om de zaak op zijn
beloop te laten was, behalve het gemak van het geld, dat het aanhouden
van de uitkering hem zekerheid bood. Eerst had hij een contract
voor drie maanden en dat is niet ‘vast’. Daarna een contract voor een
jaar. Dat is eveneens tijdelijk. Het contract werd stilzwijgend verlengd
in een vast dienstverband. Van die mogelijkheid was hij niet op de