HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Sari van der Poel - (…)professionele jongensprostitutie in Amsterdam
Ook in de zijstraten en stegen die tussen het Rembrandtplein en de Amstel
liggen, vindt prostitutie plaats. Hier wordt halverwege de jaren vijftig een
aantal bisnisbars geopend. Die worden vaak door vrouwen geëxploiteerd,
die zelf ‘in het leven’ hebben gezeten. Van deze bars zijn er negen gemengd,
want de exploitanten merken dat er veel vraag is naar de diensten van prostitués.
Voor mannen die de voorkeur geven aan jongens, maar beducht zijn
voor politie en justitie vormen zulke gelegenheden een ideale dekmantel.
Vooral op marktdagen en tijdens beurzen is het druk, want veel mannen die
daar op afkomen blijven ’s nachts in Amsterdam over. In de weekends hebben
prostitués veel klandizie van Engelse homoseksuelen, die ‘met vliegtuigen
vol’ naar de buurt van het Rembrandtplein trekken en overnachten in de
hotels op de Reguliersdwarsstraat. In de bars en op het Rembrandtplein
werken naar schatting in totaal zo’n twintig tot vijfentwintig beroepsprostitués.
Deze overwegend homoseksuele jongens worden volledig opgenomen
in het prostitutiemilieu. De vrouwelijke prostituées ontfermen zich als ‘een
oudere zus’ over de jongens. Van hen hebben vrouwen geen concurrentie te
duchten, zodat zij best bereid zijn jongens de fijne kneepjes van het vak bij
te brengen. Bij ‘Duitse Truus’ en ‘Duitse Anne’, twee dames die een ‘halfuur-hotelletje’
drijven, en in het café van ‘Mams’ treffen jongens hun vrouwelijke
collega’s als er weinig te doen valt. Daar kunnen zij in de achterkamers
hun verhalen kwijt en de hoerenmadams zorgen voor soep en gezelligheid.
Volgens zegslieden heerst er saamhorigheid; ze zitten allemaal in
hetzelfde schuitje en met de buitenwereld heeft men alleen beroepshalve van
doen. Als er een niets heeft verdiend, wordt hij of zij door anderen vrijgehouden.
Ook in hun vrije tijd trekken ze veel met elkaar op: ‘Dan zat je
samen met een meisje op een terras en niemand zag dat we hoeren waren.’
222