HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Sari van der Poel - (…)professionele jongensprostitutie in Amsterdam
letjes vertrekken. De sociale controle in de bars sluit pogingen tot chantage
en beroving uit.
Buiten tippelen de straatprostitué(e)s, die een tree lager op de prostitutieladder
staan. De vrouwen werken op het Thorbeckeplein, de jongens op het
Rembrandtplein, de Reguliersbreestraat en op de Utrechtsestraat tot aan de
hoek bij de Herengracht. De 6 à 10 jongens die er hun beroep van hebben
gemaakt, hebben op het Plein hun vaste plek en een jongen die het waagt
daar te gaan staan, kan op klappen rekenen. Dat gebeurt regelmatig, want het
Plein wordt ook bevolkt door gelegenheidsprostitués, die zo af en toe eens
wat ‘slingeren’. Hun aantal wisselt sterk, maar er zijn dagen dat er zo’n 20
jongens staan. Hier zijn het niet de klanten, maar de jongens die risico’s lopen.
Vrouwelijke prostituées en klanten worden met rust gelaten, maar politiefunctionarissen
van het bureau Rembrandtplein zijn bijzonder gebeten op
pooiers en prostitués. Die zijn in hun ogen te lui om te werken, maar het bewijs
dat ze van ontucht leven is moeilijk te leveren. Er is volop werkgelegenheid
en de meeste jongens hebben overdag af en toe een baantje in de
horeca. De ziekenfondsbonnen die ze bij hun loonzakje krijgen, dienen in
geval van nood als bewijs dat ze hebben gewerkt. De prostitués die iedere
avond op het Plein staan, moeten in het bijzonder op hun tellen passen. Zij
spreken de klanten zelf niet aan, om het risico te vermijden dat ze een
rechercheur tegenover zich hebben. In de weekends, maar ook wel doordeweeks
rukt ’s avonds de politie te paard uit om de bekende gezichten ‘een
last in naam van de openbare zedelijkheid’ aan te zeggen. Dat betekent het
einde van de werkdag, want een tweede ‘last’ leidt onvermijdelijk tot arrestatie.
Het politieoptreden draagt er echter ook toe bij dat de meeste jongens
in deze gemêleerde subcultuur hun zelfstandigheid bewaren:
‘Er waren wel jongens die een pooier hadden, maar dat waren er
maar een paar. Die werden dan op hun bek geslagen als ze niet
genoeg verdiend hadden. Maar als zij jou lastig vielen en wilden
dat je voor ze ging werken, dan zei je: “Pas op, want ik ga naar de
Enschedeër.” Nou, die was onmiddellijk weg, want iedereen was
als de dood voor die politieman. Het was zo’n kerel met de kop
van een SS’er, een kreng van een vent. Maar dat was vreemd genoeg
ook onze schutsengel, zonder dat hij dat wilde, want hij
haatte ons. Die had zo’n hekel aan homo’s, dat vond’ie maar viezeriken.’
221