HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

M. Brouwer - (…)de jeugdcriminaliteit in de zg. ‘Bloemenbuurt’
gewoonlijk ten gevolge van domheid of slapheid - of een geheel niet optreden,
dat dermate schadelijk is voor de ontwikkeling van zijn karakter en persoonlijkheid,
dat het vermoedelijk mede een criminogene werking heeft gehad.
Tot deze categorie behoren voornamelijk de gevallen, waarin van uiterste
verwenning sprake is. Van andere opvoedingsfouten dient genoemd het
verschijnsel, dat er totaal geen belangstelling voor het kind aan de dag wordt
gelegd. Dit onderwerp behoort grotendeels tot het voor een buitenstaander zo
gevaarlijke terrein der psychologie, heeft anderzijds echter zo duidelijk betrekking
op het milieu, dat vermelding ervan niet achterwege mag blijven, al
wordt er niet dieper op deze kwestie ingegaan.
Verwenning blijkt een factor van betekenis te kunnen zijn. Het is in het algemeen
natuurlijk onmogelijk de relatieve belangrijkheid der criminogene
factoren te bepalen, zelfs te zeggen, of aan een bepaalde omstandigheid een
causale werking mag worden toegeschreven, te meer, daar de algehele situatie in
elk geval ‘einmalig’ is. Aan twee voorbeelden zij hier geïllustreerd, hoe verwenning
van ondergeschikte, maar ook van overwegende betekenis kan zijn.
Geval I. Gezin met aanvankelijk negen kinderen, van wie zes in aanraking
zijn geweest met de justitie. Vader ventte met bezems, had een tijdlang een
voddenhandel en is nu werkloos. Zoon in quaestie reeds vele malen veroordeeld,
reeds vijfmaal wegens diefstal. Dat hij buitengewoon verwend is, is
niet de hoofdoorzaak van zijn gedrag.
Geval II. Gezin met oorspronkelijk vier kinderen, keurige ouders; vader is in
gemeentedienst. Zoon maakt zich enige malen aan diefstal schuldig. De volgende
opmerkingen uit het rapport geven in hoofdzaak de verklaring hiervoor.
‘Hevig verwend en over het paard getild. Opvoeding met geringe eisen
maakte hem slap en egocentrisch. Krijgt van thuis rijkelijk lekkernijen. Slap
door “oververzorging”. Ouders willen zijn fouten niet zien.’
Het laatste is een vorm van verwenning, vele ouders willen alle fouten der
kinderen vergoeilijken en bagatelliseren. Het eigen kind wordt dan beschouwd
als het slachtoffer van een verkeerd vriendje of vriendinnetje. Of,
zoals Dr. Kempe zegt: ‘Wanneer een kind herhaaldelijk thuis etenswaren
wegneemt, spreekt men bij voorkeur van snoeplust.’
202