HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

Mies van Niekerk - (…)Antilliaanse en Turkse ouderen in Nederland
op de Antillen gepensioneerd zijn. De Club di Antyanas is een landelijke
besloten vereniging met regionale afdelingen waar vooral vrouwen lid van
zijn. Zij organiseren bijvoorbeeld koffieochtenden om elkaar in eigen sfeer
te ontmoeten. Ook zij hechten belang aan de eigen identiteit wat alleen al
blijkt uit het feit dat het spreken van Papiamento één van de toelatingscriteria
is.
Verschillende ouderen hebben vroeger een actieve rol gespeeld binnen
regionale Antilliaanse organisaties, zowel in de belangenbehartiging als in
de sociaal-culturele sfeer. Die belangrijke rol hebben zij nu echter niet meer.
Daarvoor zijn verschillende redenen. Sommigen hebben niet meer zo’n sterke
behoefte om onder Antillianen te zijn, althans buiten de familiekring.
Anderen hebben die behoefte wel, maar zijn door hun leeftijd of gezondheidstoestand
hiertoe niet meer in staat. Tenslotte signaleert men ook dat
generatieverschillen een rol gaan spelen Op bijeenkomsten of feesten zijn
ouderen meestal in de minderheid.
196
Een 60-jarige vrouw, die vroeger zelf altijd hielp bij de organisatie
van evenementen vertelt: ‘De jongere generatie gaat liever naar de
disco en de ouderen kunnen op de kinderen passen. Er is niet veel
voor ons. Er wordt niet eens meer een come-back feest gegeven.
Als je dat doet terwijl de jeugd er bij is, dan zeggen ze: “O, daar
gaan we niet naar toe.” Ze komen binnen en gaan weer weg. Maar
ze vergeten dat oudere mensen ook ontspanning nodig hebben.’
Een 68-jarige man die na het overlijden van zijn vrouw behoefte
voelt aan contact met andere Antillianen, ging na jaren weer eens
naar een Antilliaans feest. ‘Maar het valt allemaal tegen. Het zijn
allemaal jongeren. Je moet met hun systeem, hun manier van doen
natuurlijk rekening houden. Ja, je praat wel met hen, je hebt wel
contacten, maar het is wel anders dan met mensen van je eigen
leeftijd.’
Verschillende Antillianen voelen het dan ook als een gemis dat er zo weinig
evenementen zijn specifiek voor ouderen. Vooral nu men ouder wordt en de
kinderen het huis uit zijn zouden contacten met Antilliaanse leeftijdgenoten,
en gezamenlijke activiteiten zeer wenselijk zijn. Voor de meesten is dit echter,
niet zozeer een alternatief voor contacten met niet-Antillianen, als wel
een welkome aanvulling daarop. Religieuze bijeenkomsten of sociale activi-