HET VERLOREN PARADIJS - Maatschappijwetenschappen

P.J. Bouman et al. - (…)Rotterdam
Bij de arbeidsverdeeling, die dit bedrijf vereischt, heeft de venter de hoogste
inkomsten. Deze mag nl. de extra-giften voor zich behouden. Daar het
medelijdende Nederlandsche publiek dikwijls aan de rondzwervende venters
giften schenkt in de vorm van voedsel, kleding en geld, doch vaak niet ten
onrechte bevreesd is de pinda-koekjes te consumeren, nemen de venters economisch
een bevoorrechte positie in: zij krijgen giften, zonder dat zij aan de
productie-‘coöperatie’ verkochte waren behoeven af te rekenen. Overigens
worden de gemaakte winsten bij genoemde coöperaties meestal gelijkelijk
verdeeld. Dikwijls komt het ook voor, dat productie en verkoop in verschillende
bedrijven geschieden. De venters werken dan voor eigen risico en koopen
de koekjes tegen 3 cent van de producenten, met wie zij, nadat zij hun
waren verkocht hebben, moeten afrekenen.
In een voorgaand hoofdstuk hebben wij vermeld, welke groote winsten de
pinda-venters gedurende de eerste maanden van hun campagne maakten.
Inkomsten van ƒ40,- tot ƒ60,- per week waren toen geen zeldzaamheid.
Thans zijn zij verheugd, wanneer ze ƒ3,- tot ƒ4,- per week verdienen.
De marskramerij der Zuid-Chineezen is steeds een volslagen bedelnegotie
geweest, hoewel de Chineezen zich aan eigenlijke bedelarij (geld of goederen
te vragen zonder eenige tegenprestatie te verschaffen) zelden schuldig
maken. Men kan nog over het nut van den handel der Noord-Chineesche kooplieden
en marskramers van meening verschillen, daar zij soms zeer goedkoop
textielwaren en snuisterijen leveren. Doch van de pindakoekjes en chocolade,
die hoofdzakelijk door werklooze Zuid-Chineesche zeelieden verkocht worden,
is feitelijk niemand gediend. Men koopt deze waren uit medelijden.
P.J. Bouman en W.H. Bouman
De groei van de grote werkstad : een studie over de bevolking van Rotterdam
Assen : Van Gorcum (etc.), 1952
p. 31-35
32. Rotterdam
Aanpassing
In zekere zin plaatste de trek naar de stad vele migranten voor dezelfde aanpassingsproblemen
als de immigranten, die zich in het buitenland vestigden.
176