De circuitheld wordt straatlegaal Saker - Saker Sportscars

Als bij de tandarts
De witte Saker - heel hip tegenwoordig! - met
zwarte bestickering staat pal voor onze neus
en reikt tot borsthoogte. We zien raceproof
ingepakte kerels van middelbare leeftijd rondbanjeren.
Hoe wurmen die zich in vredesnaam
door dat gat naar binnen, over die gigantische
flatgebouwfundering heen? Er bestaat een
simpele truc voor die meteen de aanwezigheid
van de semi-vleugeldeuren verklaart: plaats je
schoenen op de stoel (waar is dat matje om ze
af te vegen?) en laat je zitvlees op de dorpel
zakken. Vervolgens schuif je je landingsgestel
in de riante voetenbak en dan draait je lichaam
automatisch naar de juiste positie. Zitten is hier
niet het juiste woord; je ligt ongeveer onder
dezelfde hoek als bij de tandarts. Maar goed
ook, anders krijg je de vleugeldeur nooit meer
dicht.
Lekker geruststellend
Het is erg sneu, maar een persoon van gemiddelde
lengte moet om een rugkussentje vragen
teneinde bij stuur en pedalen te kunnen
komen. Maar ja, een verstelframe voor het
kuipje zou de Saker onnodige grammen laten
aankomen en dat kan nooit de bedoeling zijn.
Eén keer op maat maken en klaar. We krijgen
144
wat uitleg over het multi-infodisplay voor onze
snufferd en dat bestuderen we gelijk voor de
laatste keer, want vanaf dan hebben we onze
aandacht voor heel andere zaken nodig. Met
behulp van een lus van spanbandentextiel
(scheelt wederom enkele grammen) sleur je de
toegangsvleugel schuin boven je dicht en voel
je een tik tegen je helm. Oh ja, iets naar rechts
buigen met het lichaam. Dat doet ook meteen
de gewichtsverdeling deugd. Eigenlijk past het
allemaal best. De man van Saker waarschuwt
voor de ietwat uit het lood geplaatste vijfde
versnelling, die wanneer we eenmaal over de
baan blazen moeilijker vindbaar zal zijn dan nu,
tijdens het ‘proefroeren’. Lekker geruststellend.
Zonder kramp
De pedalen maken een slag die zo kort is dat
het lijkt of je piano zit te spelen. Je vreest het
ergste als je hier, met vele ogen op je gericht,
de koppeling moet laten opkomen. Goed, op
de tanden bijten, toefje extra gas erbij ten opzichte
van de gewoonte en maar zien. Tsjakka,
we rollen de pitstraat al uit en hebben onze eer
gered! Of liever gezegd: de Saker deed dat,
met zijn opvallend gebruiksvriendelijke koppeling.
De gezwollen vinger die als pook wordt
betiteld schiet gladjes en over een ultrakorte
afstand naar het volgende verzet. Het is iets
meer aftasten dan gemiddeld, maar als je een
beetje het hoofd erbij houdt kun je eigenlijk
niet de fout ingaan. De vaart die we maken
blijkt nog mild genoeg om voor de Tarzanbocht
kennis te maken met de reactie van de
remmen als we het pedaal van ons af duwen.
Hoera, geen bekrachtiging! Dankzij een in dit
geval gemonteerde grotere hoofdremcilinder
voelt de boel lekker hard en goudeerlijk aan.
Eindelijk weer eens doseren zonder kramp in
de kuit; hoe lang is dat geleden? Het maakt
de Saker heerlijk klassiek, puur. Hij praat met
je handen, voeten en rug en liegt nooit. Natuurlijk
weet ook de stuurinrichting zich gezeg-
end zonder hinderlijke servo en verstrekken je
spieren de juiste signalen richting de hersenen
over waar het heen gaat. Het mechaniek reageert
ontiegelijk direct en het piepkleine stuurtje
versterkt dat idee alleen maar. Dit vormt
een racer van het zuiverste water, zo hardcore
moet het zijn! Nu, na deze ervaring kunnen we
precies formuleren wat we bij een toerwagen
missen: een conversatie zonder omhalen.
Uitbreekreactie
778 kg en 280 pk, dat levert een donders snelle
auto op. Even boven de 4000 tpm ramt de turbo
van Subaru’s tweeliter boxer er genadeloos
in en schopt de Saker zo hard vooruit, dat we
onszelf bij het verlaten van de Audi S-bocht
even vergalopperen en de staart een stap opzij
maakt. Instinctief sturen we slechts een fractie
tegen en ogenblikkelijk staat de bolide weer
in het gareel, om met grote sprongen op de
horizon af te stevenen. We zijn een moment
sprakeloos van het gemak waarmee hij zich
laat corrigeren. Een kind kan de was doen. In
plaats van schrik bezorgt deze uitbreekreactie
je vertrouwen; toch al grotendeels opgewekt
door de haarscherpe communicatie van de
auto. Met zo’n Saker ‘groei’ je snel; hij blijkt
een vergeeflijke maar duidelijke leermeester.
De grip, zelfs op deze halfnatte baan, is werkelijk
ongekend. Na elke bocht peper je je-
zelf in dat het harder had gekund - bij droog
asfalt schijnt de limiet rond de 2G te liggen -
en als je dat vervolgens in de praktijk brengt,
word je aangemoedigd in plaats van gestraft.
Hoewel het prestatiepotentieel ontzag blijft afdwingen,
stijgt het gevoel van controle en daalt
para-doxaal genoeg de rondetijd. De Saker
fascineert en wekt emoties los die we niet op
papier krijgen. Zucht. Wat een magische belevenis.
Laat die straatversie maar als de wiede
weerga komen.
AutoKijk 2012 l 30 e editie