Toekomst van de remonstranten - Remonstrantse Broederschap

het gezicht van...
boukje van der Wal
boukje van der Wal is wat aarzelend als ik bel. ‘ik ben al zo veel in het zonnetje gezet toen ik eind april een
koninklijke onderscheiding kreeg’, zegt ze, ‘het was een bloemenzee hier’. Maar op de zesde verdieping
van haar flat in Amsterdam buitenveldert vertelt ze geanimeerd over haar leven. tweeëntachtig jaar is ze,
lopen gaat de laatste tijd moeilijk, maar met haar hoofd is helemaal niets mis. ‘ik ben door een bestuurder
wel eens cynisch en kritisch genoemd. cynisch ben ik niet, kritisch wel. Als ik me boos maak over iets, dan
geef ik tegengas en ben ik heel vasthoudend’.
Werk ‘Ik ben geboren in Rotterdam
in een van oorsprong Nederlands
Hervormd gezin. We verhuisden naar
Vlaardingen en woonden vlak bij de
remonstrantse kerk daar. Mijn moeder
ging ‘bij de buren’ in het koor zingen,
zo ben ik remonstrant geworden. Eigenlijk
toeval. Na mijn HBS in Rotterdam,
ging ik in 1950 naar Groningen
om Farmacie te studeren. Vervolgens
ben ik in Utrecht gepromoveerd. Met
hoogleraar biologie Pieter Smelik ben
ik daarna meegegaan naar de VU,
waar ik twintig jaar als docent en onderzoeker
Farmacologie heb gewerkt.
Ik wil altijd weten hoe dingen lopen,
hoe organisaties in elkaar zitten. Op
de VU zat ik dan ook al snel in allerlei
bestuurswerk. Een paar jaar voor mijn
pensioen, in 1992, ben ik afgezwaaid’.
Kerk ‘Op de plekken waar ik woonde was ik altijd
betrokken bij de remonstranten. In Groningen ben ik
aangenomen en in Vlaardingen bevestigd bij ds Hubeek.
In de vijftiger jaren was ik in Groningen een van de eerste
twee vrouwelijke leden van het DKG, het dienstdoend
collectanten gezelschap, toen nog heren in jaquette. In
Amsterdam ben ik vijf jaar voorzitter van de kerkenraad
geweest. Van 1991 tot 1996 was ik secretaris en daarna
vice-voorzitter van het landelijk bestuur (CoZa). Dat was
in de spannende tijd van de trio-synode van de PKN en
de nieuwe kerkorde waarin ook levensverbintenissen van
twee mannen of twee vrouwen konden worden ingezegend.
Op het moment regel ik in de gemeente Amsterdam
nog de boekentafel en ben ik al weer 12 jaar lid van
de archiefcommissie. De openheid, de verdraagzaamheid
en de tolerantie bevallen me bij de remonstranten, ik
heb nooit de behoefte gehad ergens anders te kijken. De
historie spreekt me bovendien aan. Wij zijn een kerk die
eigen wegen zoekt, die durft te zeggen: ‘wij kunnen daar
niet in mee gaan’. Remonstranten hebben hun eigen
opvattingen, daar houd ik van’.
tweede leven ‘Na mijn pensioen ben ik deeltijd
theologie gaan studeren aan de VU, maar bij mijn tweede
20 adrem remonstrants maandblad
tentamen brak mijn moeder haar heup. Als enig kind en
ongetrouwd heb ik veel voor haar gezorgd. Van die studie
is niets meer gekomen. Zij kon gaan wonen in zorgcentrum
De Buitenhof, hier om de hoek. Daar is mijn tweede
leven begonnen. Vanaf 1996 moesten zorginstellingen
wettelijk een cliëntenraad hebben. Het bestuurlijke werk
lokte weer, maar nu aan de kant van de ontvangers. Ik
werd achtereenvolgens voorzitter van een bewonersraad
en van de cliëntenraad van De Buitenhof, nam deel aan
uitgebreid fusieoverleg met andere zorginstellingen en
werd uiteindelijk lid van de centrale cliëntenraad van
de zorggroep die Cordaan is gaan heten. Bij dergelijke
omvangrijke fusies dreigt het management op grote
afstand te komen van de bewoners en van de realiteit op
de werkvloer. Dat vroeg soms om een krachtig weerwoord.
Toen ik tachtig werd ben ik daarmee opgehouden, het was
mooi geweest. Na het afbouwen kwam er meer tijd om het
contact met vrienden te verstevigen, musea te bezoeken en
andere leuk dingen te doen. Maar ja, mijn benen vonden
het kennelijk ook tijd om gas terug te nemen en dus… nu
maar serieus leren om als verstokte digibeet op internet
mijn weg te vinden.’ •
Michel Peters
Coördinator communicatie bij de remonstranten