Herfsttij Over mooie herinneringen, onverwoestbare idealen en de ...

in memoriam
Hendrik Johan Adriaanse
1940 – 2012
Han Adriaanse stak letterlijk en figuurlijk boven ons, zijn medestudenten,
uit. Hij nam rustig de tijd voor de examens, wat mede wegens
zijn actieve deelname aan het studentenleven begrijpelijk was,
en als hij ze deed, dan was het altijd cum laude. Na zijn doctoraal
examen zei een van zijn examinatoren dat hij tijdens het examen de
neiging had gehad om aantekeningen te maken. De lezingen die hij
voor disputen en werkgezelschappen hield waren eigenlijk allemaal
direct rijp voor de drukker.
Juist als remonstrant trok hij de aandacht door de breedte
van zijn theologische belangstelling. Hij las auteurs die
vele remonstranten maar liever ongelezen lieten: de klassieken
der kerk, moderne niet - vrijzinnige theologen als
Karl Barth, op wie hij promoveerde, en Moltmann. Hij
had dan ook de naam eigenlijk een ‘rechtzinnige remonstrant’
te zijn. Dat bleek toch zeker met het klimmen der
jaren niet het geval te zijn. Hij heeft altijd een grote spanning
gezien tussen geloof en rede. Als student maakte hij
de rede ondergeschikt aan het geloof (wat iemand als Van
Holk verdriet deed). Later gaven deze verre opvolger van
Van Holk en Heering, de catecheet van Han, blijk van
een radicale scepsis ten opzichte van het overgeleverde
christelijke geloof. Die opstelling wekte de indruk dat hij
zijn geloof vaarwel had gezegd. Ook die schijn bedroog.
Met droefenis en bepaald niet met vrijgevochten triomfantelijkheid
constateerde hij dat de centrale geloofsartikelen
de toets van de rede niet konden doorstaan. Toch
bleven die geloofsartikelen hem boeien en bleef hij over
hen denken, waardoor ze een realiteit voor hem bleven.
Zijn vele promovendi gaf hij alle ruimte voor de keuze
van hun onderwerp. Theologisch weerspiegelden zij de
Lees nu alles over het diakonale werk van de remonstranten
op de speciale website www.remonstrantengeven.nl.
De taakgroepen Vrede, Binnenlands Diakonaat,
breedte van het hele theologische spectrum. Zelf had hij
aan het hele theologische spectrum in binnen- en buitenland
veel te zeggen.
Studenten wisten dat professor Adriaanse hoge eisen
stelde. Zijn collega’s wisten dat hij die ook aan zichzelf
stelde, en zijn vrienden hadden wel eens de indruk dat de
eisen aan zichzelf te hoog waren. Dat leidde volgens hen
tot onnodige zelfkritiek. Zelfingenomenheid en ijdelheid
waren hem ten enenmale vreemd.
Met toewijding diende hij de remonstrantse gemeenten
van Den Haag en Amersfoort, en bleef hij ook tijdens
zijn professoraat voorgaan in erediensten. Vele kerkelijke
commissies konden van zijn scherpzinnigheid en
engagement profiteren. Wij allen zijn dankbaar dat hij
de bijbelse leeftijd heeft mogen bereiken. We hebben afscheid
genomen van iemand op wie de typering van zijn
verre en geleerde voorganger K.H. Roessingh (die slechts
negenendertig jaar heeft mogen worden) van toepassing
was: een nobel mens. •
E.P. Meijering
Europese Contacten en Duurzame Ontwikkeling informeren
u over de projecten die zij ondersteunen.
jaargang 23 nr. 9 oktober 2012 3