oktober - Remonstrantse Broederschap

More documents

Recommendations

Info

4 kredietcrisis Johan Barnard is plaatsvervangend directeur Financiële Markten op het Ministerie van Financiën. Carla Bierlaagh hoorde hem uit over de kredietcrisis. Hebben de banken iets geleerd? Had de overheid anders moeten handelen of eerder moeten ingrijpen? ‘Burger moet veel meer kennis vergaren over geld en geldproducten’ Volgens de man in de straat valt de crisis wel mee. Je leest er veel over in de krant, maar de consumentenprijzen dalen en om hen heen is iedereen nog aan het werk. Er woedt ver weg in Den Haag wel een discussie over de pensioenleeftijd, maar verder merk je er weinig van. Crisis komt nog Johan Barnard stelt daar tegenover dat de crisis in de reële economie eigenlijk nog gaat komen. ‘De Nederlandse overheid is tot nu toe vrij succesvol geweest om de ergste klappen te voorkomen door grote hoeveelheden geld in financiële instellingen te stoppen. In de kabinetsplannen voor 2009 was gemiddeld een koopkrachtstijging voorzien. Die is er ook gekomen, dus het verontrustende nieuws in de kranten voelde men niet aan den lijve. Maar nu zijn er veel indicatoren dat het in de reële economie fout zal gaan. De overheid heeft enorm moeten lenen om bijvoorbeeld banken te redden. Als je die banken te gelde wilt maken is het onzeker wat je ervoor terugkrijgt en wanneer. Als alle landen, als het beter gaat, straks tegelijkertijd hun banken willen verkopen, dan zijn ze niets waard. Dat werkt dus niet’. ‘De crisis kost ons in ieder geval een stuk economische groei. We voorzien een negatieve groei van het nationaal inkomen voor dit jaar, maar hopelijk is het volgende jaar al beter. Voorlopig zal er meer werkloosheid zijn. De problemen komen dus vooral terecht bij degenen die werkloos worden, zeker als ze ook nog grote schulden (bijvoorbeeld hypotheekschulden) hebben. Immers, die mensen hebben de minste uitwijkmogelijkheden. Verkoop van hun huis is vaak geen optie. Huizenprijzen gaan over de hele linie dalen doordat de vraag naar huizen is weggevallen. Iedereen is heel voorzichtig geworden, waardoor de huizen langer op de markt staan en de prijs naar beneden moet, wil je kunnen verkopen. Maar als je grote schulden hebt dan kan dat niet. Voornamelijk jonge mensen, die duur gekocht en relatief duur geleend hebben (met een tophypotheek) kunnen dus niet verkopen en raken als het ware opgesloten in hun huis. Maar voor iedereen geldt dat hij minder voor zijn huis zal krijgen’. ‘Rijkdom vergaren kan niet zonder risico’s nemen’ Voorzichtig met hypotheken Het probleem van de tophypotheken bracht de Autoriteit Financiële Markten (AFM) ertoe onlangs een zogenaamd Consultatiedocument uit te brengen, waarop alle partijen binnen zes weken kunnen reageren. AFM constateert dat de huidige Gedragscode Hypothecaire Financieringen te veel ruimte biedt, dat er te veel tophypotheken worden afgegeven zonder goede reden en dat mede daardoor veel huishoudens een te groot risico lopen om in financieringsproblemen te komen. Zij doet voorstellen om daar iets aan te doen. De AFM stelt als norm dat er geen hypotheken boven de 100% meer verleend worden. Zowel huiseigenaren als jonge kopers en banken zullen daar niet blij mee zijn, want die willen respectievelijk: verkopen, kopen en verbouwen en geld uitlenen. Het dilemma in deze zaak is ook: maak je het starters hiermee nodeloos moeilijk of voorkom je problemen die ze zelf nog niet zien? Wat is de balans in deze kwestie? Kennis over geld vergroten In het algemeen weten mensen individueel te weinig over hoe financiële producten in elkaar zitten en wat de consequenties zijn als ze worden aangegaan of gekocht. Te veel mensen weten niets over hun salarisstrookje, over hun pensioenvoorziening, hun hypotheek en hun verzekeringen. Als mensen serieus denken dat ze in een aflossingsvrije hypotheek na 30 jaar rente zonder aflossing van de hoofdsom af zijn, dan zit er iets goed fout. Als de meeste mensen niet weten hoe hun pensioenopbouw in elkaar zit, dan wordt het heel moeilijk om mensen hun belang te laten inzien. Centiq, een samenwerkingsverband van o.m. Consumentenbond, NIBUD en banken, probeert hun participanten te stimuleren om burgers bewust te maken van hun geldzaken. Daardoor moeten zij mondiger en meer weerbaar worden. Verbodsbepalingen helpen daarin onvoldoende, het is beter als mensen op zichzelf leren te passen. Er zijn meer zorgplichten gekomen, zoals in de Code Banken, opgesteld op basis van de Commissie-Maas, die stelt dat de banken meer over hun klanten moeten nadenken. In het algemeen treedt het ethische denken meer op de voorgrond. Men praat over een eed voor bankiers en om opleidingseisen aan bankiers te stellen. Dat is geen studie, maar meer te vergelijken met de zogenaamde opleidingspunten voor advocaten, een soort permanente educatie. Er zijn partijen die opleidingen proberen te realiseren, zoals de Duysenberg School of Finance. In hun curriculum staat het vak ethica opgenomen. Misschien is het bij alle ellende een klein winstpuntje dat die kant nu ook meer aandacht krijgt. Risico’s accepteren Jarenlang heeft een gunstig vestigingsklimaat voorop gestaan. Financiële instellingen waren dan heel aantrekkelijk, niet vervuilend en met grote behoefte aan hoog opgeleide mensen. Pas nu realiseren we ons de economische risico’s. De vraag is: Hoe ver moet je gaan met de > > > ADREM <strong>oktober</strong> 2009
ADREM <strong>oktober</strong> 2009 Als managementcoach en senior consultant bij Van Ede en Partners, krijgt Marien Wichers de hele dag mensen over de vloer die zijn ontslagen. De verhalen die hij hoort maken hem kritisch over het niveau van managers in Nederland. Reorganisatie en ontslag: over leidinggeven en leed Een manager stimuleert mensen. Dat is het antwoord dat een van mijn wijze leermeesters eens gaf toen ik hem vroeg hoe hij leiderschap zou definiëren. Niet: kan goed organiseren, onderhandelen, met zijn baas overweg kunnen, handig schaken… Nee: stimuleert mensen. De I Tjing zegt over de leider: ‘de geestesgesteldheid die de leiders der mensen en de heersers moeten hebben is een diepe innerlijke ernst, waartegen alle uiterlijke verschrikkingen machteloos afstuiten.’ Nu kijk ik eens om mij heen, zet de leiders die ik ken af tegen deze definities en concludeer dan dat het begrijpelijk is dat reorganisaties en ontslagen alledaagse dingen zijn geworden. Natuurlijk, in crisistijden als de huidige is het vanzelfsprekend dat gekeken wordt naar de effectiviteit van een organisatie. Maar had dit dan niet al eerder moeten gebeuren? Conclusies als “We draaien met verlies”,” De fut is eruit” of “ Van efficiency is weinig te merken” zijn eigenlijk schaamteloze opmerkingen, want ze zijn te laat gemaakt. En dán moet er ineens vernieuwing komen, dan moet er worden gereorganiseerd. Hoe komt het zover? Waardoor is dit ontstaan? Wie is er verantwoordelijk voor dat het zo afgleed? Dit soort vragen lijkt in doofpotten te verdwijnen of zelfs niet gesteld te worden. En wie legt rekenschap af voor al het leed dat berokkend wordt aan de medewerkers die zonder pardon moeten vertrekken, ontslagen worden? Wie voelt zich verantwoordelijk en besluit zelf op te stappen? Welke managers (er zijn er helaas velen) durven wakker te worden uit de droom van > > > liberalisering van de markt? Moeten we meer van dit soort dienstverlening binnenhalen door het bieden van aantrekkelijke fiscale maatregelen? Wat zijn daarvan de risico’s? Nieuwe innovatieve producten bleken achteraf fouten te hebben. Dat was een risico dat je moet accepteren, want het blijkt dat landen die meer risico nemen hogere winstkansen hebben, dat ze rijker worden. In Nederland bestaat de neiging om alles in eigen land te concentreren, vanuit de gedachte dat het buitenland maar eng is. Maar we moeten ons realiseren dat Nederland maar klein is. Als we geen buitenlandse ´kijk mij eens´ en gaan aandacht schenken aan het kapitaal dat zij beheren: de werknemers? Het is een bekend fenomeen dat bij organisaties waar iets mee mis is, de beste werkkrachten het eerst hun vertrek aankondigen. Dat kan leiden tot het wegvloeien van onmisbare kennis en ervaring. Dus, om de kracht van de organisatie op peil te houden, wil je dat als leiding graag voorkomen. Als onvrede een reden is voor mensen om op te stappen, dan dient het management alert te worden. Helaas wijst de praktijk anders uit. De meeste werknemers die vertrekken wilden al niets met politiek geharrewar van hun managers te maken hebben en zijn blij er niet meer bij betrokken te zijn. Die laten dus netjes weten een andere baan te hebben gevonden met wellicht betere vooruitzichten en vertrekken in stilte. Uit mijn praktijk merk ik dat de meeste werknemers die vertrekken niet of niet duidelijk aangeven waarom zij tot dat besluit zijn gekomen. Te netjes, te beleefd, geen zin in of bang voor persoonlijke confrontaties; en ook vaak onverschillig geworden door teveel onwil of onbegrip van hun leidinggevende. Alle schrijnende en pijnlijke ervaringen van ontslagenen ten spijt, de huidige situatie vraagt om een herbezinning op het woord MANAGER. Bestuurders en directeuren moeten zich meer rekenschap geven over de kwaliteit van leidinggeven van hun managers. Erover praten is onvoldoende. ‘Management by walking around’ is aanwezig en zichtbaar zijn. Aandacht hebben voor hun menselijk kapitaal. Aandacht voor wel en wee; het serieus nemen van de mens die het werk moet verzetten. Respect voor het individu. Kortom: een manager inspireert mensen en ontleent zijn gezag aan een diepe, eerlijke ernst. Marien Wichers banken willen toelaten, moeten we het in ons land doen met alleen maar kleine banken. Helemaal gevaarloos leven is moeilijk en leidt tot gezamenlijke armoede. Nederland wil steeds minder risico accepteren. Zolang het goed gaat is de overheid nergens in beeld, maar als de koersen dalen en bedrijven omvallen, had de overheid er iets aan gedaan moeten hebben. De particulier, ook de belegger, meent steeds meer dat iemand hem moet compenseren als er iets ergs gebeurt. Eigen verantwoordelijkheid, eigen risico zijn niet populair. Maar aandeelhouders verschaffen nou eenmaal risicodragend kapitaal, zij moeten dus de consequenties van dat risico nemen. Zowel bij Fortis als bij de IJslandse bank Icesave hadden spaarders hun risico’s kunnen voorzien. Die hebben ze in dat geval dus bewust genomen. Het kan zijn dat ze die risico’s niet kenden, maar dat geeft dan nog eens ten overvloede aan dat de particulier veel meer kennis moet vergaren over geld en geldproducten. Carla Bierlaagh 5 kredietcrisis
Page 1 and 2: JAARGANG 20 NUMMER 10 oktobER 2009
Page 3: ADREM oktober 2009 Antiquariaat Obl
Page 7 and 8: ADREM oktober 2009 kenmerken van ve
Page 9 and 10: ADREM oktober 2009 Bijbel10daagse 2
Page 11 and 12: ADREM oktober 2009 Weer of geen wee
Page 13 and 14: ADREM oktober 2009 Walk the Line (J
Page 15 and 16: ADREM oktober 2009 ‘Ik zie het ni

oktober - Remonstrantse Broederschap

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?