nummER - Remonstrantse Broederschap

More documents

Recommendations

Info

thema Verdraagzaamheid in the global village Wat wij niet verdragen Verdraagzaamheid is een deugd. Voor remonstranten zelfs een belangrijke deugd: in de beginselverklaring staat dat dit kerkgenootschap ‘getrouw aan haar beginsel van vrijheid en verdraagzaamheid God wil eren en dienen’. Verdraagzaamheid is een woord dat duidt op het ‘verdragen’ van iets: dat wil dus zeggen dat het te verdragene een minder prettige zaak is. Je houdt niet van deze persoon, deze cultuur, deze mening, maar je verdraagt ze. Verdraagzaamheid is dus nogal ongemakkelijk. Het heeft te maken met het overwinnen van een afkeer. Er bestaat ook een soort verdraagzaamheidlight. In die variant is het te verdragene eigenlijk helemaal niet iets om een afkeer van te hebben. Zo ziet de recente Sirecampagne over tolerantie het. Tolerantie wordt gepresenteerd als een geneesmiddel, ‘zonder bijwerkingen’, dat onze samenleving gezond maakt. Verdraagzaamheid opent onze ogen ervoor dat die dingen die ons zo vreemd en onaangenaam voorkomen, in feite reuze interessant, leuk en gezellig zijn. U kent het filmpje: ‘Tolerantie. Andere meningen, culturen, gewoontes - je staat ervoor open. Dankzij tolerantie (verteller wijst op geneesmiddelendoos) ontmoet je nieuwe mensen. Zodat je nog eens wat anders eet. Nieuwe rituelen ontdekt. Leuke hobby’s vindt. Onverwachte ervaringen hebt. Door het gebruik van tolerantie kom je in aanraking met al het moois dat ons land te bieden heeft. Tolerantie ® - daar knapt heel Nederland van op.’ 14 adrem remonstrants maandblad Michelle Martin Nu is er niets tegen op een meer open blik tegenover andere culturen in de samenleving. Toch krijg je het gevoel dat we hier niet de essentie van het begrip verdraagzaamheid te pakken hebben. In deze beschouwing wil ik stilstaan bij één voorbeeld van het verdragen van iets wat ook in tweede instantie niet ‘leuk’ of ‘interessant’ wordt. Ik wil het hebben over het ‘verdragen’ van personen die iets gruwelijks op hun geweten hebben. Ik spits het toe op Michelle Martin, de exvrouw en handlangster van Marc Dutroux. Veel Belgen vinden het ronduit onverdraaglijk dat zij terugkeert in de maatschappij, en helemaal dat een klooster haar onderdak wil bieden. Hier in Nederland werd niet minder heftig gereageerd toen bekend werd dat Volkert van der G. bijna aan zijn proefverlof toe is en dus over een aantal jaren weer zal vrijkomen. Het recht heeft zijn loop gehad. De schuldigen zijn tot een aantal jaar hechtenis veroordeeld. Na die periode zit hun straf erop. Volgens ons rechtssysteem krijgt iemand op dat moment zijn vrijheid en zijn rechten terug. Volgens velen echter – surft u maar een half uurtje rond op het internet – hebben Michelle Martin en Volkert van der G. hun recht op een normaal leven, of zelfs helemaal hun recht op leven verspeeld. Sommigen spreken hun hoop uit dat ze snel worden vermoord. Het klooster waar Michelle Martin verblijft werd beklad, ontving poederbrieven en wordt op internet beschuldigd van hypocrisie. In december liepen de emoties opnieuw hoog op toen bleek
Een tachtigtal bewoners van Malonne betogen met een witte mars tegen Michelle Martin die haar intrek in het Monastère de Clarisses neemt, augustus 2012 (Photonews/HH). dat zij een dagje uit was geweest in Knokke. Ze was onder meer gesignaleerd bij de kapper en in een restaurant. De reacties zijn begrijpelijk. Michelle Martin heeft immers de meest afschuwelijke misdaden op haar geweten. Zij was niet alleen op de hoogte van de ontvoering van de zes meisjes door haar echtgenoot, zij is direct verantwoordelijk voor de dood van twee van hen, Julie en Mélissa. Toen Dutroux eind 1995, begin 1996 een paar maanden in de gevangenis zat, was zij ervan op de hoogte dat de twee opgesloten waren in de kelder van zijn huis in Marcinelle. Zij kwam wel naar Dutroux’ huis om de hond te voeren, maar liet de meisjes aan hun lot over. Hoe en wanneer zij aan hun einde kwamen is onduidelijk. Na hun dood werden ze begraven in Martins tuin. Ze werden negen jaar oud. An (17) en Eefje (19) werden in dezelfde periode ontvoerd en zijn in 1996 vermoord teruggevonden. Eerst Sabine en later Laetitia, beiden 14, werden datzelfde jaar ontvoerd (en verkracht). Zij overleefden, omdat er getuigen waren van Laetitia’s ontvoering en Dutroux snel daarna werd gearresteerd. Voorafgaand aan deze weerzinwekkende geschiedenis is er nog de verkrachting van vijf meisjes een decennium eerder, waarbij Michelle Martin in ieder geval één keer behulpzaam was door het meisje koffie met een verdovend middel te geven. Beiden werden toen veroordeeld. In 1988 traden zij in de gevangenis in het huwelijk. Inmiddels heeft ze zich van hem laten scheiden. Of zij inmiddels voluit erkend heeft medeverantwoordelijk te zijn en of zij berouwvol is, is onbekend. Door de vader van An wordt daar ernstig aan getwijfeld. De vader van Julie stuurde haar een (open) brief waarin hij haar vroeg eerlijk te vertellen hoe het gebeurd was. Via haar advocaat liet zij weten bereid te zijn de ouders van de slachtoffers te ontmoeten. In november vond er een ontmoeting plaats tussen Martin en de vader van Julie. Over de inhoud is niets meegedeeld. Verdraagzaamheid die pijn doet Haar voorwaardelijke invrijheidsstelling die kon plaatsvinden omdat de Arme Klaren van Malonne haar wilden huisvesten – vond afgelopen zomer plaats. Een jaar daarvoor al had zij er recht op gehad, maar toen trok het Franse klooster waar zij heen zou gaan zijn toezegging in. Nu ging het wel door, ondanks protesten. Er werden demonstraties gehouden bij het klooster en in Brussel. In de nasleep daarvan heeft de regering werk gemaakt van een eerder voorgenomen wijziging van het strafrecht, die de regels voor voorwaardelijke invrijheidsstelling aanscherpt. De bedoeling van dit artikel is natuurlijk niet iets negatiefs te zeggen over de gevoelens van afschuw en woede die bij velen opkwamen toen duidelijk werd dat Michelle Martin inderdaad vrij zou komen, of over de demonstraties die dit op het laatste moment wilden verhinderen. Wie zich ook maar een moment verdiept in wat die meisjes is aangedaan, zal het moeilijk hebben met de gedachte dat één van de daders op een bepaalde manier doorgaat met haar leven en een restaurantje pakt in Knokke. Ook als we dit zeggen te verdragen, omdat immers aan alle wettelijke voorwaarden is voldaan, is het een verdraagzaamheid die pijn doet. Evenmin zal ik iets negatiefs zeggen over degenen die woedend zijn dat het klooster deze beslissing heeft genomen. Als zij zeggen dat dit meer is dan wat Martin verdiend heeft, hebben zij gelijk. Net zomin als iemand ‘verplicht’ kan worden het onverdraaglijke te verdragen of daar zelfs maar toe aangespoord zou moeten worden, moet het iemand als een morele plicht worden voorgehouden om een dader als Martin barmhartigheid te tonen. Dat gezegd hebbend, kan ik uitspreken hoe waardevol ik het vind dat de Arme Klaren van Malonne dit onaangenaam avontuur zijn aangegaan. Onaangenaam, niet alleen omdat ze wisten wat er over hen heen zou komen, maar ook omdat ze dagelijks met iemand moeten optrekken die zulke dingen op haar geweten heeft. Riskant bovendien, omdat hun is gezegd dat Martin in de gevangenis ‘geëvolueerd’ is, maar zij niet 100% zeker kunnen weten of zij niet voor de gek gehouden worden door een dader die weet hoe ze moet praten om haar vrijheid te bewerkstelligen. ooK ALS WE DIT ZEGGEN TE VERDRAGEN, Is Het eeN VeRDRAAGzAAMHeID DIe PIJN DOet Al enige jaren correspondeerde een zuster van deze gemeenschap met Michelle Martin, op initiatief van die zuster. Over de inhoud van deze correspondentie is niets bekend gemaakt. Maar het was dus niet vreemd dat de advocaten van Martin de gemeenschap van Malonne benaderden. Op een persconferentie vertelt de abdis hoe moeilijk ze het hadden met het verzoek, ‘geschokt als wij waren door het vreselijke lijden van de slachtoffers en hun families, die zoals u weet een hel hebben doorstaan’. In hun afweging om toch hun deur open te zetten speelde mee dat Martin verder nergens welkom was. ‘Wij hebben getracht om zo goed mogelijk met deze spanning om te gaan en deze twee realiteiten met elkaar te verzoenen. Het is niet gemakkelijk geweest en het heeft ons vrouwenhart vaak gekweld... Wij hebben ervoor gekozen om deze twee vormen van lijden, die in niets met elkaar te vergelijken zijn, in ons midden te verwelkomen.’ Ten slotte zei ze: ‘Wij zijn er diep van overtuigd dat onze samenleving een stap achteruit zou zetten door een overtreder voorgoed op te sluiten in zijn verleden en tot hopeloosheid te dwingen.’ • Michelle Martin kan van niemand eisen dat men haar verdraagt. En het is niet zo dat zij recht heeft op barmhartigheid. Toch zijn dat de dingen die zij van deze vrouwen ontvangt. Bert Dicou Predikant doopsgezinde-remonstrantse gemeente Hoorn jaargang 24 nr. 2 februari 2013 15
Page 1 and 2: emonstrants maandblad jaargang 24 n
Page 3 and 4: korte berichten personalia Japke va
Page 5 and 6: kunnen maken tussen orthodoxie en f
Page 7 and 8: INTERRELIGIEUZE DIALooG VIA VeRHALe
Page 9 and 10: miniatuur Domme Belgen en nog domme
Page 11 and 12: overweging Verdraagzaamheid eens in
Page 13: Witteveen als minister van Financi
Page 17 and 18: thema Verdraagzaamheid in the globa
Page 19 and 20: Tal van andere bedrijvigheden hebbe

nummER - Remonstrantse Broederschap

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?