Jurisprudentienieuwsbrief Bestuursrecht, aflevering ... - Rechtspraak.nl

Jurisprudentienieuwsbrief Bestuursrecht, aflevering 13 2013, 

nummer 458 – 492 dinsdag 26 maart 2013 

Landelijk stafbureau bestuursrecht 

Landelijk Stafbureau Bestuursrecht, Externe email: nieuwsbrief.justex@rechtspraak.nl 

Telefoon: 088 361 3286, Citeertitels JnB 2013, 1 

Inhoud 

In deze Jurisprudentienieuwsbrief Bestuursrecht vindt u de volgende 

onderwerpen: (Door op het onderwerp te klikken komt u direct bij de uitspraken op het 

betreffende rechtsgebied) 

-Algemeen bestuursrecht 

-Handhaving 

-Invordering dwangsom 

-Omgevingsrecht 

-Wabo 

-8.40- en 8.42-AMvB’s 

-Milieu (oud) 

-Waterwet 

-Ambtenarenrecht 

-Ziekte en arbeidsongeschiktheid 

-Bijstand 

-Bestuursrecht overig 

-Meststoffenwet 

-Wegenverkeerswet 

-Wet openbaarheid van bestuur 

-Vreemdelingenrecht 

-Regulier 

-Asiel 

-COa 

-Vreemdelingenbewaring 

-Procesrecht 

1

Algemeen bestuursrecht 

JnB2013, 458 

ABRS, 20-03-2013, 201207503/1/R2 

raad van de gemeente Middelburg, verweerder. 

Awb 2:4 

Gemeentewet 28 

VERBOD VAN VOORINGENOMENHEID. In art. 2:4, lid 2 Awb wordt aan het tot 

besluiten bevoegde bestuursorgaan, een zorgplicht opgelegd die in elk geval 

inhoudt dat door het orgaan wordt voorkomen dat de besluitvorming niet meer 

voldoet aan de in het eerste lid neergelegde norm. (…) Bij besluitvorming door 

de gemeenteraad die een belangenafweging vergt waarbij politieke inzichten 

een belangrijke rol spelen, ligt het in de rede voor de invulling van het begrip 

"persoonlijk belang" aansluiting te zoeken bij art. 28, lid 1, onder a, van de 

Gemeentewet. Deze bepaling dient strikt te worden uitgelegd, nu daarbij het 

fundamentele recht van een raadslid om deel te nemen aan een stemming 

wordt ingeperkt. 

Uit art. 2:4 Awb volgt in het algemeen niet dat een persoon die deel uitmaakt 

van een democratisch gekozen bestuursorgaan zoals de gemeenteraad en die 

bij een besluit belanghebbende is als bedoeld in art. 1:2, lid 1 Awb, zich zou 

moeten onthouden van deelname aan de besluitvorming. Dit zou afbreuk doen 

aan de taak en de fundamentele rechten van een gekozen 

volksvertegenwoordiger en daarmee aan het democratisch proces. Er kunnen 

zich evenwel bijkomende omstandigheden voordoen die maken dat de 

behartiging van het persoonlijk belang van een raadslid zodanig aan de orde is 

bij het onderwerp van de besluitvorming dat hij daaraan niet behoort deel te 

nemen. 

Besluit waarbij is geweigerd een bestemmingsplan te herzien. Appellant kan zich niet 

verenigen met het besluit van de raad en voert hiertoe aan dat dit in strijd is met art. 

2:4 Awb en art. 28 van de Gemeentewet. (…) Niet in geschil is dat het door appellant 

bedoelde raadslid woonachtig is op een perceel dat aan de noordoostzijde slechts door 

een weg wordt gescheiden van het perceel van appellant. Het verzoek van appellant tot 

herziening van het geldende bestemmingsplan is op 7 november 2011 door de raad 

behandeld. Het desbetreffende raadslid was aanwezig bij deze raadsvergadering, maar 

heeft niet deelgenomen aan de beraadslaging en stemming hierover. Het verzoek is 

afgewezen, waartegen appellant bezwaar heeft aangetekend. De beslissing op bezwaar 

werd genomen in de raadsvergadering van 26 juni 2012. Het desbetreffende raadslid was 

wederom aanwezig bij de vergadering en heeft wel deelgenomen aan de stemming over 

het bezwaar. Met de kleinst mogelijke meerderheid is het besluit van 7 november 2011 

met een nadere motivering gehandhaafd. 

Ten aanzien van de beweerdelijke schending van art. 2:4, lid 2 Awb overweegt de 

Afdeling dat deze bepaling ertoe strekt de burger een waarborg te bieden voor naleving 

van de in het eerste lid neergelegde norm. Daartoe wordt, niet aan de in de bepaling 

bedoelde personen individueel, maar aan het tot besluiten bevoegde bestuursorgaan, een 

zorgplicht opgelegd die in elk geval inhoudt dat door het orgaan wordt voorkomen dat de 

besluitvorming niet meer voldoet aan de in het eerste lid neergelegde norm. Met het 

begrip "persoonlijk" is blijkens de wetsgeschiedenis van de totstandkoming van art. 2:4 

Awb (Kamerstukken II, 1988/89, 21 221, nr. 3, blz. 55) gedoeld op ieder belang dat niet 

behoort tot de belangen die het bestuursorgaan uit hoofde van de hem opgedragen taak 

behoort te behartigen. In aanmerking genomen dat het hier gaat om besluitvorming door 

de gemeenteraad die een belangenafweging vergt waarbij politieke inzichten een 

belangrijke rol spelen, ligt het in de rede voor de invulling van het begrip "persoonlijk 

belang" aansluiting te zoeken bij art. 28, lid 1, onder a, van de Gemeentewet. Deze 

bepaling dient strikt te worden uitgelegd, nu daarbij het fundamentele recht van een 

raadslid om deel te nemen aan een stemming wordt ingeperkt. 

2

Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen in haar uitspraak van 6 februari 2013 (LJN: 

BZ0796) volgt dus uit art. 2:4 Awb in het algemeen niet dat een persoon die deel 

uitmaakt van een democratisch gekozen bestuursorgaan zoals de gemeenteraad en die 

bij een besluit belanghebbende is als bedoeld in art. 1:2, lid 1 Awb, zich zou moeten 

onthouden van deelname aan de besluitvorming. Dit zou afbreuk doen aan de taak en de 

fundamentele rechten van een gekozen volksvertegenwoordiger en daarmee aan het 

democratisch proces. 

Er kunnen zich evenwel bijkomende omstandigheden voordoen die maken dat de 

behartiging van het persoonlijk belang van een raadslid zodanig aan de orde is bij het 

onderwerp van de besluitvorming dat hij daaraan niet behoort deel te nemen. Weliswaar 

kan de gemeenteraad niet verhinderen dat een lid deelneemt aan de besluitvorming en 

aan stemmingen, maar deelname van een lid kan er bij aanwezigheid van zo’n 

persoonlijk belang wel toe leiden dat de bestuursrechter tot het oordeel moet komen dat 

het desbetreffende besluit is genomen in strijd met art. 2:4 Awb. De conclusie dat het 

betrokken bestuursorgaan in strijd met deze bepaling een besluit heeft genomen, kan 

echter pas worden getrokken indien aannemelijk is dat de betrokken 

volksvertegenwoordiger de besluitvorming daadwerkelijk heeft beïnvloed. In dit geval 

zijn bijkomende omstandigheden als hiervoor bedoeld niet aanwezig. Als zodanig is 

onvoldoende dat het desbetreffende raadslid, die mogelijk belanghebbende is in de zin 

van art. 1:2 Awb, heeft afgezien van deelname aan de beraadslaging en stemming over 

het primaire verzoek. Nu bijkomende omstandigheden in dit geval niet aanwezig zijn, 

bestaat, ook al is het besluit genomen met de kleinst mogelijke meerderheid, geen 

aanleiding voor het oordeel dat het betrokken raadslid heeft gehandeld in strijd met art. 

28, lid 1, onder a, van de Gemeentewet en de raad daarmee met art. 2:4 Awb. 

LJN: BZ4957 (P.I.) / rechtspraak.nl 

In deze nieuwsbrief zijn eerder in een bijschrift bij de uitspraak van Rb. Roermond van 

29 november 2012 (LJN: BY4926) enige overwegingen gegeven ten aanzien van het 

verbod van vooringenomenheid. In dit bijschrift is aangegeven dat ingevolge art. 2:4 lid 

2 Awb het bestuursorgaan ertegen waakt dat tot het bestuursorgaan behorende of 

daarvoor werkzame personen die een persoonlijk belang bij een besluit hebben, de 

besluitvorming beïnvloeden. In voormelde, recente uitspraak verwijst de Rb. naar ABRS, 

07-08-2002, 200200897/1 (LJN: AE6228). Volgens deze uitspraak strekt art. 2:4 lid 2 

Awb ertoe de burger een waarborg te bieden voor naleving van het verbod op 

vooringenomenheid dat is neergelegd in lid 1. Daartoe wordt – niet aan de in de bepaling 

bedoelde personen individueel, maar aan het tot besluiten bevoegde bestuursorgaan – 

een zorgplicht opgelegd die in elk geval inhoudt dat door het bestuursorgaan wordt 

voorkomen dat, ten gevolge van vermenging van persoonlijke en bestuurlijke belangen 

bij de betrokken personen, de besluitvorming niet meer voldoet aan de in lid 1 

neergelegde norm. Daartoe kunnen het bestuursorgaan verschillende middelen ter 

beschikking staan; uitsluiting van personen van de besluitvorming is daar een van, maar 

is niet het enige middel. (…) 

Uit onderhavige uitspraak volgt dat uitsluiting van de besluitvorming van een persoon die 

deel uitmaakt van een democratisch gekozen bestuursorgaan niet een zodanig middel is 

om te voorkomen dat de in art. 2.4, lid 1 Awb opgenomen norm wordt geschonden. De 

gemeenteraad kan ook niet verhinderen dat een lid deelneemt aan de besluitvorming. 

Het is aan de bestuursrechter om in een voorkomend geval te oordelen dat het besluit is 

genomen in strijd met deze bepaling. 

JnB2013, 459 

Rb. Oost-Brabant, 15-03-2013, Awb 12 / 1091 

burgemeester en wethouders van Uden, verweerder. 

Awb 2:15 lid 1, 6:6 aanhef en onder b 

Besluit elektronisch verkeer met de bestuursrechter 

ONTVANKELIJKHEID. BEROEP. ELEKTRONISCH VERKEER. Bij de bestuursrechter 

kan slechts langs elektronische weg beroep worden ingesteld op een vanwege 

de gerechten aangegeven wijze. Er dient daarbij verplicht gebruik te worden 

3

gemaakt van het daartoe door de rechtspraak ontwikkelde webformulier van 

het digitaal loket bestuursrecht, zoals ook is vermeld op de website van de 

rechtspraak. In dit geval is de wijze waarop door eisers beroep is ingesteld niet 

aan te merken als een op juiste wijze digitaal ingediend beroepschrift. 

Besluit waarbij een voormalige kerk is aangewezen als gemeentelijk monument. Ten 

aanzien van de ontvankelijkheid van het beroep overweegt de Rb. dat op grond van art. 

8:40a Awb afdeling 2.3 van overeenkomstige toepassing is op het verkeer met de 

bestuursrechter. Op grond van art. 2:15, lid 1 Awb kan een bericht elektronisch naar de 

bestuursrechter worden verzonden voor zover de bestuursrechter kenbaar heeft gemaakt 

dat deze weg is geopend. De bestuursrechter kan nadere eisen stellen aan het gebruik 

van de elektronische weg. Ingevolge art. 1, lid 1 van het Besluit elektronisch verkeer met 

de bestuursrechter kan beroep bij de bestuursrechter slechts langs elektronische weg 

worden ingesteld op een vanwege de gerechten aangegeven wijze. Er dient daarbij 

verplicht gebruik te worden gemaakt van het daartoe door de rechtspraak ontwikkelde 

webformulier van het digitaal loket bestuursrecht, zoals ook is vermeld op de website van 

de rechtspraak (www.rechtspraak.nl). Eisers hebben geen gebruik gemaakt van het 

webformulier, maar per e-mail van 10 april 2012, gericht aan “Publieksvragen (’s- 

Hertogenbosch)”, beroep ingesteld. Deze e-mail is vervolgens doorgestuurd aan de 

sector bestuursrecht van deze rechtbank. Gelet op het voorgaande is de e-mail van 

eisers naar het oordeel van de Rb. niet aan te merken als een op juiste wijze digitaal 

ingediend beroepschrift. De Rb. wijst in dit verband op de uitspraak van de ABRS van 23 

juli 2010 (LJN: BN7799). Op grond van art. 6:6, aanhef en onder b, van de Awb kan de 

bestuursrechter het beroep niet-ontvankelijk verklaren indien het beroepschrift geheel of 

gedeeltelijk is geweigerd op grond van art. 2:15, mits de indiener de gelegenheid heeft 

gehad het verzuim te herstellen binnen een hem daartoe gestelde termijn. Deze 

herstelmogelijkheid dient te worden geboden indien uit het e-mailbericht valt af te leiden 

dat daarmee beoogd wordt beroep in te stellen en het is verzonden naar het officiële emailadres 

van de Rb. Uit de e-mail van eisers valt af te leiden dat daarmee beoogd werd 

beroep in te stellen. De e-mail is verzonden naar een officieel e-mailadres van de Rb. De 

Rb. had eisers moeten meedelen dat het beroep niet op deze wijze kon worden ingesteld 

en in de gelegenheid moeten stellen het verzuim te herstellen. De Rb. heeft dit echter 

niet gedaan, maar heeft het beroep in behandeling genomen. Eisers hebben per fax een 

aanvullend beroepschrift ingediend dat door hun gemachtigde is ondertekend. Het 

verzuim is daarmee hersteld. Gelet op het voorgaande acht de Rb. het beroep 

ontvankelijk. De Rb. wijst op de uitspraak van de ABRS van 29 augustus 2012 (LJN: 

BX5972). (…) 


JnB2013, 460 

ABRS, 20-03-2013, 201112448/1/A3 

directie van de Dienst Wegverkeer, verweerder. 

Awb 8:72 lid 4 

EVRM 6, 13 

EU-Handvest 47 

FINALE GESCHILBESLECHTING. In dit geval heeft de Rb. terecht geen aanleiding 

gezien om zelf in de zaak te voorzien. Er is geen grond voor het oordeel dat 

daarmee ten aanzien van appellant in strijd met de artikelen 6 en 13 van het 

EVRM is gehandeld. (…) Art. 47 van het EU-Handvest heeft wat betreft het 

onderhavige geding dezelfde inhoud als de artikelen 6 en 13 van het EVRM, 

zodat de Afdeling geen aanleiding ziet voor het oordeel dat de Rb. ten aanzien 

van appellant in strijd met dat artikel heeft gehandeld. 


Zie voor meer informatie en jurisprudentie over dit onderwerp de Wiki-pagina Home - 

Algemeen bestuursrecht - Finale geschilbeslechting. 

4

JnB2013, 461 

ABRS, 20-03-2013, 201208358/1/A2 

De Belastingdienst/Toeslagen, verweerder. 

Awb 

Awir 18 lid 1 

Wet kinderopvang 1a lid 1, 5 lid 1, 7 lid 1 

VERZENDTHEORIE. Indien de geadresseerde stelt een geschift niet te hebben 

ontvangen, is de enkele stelling dat een stuk ter post is bezorgd onvoldoende 

om aan te nemen dat het geschrift is verzonden. Het is in dat geval aan 

belanghebbende om aannemelijk te maken dat hij het geschrift ter post heeft 

bezorgd dan wel heeft afgegeven. Dit is niet anders indien de verzender stelt 

gebruik te hebben gemaakt van een door het bestuursorgaan verstrekte 

retourenveloppe. Verwijzing naar de uitspraak van de ABRS van 10 november 

2005 (LJN: AU6242). 


Naar inhoudsopgave 

Handhaving 

Invordering dwangsom 

JnB2013, 462 

ABRS,20-03-2013, 201206016/1/A1 

college van burgemeester en wethouders van Tubbergen, verweerder. 

Awb 5:37 

HANDHAVING. INVORDERING VERBEURDE DWANGSOM. Het in te vorderen 

bedrag behoeft niet te worden gematigd omdat deels aan de last is voldaan. In 

onderhavig geval wordt daarbij in aanmerking genomen dat het college hiertoe 

geen beleid heeft vastgesteld. 



Omgevingsrecht 

Wabo 

JnB2013, 463 

ABRS, 20-03-2013, 201207573/1/A1 

college van burgemeester en wethouders van Breda. 

Wabo 5.17 

Bor Bijlage II: art. 2 aanhef en onder 1 

OMGEVINGSRECHT. Wabo. Uitleg begrip normaal onderhoud als bedoeld in art. 

2, aanhef en onder 1, van bijlage II bij het Bor. Het moet gaan om 

werkzaamheden die erop zijn gericht om te behouden wat er is. Voor de vraag 

of werkzaamheden vergunningvrij zijn omdat ze als gewoon onderhoud kunnen 

worden aangemerkt, is niet van belang of het gebruik waarop de 

werkzaamheden zijn gericht ingevolge het bestemmingsplan is toegestaan, 

maar of de werkzaamheden zijn gericht op behoud van de bestaande functie. 

Beslissing om bouwwerkzaamheden aan pand stil te leggen op schrift gesteld en 

appellante gelast deze werkzaamheden gestaakt te houden, onder oplegging van een 

dwangsom. 

Anders dan appellante betoogt, heeft de Rb. terecht geen grond gevonden voor het 

oordeel dat de werkzaamheden in het pand kunnen worden aangemerkt als gewoon 

onderhoud als genoemd in art. 2, aanhef en onder 1, van Bijlage II bij het Bor. Daarbij 

5

heeft zij steun kunnen vinden in de NvT bij het Bor (Stb. 2010, 143, blz. 140), waarin 

wordt vermeld dat met "gewoon onderhoud" als bedoeld in art. 2, aanhef en onder 1, 

van Bijlage II wordt gedoeld op werkzaamheden die erop zijn gericht om te behouden 

wat er is. Daarvan is geen sprake, nu door de werkzaamheden kantoorruimten werden 

omgevormd tot woonruimten. 

Dat, zoals appellante stelt, beide functies, dus zowel de woonfunctie als de 

kantoorfunctie, ten tijde van belang pasten binnen de voor het perceel geldende 

bestemming, leidt niet tot een ander oordeel. Voor de vraag of werkzaamheden 

vergunningvrij zijn omdat ze als gewoon onderhoud kunnen worden aangemerkt, is niet 

van belang of het gebruik waarop de werkzaamheden zijn gericht ingevolge het 

bestemmingsplan is toegestaan, maar of de werkzaamheden zijn gericht op behoud van 

de bestaande functie. Daarop waren de werkzaamheden niet gericht, zodat deze niet 

kunnen worden aangemerkt als gewoon onderhoud als bedoeld in eerdergenoemde 

bepaling. 


Gelijk de Afdeling heeft overwogen in de uitspraak van 24-10-2012, LJN: BY0988, wijst 

de Afdeling ook in bovenstaande uitspraak erop dat art. 5.17 van de Wabo voorziet, 

evenals art. 100d van de Woningwet tot 1 oktober 2010 deed, in een uitdrukkelijke 

bevoegdheid om de bouw van een bouwwerk te staken dat zonder omgevingsvergunning 

wordt gebouwd, in afwachting van mogelijke te treffen handhavingsmaatregelen. Art. 

5.17 van de Wabo is volgens de geschiedenis van totstandkoming ervan ontleend aan 

art. 100d van de Woningwet. Mede gelet op deze totstandkomingsgeschiedenis bestaat 

geen aanleiding om het gebruik van de in art. 5.17 van de Wabo gegeven bevoegdheid 

naar andere maatstaven te beoordelen, dan het geval was bij toepassing van de 

vergelijkbare bevoegdheid die in art. 100d van de Woningwet was opgenomen. Daaruit 

volgt dat het college bij toepassing van art. 5.17 van de Wabo, gelet op aard en doel van 

de daarin gegeven bevoegdheid, niet behoefde te onderzoeken of de bouw gelegaliseerd 

kon worden. 


8.40- en 8.42-AMvB’s 

JnB2013, 464 

ABRS, 20-03-2013, 201108450/1/A4 

college van burgemeester en wethouders van Liesveld, verweerder. 

Besluit landbouw milieubeheer (oud) bijlage 1 voorschrift 1.1.3 en 1.1.5 

OMGEVINGSRECHT. 8.40- en 8.42-AMvB’s. De term beperkte snelheid in 

voorschrift 1.1.3, aanhef en onder b, van de bijlage bij het Besluit landbouw 

milieubeheer moet worden uitgelegd aan de hand van de omstandigheden van 

het geval, nu in dit voorschrift geen snelheidsgrens is opgenomen. 

Besluit waarbij een last onder dwangsom is opgelegd, welke last inhoudt het geheel 

beëindigen van de overtreding van de voorschriften 1.1.3 en 1.1.5 van de bijlage bij het 

Besluit landbouw milieubeheer, zoals dit besluit luidde ten tijde van belang, door ervoor 

zorg te dragen dat de bestaande inrit tussen de woningen Nieuwe Veer 111 en 113 vanaf 

1 mei 2011 niet meer wordt gebruikt door landbouw- en vrachtverkeer dat gaat naar en 

komt van de melkrundveehouderij. 

(…) Appellante betoogt dat de voorzieningenrechter heeft miskend dat in de dagperiode 

met beperkte snelheid door landbouw- en vrachtverkeer van en naar de 

melkrundveehouderij wordt gereden als bedoeld in voorschrift 1.1.3, aanhef en onder b, 

van de bijlage bij het Besluit landbouw milieubeheer, zodat niet getoetst hoeft te worden 

aan de in tabel II van voorschrift 1.1.3, sub a, opgenomen piekniveaus. (…) De Afdeling 

oordeelt dat de voorzieningenrechter met juistheid heeft overwogen dat de term 

beperkte snelheid moet worden uitgelegd aan de hand van de omstandigheden van het 

geval, nu in voorschrift 1.1.3, aanhef en onder b, van de bijlage bij het Besluit landbouw 

milieubeheer geen snelheidsgrens is opgenomen. (…) Derhalve heeft de 

6

voorzieningenrechter terecht geen grond gezien voor het oordeel dat het college ten 

onrechte getoetst heeft aan de in tabel II van voorschrift 1.1.3, sub a, van de bijlage bij 

het Besluit landbouw milieubeheer opgenomen piekniveaus. 

Appellante betoogt voorts dat de voorzieningenrechter niet heeft onderkend dat tabel 2 

van de Meet- en beoordelingsrichtlijn deel B, waar in voorschrift 1.1.5 van de bijlage bij 

het Besluit landbouw milieubeheer naar is verwezen, buiten toepassing dient te worden 

gelaten. Daartoe voert zij aan dat die tabel ziet op continue trillingen en dat het in dit 

geval gaat om het zo nu en dan aan- en afrijden van verkeer van en naar de 

melkrundveehouderij. De Afdeling oordeelt dat appellante niet kan worden gevolgd in 

haar betoog dat tabel 2 van de Meet- en beoordelingsrichtlijn deel B buiten toepassing 

moet worden gelaten, omdat het in dit geval niet om continue trillingen gaat. De 

wetgever heeft met de verwijzing naar die tabel in voorschrift 1.1.5 van de bijlage bij het 

Besluit landbouw milieubeheer kennelijk beoogd de streefwaarden voor continue 

trillingen ook voor gevallen als thans aan de orde van toepassing te laten zijn. De 

voorzieningenrechter is terecht tot dezelfde conclusie gekomen. 


JnB2013, 465 

ABRS, 20-03-2013, 201113088/1/A4 

college van burgemeester en wethouders van Westland, verweerder. 

Activiteitenbesluit milieubeheer 

Besluit glastuinbouw (oud) bijlage 2 voorschrift 1.5.5 aanhef en onder b 

OMGEVINGSRECHT. 8.40- en 8.42-AMvB’s. Last onder dwangsom. Procesbelang 

bij hoger beroep is komen te vervallen omdat met het vervallen van het Besluit 

glastuinbouw appellante niet meer gehouden is binnen de inrichting dit besluit 

na te leven. Nu verder niet is vastgesteld dat de last daarvoor al niet is 

nageleefd en dwangsommen zijn verbeurd, heeft appellante ook in verband met 

mogelijke verbeuring en invordering van dwangsommen geen belang bij een 

uitspraak. 



8.40- en 8.42-AMvB's 


Milieu (oud) 

JnB2013, 466 

ABRS, 20-03-2013, 201105928/1/A4 

college van gedeputeerde staten van Zuid-Holland, verweerder. 

Wet milieubeheer (oud) 8.10 lid 1, 8.11 lid 2, lid 3 

Besluit externe veiligheid inrichtingen 1 lid 1 aanhef en onder j en o, 4 lid 3, lid 4, 7 lid 1, 

lid 2, 12 lid 1 

Regeling externe veiligheid inrichtingen 1 onder l, 7 

Besluit risico’s zware ongevallen 1999 7 lid 1 

OMGEVINGSRECHT. Milieu (oud). Externe veiligheid. De onderzoeksplicht als 

bedoeld in art. 3:2 Awb strekt in dit geval verder dan de toepassing van de 

ingevolge de Revi voorgeschreven reken- en beoordelingssystematiek en dat 

het college ter plaatse alle inputgegevens voor het verlenen van de vergunning 

had moeten controleren. Het is na de vergunningverlening aan een 

bestuursorgaan om te controleren of de inrichting overeenkomstig de 

vergunning, waaronder in dit geval begrepen de in de QRA gehanteerde 

inputgegevens, in werking is. (…) 

Het risico op terroristische aanslagen is geen onderdeel van de rekenmethodiek 

Bevi. Mogelijke terroristische aanslagen worden aangepakt via het ministerie 

7

van Binnenlandse Zaken en Koninkrijkrelaties en hoeven daarom niet in de QRA 

te worden meegenomen. (…) 

Art. 7 van het Brzo houdt verplichtingen in voor zowel het bevoegd gezag als de 

exploitant van de inrichting. Het gaat hier niet om een aspect dat bij de 

berekening op grond van de rekenmethodiek Bevi moet worden betrokken. 

Besluit waarbij een revisievergunning als bedoeld in art. 8.4, lid 1 van de Wm (oud) is 

verleend voor een inrichting voor het vervaardigen, bewerken of verwerken van chloor, 

isocyanaten en synthetische polymeren. Appellanten betogen onder meer dat de 

onderzoeksplicht als bedoeld in art. 3:2 Awb met zich brengt dat het college bij het 

vaststellen van de contour van het plaatsgebonden risico (hierna: PR-contour) proactief 

de in de QRA toegepaste inputgegevens ter plaatse had moeten controleren. Het college 

stelt dat de PR-contour aan de hand van de door vergunninghouder naar voren gebrachte 

inputgegevens overeenkomstig het Bevi, de Revi en de Handleiding Bevi is berekend. (…) 

De Afdeling ziet geen grond voor het oordeel dat de onderzoeksplicht als bedoeld in art. 

3:2 Awb in dit geval verder strekt dan de toepassing van de ingevolge de Revi 

voorgeschreven reken- en beoordelingssystematiek en dat het college ter plaatse alle 

inputgegevens voor het verlenen van de vergunning had moeten controleren. Het is na 

de vergunningverlening aan een bestuursorgaan om te controleren of de inrichting 

overeenkomstig de vergunning, waaronder in dit geval begrepen de in de QRA 

gehanteerde inputgegevens, in werking is. Hetgeen appellanten hebben aangevoerd 

geeft geen grond voor het oordeel dat het college in dit geval bij het beoordelen van de 

vergunningaanvraag van deze gebruikelijke beoordelingswijze had moeten afwijken. (…) 

Appellanten betogen dat in de QRA ten onrechte geen rekening is gehouden met de 

mogelijkheid van een terroristische aanslag. Blijkens het deskundigenbericht is het risico 

op terroristische aanslagen geen onderdeel van de rekenmethodiek Bevi. Mogelijke 

terroristische aanslagen worden aangepakt via het ministerie van Binnenlandse Zaken en 

Koninkrijkrelaties en hoeven daarom niet in de QRA te worden meegenomen, aldus het 

deskundigenbericht. Gelet hierop ziet de Afdeling geen grond voor het oordeel dat de 

mogelijkheid van een terroristische aanslag in de QRA had moeten worden betrokken. 

(…) 

Appellanten stellen verder dat het college bij de beoordeling van de externe veiligheid 

ten onrechte geen rekening heeft gehouden met domino-effecten als bedoeld in art. 7, 

lid 1 van het Brzo. De Afdeling overweegt dat art. 7 van het Brzo verplichtingen inhoudt 

voor zowel het bevoegd gezag als de exploitant van de inrichting. Op grond van 

gegevens van de exploitant wijst het bevoegd gezag inrichtingen aan ten aanzien 

waarvan de risico’s van een zwaar ongeval of de gevolgen daarvan ten gevolge van de 

ligging van die inrichtingen ten opzichte van elkaar en de aanwezigheid van gevaarlijke 

stoffen in die inrichtingen groter kunnen zijn dan op grond van de in die afzonderlijke 

inrichtingen aanwezige hoeveelheden kan worden verwacht. Het gaat hier niet om een 

aspect dat bij de berekening op grond van de rekenmethodiek Bevi moet worden 

betrokken. De Afdeling ziet dan ook geen aanleiding voor het oordeel dat deze 

beroepsgrond tot vernietiging van het bestreden besluit kan leiden. (…) 


JnB2013, 467 

ABRS, 20-03-2013, 201113207/1/A4 

college van burgemeester en wethouders van Deurne, verweerder. 

Wet milieubeheer (oud) 8.4 lid 1, 8.10 lid 1, 8.11 lid 1, lid 2 

OMGEVINGSRECHT. Milieu (oud). De systematiek van de Wm verzet zich er niet 

tegen dat een revisievergunning wordt verleend voor een wezenlijk andere 

inrichting dan die waarop de onderliggende vergunning ziet. De wet geeft geen 

indicatie dat bepaalde veranderingen wel en andere veranderingen niet in het 

kader van een revisievergunning kunnen worden verwezenlijkt. Verwijzing naar 

uitspraak van de ABRS van 20 maart 2002 (LJN: AE0378 ). Het verlenen van een 

revisievergunning voor een wezenlijk andere inrichting dan die waarop de 

onderliggende vergunning ziet is derhalve mogelijk, ook al zijn de 

milieugevolgen van een andere aard of intensiteit dan de milieugevolgen die op 

8

grond van de onderliggende vergunning waren toegestaan. Het bevoegd gezag 

moet in een dergelijk geval de aanvraag beoordelen als betrof deze een 

oprichtingssituatie. 


In art. 2.6, lid 1 van de Wabo is ook de mogelijkheid neergelegd om een 

revisievergunning te verlenen. In het derde lid is bepaald dat het bevoegd gezag de 

rechten die de vergunninghouder aan de al eerder verleende omgevingsvergunningen 

ontleende, niet kan wijzigen anders dan mogelijk zou zijn met toepassing van art. 2.31 of 

2.33 van de Wabo, de zogeheten bestaande rechten. In de Memorie van Toelichting (TK 

2006-2007, 30844, nr. 3, p.100-101) is aangegeven dat beoogd is de huidige praktijk 

met betrekking tot de revisievergunning te continueren. De jurisprudentie waarnaar de 

Afdeling in onderhavige uitspraak verwijst, is derhalve ook onder de Wabo van belang. 


Wabo. 


Waterwet 

JnB2013, 468 

Rb. Oost-Brabant, 14-03-2013, Awb 12/3406 

dagelijks bestuur van het Waterschap De Dommel, verweerder. 

Waterwet 2.1 lid 1 onder a, 5.4 

Crisis- en herstelwet 1.1 lid 1 aanhef en onder a, 1.6 lid 2, 1.6a 

OMGEVINGSRECHT. Waterwet. Vaststelling projectplan ex art. 5.4 Waterwet. 

Ingevolge art. 2.1, lid 1 onder a van de Waterwet is de toepassing van deze wet 

gericht op onder meer het voorkomen van overstromingen en wateroverlast. Dit 

artikel verplicht het bevoegd gezag bij het nemen van een projectbesluit als het 

onderhavige te verantwoorden of het besluit verenigbaar is met de doelstelling 

in art. 2.1, lid 1 van de Waterwet. (…) Het bevoegd gezag heeft bij het 

vaststellen van een dergelijk projectplan een ruime beleidsvrijheid. Het is aan 

verweerder om alle verschillende bij een dergelijk besluit betrokken belangen 

te onderzoeken en tegen elkaar af te wegen. De bestuursrechter dient zich bij 

de beoordeling van een dergelijk besluit terughoudend op te stellen en te 

toetsen of het besluit niet strijdig is met wettelijke voorschriften, dan wel of de 

afweging van de betrokken belangen niet zodanig onevenwichtig is, dat het 

bestuursorgaan niet in redelijkheid tot dat besluit heeft kunnen komen. 

Besluit waarbij verweerder een projectplan tot aanleg en wijziging van een 

waterstaatswerk als bedoeld in art. 5.4 van de Waterwet definitief vastgesteld. Volgens 

eiser heeft verweerder onvoldoende rekening gehouden met externe factoren en 

autonome ontwikkelingen, meer in het bijzonder de klimaatverandering. (…) De Rb. 

overweegt dat ingevolge art. 2.1, lid 1 onder a, van de Waterwet de toepassing van deze 

wet gericht is op onder meer het voorkomen van overstromingen en wateroverlast. De 

Rb. is van oordeel dat genoemd artikel verweerder verplicht bij het nemen van besluiten 

zoals het bestreden besluit te verantwoorden of het besluit verenigbaar is met de 

doelstelling in art. 2.1, lid 1 van de Waterwet. In dit verband dient verweerder in het 

bestreden besluit onder andere te motiveren welke rol autonome ontwikkelingen zoals 

een eventuele klimaatverandering bij het nemen van het bestreden besluit hebben 

gespeeld en of het bestreden besluit in de weg staat aan het voorkomen van gevolgen 

van deze autonome ontwikkelingen. Verweerder kan, bij beleid geformuleerd 

overeenkomstig de doelstellingen van de Waterwet, volstaan met een verwijzing naar het 

waterbeleid als geheel of op stroomgebiedniveau indien het besluit verenigbaar is met dit 

beleid. 

(…) Naar het oordeel van de Rb. heeft verweerder de autonome ontwikkelingen 

voldoende betrokken in zijn besluitvorming. Deze beroepsgrond faalt. 

9

Verder is eiser van mening dat de onderbouwing van het plan niet juist is. (…) De Rb. 

stelt voorop dat het waterschap deskundig is bij de uitoefening van zijn publiekrechtelijke 

taak op waterstaatkundig gebied. Bij het opstellen van het projectplan en de berekening 

van de gevolgen ervan voor het oppervlakte- en grondwaterpeil heeft het waterschap 

zich bediend van algemeen aanvaarde en gebruikte rekenmodellen. In hetgeen eiser 

heeft aangevoerd is geen grond gelegen voor het oordeel dat deze modellen niet aan het 

projectplan ten grondslag hadden mogen worden gelegd. In het bijzonder is niet 

gebleken dat de modellen als zodanig niet deugdelijk zijn. Dit heeft ook te gelden voor de 

periode waarover berekeningen zijn uitgevoerd. Verweerder heeft voldoende gemotiveerd 

dat deze periode voldoende representatief is omdat in het voorjaar niet alleen de 

grondwaterstand het hoogste is maar dit ook een periode is waar agrariërs het land 

bewerken. De Rb. ziet niet in waarom berekeningen op basis van deze periode niet 

representatief zijn voor de overige natte periodes in het jaar, zoals het najaar. Evenmin 

is de Rb. van oordeel dat het model onvoldoende gedetailleerd is. Daarom dient van de 

juistheid van de berekende waarden te worden uitgegaan. (…) Deze beroepsgrond faalt. 

(…) 

De Rb. is verder van oordeel dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat het onderzoek 

ten behoeve van het projectplan is gebaseerd op metingen van te weinig peilbuizen. 

Eiser heeft niet inzichtelijk gemaakt dat plaatsing van extra peilbuizen tot een ander 

beeld zouden hebben kunnen leiden. (…) 

Volgens eiser is zijn belang te licht gewogen. Eiser stelt dat culturele belangen minder 

zwaar gewogen dienen te worden dan de bedrijfsbelangen van de agrariërs. (…) De Rb. 

stelt voorop dat verweerder bij het vaststellen van een projectplan als het onderhavige 

een ruime beleidsvrijheid heeft. Het is aan verweerder om alle verschillende bij een 

dergelijk besluit betrokken belangen te onderzoeken en tegen elkaar af te wegen. De Rb. 

dient zich bij de beoordeling van een dergelijk besluit dan ook terughoudend op te stellen 

en te toetsen of het besluit niet strijdig is met wettelijke voorschriften, dan wel of de 

afweging van de betrokken belangen niet zodanig onevenwichtig is, dat het 

bestuursorgaan niet in redelijkheid tot dat besluit heeft kunnen komen. Naar het oordeel 

van de Rb. heeft verweerder in redelijkheid tot de gemaakte belangenafweging kunnen 

komen. De Rb. neemt hierbij in aanmerking dat hierboven is geoordeeld dat verweerder 

zich op het standpunt heeft kunnen stellen dat eisers belangen niet door het projectplan 

worden geschaad. De Rb. ziet overigens ook onvoldoende aanleiding om aannemelijk te 

achten dat de belangen van eiser te licht zijn gewogen. (…) 


Zie voor meer informatie en jurisprudentie over dit onderwerp de Wiki-pagina 

Home - Waterwet. 


Ambtenarenrecht 

JnB2013, 469 

CRvB, 25-03-2013, 05/6963 MAW-T, 05/7103 MAW-T en 12/953 MAW-T 

De Staatssecretaris van Defensie, thans de Minister van Defensie. 

“Dutchbatter”. PTTS. Schending zorgplicht. De minister zal zich alsnog 

inhoudelijk moeten uitlaten over het verzoek om schadevergoeding. 

Betrokkene (Dutchbatter) heeft de minister verzocht om vergoeding van alle door hem 

ten gevolge van de uitzending naar voormalig Joegoslavië geleden schade. Hij heeft zich 

op het standpunt gesteld dat voorzienbaar was dat de missie op een ramp zou uitlopen, 

nu sprake was van een ontoereikend mandaat en ontoereikende middelen. Doordat 

noodzakelijke maatregelen zijn uitgebleven, is bij hem een PTSS ontstaan, die als gevolg 

van het ontbreken van adequate nazorg een chronisch karakter heeft gekregen. 

De minister heeft geweigerd aansprakelijkheid voor de geleden schade te erkennen en de 

gevraagde schadevergoeding afgewezen. 

10

Raad: Zoals eerder is overwogen (CRvB 5 juni 2003, LJN: AN8521) verzet de aard van 

het militaire bedrijf zich ertegen dat onder oorlogsomstandigheden of in daarmee 

vergelijkbare situaties genomen operationele beslissingen door de rechter aan de 

zorgplicht worden getoetst. Daarvan uitgaande, kan niet worden geconcludeerd dat door 

de feitelijke uitvoering van de missie als zodanig een schending van de zorgplicht heeft 

plaatsgevonden. Ook hier geldt dat wandaden van de strijdende partijen, waaronder de 

mortieraanval op de observatiepost en de gruwelijkheden jegens de burgerbevolking, 

niet voor rekening van de minister kunnen worden gebracht. 

De overweging van de Rb. dat, gelet op de toepasselijke aansprakelijkheidsnorm, niet 

van belang is of de schade ook zou zijn opgetreden indien wèl voldoende 

voorzorgsmaatregelen zouden zijn genomen, wordt door de minister eveneens terecht 

bestreden. De norm vereist dat een oorzakelijk verband kan worden aangenomen tussen 

de schending van de zorgplicht en de schade. Indien de Rb. heeft bedoeld dat die norm 

een risicoaansprakelijkheid vestigt, getuigt dit ook van een onjuiste rechtsopvatting 

(CRvB 26 april 2007, LJN: BA4539). 

De beroepsgrond van betrokkene dat de Rb. ten onrechte is voorbijgegaan aan zijn 

stelling dat onvoldoende nazorg is geboden, waardoor de PTSS zich heeft kunnen 

ontwikkelen en een chronisch karakter heeft kunnen aannemen, slaagt eveneens. (…) 

Dat de vanaf augustus 1996 geboden nazorg niet is tekortgeschoten, laat onverlet dat de 

aan betrokkene geboden nazorg in de periode onmiddellijk na de val van de enclave 

Srebrenica tot aan de tweede helft van 1996, niet heeft voldaan aan de normen die 

daaraan kunnen worden gesteld, zodat de minister heeft gehandeld in strijd met zijn 

zorgplicht zoals bedoeld in de rechtspraak van de Raad. Herhaaldelijk is medisch 

vastgesteld dat zich in die periode PTSS heeft ontwikkeld en dat deze een chronisch 

karakter heeft aangenomen. 

Nu sprake is van schending van de zorgplicht moet het causaal verband met de PTSS als 

een gegeven worden beschouwd, tenzij de minister aannemelijk maakt dat de PTSS niet 

aan het gebrek aan nazorg kan worden toegeschreven. De minister stelt zich - subsidiair 

- op het standpunt dat de PTSS te wijten is aan de andere stoornissen die bij betrokkene 

zijn vastgesteld en/of zijn weigering passende therapieën te ondergaan en/of medicatie 

te gebruiken. 

De minister kan hierin niet worden gevolgd. Aan welke andere stoornissen de PTSS in dat 

geval te wijten zou zijn is in besluit 2 niet nader onderbouwd, terwijl evenmin is 

aangetoond dat de PTSS zich bij betrokkene, al aannemende dat hij daadwerkelijk zou 

hebben geweigerd therapieën te ondergaan en/of medicatie te gebruiken, anders of in 

het geheel niet zou hebben ontwikkeld. Ook hier rust de bewijslast op de minister. Voor 

zover de minister zich daarbij beroept op de rapportage van de door hem ingeschakelde 

psychiater, wordt aangetekend dat deze arts niet meer dan enkele vraagtekens heeft 

gesteld bij de - overigens door de minister erkende - diagnose PTSS. De medische 

situatie van betrokkene is in het licht van de overige aanwezige medische rapportages 

voldoende duidelijk, zodat de weigering van betrokkene om zich bij de voorbereiding van 

besluit 2 opnieuw te laten onderzoeken door een psychiater hem niet euvel valt te 

duiden. 

(…) De minister heeft ten onrechte geweigerd aansprakelijkheid voor de door betrokkene 

gestelde schade te erkennen en de gevraagde schadevergoeding op die grond 

afgewezen. Anders dan de minister stelt is op voorhand niet onaannemelijk dat er schade 

resteert. 

De minister zal zich alsnog inhoudelijk moeten uitlaten over het verzoek om 

schadevergoeding met inachtneming van hetgeen hiervoor is overwogen. Er bestaat 

aanleiding de minister met toepassing van art. 21, lid 6 van de Beroepswet op te dragen 

een nieuw besluit op bezwaar te nemen over de hoogte van de schadevergoeding. 

Daarvoor wordt een termijn van drie maanden voldoende geacht, waarbij de Raad ervan 

uitgaat dat betrokkene zijn schade binnen één maand onderbouwt. 



11

Ziekte en arbeidsongeschiktheid 

JnB2013, 470 

CRvB, 08-03-2013, 11/7399 WIA-T 

De Raad van bestuur van het Uwv. 

Wet WIA 4 

Ontoereikende motivering omdat de bezwaarverzekeringsarts wel 

duurzaamheid voor het eerste jaar heeft aangenomen, maar geen inschatting 

heeft gegeven van de duurzaamheid gedurende het tweede jaar. 

Het Uwv heeft appellant meegedeeld dat de LGU eindigt en dat hij in aanmerking komt 

voor een WGA-loonaanvullingsuitkering (LAU). Daarbij heeft het Uwv overwogen dat 

appellant wel volledig maar niet duurzaam arbeidsongeschikt is te beschouwen, zodat hij 

niet voldoet aan de voorwaarden om in aanmerking te kunnen komen voor een uitkering 

voor volledig en duurzaam arbeidsongeschikten (IVA-uitkering). 

Raad: In zijn uitspraak van 4 februari 2009, LJN: BH1896, heeft de Raad overwogen dat 

het bij de vraag of sprake is van duurzaamheid gaat om een inschatting van de 

toekomstige ontwikkelingen van de arbeidsbeperkingen. Dit brengt mee dat de 

inschatting van de verzekeringsarts van de kans op herstel in het eerste jaar en daarna 

dient te berusten op een concrete en deugdelijke afweging van de feiten en 

omstandigheden die bij de betreffende individuele verzekerde aan de orde zijn. In het 

geval de inschatting van de kans op herstel berust op een (ingezette) medische 

behandeling, is een onderbouwing vereist die ziet op het mogelijke resultaat daarvan 

voor de individuele verzekerde. Tot slot geldt dat als van een stabiele of verslechterende 

situatie wordt uitgegaan voor het eerste jaar, de vaststelling dat in de periode daarna 

sprake is van een meer dan geringe kans op herstel, concreet en toereikend dient te 

worden onderbouwd. Ook uit het beoordelingskader vloeit voort dat indien duurzame 

arbeidsongeschiktheid wordt aangenomen in het eerste ter beoordeling voorliggende 

jaar, de ruimte voor de verzekeringsarts beperkt is om in het jaar of de jaren daarna aan 

te nemen dat de arbeidsongeschiktheid niet duurzaam is. 

Gegeven dit beoordelingskader moet worden geoordeeld dat het bestreden besluit op een 

ontoereikende motivering berust omdat de bezwaarverzekeringsarts wel duurzaamheid 

voor het eerste jaar heeft aangenomen, maar geen inschatting heeft gegeven van de 

duurzaamheid gedurende het tweede jaar. De na het bestreden besluit gegeven 

motivering waarom geen sprake is van duurzaamheid is evenmin toereikend. De enkele 

mededeling dat 70% van de patiënten met een angststoornis goed reageert op 

behandeling is geen concrete en toereikende onderbouwing van de meer dan geringe 

kans op herstel, zeker gezien in het licht van het aannemen van duurzaamheid in het 

eerste jaar. Verder heeft de bezwaarverzekeringsarts niet overtuigend gemotiveerd 

waarom in de brief van de behandelend psychotherapeut van appellant slechts sprake is 

van bekende klachten. In die brief is namelijk gemeld dat sprake is van een depressie, 

een diagnose die niet eerder is gesteld. 


JnB2013, 471 

Rb. Amsterdam, 18-01-2013 (publ. 15-03-2013), AWB12/171 WAJONG 

De Raad van bestuur van Uwv, verweerder. 

Wet Wajong 2:3, 2:5, 2:15 

Laattijdige aanvraag Wet Wajong: achterwege laten van 

verzekeringsgeneeskundig onderzoek in strijd met de wet. 

Afwijzing Wajong-uitkering. 

Rb.: Noch uit de tekst van de Wet Wajong noch uit de MvT bij deze wet (Kamerstukken 

2008 – 2009, 31 780, nr. 3) noch uit enige andere regelgeving blijkt dat de wetgever de 

bedoeling heeft gehad om bij de beoordeling of de jonggehandicapte in staat is gebleven 

meer dan 75% van het maatmaninkomen te verdienen, als bedoeld in art. 2:15, lid 1, 

aanhef en onder a, van de Wet Wajong, te breken met het in art. 2:5, lid 1 van de Wet 

Wajong vervatte uitgangspunt. De Rb. is daarom van oordeel dat de werkwijze van 

verweerder, waar bij laattijdige aanvragen in het kader van de Wet Wajong het 

12

verzekeringsgeneeskundig onderzoek achterwege wordt gelaten in het geval van enig 

arbeidsverleden, in strijd is met de wet. 

De Rb. overweegt dat voor een juiste beoordeling van het arbeidsverleden 

verzekeringsgeneeskundig onderzoek nodig kan zijn. De mogelijkheid bestaat immers dat 

betrokkene in het verleden tot schade van zijn gezondheid heeft gewerkt. Deze 

beoordeling dient op grond van art. 2:5, lid 1 van de Wet Wajong te worden gebaseerd 

op een onderzoek door de verzekeringsarts. Aan een arbeidsdeskundige kan een 

dergelijke beoordeling niet worden overgelaten. 

Ook bestaat de mogelijkheid dat de betrokkene weliswaar een substantiële periode (26 

weken) heeft gewerkt, maar dat dit afwijkt van zijn gebruikelijke arbeidspatroon. Ook in 

dat geval moet de verzekeringsarts beoordelen of het voldoende aannemelijk is dat 

betrokkene in die periode normaal en/of naar tevredenheid van de werkgever heeft 

kunnen werken of dat er - gelet op de medische beperkingen - een andere reden zou 

kunnen bestaan voor het voortduren van de dienstbetrekking. Dit is een zelfstandige 

medische beoordeling die evenmin door een arbeidsdeskundige kan worden gedaan. 

De stelling van verweerder dat voor de in de werkinstructie opgenomen pragmatische en 

efficiënte benadering steun kan worden gevonden in de jurisprudentie van de CRvB (vgl. 

CRvB van 29 april 2008, LJN: BD1411) kan de Rb. niet volgen, alleen al omdat in geen 

enkele van de door verweerder aangehaalde uitspraken een medisch onderzoek door een 

verzekeringsarts achterwege is gebleven. 

Verweerder heeft dan ook ten onrechte afgezien van een verzekeringsgeneeskundig 

onderzoek. 


Zie ook: LJN: BZ4267, BZ4269, BZ4271 


Bijstand 

JnB2013, 472 

CRvB, 19-03-2013, 12/165 WWB-T, 12/166 WWB-T 

Het college van burgemeester en wethouders, appellant. 

WWB 11 

VWEU 21 

Vw 2000 8 onderdeel e 

Het college is niet bevoegd om zelfstandig vast te stellen dat betrokkene 2 geen 

verblijfsrecht (meer) heeft. Het college had daarover in overleg moeten treden 

met de staatssecretaris. 

Het college heeft de aanvraag van betrokkene 1 voor de normwijziging afgewezen op de 

grond dat betrokkene 2 niet met een Nederlander kan worden gelijkgesteld en zodoende 

geen rechthebbende is in de zin van art. 11 van de WWB. 

Raad: Niet in geschil is dat betrokkene 2 in de periode, direct voorafgaande aan de te 

beoordelen periode rechtmatig verblijf had op grond van art. 8, onderdeel e, van de Vw 

2000. Partijen zijn verdeeld over de vraag of met de aanvraag om bijstand de 

rechtmatigheid van het verblijf van betrokkene 2 hier te lande ontvalt. 

Bij de beantwoording hiervan is het volgende van belang. Onderzocht dient te worden of 

betrokkene 2 een verblijfsrecht kan ontlenen aan art. 21 van het VWEU. Zolang en indien 

het onderzoek naar de voorwaarden en beperkingen van de Richtlijn en de ter uitvoering 

daarvan beoogde nationale weten regelgeving niet heeft uitgewezen dat daaraan niet is 

voldaan, wordt het uit art. 21 van het VWEU voortvloeiende recht van verblijf 

aangenomen. Hoewel het de primaire verantwoordelijkheid van - thans - de 

staatssecretaris van Veiligheid en Justitie is om te beoordelen of vreemdelingen hier te 

lande rechtmatig verblijven, brengt het beginsel van Unietrouw, zoals verwoord in art. 10 

van het EG-Verdrag, thans art. 4, lid 3 van het Verdrag betreffende de Europese Unie, 

met zich dat de autoriteiten van de lidstaten met elkaar in overleg treden met het oog op 

een nuttige toepassing van het Unierecht. Dit geldt des te meer voor autoriteiten binnen 

13

een lidstaat. Het ligt dan ook bij de beoordeling van het recht op bijstand op de weg van 

het college om, aan de hand van door betrokkene 2 verstrekte en zo nodig alsnog te 

verstrekken informatie, in overleg met de staatssecretaris te onderzoeken of betrokkene 

2 aan het recht van de Unie een verblijfsrecht hier te lande kan ontlenen. Vergelijk in dit 

verband de uitspraak van de ABRvS van 14 november 2007, LJN: BB7789. Van 

rechtmatig verblijf in de zin van art. 8, aanhef en onder e, van de Vw 2000 dient te 

worden uitgegaan, zolang door de staatssecretaris geen besluit is genomen over de 

beëindiging van het verblijfsrecht van betrokkene 2. Vergelijk in dit verband ook de 

uitspraak van de ABRS van 7 juli 2003, LJN: AI0903. 

Uit wat hiervoor is overwogen volgt dat het college niet bevoegd was om zelfstandig vast 

te stellen dat betrokkene 2 geen verblijfsrecht (meer) heeft. Het college had daarover in 

overleg moeten treden met de staatssecretaris. Door dit na te laten heeft het college het 

bestreden besluit niet met de nodige zorgvuldigheid voorbereid. Het college heeft de 

afwijzing van de aanvraag ten onrechte gebaseerd op de grond dat betrokkene 2 als 

gevolg van de aanvraag om bijstand niet langer rechtmatig verblijf houdt in Nederland en 

als gevolg daarvan geen rechthebbende is in de zin van art. 11, lid 2 van de WWB. 

Het hoger beroep slaagt niet en de aangevallen uitspraak komt, met verbetering van 

gronden, voor bevestiging in aanmerking. Dit betekent dat appellant na het 

noodzakelijke overleg met de bevoegde bewindspersoon gehouden blijft om een nieuwe 

beslissing op bezwaar te nemen. 


Zie ook: LJN: BZ3853, BZ3854 en BZ3855. 

In de uitspraak van de ABRS van 14 november 2007, LJN: BB7789 is o.m. overwogen 

dat zo lang niet afdoende is onderzocht of appellant op grond van het 

gemeenschapsrecht al dan niet rechtmatig verblijf heeft, van rechtmatig verblijf dient te 

worden uitgegaan. Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen in de uitspraak van 7 juli 

2003 in zaak no. 200302048/1 (AB 2003, 338) vloeit uit art.18.1 EG-Verdrag voort dat 

het verblijfsrecht wordt aangenomen, indien en zolang het onderzoek naar de 

beperkingen en voorwaarden, zoals vermeld in art. 1, lid 1 van Richtlijn 90/364/EEG niet 

heeft uitgewezen dat daaraan niet wordt voldaan. 

In de uitspraak van de ABRS van 7 juli 2003, LJN: AI0903 is overwogen dat nu appellant 

onderdaan van een lidstaat is en daarmee burger van de Unie, hem, gelet op voormeld 

arrest, een recht toekomt om ingevolge art. 18, lid 1 EG op het grondgebied van een 

andere lidstaat te verblijven, met dien verstande dat daaraan voorwaarden en 

beperkingen kunnen worden gesteld. Voor deze voorwaarden en beperkingen kan worden 

aangesloten bij hetgeen in art. 1, lid 1 en art. 2,lid 2, tweede alinea, van de Richtlijn 

90/364/EEG is bepaald. Zolang en indien het onderzoek naar deze analoog toe te passen 

voorwaarden en beperkingen van deze Richtlijn niet heeft uitgewezen dat daaraan niet is 

voldaan, wordt het uit die verdragsbepaling voortvloeiend recht van verblijf aangenomen. 

(…) De Rb. heeft derhalve ten onrechte overwogen dat de staatssecretaris zich terecht op 

het standpunt heeft gesteld dat appellant geen rechtmatig verblijf heeft in de zin van 

voormeld art. 8, aanhef en onder e, en dat daarom geen sprake is van een inmenging in 

het gezinsleven als bedoeld in art. 8 van het EVRM. 

Nu appellant als gemeenschapsonderdaan in de zin van art. 1, onderdeel e, onder 1°, 

van de Vw 2000 met een verblijfsrecht in de zin van art. 8, aanhef en onder e, van de Vw 

2000 moet worden aangemerkt, vloeit daaruit enerzijds voort dat de staatssecretaris 

appellant in elk geval niet ingevolge art. 67,lid 1, aanhef en onder c, van de Vw 2000, 

gelezen in samenhang met art. 6.5, aanhef en onder b, van het Vb 2000 ongewenst kon 

verklaren en anderzijds dat ingevolge art. 112 van de Vw 2000 de bepalingen van 

Hoofdstuk 8, Afdeling 2, paragraaf 2 van het Vb 2000, in het bijzonder art. 8.13, van 

toepassing zijn. 

JnB2013, 473 

CRvB, 19-03-2013, 11/2959 WWB 

14

het dagelijks bestuur van het openbaar lichaam Het Plein. 

WWB 

Hoofdverblijf. Bekendheid van de dienst met de mantelzorg voor haar moeder 

betekent niet dat de dienst ook bekend was met het feit dat appellante niet 

langer haar hoofdverblijf had in de eigen woning. 

Intrekking en terugvordering bijstand, omdat appellante haar inlichtingenverplichting 

heeft geschonden door niet te melden dat zij sinds 9 mei 2006 een gezamenlijke 

huishouding voert met haar vriend. 

Appellante heeft de op haar rustende inlichtingenverplichting geschonden door niet te 

melden dat zij haar hoofdverblijf niet langer aan [adres 1] had. Zij stelt weliswaar dat zij 

als mantelzorger voor haar moeder zorgt en dat dit bij de dienst bekend was, maar dat 

leidt niet tot een ander oordeel. Bekendheid van de dienst met de mantelzorg betekent 

niet dat de dienst ook bekend was met het feit dat appellante niet langer haar 

hoofdverblijf had aan [adres 1]. Het verrichten van mantelzorg is immers te verenigen 

met het behoud van het hoofdverblijf in de eigen woning. Daarvan is in dit geval geen 

sprake geweest. Dat de dienst er tot slot mee bekend zou zijn geweest dat appellante 

vaak bij haar vriend verbleef, vindt geen steun in de stukken. 


JnB2013, 474 

CRvB, 12-03-2013, 11/4863 WWB 

Het college van burgemeester en wethouders van Weststellingwerf. 

WWB 

Gezamenlijke huishouding. I.c. is voldaan aan het verzorgingscriterium. Daarbij 

is van belang dat voor het voldoen aan dit criterium niet vereist is dat sprake is 

van een min of meer gelijke bijdrage in de kosten van de huishouding of van 

gelijkwaardigheid in de omvang van de over en weer verleende zorg. I.c. is 

gebleken dat de zorg niet volstrekt eenzijdig is geweest. 


Zie ook: LJN: BZ4123. 


Bestuursrecht overig 

Meststoffenwet 

JnB2013, 475 

Rb. Oost-Brabant, 28-02-2013, AWB 12/1381 en AWB 12/1386 

staatssecretaris van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie, verweerder. 

Meststoffenwet 1 lid 1 aanhef en onder e, 14 lid 1, 50 lid 1 aanhef en onder b, 51 lid 1 

Uitvoeringsbesluit Meststoffenwet 1, 53 lid 1 

BESTUURSRECHT OVERIG. Boete Meststoffenwet. Sprake van 

samenwerkingsverband van rechtspersonen. Samenwerkingsverband moet 

gezamenlijk voldoen aan verantwoordingsplicht art. 14 lid 1 Msw. Ten onrechte 

heeft verweerder de rechtspersonen gezamenlijk een boete opgelegd. Rechtspersonen 

zijn medeplegers ex art. 50, lid 1, aanhef en onder b, Msw. Rb. 

voorziet zelf: legt aan rechtspersonen die samenwerkingsverband vormen 

wegens overtreding van art. 14 Msw afzonderlijk een bestuurlijke boete op. 

Opleggen boete aan rechtspersonen gezamenlijk over 2007 en 2008 van € 450.000,00 

en aan eiser E over 2007 en 2008 een boete van € 45.000,00 per jaar. 

Uit het wettelijk kader neergelegd in art. 1, lid 1, aanhef en onder e, 14, lid 1, Msw en 

art. 53 lid 1 Uitvoeringsbesluit Msw volgt dat de wetgever, naast een natuurlijke persoon 

of rechtspersoon, een samenwerkingsverband van natuurlijke personen of 

rechtspersonen dat een onderneming voert, uitdrukkelijk aanmerkt als ondernemer. 

15

Hieruit vloeit voort dat een samenwerkingsverband zelf geen natuurlijk persoon of 

rechtspersoon is, maar dus wel bestaat uit natuurlijke personen of rechtspersonen. Als 

ondernemer kan een samenwerkingsverband een intermediaire onderneming zijn, indien 

in het kader van dat samenwerkingsverband dierlijke meststoffen worden verhandeld. Is 

daarvan sprake dan dient dat samenwerkingsverband van natuurlijke personen of 

rechtspersonen en dus de rechtspersonen die dit samenwerkingsverband van natuurlijke 

personen of rechtspersonen vormen, gezamenlijk te voldoen aan de in art. 14 van de 

Msw neergelegde verantwoordingsplicht. 

De Msw noch het Uitvoeringsbesluit definiëren het begrip samenwerkingsverband; 

verweerder heeft terecht aansluiting gezocht bij hetgeen onder dat begrip naar normaal 

spraakgebruik moet worden verstaan en daarbij gewezen op de omschrijving daarvan in 

Van Dale Groot woordenboek hedendaags Nederlands als ‘het geheel van onderlinge 

afspraken met betrekking tot samenwerking tussen personen en/of instanties’. 

Gezien de weergegeven feiten en omstandigheden heeft verweerder een 

samenwerkingsverband van rechtspersonen kunnen aannemen. 

Verweerder heeft voorts terecht gesteld dat het samenwerkingsverband van 

rechtspersonen in 2007 en 2008 meststoffen heeft verhandeld. Aangezien de betreffende 

rechtspersonen als samenwerkingsverband van rechtspersonen meststoffen 

verhandelden, heeft verweerder het samenwerkingsverband van rechtspersonen terecht 

aangemerkt als intermediaire onderneming. Dit betekent dat het samenwerkingsverband 

van rechtspersonen en dus de rechtspersonen die dit samenwerkingsverband van 

rechtspersonen vormen gezamenlijk moeten voldoen aan de in art. 14, lid 1 van de Msw 

neergelegde verantwoordingsplicht. 

Verweerder heeft voor de jaren 2007 en 2008 aan de rechtspersonen gezamenlijk een 

boete opgelegd van € 450.000,00. Ter zitting heeft verweerder nader toegelicht dat als 

één van de rechtspersonen betaalt, de andere rechtspersonen zijn gekweten. Verweerder 

heeft voor deze wijze van oplegging van de bestuurlijke boete gekozen, omdat een 

aantal rechtspersonen geen verhaal biedt. 

De Rb. stelt vast dat de Msw (en ook de Awb) de door verweerder gekozen wijze van 

oplegging van een bestuurlijke boete niet kent. Om die reden heeft verweerder de 

rechtspersonen voor de jaren 2007 en 2008 ten onrechte gezamenlijk een boete 

opgelegd van € 450.000,00. De Rb. is evenwel van oordeel dat de rechtspersonen als 

medeplegers in de zin van art. 50, lid 1, aanhef en onder b, van de Msw van overtreding 

van art. 14 van de Msw moeten worden aangemerkt, omdat zij als rechtspersonen die 

het samenwerkingsverband vormen gezamenlijk art. 14 van de Msw hebben overtreden. 

Hierbij is van belang dat, gezien de hiervoor weergegeven feiten en omstandigheden en 

hetgeen de Rb. over het samenwerkingsverband van rechtspersonen heeft overwogen, 

tussen die rechtspersonen sprake was van een bewuste en nauwe samenwerking en 

ieders aandeel in de overtreding van art. 14 van de Msw min of meer gelijkwaardig is 

(vergelijk de aangehaalde uitspraak van het College van Beroep voor het bedrijfsleven 

van 22 december 2009, r.o. 5.3.2, LJN: BL0770). Rb. voorziet zelf: legt aan 

rechtspersonen die samenwerkingsverband vormen wegens overtreding van art. 14 Msw 

afzonderlijk een bestuurlijke boete op. 



Wegenverkeerswet 

JnB2013, 476 

ABRS, 20-03-2013, 201200822/1/A3 

Stichting Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen. 

Wegenverkeerswet 1994 130 lid 1, 131 lid 1 eerste volzin 

Regeling maatregelen rijvaardigheid en geschiktheid 6 lid 3 aanhef en onder a, bijlage 1 

BESTUURSRECHT OVERIG. Wegenverkeerswet 1994. Om met toepassing van 

art. 6, lid 3, aanhef en onder a, van de Regeling maatregelen rijvaardigheid en 

geschiktheid gelezen in verbinding met de bepaling uit bijlage 1 bij de Regeling, 

16

een verplichting tot medewerking aan een onderzoek naar de geschiktheid op te 

leggen, dient ingevolge laatstgemelde bepaling uit een door betrokkene aan de 

politie afgelegde verklaring te blijken dat de aangetroffen 

gebruikershoeveelheid drogerende stoffen voor eigen gebruik is. De duidelijke 

tekst van de bepaling uit bijlage 1 bij de Regeling biedt geen grond voor het 

oordeel dat bij het ontbreken van een verklaring voldoende is dat aannemelijk 

is dat de aangetroffen drogerende stoffen voor eigen gebruik zijn. 

CBR verplicht appellant mee te werken aan een onderzoek naar de geschiktheid. 

In bijlage 1, onder B. Geschiktheid, onderdeel III. Drogerende stoffen, onderdeel Andere 

drogerende stoffen, onder b (hierna: de bepaling uit bijlage 1 bij de Regeling) is 

vermeld: betrokkene is in het bezit van een gebruikershoeveelheid drogerende stoffen en 

uit een door betrokkene aan de politie afgelegde verklaring blijkt dat deze voor eigen 

gebruik is. 

Niet in geschil is dat appellant ten tijde van de aanhouding door de politie op 16 

november 2010 in het bezit was van een gebruikershoeveelheid drogerende stoffen als 

bedoeld in de bepaling uit bijlage 1 bij de Regeling. Om met toepassing van art. 6, lid 3, 

aanhef en onder a, van de Regeling, gelezen in verbinding met de bepaling uit bijlage 1 

bij de Regeling, een verplichting tot medewerking aan een onderzoek naar de 

geschiktheid op te leggen, dient ingevolge laatstgemelde bepaling uit een door 

betrokkene aan de politie afgelegde verklaring te blijken dat de aangetroffen 

gebruikershoeveelheid drogerende stoffen voor eigen gebruik is. Niet in geschil is dat 

appellant tegenover de politie geen verklaring heeft afgelegd over de reden van de 

aanwezigheid van de drogerende stoffen. De duidelijke tekst van de bepaling uit bijlage 1 

bij de Regeling biedt geen grond voor het oordeel dat bij het ontbreken van een 

verklaring voldoende is dat aannemelijk is dat de aangetroffen drogerende stoffen voor 

eigen gebruik zijn. In aanmerking genomen dat de geschiedenis van de totstandkoming 

van de Regeling geen toelichting op de bepaling uit bijlage 1 bij de Regeling bevat, zijn 

er geen aanknopingspunten om het CBR te volgen in het betoog dat voormelde 

verklaring slechts is vereist om handelaren in drogerende stoffen uit te sluiten van een 

onderzoek naar de geschiktheid. Anders dan de Rb. heeft overwogen, biedt de ratio van 

de Regeling, te weten het bevorderen van verkeersveiligheid, geen grond voor een ander 

oordeel, nu de regelgever moet worden geacht dit belang te hebben betrokken bij de 

totstandkoming van de bepaling uit bijlage 1 bij de Regeling. Appellant betoogt dan ook 

terecht dat in dit geval niet is voldaan aan de in voormelde bepalingen neergelegde 

vereisten voor oplegging van de verplichting tot medewerking aan een onderzoek naar de 

geschiktheid. Het hoger beroep is gegrond. 


Zie ook Wiki Juridica Bestuursrecht, Bestuursrecht overig, Wegenverkeerswet 1994, 

Rijbewijs-Geschiktheid. Thans is de in art. 6, lid 3, aanhef en onder a opgenomen 

verplichting geregeld in art. 23, lid 3, aanhef en onder a, van de Regeling maatregelen 

rijvaardigheid en geschiktheid 2011. 

JnB2013, 477 

ABRS, 20-03-2013, 201112448/1/A3 

directie van de Dienst Wegverkeer (hierna: de RDW). 

Wegenverkeerswet 1994 58 lid 1 

Kentekenreglement 37 lid 1, 40 lid 1 aanhef en onder h, lid 2 

BESTUURSRECHT OVERIG. Wegenverkeerswet 1994. Identiteitsfraude. 

Appellant heeft gesteld dat hij wordt benadeeld doordat auto’s ten onrechte op 

zijn naam zijn gesteld met behulp van zijn vermiste rijbewijs. Hiermee heeft 

appellant reeds feitelijk de schending van zijn privéleven als bedoeld in art. 8 

EVRM geformuleerd. 

Uit het Romet-arrest volgt dat appellant's recht op privéleven in geding is. In dit 

licht bezien had de RDW bij de inhoudelijke behandeling van appellant’s 

verzoek moeten onderkennen dat dit mede een beroep op art. 8 EVRM inhield en 

dat het derhalve gehouden was te onderzoeken of de gestelde feiten juist waren 

17

en in dat geval de onterechte registraties met terugwerkende kracht ongedaan 

te maken. De positieve verplichting die uit art. 8 EVRM voortvloeit, noopt in dat 

geval, tot toepassing van art. 37, lid 1 van het Kr, gelezen in samenhang met 

art. 58, lid 1 van de Wvw 1994 dan wel art. 40, lid 2 van het Kr met 

terugwerkende kracht. 

Bij besluit van 24 januari 2012 heeft de RDW zich op het standpunt gesteld dat het 

verzoek van appellant als bedoeld in art. 37, lid 1 van het Kr, gelezen in samenhang met 

art. 58, lid 1 van de Wvw 1994, dient te worden afgewezen. 

Appellant betoogt dat de RDW dat verzoek ten onrechte heeft afgewezen. Volgens 

[appellant] was de RDW gehouden de onjuiste kentekenregistraties ongedaan te maken. 

De RDW was ervan op de hoogte dat kentekenregistraties in verband met 

identiteitsfraude ten onrechte op zijn naam zijn gesteld. Hij acht de onrechtmatige 

registraties verstrekkend en een grove inbreuk op zijn rechten, die onder meer in art. 8 

EVRM bescherming vinden. Hierbij verwijst appellant naar het arrest van het Europese 

Hof voor de rechten van de mens (het EHRM) van 14-2- 2012 in de zaak Romet tegen 

Nederland, zaak nr. 7094/06, LJN: BW2721. 

De RDW heeft zich op het standpunt gesteld dat geen verzoek op grond van art. 37 van 

het Kr, gelezen in samenhang met art. 58, lid 1 van de Wvw 1994 kan worden gedaan. 

De wetgever heeft niet in een dergelijke verzoekprocedure voorzien. De correctie die 

appellant wenst, moet worden verkregen via de verzoekprocedure in art. 40, lid 2 van 

het Kr. Ter zitting heeft de RDW zijn standpunt nader toegelicht. De RDW stelt dat hij 

bevoegd is tot ongeldigverklaring van kentekenbewijzen en dat op ieder verzoek dat 

binnen zijn bevoegdheid valt een besluit kan worden genomen. Volgens de RDW heeft 

ongeldigverklaring van de kentekenbewijzen voor [appellant] echter ten opzichte van de 

procedure tot verval van de tenaamstelling in het kentekenregister geen toegevoegde 

waarde. 

De RDW acht in dit geval de door de wetgever voorgeschreven wijze afdoende. Als een 

verzoek op grond van art. 40, lid 2 van het Kr wordt toegewezen, raakt het 

kentekenbewijs dat overblijft de tenaamgestelde namelijk niet langer. Appellant heeft 

geen belang bij de ongeldigverklaring van de kentekenbewijzen, aldus de RDW. De RDW 

heeft voorts toegelicht dat het alleen overgaat tot ongeldigverklaring van 

kentekenbewijzen als duidelijk is dat de bedoelde voertuigen teniet zijn gegaan. Daarvan 

is hier volgens de RDW niet gebleken. Bovendien wordt conform het door de RDW 

gevoerde beleid aan de vervallenverklaring van de tenaamstelling noch aan de 

ongeldigverklaring van een kentekenbewijs van een voertuig terugwerkende kracht 

verleend, behoudens bij hoge uitzondering. 

Aappellant wenst met terugwerkende kracht beëindiging van de identiteitsfraude en de 

daaruit voor hem voortgevloeide gevolgen te bereiken. In zijn verzoek van 3 februari 

2011 heeft hij gesteld dat hij wordt benadeeld doordat auto’s ten onrechte op zijn naam 

zijn gesteld met behulp van zijn vermiste rijbewijs. Naar het oordeel van de Afdeling 

heeft appellant hiermee reeds feitelijk de schending van zijn privéleven als bedoeld in 

art. 8 EVRM geformuleerd. In deze brief verzoekt hij de RDW ten slotte om de benadeling 

ongedaan te maken. 

De Afdeling is van oordeel dat uit het Romet-arrest volgt dat appellant's recht op 

privéleven in geding is. Hoewel het EHRM in dat arrest spreekt van een "’interference’ 

with the applicant's right to respect for his 'private life'" (§ 37), was hier veeleer de vraag 

aan de orde of jegens klager sprake is van schending van een positieve verplichting 

welke uit art. 8 EVRM voortvloeit. Daarvoor is ook steun te vinden in de passage in het 

arrest dat "swift administrative action to deprive a driving license of its usefulness as an 

identity document was possible and practicable. The Government have not satisfied the 

Court that such action could not have been taken immediately after the applicant 

reported that he had lost possession and control of the document" (§ 43). 

In dit licht bezien had de RDW bij de inhoudelijke behandeling van appellant’s verzoek 

moeten onderkennen dat dit mede een beroep op art. 8 EVRM inhield en dat het derhalve 

gehouden was te onderzoeken of de gestelde feiten juist waren en in dat geval de 

onterechte registraties met terugwerkende kracht ongedaan te maken. De positieve 

verplichting die uit art. 8 EVRM voortvloeit, noopt in dat geval, tot toepassing van art. 

18

37, lid 1 van het Kr, gelezen in samenhang met art. 58, lid 1 van de Wvw 1994 dan wel 

art. 40, lid 2 van het Kr met terugwerkende kracht. Dat appellant geen belang meer 

heeft bij deze procedure, zoals de RDW heeft gesteld, kan de Afdeling daarom niet 

volgen. De RDW heeft inmiddels bij besluit van 20 februari 2012 weliswaar alle 

tenaamstellingen vervallen verklaard, maar daaraan geen terugwerkende kracht 

verleend. Het betoog slaagt. Uit het voorgaande volgt dat het besluit van 24 januari 2012 

is genomen in strijd met de artt. 3:2 en 7:12, lid 1 van de Awb. 

LJN: BZ4937 (P.I) / rechtspraak.nl 

Zie ook Wiki Juridica Bestuursrecht, Bestuursrecht overig, Wegenverkeerswet 1994, 

Kentekenbewijs. 

JnB2013, 478 

ABRS, 20-03-2013, 201205834/1/A3 

burgemeester van Den Haag. 

Richtlijn 2006/126/EG van het Europees Parlement en de Raad van 20 december 2006 

betreffende het rijbewijs, PbEU 2006 L 403/18 (hierna: de richtlijn) 1 lid 1, bijlage I: 

punt 3 onder d nummer 3 

Awb 7:13 lid 1, lid 6 

Wegenverkeerswet 1994 107 lid 2, 116 lid 1 

Regeling vaststelling modellen rijbewijzen en daarmee verband houdende formulieren 1, 

bijlage: model 6G 

Reglement rijbewijzen 33 lid 2 

Wet gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens 54 

BESTUURSRECHT OVERIG. Wegenverkeerswet. Afwijzing aanvraag om wijziging 

van geboorteplaats in rijbewijs. De burgemeester mag uitgaan van de 

inschrijving in de basisadministratie, zolang daarop geen aantekening van 

onjuistheid is geplaatst. Richtlijn 2006/126/EG belet de burgemeester bij de 

uitleg van het begrip ‘geboorteplaats’ niet het juridische begrip ‘gemeente’ te 

hanteren en daarbij uit te gaan van de in de basisadministratie geregistreerde 

geboorteplaats. 

Ingevolge art. 107, lid 2, aanhef en onder a, van de Wvw 1994, gelezen in samenhang 

met art. 1 van de Regeling en de Bijlage behorende bij de Regeling, in het bijzonder 

model 6G, moet de geboorteplaats van de aanvrager op een rijbewijs worden vermeld. 

Op het rijbewijs van appellant]staat ’s-Gravenhage als geboorteplaats vermeld, welk 

gegeven is ontleend aan de basisadministratie. Gelet op art. 33, lid 2 van het Reglement, 

gelezen in samenhang met art. 116, lid 1 van de Wvw 1994 raadpleegt de burgemeester 

van de gemeente waar de aanvrager op het tijdstip van de aanvraag als ingezetene was 

ingeschreven in de basisadministratie de daarin ingeschreven persoonsgegevens van de 

aanvrager. 

Zoals blijkt uit de geschiedenis van de totstandkoming van de Wet GBA wordt met het 

begrip basisadministratie tot uitdrukking gebracht dat de gemeentelijke administratie van 

bevolkingsgegevens de bron en de grondslag vormt van de algemene informatie over 

personen voor overheid en semi-overheid. De organen binnen de publiekrechtelijke 

sector dienen de voor hen relevante algemene persoonsgegevens in beginsel te ontlenen 

aan de basisadministratie. Een doelmatige registratie van algemene persoonsgegevens 

bij de overheid en semi-overheid is gediend met het gebruik van de gegevens uit de 

basisadministratie, omdat dit gebruik tot gevolg heeft dat binnen de overheid en semioverheid 

over dezelfde feiten met betrekking tot de burgers dezelfde, betrouwbare, 

gegevens worden benut (Kamerstukken II 1988/89, 21 123, nr. 3, blz. 3 en 6). 

Gelet op het vorenstaande kan het standpunt van de burgemeester dat 

persoonsgegevens, zoals de geboorteplaats, op door overheidsorganen af te geven 

documenten, zoals rijbewijzen, worden ontleend aan de basisadministratie in beginsel 

voor juist worden gehouden. 

De burgemeester mag uitgaan van de inschrijving in de basisadministratie, zolang daarop 

geen aantekening van onjuistheid is geplaatst. Vergelijk de uitspraak van de Afdeling van 

5 september 2012 in zaak nr. 20111286. Voor het verkrijgen van zodanige aantekening 

19

in de basisadministratie dient appellant zich tot het college van burgemeester en 

wethouders als beheerder van de basisadministratie te wenden. Appellant heeft dit bij de 

hierboven in rechtsoverweging 3 genoemde brief van 5 mei 2011 gedaan, maar dit heeft 

nog niet geresulteerd in een voor hem positief besluit. 

Dat ook rijbewijzen kunnen worden afgegeven aan personen die niet in de 

basisadministratie staan geregistreerd, maakt het vorenstaande niet anders. In die 

gevallen worden rijbewijzen afgegeven door de Dienst Wegverkeer en worden 

persoonsgegevens aan de ingevolge art. 33, lid 1 van het Reglement bij de aanvraag 

over te leggen identiteitsbewijzen van de betrokken personen ontleend. 

De Rb. heeft terecht geen grond gezien om over de uitleg van het begrip ‘geboorteplaats’ 

prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie van de Europese Unie te stellen. De in de 

hierboven weergegeven nationale regelgeving neergelegde verplichting dat in het 

rijbewijs de geboorteplaats van degene aan wie het rijbewijs is afgegeven, wordt 

vermeld, is in overeenstemming met bijlage I, punt 3, onder d, nummer 3, bij de 

richtlijn, waarin is bepaald dat bladzijde 1 van het rijbewijs de geboorteplaats van de 

houder bevat. Uit de tekst noch uit de daaraan voorafgaande preambule van de richtlijn 

blijkt op welke wijze het begrip ‘geboorteplaats’ dient te worden gedefinieerd. Hiermee 

laat de richtlijn de lidstaten de ruimte dit begrip nader in te vullen. Gelet hierop acht de 

Afdeling geen grond voor het oordeel dat de richtlijn de burgemeester belet bij de uitleg 

van het begrip ‘geboorteplaats’ het juridische begrip ‘gemeente’ te hanteren en daarbij 

uit te gaan van de in de basisadministratie geregistreerde geboorteplaats. 

De Rb. heeft appellant derhalve terecht niet gevolgd in zijn standpunt dat de 

burgemeester ten onrechte is uitgegaan van de gegevens zoals opgenomen in de 

basisadministratie. 


JnB2013, 479 

Rb. Noord-Nederland, 14-03-2013, AWB LEE 12/2356 

Stichting Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen, verweerder. 

Wegenverkeerswet 1994 8 lid 3, 130 lid 1 eerste volzin, 131 lid 1 eerste volzin, lid 3 

aanhef en onder a 

Regeling maatregelen rijvaardigheid en geschiktheid 6 lid 1 aanhef en onder c 

BESTUURSRECHT OVERIG. Wegenverkeerswet. Toepassing art. 6, lid 1, aanhef 

en onder c, van de Regeling maatregelen rijvaardigheid en geschiktheid (oud). 

Sprake is van 4 overtredingen binnen hetzelfde jaar. In arrest EHRM LJN: 

BI6882 is invulling van begrip "hetzelfde feit"gegeven in de context van het ne 

bis in idem-beginsel. Nu i.c. geen sprake is van samenlopende boetebesluiten 

van afzonderlijke bestuursorganen ten aanzien van hetzelfde feit dan wel 

samenloop van een boetebesluit en een strafvervolging kan toepassing van het 

arrest van het ERHM waar het gaat om de invulling van het begrip ‘hetzelfde 

feit’ niet gevolgd worden. CBR was gehouden betrokkene te verplichten mee te 

werken aan een geschiktheidsonderzoek en tot (tijdelijke) schorsing van de 

geldigheid van het rijbewijs. 

Verplichting om mee te werken aan een onderzoek naar de geschiktheid om een 

motorrijtuig te besturen en schorsing geldigheid rijbewijs voor alle categorieën tot de dag 

waarop het besluit omtrent de geschiktheid wordt genomen. 

Tussen partijen is in geschil of aan de voorwaarden van art. 6, lid 1, aanhef en onder c, 

van de RMRG is voldaan, in die zin dat sprake is van vier overtredingen binnen vijf jaar. 

Betrokkene betoogt dat de aanhoudingen op 2 december 2011 om 22.17 uur en 3 

december 2011 om 00.49 uur als één overtreding aangemerkt dienen te worden, 

waardoor niet aan de voorwaarden van genoemd artikel is voldaan. Betrokkene heeft in 

dit kader een beroep gedaan op het arrest van het Europese Hof voor de rechten van de 

Mens (EHRM, 10 februari 2009, LJN: BI6882). Betrokkene betoogt dat het EHRM in dit 

arrest heeft geoordeeld dat bij de vraag wat bezien moet worden als één feit het moet 

gaan om objectief identieke feiten of feiten die wezenlijk dezelfde zijn. Betrokkene stelt 

dat daarvan in het onderhavige geval geen sprake is. 

20

De Rb. stelt vast dat het arrest van het EHRM is gewezen in een zaak die is gevoerd in 

het kader van de uitleg van art. 4 van het Zevende protocol, het beginsel ‘ne bis in 

idem’. Dit artikel moet zo worden uitgelegd dat het de vervolging/bestraffing verbiedt 

van een tweede overtreding die voortvloeit uit dezelfde feiten of wezenlijk dezelfde 

feiten. De overwegingen van het EHRM dienen naar het oordeel van de Rb. dan ook in dit 

licht begrepen te worden. De invulling van het begrip ‘hetzelfde feit’ is dus gegeven in de 

context van het beginsel ‘ne bis in idem’. Dit beginsel is eveneens van toepassing in het 

bestuursrecht, maar in die situatie dient sprake te zijn van samenlopende boetebesluiten 

van afzonderlijke bestuursorganen ten aanzien van hetzelfde feit dan wel samenloop van 

een boetebesluit en een strafvervolging. Nu daar in de onderhavige zaak geen sprake 

van is, is de Rb. van oordeel dat de door betrokkene gewenste toepassing van het arrest 

van het ERHM waar het gaat om de invulling van het begrip ‘hetzelfde feit’ niet gevolgd 

kan worden. In de onderhavige procedure dient uit te worden gegaan van de 

bestuursrechtelijke regeling zoals deze is opgenomen in de Wvw 1994 en de RMRG. 

De Rb. is van oordeel dat art. 6, lid 1, aanhef en onder c, van de RMRG geen ruimte 

biedt om het betoog van betrokkene te volgen. Geconcludeerd moet worden dat 

betrokkene binnen een periode van vijf jaar viermaal is aangehouden op verdenking van 

het overtreden van art. 8, lid 1, 2 of 3 van de Wvw 1994. Het CBR was dan ook 

gehouden betrokkene te verplichten mee te werken aan een onderzoek naar zijn 

geschiktheid om een motorrijtuig te besturen en de geldigheid van zijn rijbewijs voor alle 

categorieën te schorsen tot de dag waarop het besluit omtrent zijn geschiktheid wordt 

genomen. 



Wet openbaarheid van bestuur 

JnB2013, 480 

Rb. Rotterdam, 21-03-2013, ROT 12/2673 

minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, verweerder. 

Wet openbaarheid van bestuur 2 lid 1, 3 lid 1, lid 5, 10 lid 2, lid 3 

Arbeidsomstandighedenwet 26 

BESTUURSRECHT OVERIG. Wob. Art. 26 van de Arbeidsomstandighedenwet 

betreft een uitputtende bijzondere openbaarmakingregeling, die de Wob opzij 

zet. 


Zie ook Wiki Juridica Bestuursrecht, Bestuursrecht overig, Wet Openbaarheid van 

bestuur, Openbaarheid, over bijzondere regelingen met een uitputtend karakter. 


Vreemdelingenrecht 

Regulier 

JnB2013, 481 

ABRS, 20-03-2013, 201200637/1/V4 

de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie. 

EVRM 8 

Vw 2000 29 lid 1 d 

Vb 2000 3.71 l 

REGULIER. Gezinshereniging en gezinsvorming. Art. 8 EVRM en mvv-vereiste. 

Staatssecretaris verschijnt niet ter zitting. Motiveringsgebrek. 

21

Het in hoger beroep aangevoerde heeft in het licht van de hiervoor weergegeven feiten 

en omstandigheden bij de Afdeling twijfel doen rijzen over de vraag of het aan het besluit 

(…) ten grondslag gelegde standpunt van de staatssecretaris, dat art. 8 EVRM niet noopt 

tot vrijstelling van het mvv-vereiste, in welk standpunt de Rb. de staatssecretaris is 

gevolgd, deugdelijk is gemotiveerd. Gelet hierop zijn partijen uitgenodigd voor een 

behandeling van het hoger beroep ter zitting. In de uitnodiging voor de zitting heeft de 

Afdeling de staatssecretaris vragen gesteld naar aanleiding van zijn in de 

belangenafweging betrokken standpunt dat de vreemdeling de relatie met zijn partner is 

aangegaan gedurende precair verblijf. Voorts heeft de Afdeling de staatssecretaris 

gevraagd hoe het besluit (…), gelet op de relevante feiten en bijzonderheden van dit 

geval, zich verhoudt tot de beslissing van het EHRM in het arrest in de zaak Nunez. 

Daarbij heeft de Afdeling de staatssecretaris verzocht ter zitting op deze vragen in te 

gaan. De staatssecretaris is evenwel zonder bericht niet ter zitting verschenen, waardoor 

de bij de Afdeling gerezen twijfel niet is weggenomen. Onder deze omstandigheden dient 

te worden geoordeeld dat het besluit (…) wegens het ontbreken van een deugdelijke 

motivering voor vernietiging in aanmerking komt. 


JnB2013, 482 

MK Rb. Den Haag, nevenzittingsplaats Utrecht, 18-12-2012, 11/8167 en 

11/8162 


Vb 2000 3.4 lid 3 

REGULIER. Schrijnende omstandigheden. 

Eisers en hun twee minderjarige kinderen zijn afkomstig uit Armenië en verblijven bijna 

tien jaar in Nederland. Eisers zijn getraumatiseerd en hebben medische klachten. Op 7 

januari 2009 hebben zij een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning 

regulier voor bepaalde tijd met als doel ‘anders, vanwege bijzondere en individuele 

omstandigheden’ ingediend. Deze aanvragen zijn door verweerder afgewezen. 

In de tussenuitspraak van 19 juni 2012 heeft de Rb. geoordeeld dat verweerder in de 

bestreden besluiten had moeten toetsen of de door eisers in deze procedure gestelde 

bijzondere en individuele omstandigheden tezamen van een dusdanig schrijnende aard 

zijn, dat zij nopen tot het verlenen van een verblijfsvergunning op grond van art. 3.4, lid 

3 van het Vb, in welk geval immers tevens vrijstelling van het mvv vereiste wordt 

verleend. Verweerder is in de gelegenheid gesteld dit motiveringsgebrek te herstellen. 

De Rb. overweegt dat de ABRvS heeft geoordeeld dat verweerder bij besluiten als die 

met betrekking tot eisers “enig inzicht moet geven in de weging van de omstandigheden 

van het geval die hebben geleid tot afwijzing van het verzoek om toepassing van art. 

3.4, lid 3 van het Vb in het licht van de omstandigheden van een min of meer 

vergelijkbaar geval waarin wel toepassing is of zou zijn gegeven aan voormeld artikellid. 

Het enkele standpunt dat de gestelde feiten en omstandigheden al dan niet als 

‘schrijnend’ worden aangemerkt, kan geen toereikend inzicht in de verrichte beoordeling 

bieden”. 

De Rb. oordeelt dat de nadere motivering, die inhoudt dat verweerder ieder van de door 

eisers gestelde omstandigheden op eigen merites afdoet en daaraan toevoegt dat al het 

voorgaande, in onderlinge samenhang bezien, niet leidt tot vrijstelling van het mvvvereiste, 

niet voldoet aan het vereiste van het verschaffen van enig inzicht in de weging 

van de omstandigheden. Bovendien is verweerder in de hiervoor weergegeven motivering 

in het geheel niet ingegaan op een aantal door eisers in deze procedure naar voren 

gebrachte en in de tussenuitspraak deels vermelde omstandigheden. Verweerder heeft 

niet voldaan aan hetgeen in de tussenuitspraak was opgedragen. Beroep gegrond en 

bestreden besluiten vernietigd. 



22

Asiel 

JnB2013, 483 

ABRS, 20-03-2013, 201208550/1/T1/V2 


Vw 2000 1 l, 28 lid 1 a, 29 lid 1 a, 31, 37, 38, 83 lid 1 

Vb 2000 3.111 

VV 2000 3.35, 3.36, 3.37 

Vluchtelingenverdrag 1(A) onder 2, 33 lid 1 

Handvest van de grondrechten van de EU 1, 3, 4, 7, 21 lid 1 

Richtlijn 2004/83/EG 2 sub c, 4, 9, 10 lid 1 d 

ASIEL. Geloofwaardigheid asielrelaas. Samenwerkingsplicht. Vormgeving van 

de asielprocedure voldoet naar het oordeel van de Afdeling aan de vereisten die 

art. 4 van de Definitierichtlijn stelt. 

Om de beoordeling van de geloofwaardigheid van asielrelazen in het licht van de 

samenwerkingsverplichting als bedoeld in art. 4 van de richtlijn zorgvuldig te kunnen 

verrichten, is in Nederland de asielprocedure op de hieronder weergegeven wijze 

vormgegeven. Ingevolge art. 31, lid 1 van de Vw 2000, gelezen in verbinding met art. 

3.111, lid 1 van het Vb 2000, is het aan de desbetreffende vreemdeling om de gronden 

voor verlening van een verblijfsvergunning asiel aannemelijk te maken en moet hij bij de 

aanvraag uit eigen beweging alle gegevens verstrekken die voor de beoordeling daarvan 

mogelijk relevant zijn. Vervolgens beoordeelt de staatssecretaris of een rechtsgrond voor 

verlening van voormelde vergunning aanwezig is. Na het indienen van de asielaanvraag 

gunt de staatssecretaris een vreemdeling in beginsel een rust- en voorbereidingstermijn, 

waarin hij in een taal die hij kan begrijpen voorlichting over de procedure ontvangt, zich 

op de procedure kan voorbereiden met behulp van een vertrouwenspersoon van 

VluchtelingenWerk Nederland (hierna: VWN) en zich kosteloos kan laten bijstaan door 

een rechtsbijstandverlener. Tevens wordt een vreemdeling, al dan niet medisch, 

onderzocht, om te beoordelen of hij in staat is te worden gehoord. Indien dat het geval 

is, vindt na afloop van voormelde termijn in beginsel het eerste gehoor plaats waarin de 

desbetreffende vreemdeling de mogelijkheid heeft zijn personalia en zijn reis toe te 

lichten en vervolgens een nader gehoor waarin hij zijn asielmotieven kan aanvoeren en 

toelichten. Voorafgaand aan deze onderscheiden gehoren wordt een vreemdeling 

uitgelegd wat de doelen zijn van deze gehoren. Het horen geschiedt door medewerkers 

van de IND die daarvoor speciaal zijn opgeleid. De desbetreffende vreemdeling wordt 

gehoord in een taal die hij kan verstaan. De staatssecretaris draagt er, indien nodig, zorg 

voor dat een tolk aanwezig is bij de gehoren en draagt de kosten hiervan. Tevens wordt 

een vreemdeling tijdens de gehoren door in beginsel dezelfde rechtsbijstandverlener 

terzijde gestaan en kan op zijn verzoek een vertrouwenspersoon, bijvoorbeeld een 

medewerker van VWN, aanwezig zijn. De verslagen van de gehoren worden steeds aan 

de desbetreffende vreemdeling ter beschikking gesteld, waarna hij in overleg met zijn 

rechtsbijstandverlener hierop correcties en aanvullingen kan indienen. Eventueel wordt 

de desbetreffende vreemdeling aan de hand hiervan opnieuw gehoord. Nadat een 

vreemdeling de correcties en aanvullingen heeft ingediend, dan wel de daarvoor gegunde 

termijn ongebruikt is verstreken, maakt de staatssecretaris aan de desbetreffende 

vreemdeling een voornemen bekend, waarna die vreemdeling, wederom in overleg met 

zijn rechtsbijstandverlener, zijn zienswijze daarop schriftelijk naar voren kan brengen. 

Vervolgens maakt de staatssecretaris een besluit bekend, waarin hij op de zienswijze 

reageert. Indien een vreemdeling gebruikmaakt van de mogelijkheid tegen het besluit 

beroep bij de rechter in te stellen, heeft hij de mogelijkheid om verdere relevante feiten 

en omstandigheden aan te voeren, die de rechter in beginsel bij de beoordeling betrekt. 

Een vreemdeling heeft de mogelijkheid zijn beroepschrift ter zitting bij de Rb. toe te 

lichten. VWN is steeds in de gelegenheid een vreemdeling op zijn verzoek ter zijde te 

staan bij het vergaren van voor de staving van het asielverzoek relevant bewijsmateriaal. 

Gedurende de gehele bestuurlijke fase heeft een vreemdeling de mogelijkheid de 

staatssecretaris te verzoeken, indien deze dit niet uit eigen beweging doet, hem 

tegemoet te komen in de in beginsel op de vreemdeling rustende bewijslast om zijn 

23

asielrelaas aannemelijk te maken. Daarbij moet worden gedacht aan onderzoek naar 

overgelegde documenten door de Koninklijke Marechaussee of het Bureau Documenten 

van de IND. Evenzeer is denkbaar dat de staatssecretaris andere organen verzoekt 

onderzoek te verrichten, bijvoorbeeld in het land van herkomst van een vreemdeling. De 

staatssecretaris kan bijvoorbeeld het Ministerie van Buitenlandse Zaken verzoeken een 

algemeen, dan wel individueel ambtsbericht uit te brengen, indien hetgeen een 

vreemdeling tijdens de gehoren, de correcties en aanvullingen, de zienswijze of in beroep 

of een ander moment naar voren brengt daartoe aanleiding geeft. (…) 

Voormelde vormgeving van de asielprocedure voldoet naar het oordeel van de Afdeling 

aan de vereisten die artikel 4 van de richtlijn stelt. 


Bij verwijzingsuitspraken van 20 maart, waaronder bovenstaande uitspraak, heeft de 

Afdeling prejudiciële vragen aan het HvJEU gesteld over de manier waarop seksuele 

gerichtheid moet worden beoordeeld en de grenzen die daarbij in acht moeten worden 

genomen. Daarbij heeft de Afdeling tevens overwogen dat de asielprocedure naar het 

oordeel van de Afdeling voldoet aan de vereisten die art. 4 van de Definitierichtlijn stelt. 

Zie voor de volledige tekst van de uitspraken met zaaknummers 201208550/1/T1 

(Gambia) LJN: BZ4985, 201210441/1/T1 (Afghanistan) LJN: BZ4983 (hierna 

opgenomen) en 201110141/1/T1 (Oeganda) LJN: BZ4986. 

JnB2013, 484 

ABRS, 20-03-2013, 201210441/1/T1/V2 


Vw 2000 1 l, 28 lid 1 a, 29 lid 1 a, 31, 37, 38, 83 lid 1 

Vb 2000 3.111 

VV 2000 3.35, 3.36, 3.37 

Vluchtelingenverdrag 1(A) onder 2, 33 lid 1 

Handvest van de grondrechten van de EU 1, 3, 4, 7, 21 lid 1 

Richtlijn 2004/83/EG 2 sub c, 4, 9, 10 lid 1 d 

ASIEL. Geloofwaardigheid asielrelaas. Prejudiciële vragen aan het HvJEU over 

de manier waarop seksuele gerichtheid moet worden beoordeeld en de grenzen 

die daarbij in acht moeten worden genomen. 

Bij arrest van 5 september 2012, C-71/11 en C-99/11, Bondsrepubliek Duitsland tegen Y 

en Z (http://curia.europa.eu) heeft het Hof naar aanleiding van prejudiciële vragen van 

het Bundesverwaltungsgericht van de Bondsrepubliek Duitsland overwogen dat de 

beoordeling van de gegrondheid van een vrees voor vervolging veronderstelt dat de 

bevoegde autoriteit rekening houdt met een reeks van zowel objectieve als subjectieve 

factoren. De subjectieve omstandigheid dat het in het openbaar beleven van een 

bepaalde godsdienstige praktijk, waartegen de betwiste beperkingen zijn gericht, 

bijzonder belangrijk is voor een vreemdeling om zijn godsdienstige identiteit te bewaren, 

vormt een relevante factor bij de beoordeling van het gevaar waaraan die vreemdeling 

wegens zijn godsdienst in zijn land van herkomst zal worden blootgesteld, zelfs indien 

voor de betrokken religieuze gemeenschap het beleven van een dergelijke godsdienstige 

praktijk niet bepalend is. Vervolgens heeft het Hof voor recht verklaard dat de bevoegde 

autoriteit van een vreemdeling niet kan of mag verlangen dat hij zich, om vervolging te 

voorkomen, in zijn land van herkomst terughoudend zal opstellen bij de uitoefening van 

zijn geloofsovertuiging. Bij voormelde verwijzingsuitspraak van 18 april 2012 heeft de 

Afdeling prejudiciële vragen gesteld over vervolging in verband met seksuele gerichtheid 

die gelijkenis vertonen met de prejudiciële vragen van het Bundesverwaltungsgericht die 

leidden tot voormeld arrest van 5 september 2012. Desgevraagd heeft de Afdeling bij 

brief van 28 september 2012 het Hof bericht dat zij de vragen van 18 april 2012 

handhaaft. Indien een vreemdeling stelt in verband met zijn seksuele gerichtheid voor 

vervolging te vrezen, vormt verificatie van de seksuele gerichtheid een onderdeel van de 

beoordeling van de asielaanvraag. De Afdeling ziet zich gesteld voor de volgende vragen 

die haar aanleiding geven in vervolg op de reeds gestelde vragen over de vrees voor 

vervolging tot prejudiciële verwijzing over te gaan. 

24

"Welke grenzen stellen art. 4 van de richtlijn 2004/83/EG van de Raad van de Europese 

Unie van 29 april 2004 inzake minimumnormen voor de erkenning van onderdanen van 

derde landen en staatlozen als vluchteling of als persoon die anderszins internationale 

bescherming behoeft, en de inhoud van de verleende bescherming, en het Handvest van 

de grondrechten van de Europese Unie, in het bijzonder de artikelen 3 en 7 daarvan, aan 

de wijze van beoordelen van de geloofwaardigheid van een gestelde seksuele gerichtheid 

en verschillen die grenzen van de grenzen die gelden voor de beoordeling van de 

geloofwaardigheid van de andere gronden van vervolging en, zo ja, in welk opzicht?" 


Bij verwijzingsuitspraken van 18 april 2012 heeft de Afdeling prejudiciële vragen gesteld 

over vervolging in verband met seksuele gerichtheid. In vervolg op deze prejudiciële 

vragen ziet de Afdeling zich gesteld voor bovenstaande prejudiciële vragen. 

Zie voor de uitspraken van 18 april 2012 in zaken nrs. 201109928/1/V2 (Senegal) LJN: 

BW3076, 201012342/1/T1/V2 (Sierra Leone) LJN: BW3078 en 201106615/1/T1/V2 

(Uganda) LJN: BW3077. 

JnB2013, 485 

ABRS, 14-03-2013, 201207533/1/V2 


Awb 4:6 

HERHAALDE ASIELAANVRAAG. Somalisch paspoort geen novum. 

De vreemdeling heeft aan zijn aanvraag van 20 juni 2012 een op 26 juli 2011 door de 

Somalische ambassade te Riyad, Saoedi-Arabië, afgegeven Somalisch paspoort ten 

grondslag gelegd. Net als in zaak nr. 201109129/1/V2, die heeft geleid tot de uitspraak 

van de Afdeling van 18 juli 2012 (LJN: BY6405), heeft ook de vreemdeling in de thans 

voorliggende zaak geen in rechte te honoreren verklaring gegeven waarom hij zich niet 

eerder tot de Somalische autoriteiten heeft gewend ter verkrijging van een paspoort. Het 

paspoort is – anders dan de voorzieningenrechter heeft overwogen – dan ook geen nieuw 

gebleken feit of veranderde omstandigheid, als hiervoor bedoeld. 


JnB2013, 486 

ABRS, 14-03-2013, 201203373/1/V2 


Awb 4:6 

HERHAALDE ASIELAANVRAAG. Somalisch geboorteakte geen novum. 

De vreemdeling heeft aan zijn aanvraag van 23 februari 2012 een op 16 november 2011 

door de Somalische ambassade te Brussel afgegeven geboorteakte ten grondslag gelegd. 

Net als in zaak nr. 201109129/1/V2, die heeft geleid tot de uitspraak van de Afdeling van 

18 juli 2012 (LJN: BY6405), heeft ook de vreemdeling in de thans voorliggende zaak 

geen in rechte te honoreren verklaring gegeven waarom hij zich niet eerder tot de 

Somalische autoriteiten heeft gewend ter verkrijging van een geboorteakte. De 

geboorteakte is – anders dan de voorzieningenrechter heeft overwogen – dan ook reeds 

daarom geen nieuw gebleken feit of veranderde omstandigheid, als hiervoor bedoeld. 



COa 

JnB2013, 487 

Rb. Den Haag, zittingsplaats Haarlem, 15-03-2013, 12/28772 

het Centraal Orgaan opvang asielzoekers. 

Richtlijn 2005/85/EG 2 c, 7 lid 1, 7 lid 2 

Vw 2000 8 f, 67 lid 3 

Rva 1 d, 4 lid 2 

25

COA. Opvang en voorzieningen. Ongewenst verklaarde vreemdeling die nadien 

om asiel verzoekt heeft in afwachting van de beslissing van het bestuursorgaan 

rechtmatig verblijf. 

De Rb. overweegt dat de ABRS zich in de uitspraak van 25 juni 2012 (LJN: BX0050) 

heeft uitgelaten over de vraag welke betekenis aan een ongewenstverklaring van een 

vreemdeling moet worden gehecht, wanneer een vreemdeling een asielverzoek, als 

bedoeld in art. 2, aanhef en onder b, van de Procedurerichtlijn heeft gedaan en hij moet 

worden aangemerkt als asielzoeker, als bedoeld in art. 2, aanhef en onder c, van deze 

richtlijn. De Afdeling heeft in deze uitspraak (rechtsoverweging 2.8.2) het volgende 

overwogen: “Artikel 7, eerste lid, gelezen in samenhang met het tweede lid, van de 

Procedurerichtlijn is onvoorwaardelijk en voldoende nauwkeurig om door de nationale 

rechter te kunnen worden toegepast en heeft derhalve rechtstreekse werking. Deze 

bepaling noopt daarom tot het buiten toepassing laten van artikel 67, derde lid, van de 

Vw 2000 bij een vreemdeling die eerder ongewenst is verklaard, maar die in afwachting 

is van de formele indiening van een asielaanvraag of een zodanige aanvraag heeft 

ingediend waarop nog niet is beslist en die aldus binnen de reikwijdte van artikel 8, 

aanhef en onder f, van de Vw 2000 valt.” De Rb. leidt uit deze uitspraak van de Afdeling 

af dat wanneer sprake is van de situatie dat nog geen beslissing in eerste aanleg is 

genomen op de asielaanvraag en de vreemdeling aldus valt onder de reikwijdte van art. 

8, aanhef en onder f, Vw, art. 67, lid 3, Vw buiten toepassing dient te worden gelaten. 

Vast staat dat ten tijde van het bestreden besluit nog geen beslissing was genomen op 

de door eiser op 13 augustus 2012 ingediende asielaanvraag. Eiser bevindt zich daarom 

in een situatie als bedoeld in art. 7, lid 1 van de Procedurerichtlijn, zodat art. 67, lid 3 Vw 

niet op hem van toepassing is en hij dus rechtmatig verblijf heeft. Verweerder heeft dit 

miskend. 



Vreemdelingenbewaring 

JnB2013, 488 

ABRS, 18-03-2013, 201301157/1/V3 


Vw 2000 59 

Vc 2000 A6/5.3.3.5. 

VREEMDELINGENBEWARING. Kenbare belangenafweging van asielzoeker bij 

inbewaringstelling. Staatssecretaris mag in beginsel eigen belangen stellen, 

mits vreemdeling geen belangen heeft aangevoerd. 

Tegen de achtergrond van het in paragraaf A6/5.3.3.5 van de Vc 2000 neergelegde 

uitgangspunt dat een vreemdeling die een asielaanvraag heeft ingediend of te kennen 

heeft gegeven een asielaanvraag te willen indienen niet in bewaring wordt gesteld, kan 

de staatssecretaris bij de in die paragraaf vereiste belangenafweging in beginsel volstaan 

met te motiveren waarom in het betreffende geval is besloten de vreemdeling niettemin 

in bewaring te stellen of te houden. In dit geval heeft de staatssecretaris die motivering 

gegeven. Nu de vreemdeling geen hierop betrekking hebbende feiten en omstandigheden 

heeft aangevoerd die de staatssecretaris eveneens in zijn beoordeling had behoren te 

betrekken, heeft de staatssecretaris er mee kunnen volstaan in voormeld proces-verbaal 

kenbaar te maken welke belangen voor hem aanleiding hebben gevormd de bewaring, 

ondanks de asielaanvraag, voort te zetten. Nu het dossier in dit geval stukken bevat die 

uitdrukkelijk blijk geven van de aldus verrichte belangenafweging, slaagt de 

beroepsgrond van de vreemdeling niet. 


Zie in dit verband de uitspraken van de Afdeling over de kenbare belangenafweging van 

asielzoekers in vreemdelingenbewaring van 22 augustus 2012, LJN: BZ4412, 8 maart 

26

2013, LJN: BZ4412 en 12 maart 2013 LJN: BZ4420. De laatste twee uitspraken zijn 

opgenomen in JnB2013 aflevering 12. 

JnB2013, 489 

ABRS, 18-03-2013, 201208298/1/V3 


Vw 2000 59 

VREEMDELINGENBEWARING. Asielzoeker. Hetgeen de vreemdeling heeft 

verklaard moet worden aangemerkt als een verzoek om internationale 

bescherming. 

Blijkens het op 4 juli 2012 op ambtseed opgemaakte proces-verbaal van gehoor bij 

terugkeerbesluit en inreisverbod heeft de vreemdeling bij die gelegenheid tegenover een 

ambtenaar van politie belast met toezicht op vreemdelingen onder meer verklaard: 

"Ik begrijp dat u mij terug wilt sturen naar Egypte en dat ik hier niet meer mag komen. 

Doe dat niet. Dan ga ik dood, mijn vader is daar ook al vermoord door moslimmannen." 

Hetgeen de vreemdeling […] heeft verklaard, moet worden aangemerkt als een verzoek 

om internationale bescherming. Daarmee is sprake van een asielverzoek […] en is de 

vreemdeling een asielzoeker. 


JnB2013, 490 

Rb. Den Haag, 25-02-2013, 13/3784 


Vw 2000 59 

VREEMDELINGENBEWARING. Zicht op uitzetting naar Somalië. 

Ter zitting heeft verweerder verwezen naar zijn brief van 14 december 2012 aan de 

Voorzitter van de Tweede Kamer (kenmerk 19 637, nr. 1572). Hierin heeft verweerder 

aangegeven dat de situatie in Somalië is verbeterd en Mogadishu niet langer wordt 

aangemerkt als een gebied waarin sprake is van een situatie als omschreven in art. 15, 

aanhef en onder c, van de Europese Kwalificatierichtlijn (2004/83/EG). De herwaardering 

van de situatie in Mogadishu brengt met zich mee dat de belemmeringen voor 

gedwongen terugkeer naar alle delen van Somalië zijn weggenomen. Voorts heeft 

verweerder ter zitting aangegeven dat eind januari 2013 een delegatie van de Dienst 

Terugkeer en Vertrek (DT&V) naar Somalië is geweest. Deze delegatie heeft van de 

Somalische autoriteiten bevestigd gekregen dat het Memorandum of Understanding nog 

van kracht is. De Somalische autoriteiten hebben niet aangegeven niet te willen 

meewerken aan gedwongen uitzettingen. De randvoorwaarden met betrekking tot de 

uitzettingen dienen nog nader te worden besproken met de Somalische autoriteiten. 

Feitelijke uitzettingen hebben nog niet plaatsgevonden maar verweerder is doende 

vluchten naar Mogadishu te boeken. Op korte termijn komt meer duidelijkheid over de 

wijze waarop zal worden uitgezet. 

Gelet op het voorgaande is de Rb. van oordeel dat er een redelijk vooruitzicht op 

verwijdering bestaat. Het feit dat sinds de beleidswijziging van 14 december 2012 nog 

geen uitzettingen naar Somalië hebben plaatsgevonden, leidt gelet op de toezeggingen 

van de Somalische autoriteiten en de inspanningen van verweerder om daadwerkelijk tot 

uitzetting naar Somalië over te kunnen gaan, vooralsnog niet tot de conclusie dat een 

redelijk vooruitzicht op verwijdering ontbreekt. 



Procesrecht 

JnB2013, 491 

ABRS, 19-03-2013, 201211848/2/V2 


Vw 2000 72 lid 3 

27

PROCESRECHT. Rechtsmiddelen tegen feitelijke uitzetting. Voorlopige 

voorziening uitspraak over lijn art. 72, lid 3 Vw 2000. 

Het verzoek tot het treffen van een voorlopige voorziening in de procedure over het 

besluit van 13 maart 2013 [besluit tot afwijzing opvolgende aanvraag verblijfsvergunning 

asiel] is bij de voorzieningenrechter ingediend hangende het hoger beroep in de 

procedure over het besluit van 20 november 2012 [besluit tot afwijzing aanvraag 

verblijfsvergunning asiel]. Onder deze omstandigheden is de voorzitter, gelet op de 

uitspraak van de Afdeling van 21 februari 2013 in zaak nr. 201103977/1/V1 (LJN: 

BZ2788) bij uitsluiting bevoegd om het bij de voorzieningenrechter ingediende verzoek in 

behandeling te nemen en staat tegen de feitelijke uitzetting geen bezwaar open. Het 

door de vreemdeling krachtens art. 72, lid 3 van de Vw 2000 gemaakte bezwaar en het 

bij de voorzieningenrechter ingediende verzoek als hiervoor vermeld worden aangemerkt 

als een aanvulling van het bij de voorzitter ingediende verzoek. Er is in hetgeen de 

vreemdeling aan het verzoek ten grondslag legt geen grond om aan te nemen dat de 

aangevallen uitspraak in hoger beroep zal worden vernietigd en dat niet van de 

rechtmatigheid van de uitzetting en de wijze waarop deze wordt geëffectueerd kan 

worden uitgegaan. Hoewel aan de vreemdeling is aangekondigd dat hij wordt uitgezet, 

ziet de voorzitter onder deze omstandigheden geen aanleiding om een voorziening, als 

verzocht, te treffen. 


Bij uitspraak van 21 februari 2013 heeft de Afdeling overwogen dat indien gelijktijdig in 

beroep bij de Rb. en in hoger beroep bij de Afdeling een procedure over een besluit tot 

afwijzing, buitenbehandelingstelling of intrekking aanhangig is, de voorzitter van de 

Afdeling bij uitsluiting bevoegd is om vorenbedoeld verzoek tot het treffen van een 

voorlopige voorziening in behandeling te nemen, teneinde onduidelijkheid over de 

rechtmatigheid van de feitelijke uitzetting terstond weg te nemen. Maakt een 

vreemdeling in weerwil van het vorenstaande bezwaar tegen de feitelijke uitzetting, dan 

moet dat als een aanvulling van een verzoek tot het treffen van een voorlopige 

voorziening worden beschouwd en zendt de staatssecretaris dit door aan de 

voorzieningenrechter van de Rb., dan wel de voorzitter van de Afdeling. LJN: BZ2788 

JnB2013, 492 

ABRS, 20-03-2013, 201202124/1/V4 

de minster van Buitenlandse Zaken. 

Awb 7:2 lid 1, 7:3 

PROCESRECHT. Hoorplicht. Uitnodiging simultaan gehoor. Mededeling referent 

niet verschijnen op hoorzitting te laat. De minister was niet gehouden nogmaals 

een gehoor te organiseren. Vreemdeling had wel moeten worden gehoord. 

Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen (onder meer bij uitspraak van 27 juni 2012 in 

zaak nr. 201110951/1/A1; LJN: BW9564) is het in beginsel in strijd met art. 7:2, lid 1 

Awb een hoorzitting niet uit te stellen wanneer een belanghebbende of zijn gemachtigde 

direct na de uitnodiging voor de hoorzitting gemotiveerd heeft meegedeeld dat hij op het 

aangegeven tijdstip niet kan verschijnen. (…) 

Onder de(…) [gegeven] omstandigheden kan niet worden geoordeeld dat de minister 

jegens referente niet aan de ingevolge art. 7:2, lid 1 Awb op hem rustende verplichting 

heeft voldaan. De minister was, (…) gelet op het moment waarop de gemachtigde heeft 

medegedeeld dat referente niet op de hoorzitting kon verschijnen, niet gehouden 

nogmaals een gehoor te organiseren. Hierbij is voorts mede in aanmerking genomen dat 

in de uitnodiging voor de hoorzitting is vermeld dat indien korter dan twee werkdagen 

vóór de hoorzitting wordt meegedeeld dat de gemachtigde of referente niet ter zitting 

kan verschijnen, in beginsel een beslissing wordt genomen op basis van de beschikbare 

stukken. Dat referente niet heeft verklaard dat zij geen gebruik wil maken van het recht 

te worden gehoord, is in dit kader niet relevant, omdat, anders dan waarvan de Rb. is 

uitgegaan, de staatssecretaris geen toepassing aan art. 7:3, aanhef en onder c, van de 

Awb heeft gegeven. In zoverre zijn de in de grieven vervatte klachten terecht 

28

voorgedragen. Dit leidt evenwel, gelet op hetgeen in het navolgende over het horen van 

de vreemdeling wordt overwogen, niet tot vernietiging van de aangevallen uitspraak. (…) 

Dat referente niet is verschenen voor het te houden simultaan gehoor, laat onverlet dat 

de minister ingevolge art. 7:2, lid 1 Awb gehouden was de vreemdeling in de gelegenheid 

te stellen te worden gehoord. Nu de minister dit heeft nagelaten en voorts geen 

toepassing heeft gegeven aan art. 7:3 Awb, is jegens de vreemdeling in strijd met art. 

7:2, lid 1 Awb gehandeld. 



29

Jurisprudentienieuwsbrief Bestuursrecht, aflevering ... - Rechtspraak.nl

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?